Δεν ξέρω αν θέλω να ονοματίσω καλλιτέχνες, αλλά δεν καταλαβαίνω ένα πράγμα. Υπάρχουν αυτή τη στιγμή τραγουδιστές που θεωρούνται μεγάλα ονόματα και ελπίδα για το μέλλον, οι οποίοι:
- δεν μπορούν να πατήσουν πάνω σε νότα (στην κυριολεξία). Μία μάλιστα, στα live της όταν αισθάνεται ότι δεν θα την πιάσει την ψηλή που πάει να πιάσει, κάνει πάσα το μικρόφωνο στο κοινό.
- δεν έχουν καμία αίσθηση μέτρου και ρυθμού.
- δεν ξέρουν τι πάει να πει φάλτσο και τι όχι, δεν μπορούν να τοποθετήσουν δηλ. σωστά τη φωνή τους.
Και όμως, από κάτω το κοινό παραληρεί. Έχουμε χάσει τόσο πολύ το αισθητήριό μας και έχουν εκλείψει σε τέτοιο βαθμό τα πρότυπα του καλού τραγουδιού, που οδηγούμαστε ταχύτατα προς τα κάτω; Τόσο δύσκολο είναι οι εν λόγω τραγουδιστές (που πολλοί από αυτούς ΕΧΟΥΝ δυνατότητες), να προσπαθήσουν να αποκτήσουν κάποια εκπαίδευση, να μάθουν πέντε πράγματα, να σοβαρευτούν εν πάσει περιπτώση σε σχέση με αυτό που επέλεξαν να κάνουν;
Συγγνώμη, αν βγαίνω εκτός θέματος, αλλά θα το πιάσω από την ανάποδη. Για να μην επικεντρωθώ στα αρνητικά, θα επικεντρωθώ στα θετικά. Ποιοι τραγουδιστές θα μου έλειπαν αν δεν υπήρχαν; Για να μείνω μόνο στο χώρο του δικού μας τραγουδιού ΣΗΜΕΡΑ, δύο που τις θεωρώ πρότυπο όχι μόνο τεχνικής, αλλά και έκφρασης: Ελευθερία Αρβανιτάκη και Αλέξια.
Υ.Γ. Και Τσανακλίδου και άλλοι πολλοί (από τα παλιά κυρίως).
[ τροποποιήθηκε από τον/την amadeuswebern, 21-08-2013 00:19 ]
...................................................................................................
Μπίγαλη και Ρακιτζή αααα και Καλλίρη
λέξη δεν θέλω
