Διάβασα σήμερα το ακόλουθο άρθρο του, όπως πάντα καυστικού, Γ.Παπαδάκη και θέλησα να το μοιραστούμε παρέα...
Κυρίως γιατί θεωρώ πως η συγκεκριμένη καλλιτέχνιδα έχει εισβάλει σε ένα χώρο, τον μουσικό, τον οποίο προσπαθεί να κατακτήσει χωρίς να με έχει πείσει οτι αξίζει για κάτι τέτοιο. Και δε μιλάω για τη φωνή και την ερμηνεία της (είναι κάτι υποκειμενικό και εγώ δεν είμαι κριτικός για να σας νοιάζει η άποψή μου), αλλά για όσα λέει και κυρίως τον τρόπο με τον οποίο εκφράζεται, είτε επί σκηνής, είτε σε συνεντεύξεις.
Κάτι δε μου "παει" εδώ και χρόνια. Δε βλέπω την κουλτούρα και τη σεμνότητα που θα περίμενα από έναν άνθρωπο του συγκεκριμένου μουσικού χώρου...
Ακολουθεί το άρθρο από τη σημερινή Ελευθεροτυπία:
Ο νέος δίσκος της κ. Τσαλιγοπούλου παρουσιάζεται ως «ένα όνειρο χρόνων που τώρα γίνεται πραγματικότητα». Σύμφωνα με τον διαφημιστικό λόγο, η τραγουδίστρια διαθέτει μια από τις πιο ταιριαστές φωνές για δημοτικά τραγούδια, ώστε η μουσική παράδοση της Μακεδονίας, της Ηπείρου, της Πελοποννήσου, της Κρήτης και άλλων περιοχών, διεκδικεί (διά των ερμηνειών της) τη θέση που της αξίζει (εννοείται μια κορυφαία θέση) στο παρόν.
Αν δεν είναι υπερβολή της διαφήμισης, τότε όλοι οι σπουδαίοι τραγουδιστές δημοτικών του παρόντος δεν θα πρέπει να κολακεύονται και τόσο. Οι διαφημιστές, πάντως, δεν υπερβάλλουν τυχαία. Γνωρίζουν ότι ακόμα και οι τερατολογίες δεν μειώνουν την αξιοπιστία τους. Είναι, άλλωστε, μέρος της δουλειάς τους. Η ίδια η καλλιτέχνις όμως, πώς να συγχωρηθεί όταν, σε συνέντευξή της, με ελάχιστη μετριοφροσύνη, βαθμολογεί με άριστα τον εαυτό της στην ερμηνεία των δημοτικών τραγουδιών: «...το κάνω επειδή νιώθω ότι έχει δύναμη εξαιτίας της αγάπης μου, αλλά, επίσης, και της γνώσης μου. Δεν το κάνω μέτρια, νιώθω ότι είναι λίγοι άνθρωποι έτσι κι αλλιώς που μπορούν να ασχοληθούν με το δημοτικό τραγούδι, όπως εγώ...» (συνέντευξη στον Χρήστο Μιχαλέρη, περιοδικό CITY2310 τεύχ. 183). Ακόμα κι αν επρόκειτο για αποκαλυπτικές και μεγάλης καλλιτεχνικής αξίας ερμηνείες, ο τελευταίος που περιμένει κανείς να το διατυμπανίσει είναι ο ίδιος ο καλλιτέχνης για τον εαυτό του.
Ας αφήσουμε όμως την περιαυτολογία της τραγουδίστριας, διότι γι' αυτήν αρμόδιος είναι μάλλον ο... Ζευς, που όπως λέει ο Αισχύλος στους Πέρσες: «Ζευς τοι κολαστής των υπερκόμπων άγαν φρονημάτων έπεστιν εύθυνος βαρύς» κι ας δούμε τις επιδόσεις της στα ιδιωματικά και τόσο απαιτητικά δημοτικά τραγούδια.
Κάθε καλλιτέχνης, κάθε τεχνίτης, δεν μπορεί να κριθεί παρά μόνο συγκριτικά. Οι μεγάλες κατακτήσεις στον τομέα της ερμηνείας των δημοτικών τραγουδιών οφείλονται σε πολλούς και σπουδαίους τραγουδιστές, που έχουν αφήσει αδιάψευστα τεκμήρια της τέχνης τους. Στην εποχή μας, παρά το γεγονός ότι η τέχνη τού τραγουδιού έχει υποτιμηθεί, υπάρχουν ωστόσο ακόμα εκπρόσωποι του τραγουδιστές που διατηρούν πολύ ψηλά τον πήχυ. Με ποιους λοιπόν από αυτούς συγκρίνει τον εαυτό της η κ. Τσαλιγοπούλου όταν λέει πως, έτσι κι αλλιώς, είναι λίγοι όσοι μπορούν να ασχοληθούν με το δημοτικό τραγούδι τόσο καλά όσο η ίδια; Δεν αποτελεί αυτό πρόκληση να τη συγκρίνουμε με μερικούς, γνωστούς τουλάχιστον, όπως π.χ. τον Χρόνη Αηδονίδη, τη Δόμνα Σαμίου, την Τασία Βέρα, την Ελένη Βιτάλη, αλλά και με άλλους νεότερους, λιγότερο γνωστούς, εξίσου όμως ξεχωριστούς τραγουδιστές για τις επιδόσεις τους;
Με συγκριτική, λοιπόν (και έστω υποκειμενική) παρατήρηση, τα επιτεύγματα που παρουσιάζει η τραγουδίστρια σ' αυτόν το δίσκο πιστεύω πως δεν δικαιολογούν καμιά υπεροπτική στάση εκ μέρους της. Τα δημοτικά τραγούδια αποτελούν έδαφος ολισθηρό για όσους επιχειρούν (κάτι που είναι απολύτως θεμιτό) να τα «πειράξουν», να μη δεσμευτούν δηλαδή από το γράμμα του παραδοσιακού τύπου. Ιδιαιτέρως όμως τότε είναι απαραίτητο να διασωθεί το πνεύμα τους.
Η κ. Τσαλιγοπούλου, όσο κι αν έχει, όπως δηλώνει η ίδια, καταβολές από το δημοτικό τραγούδι της ιδιαίτερης πατρίδας της, κι όσο κι αν το αγαπάει, άλλους δρόμους, ωστόσο, διάλεξε για να πετύχει μια καλλιτεχνική σταδιοδρομία. Ούτε στη μελέτη του αναλώθηκε ούτε θυσίασε κάτι προς χάριν του. Ακολουθώντας τους συρμούς της τελευταίας εικοσαετίας, επέλεξε την καριέρα, και την «επιτυχία» ως εκπρόσωπος ενός είδους εμπορικού τραγουδιού τού οποίου το στιλ, η αισθητική και η λειτουργία δεν συνάπτεται ούτε με το γράμμα ούτε με το πνεύμα τής μουσικής παράδοσης.
Η διευκρίνιση ότι πρόκειται για μια «σύγχρονη άποψη» για το δημοτικό τραγούδι δεν αρκεί για να διακαιολογηθεί, ή να δικαιωθεί πάσα παρέμβαση, πάσα μεταποίηση ή διασκευή.
Η «σύγχρονη» άποψη της κ. Τσαλιγοπούλου είναι συγκεκριμένη και, κατά τη γνώμη μου, «ελαφραίνει» τα τραγούδια. Αφαιρεί μάλλον, παρά προσθέτει κάτι σ' εκείνο που θα ονομάζαμε κοινωνικό, ιστορικό και αισθητικό έρμα που φέρουν εντός τους τα τραγούδια αυτά. Το συνεχές π.χ. χαριτωμένο μελό δεν ταιριάζει παντού, ιδίως όταν δεν είναι πειστικό.
Η ελαφρολαϊκή αισθητική δεν εφαρμόζεται δίχως τίμημα σε όλα τα δημοτικά τραγούδια. Ο προσδιορισμός λοιπόν «σύγχρονη» φαίνεται ότι αναφέρεται κυρίως στο ότι διαμορφώνεται από την προσαρμογή στις απαιτήσεις της τρέχουσας μόδας που διαδίδουν οι δίσκοι και η τηλεόραση, εθίζοντας την κοινή ακοή σε ένα άχρωμο παγκοσμιοποιημένο «έθνικ», που ανακατεύει στιλ, ιδιώματα και τεχνοτροπίες από παντού όπου δύναται να αντλήσει, προκειμένου να πετύχει φανερούς και κρυφούς στόχους.
Η κ. Τσαλιγοπούλου και η ομάδα της δεν είναι οι πρώτοι που επιχειρούν «διορθώσεις», «βελτιώσεις» ή πειράματα επί της δημοτικής μουσικής. Οι παρεμβάσεις, οι μετατροπές και οι σπουδές στο παραδοσιακό μέλος είναι, κατ' αρχήν, θεμιτές ως καλλιτεχνικές πράξεις. Κρίνονται όμως κι αυτές, μοιραία, σε σύγκριση με ένα ευρύ ποιοτικό φάσμα που εκτείνεται από τα σχετικά έργα ενός Καλομοίρη κι ενός Σκαλκώτα μέχρι τα απερίγραπτα που ξεφουρνίζει η δισκοπαραγωγή της πλατείας Ομόνοιας και των περιχώρων.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 18/05/2005
Έχει πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον η άποψη του Jorge από το κατεβατό οποιουδήποτε "ειδικού" επί του θέματος... Κρατάω τις 5 πρώτες γραμμούλες λοιπόν... Διαφωνώ κάθετα βέβαια με την άποψή σου, αλλά δεν θα είχε ενδιαφέρον αν συμφωνούσαμε στα πάντα...!
Αγαπητέ φίλε jorge,
θα εκφράσω διαφορετική άποψη και σε παρακαλώ μη με παρεξηγείς
Το πρώτο που έχω να πω είναι ότι η Ελενίτσα μου είναι ιδιαίτερα συμπαθής
(άγνωστη μεν, συμπαθής δε).
Συμφωνώ και εγώ ότι οι φωνητικές της επιδόσεις χρήζουν βελτιώσεως, ιδιαίτερα όταν πιάνει εκείνα τα φοβερά της νιαουρίσματα, αλλά νομίζω ότι η συνολική της παρουσία στο χώρο του Ελληνικού Τραγουδιού είναι απόλυτα θετική. Και οι επιλογές που κάνει στο υλικό της είναι αρκετά καλές κατά τη γνώμη μου, και νέες ιδέες προσφέρει, και η σκηνική της παρουσία και η ενέργεια που μεταδίδει τραβάει. Γενικότερα μου έχει κάνει πολύ καλή εντύπωση, και ας τσακώνομαι για χάρη της με τη σύζυγο, η οποία είναι καθηγήτρια φωνητικής και τα βλέπει πολύ πιο τεχνοκρατικά από μένα.
Το δε δεύτερο που έχω να πω είναι ότι ο Παπαδάκης μου είναι ιδιαίτερα αντιπαθής. Αγοράζω την "Ε" κάθε Τετάρτη για το ένθετο, και κάθε φορά υποκύπτω στο μαζοχισμό μου και διαβάζω το άρθρο του. Η εντύπωση που έχω αποκομίσει είναι οτι έχει μια αφ΄υψηλού θεώρηση του έγχώριου μουσικού γίγνεσθαι, λες και κατέχει κάποιο master στην τέχνη, και έτσι μπορεί να μας κάνει το δάσκαλο της αισθητικής. Κάποιους τομείς της πρόσφατης λαικής δημιουργίας τους έχει καταστήσει ταμπού που δεν πρεπει με τίποτα να γίνονται αντικείμενα διαφορετικών πειραματισμών, τους οποίους αυτός βέβαια κατακεραυνώνει επειδή απλά δεν του αρέσουν προσωπικά. Αυτός, αν ζούσε τότε, ήταν ικανός να "κράξει" και το Χιώτη επειδή έβαλε τέταρτη χορδή στο μπουζούκι. Κάθε τι καινούριο, που ξεκινά από τη λαική μας μουσική, αλλά προσπαθεί να αναμίξει και κάποιες διαφορετικές φόρμες, που κατ΄αρχήν φαίνονται ασύμβατες, αντιμετωπίζονται ως ιεροσυλία απορριπτέα. Η λαική μας μουσική γι αυτόν είναι ένας παγωμένος κήπος που έχει σταματήσει στο χρόνο, και η αντιμετώπιση που πρέπει να της έχουμε είναι όπως στην Εκκλησία που τη σεβόμαστε μεν, αλλά κάθε Κυριακή ακούμε τα ίδια Ευαγγέλια με τον ίδιο τρόπο και χωρίς να μας περνάει από το μυαλό ότι κάποια μέρα θα ακούσουμε κάτι διαφορετικό. Γενικά, για να κλείσω, τον θεωρώ οπισθοδρομικό, συμβατικό και συντηρητικό στις κριτικές του.
Επίσης θάλεγα να μην κολλάμε στο promotion της κάθε εταιρείας αλλά απλά να ακούμε και να αποφασίζουμε αν κάτι μας αρέσει ή όχι.
Πάντα φιλικά, και σε ευχαριστώ που με αυτό το θέμα μου έδωσες τη δυνατότητα να αναπτύξω τις παραπάνω σκέψεις
Κρατώ, σαν τον xristos και επικροτώ τις πέντε πρώτες σειρούλες του jorge. ¶ψογες!!! Τώρα για την κριτική ματιά του Παπαδάκη, μμμ... υπεροπτική όπως πάντα και δεν με τράβηξε, όπως πάντα...
Εγώ πιστεύω οτι η αλήθεια βρίσκεται κάπου στην μέση.
Καί η μέση,κατ'εμέ,είναι η εξής:
Εχω ακούσει κάποια τραγούδια τής Τσαλιγοπούλου (καθώς και την ίδια νά μιλά σέ τηλεοπτική συνέντευξη στην ΝΕΤ).
Ωρισμένα από τα τραγούδια της μού άρεσαν,άλλα όμως όχι (νομίζω μάλιστα οτι ένα από τα πρόσφατα τραγούδια της είναι αυτό με τον στίχο "καί κάθε μέρα,κάθε νύχτα.." κλπ,που το κατατάσσω στην κατηγορία τών "προκατασκευασμένων σουξεδακίων").
Δέν αμφιβάλλω οτι έχει η συγκεκριμένη τραγουδίστρια φωνητικές ικανότητες.Οπως δέν αμφιβάλλω οτι δικαιούται "διά να πειραματίζεται" (όπως θα'λεγε καί ο αλήστου μνήμης εκείνος Κουτσόγιωργας) καί με το δημοτικό τραγούδι.Τό αποτέλεσμα είναι αυτό που μετράει τελικά,καί το αποτέλεσμα θά φανή στην αποδοχή τού εγχειρήματός της από το κοινό.
Από την άλλη όμως,δέν μπορεί νά λέη οτι "είναι λίγοι οι άνθρωποι που μπορούν νά ασχοληθούν μέ το δημοτικό τραγούδι τόσο τέλεια όπως εγώ",όταν κάτι τέτοιο δέν το έχουν πεί άνθρωποι που έχουν αφιερώσει κυριολεκτικά όλη τους την ζωή στο δημοτικό τραγούδι.Πολύ περισσότερο μάλιστα όταν είναι η πρώτη φορά που η συγκεκριμένη τραγουδίστρια επιχειρεί νά ασχοληθή μέ το δημοτικό τραγούδι.
Οσο γιά τον κ.Παπαδάκη,δέν είδα πουθενά στο συγκεκριμένο άρθρο νά τηρή υπεροπτική στάση καί νά κατακεραυνώνη τους πάντες καί τα πάντα.Απλώς είπε κάτι που εγώ το θεωρώ σωστό,οτι δηλαδή οι παρεμβάσεις, οι μετατροπές και οι σπουδές στο παραδοσιακό μέλος είναι, κατ' αρχήν, θεμιτές ως καλλιτεχνικές πράξεις,κρίνονται όμως πάντα σέ σχέση μέ τίς παρεμβάσεις κλπ άλλων δημιουργών,που μπορεί νά είναι στο ένα άκρο ένας Καλομοίρης,Σκαλκώτας κλπ (τους οποίους καί ο ίδιος παραδέχεται καί αναγνωρίζει,συνεπώς δέν απορρίπτει τίς δικές τους "παρεμβάσεις,μετατροπές καί σπουδές στο παραδοσιακό μέλος") καί στο άλλο άκρο κάποιος που ανακατεύοντας διάφορες ηλεκτρονικές "λούπες" φτιάχνει αυθωρεί μιά technobeat "έκδοση" τής "Ιτιάς" ή τού "Γιάννη μου το μαντήλι σου" επειδή "είναι πουλησιάρικα στους τουρίστες".....
"και στο τρελλάδικο με τον ζουρλομανδύα
θα παίζω τάβλι με τον Μάρξ και τον Φειδία"
[ Το μήνυμα επεξεργάστηκε από: Hastaroth on 18-05-2005 23:39 ]
Φιλτατε hastaroth η αληθεια δεν βρισκετε στη μεση αλλα παντα ειναι απο κατω.
επισης μη δινετε και πολυ βαση στις συνεντευξεις, γιατι αλλα λες και αλλα γραφουν, λογω εργασιας εχω δει πως γινεται, και παντα γελαμε με το τι θα γραψουν την επομενη.
τελος γνωμη μου ειναι οτι η κα Τσαλιγοπουλου ειναι μια απο τις καλυτερες φωνες στο χωρο της, βεβαια παντα θα υπαρχουν τραγουδια τα οποια δεν θα της ταιριαζουν,οπως και σε καθε αλλο τραγουδιστη.
Quote:
|
Το μέλος faltsoo στις 19-05-2005 στις 11:13 έγραψε:
Φιλτατε hastaroth η αληθεια δεν βρισκετε στη μεση αλλα παντα ειναι απο κατω.
|
|
...ιδίως όταν είναι γυμνή
Αποφασίστηκε, λοιπόν, σε άρθρο ελάσσονος κριτικού και μή (κατα τα λεγόμενά του) ειδήμονος, η ιεροσυλία που ΘΑ πραγματοποιηθεί, αν η Τσαλιγοπούλου ασχοληθεί με τα Δημοτικά μας τραγούδια και μάλιστα ΠΡΙΝ γίνει άκουσμα η πρόθεσή της !
Και γιά ποιό λόγο ; Γιατί είπε-λέει- σε συνέντευξη...
Αν η άποψη του -κατά τα άλλα- συμπαθούς jorge επιδέχεται κριτικής - με τα αναμφισβήτητα στοιχεία που επικαλείται (!)-...δεν έχω λόγο !
Μόνον αυτό : Τα λυπηρά αποτελέσματα της εμπαθούς αγανάκτησης !
Ευτυχώς...πτωχεύσαμε !
[ Το μήνυμα επεξεργάστηκε από: Spilman44 on 20-05-2005 00:22 ]
[ Το μήνυμα επεξεργάστηκε από: Spilman44 on 20-05-2005 05:45 ]
φιλε jorge επιτρεψε μου να διαφωνισω καθετα με την αποψη σου...
εμενα η ελενιτσα με γεμιζει σαν ανθρωπος εστω και αν την εχω γνωρισει πολυ λιγο...Τετοια φωνη πολυ δυσκολο να ξανακουσουμε...Δεν ξερω οταν την ακουω με ταξιδευει σε βυζαντινα χρονια
Quote:
|
Το μέλος jorge στις 18-05-2005 στις 14:19 έγραψε:
Και δε μιλάω για τη φωνή και την ερμηνεία της (είναι κάτι υποκειμενικό και εγώ δεν είμαι κριτικός για να σας νοιάζει η άποψή μου), αλλά για όσα λέει και κυρίως τον τρόπο με τον οποίο εκφράζεται, είτε επί σκηνής, είτε σε συνεντεύξεις.
Κάτι δε μου "παει" εδώ και χρόνια. Δε βλέπω την κουλτούρα και τη σεμνότητα που θα περίμενα από έναν άνθρωπο του συγκεκριμένου μουσικού χώρου...
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 18/05/2005
|
|
Δηλαδή jorge μου σε άλλους (ονόματα δε λέω...), που έχουν τραγουδήσει ΟΟΟΛΑ τα μουσικά είδη χωρίς καμία αισχύνη, διαβλέπεις μεγαλύτερη ηθική και σεμνότητα;
Πειράζει να διαφωνήσω ως προς τη συγκεκριμένη κριτική τόσο μαζί σου όσο και με τον πάντα μίζερο αρθρογράφο;
Quote:
|
Το μέλος tsuku_elf στις 20-05-2005 στις 08:50 έγραψε:
Δηλαδή jorge μου σε άλλους (ονόματα δε λέω...), που έχουν τραγουδήσει ΟΟΟΛΑ τα μουσικά είδη χωρίς καμία αισχύνη, διαβλέπεις μεγαλύτερη ηθική και σεμνότητα;
Πειράζει να διαφωνήσω ως προς τη συγκεκριμένη κριτική τόσο μαζί σου όσο και με τον πάντα μίζερο αρθρογράφο;
|
|
Tsuku μου δε μίλησα καθόλου περί ηθικής. Μην κατηγορηθώ κιόλας πως είπα την Ελένη ...ανήθικη, για όνομα.
Μίλησα μόνο περί της σεμνότητας που βγάζει επί σκηνής και στις συνεντεύξεις της.
Δε θεωρώ επίσης πως είναι σωστό να κάνουμε σύγκριση ανάμεσα στην Τσαλιγοπούλου και τον όποιον Νταλάρα.
Κάποιος ή είναι σεμνός ή δεν είναι, σωστά;
Το να κάτσω πριν μιλήσω και να σκεφθώ οτι πχ "ο Νταλάρας είναι περισσότερο σεμνός" και να κάνω μούγκα, μη λέγοντας τη γνώμη μου, δε νομίζω να βοηθάει σε τίποτα. Επίσης δεν είναι καλό να κάτσω να πω "Η Τσαλιγοπούλου είναι περισσότερο σεμνή από άλλους, όπως πχ τον Νταλάρα". Θα πάει αλλού η συζήτηση, μια και το θέμα Νταλάρας πουλάει τρελά. Και θα ξεφεύγαμε από το θέμα.
Τα λόγια μου ειλικρινά δεν κρύβουν κάτι άλλο.
Επίσης σε καμία περίπτωση δε θέλω να ταυτιστώ με όσα γράφει ο Παπαδάκης. Γιατί δεν έχω ακούσει το δίσκο, γιατί δεν έχω γνώσεις περί παραδοσιακής μουσικής, γιατί δεν ξέρω τις σχέσεις που έχει ο καθένας στο συγκεκριμένο χώρο και γιατί με το συγκεκριμένο δημοσιογράφο έχουμε διαφορετική αισθητική, όπως έχω διαπιστώσει όσα χρόνια διαβάζω Ελευθεροτυπία.
Έλα κι εσύ να δροσιστείς, ψυχή ταξιδεμένη
που 'χεις φωλιά στον ουρανό και περπατάς στη γη
[ Το μήνυμα επεξεργάστηκε από: jorge on 20-05-2005 09:38 ]
Κάτσε βρε jorge,πήρες φόρα!
Λοιπόν, αφ'ενός δεν εννοούσα μόνο τον Ακατονόμαστο. Δεν είναι άλλωστε ούτε ο πρώτος, ούτε ο τελευταίος που τραγουδάει ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Στον συγκεκριμένο απλώς δεν ασκείται (συνήθως) κριτική, παρά μόνο του πλέκονται εγκώμια. Και γι'αυτό εκνευρίζομαι όταν διαβάζω τέτοιου τύπου κριτικές όπως αυτή του Παπαδάκη για καλλιτέχνες που, επιτυχώς ή ανεπιτυχώς, δοκιμάζουν νέους χώρους. Κάποιοι δηλαδή έχουν "το ελεύθερο" να πειραματίζονται με την αισθητική μας και άλλοι όχι;
Αφ'ετέρου, από τα live που έχω δει, από τις συνεντεύξεις που έχω διαβάσει κοκ., καθόλου δε μου φάνηκε ότι η Τσαλιγοπούλου στερείται κουλτούρας και σεμνότητας. Αυτό βέβαια είναι καθαρά προσωπική άποψη, τίποτα περισσότερο.
Καινούριο δίσκο έκανε με τον Κώστα Λειβαδά. Εμφανίσεις με τον Γιάννη Κότσιρα, τον Μάνο Πυροβολάκη και τη Ραλλία Χρηστίδου. Με την τελευταία και με την Ανδριάννα Μπάμπαλη θα κάνουν και καλοκαιρινή περιοδεία. «Με ηρεμεί η νέα γενιά», διαβεβαιώνει η Ελένη Τσαλιγοπούλου.
Η ίδια βγαίνει από μια πολύ καλή σεζόν και με τη φόρτιση της θετικής αποδοχής του δίσκου της ετοιμάζεται χαρούμενη για ένα καλοκαίρι συντροφιά «με δυο κοκόνες που μου αρέσει ότι γράφουν και οι ίδιες τραγούδια. Μετά την Πλάτωνος, την Αρλέττα και τη Μάνου, δεν είναι πολύ συνηθισμένο τα τελευταία χρόνια».
Από τη νέα γενιά, παρ' ότι ήδη μια 10ετία στο χώρο, κι ο Κώστας Λειβαδάς. Ο καινούριος δίσκος της «Κάθε τέλος κι αρχή», κυρίως σε μουσική, και στίχους δικούς του, παρέτεινε την δοκιμασμένα καλή συνεργασία του τραγουδοποιού με την Τσαλιγοπούλου.
Διαβάστε την συνέντευξη . . .
ΕΔΩ
Πάνε γύρω στα δέκα χρόνια και παραπάνω που λίγοι ήξεραν το όνομά της , υποσχόταν πολλά .. ενα κορίτσι του λαού με μια καλή φωνούλα
Τώρα που παίρνω τους δίσκους της τους τελευταίους αναρωτιέμαι: Καλά, δεν έχει δύο τρεις ανθρώπους ειλικρινά να την αγαπούν και να της πούν: Πάψε να ανεβάζεις τη φωνή σου εκεί που γίνεται αφύσικη και μισητή;
Και το άλλο: Πάψε να μιμείσαι άλλες... δε σου πάει...
Τό ίδιο ένιωσα και για τη Βέττα στο άκουσμα του δίσκου περί πρωινού της Κυριακής ή κάπως έτσι . Από τότε άρχισαν οι δισκοι της να μπαίνουν στα αζήτητα της δισκοθήκης μου , το ίδιο έχει συμβεί και με την Ελένη
ΔΥΟ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΝΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΤΗΣ ΠΟΥΝ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΒΡΕ ΠΑΙΔΙΑ...
Εκτός του ότι δεν τρελλαίνομαι για την Ελενίτσα, όταν την ακούω και σε δημοτικά ή παραδοσιακά, τότε το κλείνω αμέσως!!!
Αντε τώρα να τραγουδήσει και......... γυμνάσιο!
Η Τσαλιγοπούλου τραγουδά δημοτικό τραγούδι ???? Καλό και αυτό!!!
Δεν με πείθει η φωνή της για αυτό το στυλ τραγουδιού...και γενικώς δεν με έχει πείσει σαν τραγουδίστρια! Είναι πάρα πολλοί αυτοί που βρίσκουν κάτι το ιδιαίτερο στην φωνή της...και όσοι την έχουν ακούσει live λένε πως είναι καταπληκτική....το σέβομαι !!! Προσωπική μου γνώμη: Τσιρίζει χωρίς λόγο...δεν μπορώ να την φανταστώ να τραγουδάει δημοτικά!
Ελένη
Την έχω ακούσει ζωντανά αρκετές φορές!Με μαγεύει η φωνή της και η κινησή της στη σκηνη!
Κυρίως γιατί θεωρώ πως η συγκεκριμένη καλλιτέχνιδα έχει εισβάλει σε ένα χώρο, τον μουσικό, τον οποίο προσπαθεί να κατακτήσει χωρίς να με έχει πείσει οτι αξίζει για κάτι τέτοιο. Και δε μιλάω για τη φωνή και την ερμηνεία της (είναι κάτι υποκειμενικό και εγώ δεν είμαι κριτικός για να σας νοιάζει η άποψή μου), αλλά για όσα λέει και κυρίως τον τρόπο με τον οποίο εκφράζεται, είτε επί σκηνής, είτε σε συνεντεύξεις.
Κάτι δε μου "παει" εδώ και χρόνια. Δε βλέπω την κουλτούρα και τη σεμνότητα που θα περίμενα από έναν άνθρωπο του συγκεκριμένου μουσικού χώρου...
Θα συμφωνήσω σε αρκετά μεγάλο βαθμό με τον φίλτατο Jorge... Είτε λόγω καταγωγής (Ήπειρος, Μακεδονία) είτε λόγω βιωμάτων, η παραδοσιακή μουσική για μένα αποτελεί κάτι Ιερό και απόλυτο... Όταν έχεις μεγαλώσει με τους μύθους του είδους, όπως Κιτσάκης, Κυρίτσης, Σαμίου, Μπέλλος, Σιάτρας, Καψάλης, Αηδονίδης, Δοϊτσίδης, Τσίτρα, είναι αρκετά δύσκολο να συμβιβαστείς με ημίμετρα και προσαρμογές (λόγω αδυναμίας ακριβούς απόδοσης) τύπου Ελήνης Δήμου ή Έλενας Τσαλιγοπούλου.... Αυτού του τύπου οι εκτελέσεις,ούτε βοηθούν, ούτε εξελίσσουν το είδος, το οποίο δεν είναι ούτε διαπραγματεύσιμο ούτε είδος εμπορικής εκμετάλλευσης... Εξαίρεση κατά τη γνώμη μου, αποτελούν, οι δίσκοι "Τα Αηδόνια της Ανατολής" στον οποίο ο
Γιώργος Νταλάρας δίνει ρέστα με τις ερμηνίες του, παρόλο που επισκιάζεται σε κάποια σημεία από τον Χρόνη Αηδονίδη, "Τα μακεδονικά" με ερμηνευτή το Μανώλη Μητσιά.
Για μένα, νέοι οι οποίοι
και λαμπρό μέλλον έχουν και δεν προσβάλλουν την αισθητική των
δημοτικών τραγουδιών, είναι ο Παναγιώτης Λάλεζας (Αηδόνι στα Ηπειρώτικα, Στερεοελλαδίτικα, Θεσσαλικά) η Σοφία Παπάζογλου (σμυρναίικα), ο Μάνος Αχαλινωτόπουλος (κλαρίνο),
η Ξανθίππη Καραθανάση (Μακεδονική παράδοση)
Mountains all around me reaching out to Heaven...
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : billy_cobham_2005 στις 10-09-2006 18:19 ]
Συμφωνώ απολύτως μαζί σου για τη συμπάθεια προς το Λάλεζα !!!! Σαφώς και ο Αηδονίδης εκπληκτικός αλλά καταξιωμένος από χρονια.
Ο Λάλεζας είναι μια έκπληξη στο χώρο και για το νεαρό της ηλικίας του σε σχέση με το μέγεθος της αξίας του !!!!!!!!!!!!!!!!!
