Γιατί οι δαπάνες από ωδεία ή μουσικές σχολές δεν μπαίνουν στα έξοδα;

Για να είμαστε και επίκαιροι, στη συμπλήρωση της φορολογικής δήλωσης διαπίστωσα για μια ακόμη φορά ότι τα έξοδα εκπαίδευσης στη μουσική μπαίνουν μαζί με αυτά των καταναλωτικών αγαθών και όχι στον ειδικό κωδικό των φροντιστηρίων, που έχουν άλλη αντιμετώπιση όσον αφορά τη φοροαπαλλαγή φυσικά.

Δεν χρειάζεται λογιστική ανάλυση, να πούμε μόνο το εξής: Αυτή η τακτική ακολουθείται από όσο ξέρω για πάνω από 30 χρόνια στις δηλώσεις και σημαίνει λίγο - πολύ ότι η μουσική είναι μια πολυτέλεια, σε αντίθεση με μια - οποιαδήποτε - ξένη γλώσσα, ή οποιοδήποτε φροντιστήριο κάποιου άλλου σχολικού μαθήματος. 

Καταρχήν, να ξεκαθαρίσουμε ότι η εκμάθηση μουσικής είναι άμεσα συνδεδεμένη με τον πολιτισμό! Υποθέτω δεν διαφωνεί κανείς σε αυτό.

Γιατί λοιπόν, το κράτος να λειτουργήσει φοροαπαλλαχτικά για μία τέτοια δαπάνη στην οποία προβαίνει μία οικογένεια, ιδίως από τη στιγμή που η ενασχόληση με τον πολιτισμό παράγει υγιείς και σκεπτόμενους ανθρώπους;

Βέβαια, να αναφέρω πως η μουσική παιδεία θα έπρεπε να παρέχεται δωρεάν. Αυτό βέβαια σε κοινωνίες με άλλους οικονονικούς όρους.

Για να μη θεωρηθώ όμως γκρινιάρης, οφείλω να ομολογήσω πως κάτι αλλάζει. Έτσι εξηγείται το γεγονός ότι οι τελευταίες πενιχρές φοροαπαλλαγές που υπήρχαν, καταργούνται από του χρόνου. Έτσι, δεν θα υπάρχουν παρερμηνείες και συγχύσεις.

Την καλησπέρα μου!

Όπου νάνε θα τις κρύβουμε κι΄όλας αυτές τις δαπάνες, γιατί θα τις υπολογίζουν σαν τεκμήριο πολυτελούς διαβίωσης.