Εν όψει των εξετάσεων των ειδικών μαθημάτων την επόμενη εβδομάδα, για την είσοδο στα μουσικά ΑΕΙ της χώρας μας, ήθελα να εκφράσω κάποιες σκέψεις.
Η επιτροπή εξετάσεων ισχυρίζεται ότι η ύλη της αρμονίας είναι αυτή του υποχρεωτικού αρμονίας. Στην πράξη όλοι γνωρίζουμε ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει, δεδομένου ότι τα θέματα είναι πολύ πιο δύσκολα και απαιτητικά και σίγουρα πολύ πιο πάνω από το υποχρεωτικό αρμονίας (μεταξύ αστείου και σοβαρού, δεν θέλει και πολύ για να αγγίξουν την ατονικότητα με τις ταχύτατες και εν ριπή οφθαλμού αλλαγές τονικών κέντρων, την ενίοτε έντονη χρωματικότητα, την πλήρη απουσία εσωτερικής υφολογικής συνέπειας και την φύρδην μίγδην ανάμιξη πρακτικών και κανόνων από διαφορετικές περιόδους και ύφη της δυτικοευρωπαϊκής μουσικής). Το ερώτημα που προκύπτει είναι γιατί αυτός ο εμπαιγμός των σπουδαστών, όπου το Υπουργείο μιλάει για υποχρεωτικό αρμονίας, και ταυτόχρονα διευκρινίζει ότι λύσεις ανώτερες του επιπέδου υποχρεωτικού αρμονίας επιτρέπονται (δηλ. δύο μέτρα και δύο σταθμά, πλήρης και απόλυτη ασυνέπεια στα λεγόμενα του Υπουργείου και της επιτροπής εξετάσεων) με αποτέλεσμα των εμπαιγμό των υποψηφίων; Και τι ακριβώς εξυπηρετεί αυτή η πρακτική; Τι εξετάζει; Τις μουσικές ικανότητες των υποψηφίων; Ποιες μουσικές ικανότητες εξετάζει ακριβώς; Είναι ορθός αυτός ο τρόπος εξέτασης;
Τι εμποδίζει το Υπουργείο Παιδείας από το να φανεί συνεπές στα λεγόμενά του και ταυτόχρονα να εξυπηρετήσει πραγματικά και ως οφείλει, τις μουσικές εκπαιδευτικές ανάγκες της χώρας; Πολλά θα μπορούσαν να γίνουν προκειμένου η εξέταση του συγκεκριμένου ειδικού μαθήματος να είναι όχι μόνο αποτελεσματική, αλλά και δημιουργική. Η εξέταση θα μπορούσε, για παράδειγμα, να περιλαμβάνει, εναρμόνιση μουσικών αποσπασμάτων από έργα μεγάλων συνθετών (π.χ. Μπαχ, Μπετόβεν κλπ), την αναγνώριση παρτιτούρας, τον εντοπισμό λαθών σε ήδη εναρμονισμένα κείμενα, την αρμονική ανάλυση παρτιτούρας, και λογιών-λογιών απλές και δημιουργικές ασκήσεις, όπως αυτές που βρίσκουμε σε κλασικά εγχειρίδια αρμονίας, όπως π.χ. αυτό του Πίστον.
Λαμβάνοντας υπόψη και την πλήρη σχεδόν απουσία δημόσιας μουσικής εκπαίδευσης (γιατί τα ωδεία είναι ιδιωτικές επιχειρήσεις), αλλά και την υφιστάμενη και γνωστή σαπίλα και ακαμψία του όλου μουσικού εκπαιδευτικού συστήματος της χώρας μας, γράφω αυτό το ποστ με την (φρούδα μάλλον) ελπίδα ότι κάποια στιγμή όλη η μουσική κοινότητα θα οργανωθεί και θα απαιτήσει να έχει αυτό που δικαιούται και αυτό το οποίο χρηματοδοτεί αδρά ο Έλληνας φορολογούμενος όλα αυτά τα χρόνια: ένα ανοιχτό, εκσυγχρονισμένο, δίκαιο και ισότιμο σύστημα μουσικής εκπαίδευσης.
Υ.Γ. Και καλό θα ήταν επίσης να μάθουν να σέβονται τους υποψήφιους που δεν μένουν Αθήνα και Θεσσαλονίκη και να μην τους αναγκάζουν να κάνουν ολόκληρη μετακόμιση για να δώσουν ένα ειδικό μάθημα!
[ τροποποιήθηκε από τον/την amadeuswebern, 15-06-2013 16:11 ]
[ τροποποιήθηκε από τον/την amadeuswebern, 15-06-2013 16:13 ]
[ τροποποιήθηκε από τον/την amadeuswebern, 15-06-2013 16:14 ]
