Τέτοιου είδους δημοσιεύματα, αν δεν αποσκοπούν απλά και τεχνηέντως στην αύξηση του αναγνωστικού τους κοινού -εκμεταλλευόμενα τη μιζέρια, την απόγνωση, την ανέχεια, την κοχλάζουσα συναισθηματική φόρτιση πολλών ανθρώπων αλλά, ταυτόχρονα, και την αφέλεια, τον «ταρζανισμό» ή τη ρηχή σκέψη άλλων τόσων- δεν αντιπροσωπεύουν τίποτα περισσότερο από μια υπεραπλουστευμένη, αφελή, αναχρονιστική και παραπλανητική άποψη περί «αριστερής» στάσης και πρακτικής.
Από τη στιγμή που ζούμε σε μία καθαρά καπιταλιστική κοινωνία, ο ΚΑΘΕ εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα προσφέρει τις υπηρεσίες του σε κάποιον εργοδότη -μικρής ή τεράστιας οικονομικής εμβέλειας- και αμείβεται για αυτό με λιγότερα ή πολύ περισσότερα χρήματα. Αυτό ούτε μεμπτό ούτε ανήθικο είναι αλλά ούτε και στερεί σε κάποιον τη δυνατότητα να μάχεται ενάντια σε αυτό το σύστημα, εάν πιστεύει σε κάποιο άλλο που θεωρεί ως καλύτερο.
Για παράδειγμα, εάν προσφέρονταν σε κάποιον γιατρό του Ι.Κ.Α. -αριστερής ιδεολογίας- τριπλάσιος μισθός από κάποιο μεγάλο ιδιωτικό ιατρικό κέντρο/κλινική, θα έπρεπε να μην αποδεχθεί την πρόταση αυτή και να παραμείνει στο Ι.Κ.Α. με τον εξευτελιστικό μισθό των 800 ευρώ (σύμφωνα με τις σπουδές και τις ευθύνες του) γιατί διαφορετικά θα μετατρέπονταν σε λακέ του «συστήματος»;
Το ίδιο ισχύει και για κάθε εργαζόμενο, ασχέτως θέσης ή προσόντων. ΟΛΟΙ προσπαθούν και αποβλέπουν σε κάτι καλύτερο, κυρίως μισθό, και αυτό είναι απόλυτα θεμιτό από τη στιγμή που του προσφέρεται, όταν φυσικά διαθέτει τα απαραίτητα προσόντα και δεν πατά επί πτωμάτων. Αυτό δεν τους απαγορεύει να μάχονται ενάντια στο σύστημα ή την ιδεολογία που εκπροσωπεί ο εργοδότης τους. Αυτό γίνεται άλλωστε από οποιονδήποτε το επιθυμεί.
Με άλλα λόγια, ο δείκτης/βαθμός/αυθεντικότητα «αριστεροσύνης» δεν είναι αντιστρόφως ανάλογος (-α) των εισοδημάτων κάποιου. Ούτε περισσότερο «αριστερός» είναι ένας εξαθλιωμένος, από κάθε άποψη, εργάτης από έναν καλά αμειβόμενο, εάν η στάση ζωής του τελευταίου συνάδει ΕΜΠΡΑΚΤΑ με την ιδεολογία του. Μην ξεχνάμε, επίσης, πως υπάρχουν λιμενεργάτες -πολλοί από αυτούς υπεραριστεροί και μέλη «προλεταριακών» κομμάτων- που αμείβονται με πάνω από 5.000 ευρώ το μήνα, μετρώντας containers και έχοντας αγκαζαρισμένη τη θέση τους για τους γιους τους όταν συνταξιοδοτηθούν!!! Μια ιδιότυπη βασιλική/φεουδαρχική, δηλαδή, νοοτροπία και πρακτική…
Και τώρα στο δια ταύτα. Με το ίδιο σκεπτικό, ο κάθε καλλιτέχνης/εργαζόμενος ΔΕΝ θα πρέπει να κρίνεται με βάση τα εισοδήματά ή την αμοιβή του -ιδιαίτερα όταν του τα προσφέρουν αυτοί που έχουν τη δυνατότητα ή το ανάλογο όφελος- αλλά από τη στάση ζωής του και από τη συνέπεια λόγων και πράξεών του. Πιστεύω πως κανείς μας δεν είναι σε θέση να κρίνει αβίαστα ΚΑΠΟΙΟΝ τη ζωή και τα έργα του οποίου δεν γνωρίζει. Οι συγκεκριμένοι μπορεί, χωρίς να το γνωρίζει κανείς από εμάς, να βοηθούν κρυφά πολύ κόσμο και με διάφορους τρόπους. Με ποιο δικαίωμα να τους κρίνω χωρίς να γνωρίζω βασικά στοιχεία; Τυχαίνει να γνωρίζω άμεσα κάποιους καλλιτέχνες πολύ αδρά αμειβόμενους που μόνο 2 ή 3 άλλοι γνωρίζουν τα πολύ μεγάλα ποσά που διαθέτουν βοηθώντας άλλους χωρίς οι τελευταίοι να γνωρίζουν την προέλευση αυτής της βοήθειας…
Υπάρχει, όμως, και μία θετική πλευρά στη λειτουργία τέτοιου είδους δημοσιευμάτων. Λειτουργούν ως βαλβίδες εκτόνωσης της ανημπόριας, του αδιέξοδου, της ανέχειας, της εκρηκτικής συναισθηματικής έντασης, αλλά και του φθόνου πολλών από εμάς…
κι εμένα υπερβολικό μου φαίνεται, δεν μπορεί ο καλλιτέχνης να αποποιείται δουλειές που προκύπτουν... αυτή είναι η δουλειά του, και μάλλον τέτοιας οικονομικής επιφάνειας άτομα μπορουν να έχουν πριβέ 3 καλλιτέχνες του δικού τους βεληνεκούς στο γάμο τους.
