Δυό λαικά τραγούδια του '50 με παρόμοιο θέμα και πολλές ομοιότητες

Ακούγοντας το τραγούδι "Αμαξά μου κάνε στράκες" του 1950 με τον Δημήτρη Περδικόπουλο, ήρθε αυτόματα στο νου μου ένα πολύ γνωστό τραγούδι, μεγάλη επιτυχία της ίδιας εποχής, η "Σούστα" ("Τα πεταλάκια") του Μανώλη Χιώτη.

Το θέμα και η ιστορία του στίχου, ο ρυθμός (Καλαματιανό), η μελωδία, η ενορχήστρωση κλπ. των δύο τραγουδιών έχουν  πολλές ομοιότητες. Επίσης και στα δύο ακούγεται τραγουδιστής και στις επαναλήψεις φωνές, καθώς και η χαρακτηριστική φωνή του Τάκη Μπίνη. Κατά σύμπτωση ακόμα και η διάρκεια της ηχογράφησης είναι ίδια! (3'15").

Για το "Αμαξά μου κάνε στράκες" δεν μπόρεσα να βρω πολλά στοιχεία (δισκογραφική εταιρεία κλπ. )

Για τα "Πεταλάκια": δίσκος Parlophone B.74204 & Odeon 275285 /1950.

Έτσι δεν ξέρω ποιό από τα δύο προηγήθηκε και ενδεχομένως να επηρέασε το άλλο. Και τα δύο πάντως ηχογραφήθηκαν την ίδια χρονιά (1950).

Γεγονός είναι πως ο Περδικόπουλος είχε γράψει και ηχογραφήσει με τον Τσιτσάνη τραγούδι για τον αμαξά "Σιγά αμαξά την άμαξα" (Καλαματιανό) ήδη από το 1937, που είχε μεγάλη επιτυχία. Ήταν ο δίσκος όπου ακούστηκε για πρώτη φορά η πενιά του Τσιτσάνη.

Η άμαξα και ο αμαξάς είναι δημοφιλές θέμα σε πολλά παραδοσιακά και ρεμπέτικα τραγούδια.

Τελικά ψάχνοντας κατάφερα να βρω κάπου ότι το "Αμαξά μου κάνε στράκες" είναι του Αθανάσιου Μπουρλιάσκου.

Ο Μπουρλιάσκος, συνθέτης και βιολιστής, είναι ο άνθρωπος που γνώρισε τον Τσιτσάνη στον Περδικόπουλο στη μεγάλη εμποροπανήγυρη των Τρικάλων, στις  14 Σεπτεμβρίου 1934, με τελικό αποτέλεσμα αυτής της γνωριμίας την οδήγηση του Τσιτσάνη στην Odeon και τη δισκογραφία.

"Αμαξά μου κάνε στράκες" (Καλαματιανό Αθανάσιου Μπουρλιάσκου) Δημήτρης Περδικόπουλος, Τάκης Μπίνης, Γιάννης Σταμούλης ("Μπιρ Αλλάχ"), Ευαγγελία Μαρκοπούλου (1950)

"Η σούστα" ("Τα πεταλάκια") Καλαματιανό Μανώλη Χιώτη, στίχοι Νίκου Ρούτσου. Τάκης Μπίνης, Άννα Χρυσάφη, Μανώλης Χιώτης (1950)

[ τροποποιήθηκε από τον/την costaspanag, 08-09-2013 00:06 ]

Οι στίχοι των δύο τραγουδιών:

«Αμαξά μου κάνε στράκες»

Ζέψε  απόψε τ’αμαξάκι,

να με πας στο χωριουδάκι, (δις)

με το καμουτσί στο χέρι,

αμαξά μου ντελμπεντέρη. (δις)

Τσαφ και τσουφ μέσα στις στράτες,

αμαξά μου κάνε στράκες. (δις)

Τράβα ίσα για τα Σπάτα

και στο Κορωπί σταμάτα. (δις)

Θέλω απόψε να γλεντήσω,

μια καρδιά να λησμονήσω.(δις)

Τσαφ και τσουφ μέσα στις στράτες,

αμαξά μου κάνε στράκες. (δις)

Έπιασε μεγάλη μπόρα,

κλείσ’ το τ’αμαξάκι τώρα, (δις)

άραξε να κοιμηθούμε,

αμαξά, να μη βραχούμε. (δις)

Τσαφ και τσουφ μέσα στις στράτες,

αμαξά μου κάνε στράκες. (δις)

«Η σούστα» («Τα πεταλάκια»)

Για να βρεις κυρά μου γούστα,

πάμε τσάρκα με τη σούστα, (δις)

να κρατάς το χαλινάρι,

όλο σκέρτσο και καμάρι. (δις)

Τάκα τάκα τάκα τα πεταλάκια,

ντρίγκι ντρίγκι ντρίγκι τα κουδουνάκια.(δις)

Θα τραβήξουμε δυο ούζα

κι ο Ψαρής θα κάνει σούζα.

Κι αν δεν πάρουμε χαμπάρι,

αγκαλιά θα μας τουμπάρει. (δις)

Τάκα τάκα τάκα τα πεταλάκια,

ντρίγκι ντρίγκι ντρίγκι τα κουδουνάκια.(δις)

Στην πηγή θα σταματήσω,

τ’ αλογάκι να ποτίσω. (δις)

Κι αν γουστάρεις, μάνι μάνι,

θα ξεζέψουμε στο χάνι (δις)

Τάκα τάκα τάκα τα πεταλάκια,

ντρίγκι ντρίγκι ντρίγκι τα κουδουνάκια.(δις)

[ τροποποιήθηκε από τον/την costaspanag, 08-09-2013 14:06 ]

Kώστα μας έφερες πολύ πίσω στα όμορφα αυτά χρόνια ,που η μουσικούλα γέμιζε τις ώρες των ανθρώπων με τραγουδάκια τόσο απλά ,αλλά τόσο πολύ όμορφα. Δεν υπάρχει περίπτωση στα γλεντάκια μας να μην παίξουν τα “Πεταλάκια” , “Σιγά αμαξά την άμαξα” και το λιγότερο γνωστό (για μένα, ) “Αμαξά μου κάνε στράκες “ . Τραγούδια διαχρονικά (στο είδος τους) που μας φτιάχνουν την διάθεση και ανεβάζουν το κέφι. 

Γιάννη τα χρόνια που υπήρχαν αμάξια και σούστες με άλογα είχα την τύχη να τα προλάβω και ο ήχος από τα πεταλάκια, τα κουδουνάκια και τις στράκες μου είναι γνώριμος. Στην Καλαμάτα απέναντι από το σπίτι μας στάθμευε κάθε μέρα ένα αμάξι, νοιικιασμενο σαν ταξί. Σήμερα τα βρίσκεις μόνο σαν αξιοπερίεργα, σε τουριστικά μέρη. Εξακολουθούν όμως να συγκινούν τα παιδιά, τους ρομαντικούς  και τους ερωτευμένους. 

Τα "πεταλάκια" το άκουσα για πρώτη φορά παιδάκι, στις αρχές της δεκαετίας του '50, στο σπίτι ενός θείου μου στο χωριό. Ήταν μία από τις "πλάκες" που είχε για το γραμμόφωνο. Ραδιόφωνα τότε δεν είχαμε. Το έβαζα συνεχώς και με είχε καταγοητεύσει και ενθουσιάσει. Άντεξε στον χρόνο και είναι από τα όμορφα, διαχρονικά, αριστοτεχνικά, απλά, γνήσια και αληθινά τραγούδια, που εξακολουθούν και σήμερα να συγκινούν και να διασκεδάζουν.

Και τα δυό τραγούδια είναι χαρούμενα και κεφάτα, με παρόμοιο ύφος.