Γράμμα στον κύριο Μάνο

Όταν έφυγες πριν απο 31 χρόνια, είχα ελάχιστο χρόνο που μπορούσα να διαβάζω. 45 εσύ εγω 8 Θυμάμαι την στιγμή, βραδυνή ώρα, που ο πατέρας μου έφερε ένα "Έθνος" στο σπίτι, με πρωτοσέλιδο απο το τελευταίο αντίο. Αν όχι η Ελλάδα τουλάχιστον η αγωνιστική Ελλάδα ακουμπούσε στο άχαρο φέρετρο που έφερε το σώμα σου αλλά δεν κατάφερε να εγκλωβίσει την ψυχή και την χάρη σου.

Έφυγες κουρασμένος, ταλαιπωρημένος σχεδόν αδύναμος, αντίθετα με το έργο σου που ήταν γεμάτο απο χάρη και δύναμη και τέτοιο θα παραδίδεται απο αιώνα σε αιώνα, όσο θα υπάρχουν Έλληνες. 

"Χάθηκες μέσα στ΄απόβραδο", μακριά στη Ρωσία έλλην ων του μείζονος Ελληνισμού, ανάμεσα σε Κύπρο κι΄Αλεξάνδρεια, ανάμεσα σε ουσακ και μινόρε, ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση, τον Αρίωνα και τον Μότζαρτ, ανάμεσα στο Άρειο Ωδείο και το λαϊκό αυθεντικό αλλά και ακατέργαστο. Γέννηθηκες μακριά απο την μητροπολιτική Ελλάδα και ο Θεός διάλεξε να σε πάρει κοντά του πάλι μακριά απο αυτήν.

Ταλαιπωρήθηκες μα και ταλαιπώρησες στην απελπισία σου τον ίδιο σου τον εαυτό. Σαν την Παρασκευή που σε άφησε ο Νότης και γυρίζοντας την Δευτέρα βρήκε 10 άδεια πακέτα τσιγάρα. Και σου έγραψε ο Άλκης: Και εγώ σε γουστάρω σαν πρωινό τσιγάρο και σαν καφέ πικρό.

Σκάρωνες ταξίδια σε θάλασσες μακρινές, μέσα στην φτώχεια προτιμούσες μια θάλασσα, παρά να γράφεις τραγούδια κι΄ας σε παρακάλαγαν. Να καβαλάς δελφίνια γυρίζοντας τον κόσμο γυρεύοντας πειρατικά στη Τζαμάικα με τον Λευτέρη. Μέσα σου κουβαλούσες τον Χατζιδακι αλλά η αριστερά σε έστρεψε να δεις και τον επαναστατικό ρυθμό του Θεοδωράκη. Η ψυχή σου είχε την μελωδία το φρόνημά σου την επανάσταση, μα το σώμα σου δεν είχε κρικέλια να το σηκώσει το τάλαντο στους ώμους και να φύγει. Αργόσβηνες σε αντίστροφη ροή απο το έργο σου. 

Πάντα ταξίδευες για να ξεφύγεις την πραγματικότητα όμως σαν άνθρωπος ένιωθες κάτι να σου λείπει, θάμωνας στο καφενείο της ζωής, μένοντας και περιμένοντας την αλλαγή, στο πολίτευμα, στην φιλοσοφία του τόπου αυτού που τον κατήντησαν ρημάδι. Ευτυχώς δεν ζεις για να δεις την σύγχρονη νεολαία να χαραμίζει την ζωή της στους σύγχρονους καφενέδες του φραπέ και τα σερφαρίσματα, ζώντας unreal με χαρτζιλικωμένα χρήματα λόγω ανεργίας απο τα χαρατσωμένα συντάξιμα των γονιών.

Η μετανάστευση χαραγμένη μέσα σου επιστρέφει σαν ιστορική φάρσα που επαναλαμβάνεται στον Γολγοθά των Ελλήνων χωρις τύψεις για λουλούδια που δεν φυτέψαμε στο μνήμα της μητέρας μας, χωρίς να μπορεί να τελειώσει ενα σωστο τραγούδι που να εκφράζει την στιγμή γιατί ευνούχισαν τον Έλληνα και πλεον δεν τον εκφράζει ο αγώνας περα απο μια 24ωρη Παρασκευή για να δένει με το Σαββατοκύριακο, απο τύψεις την ώρα που η δικτατορία των Τραπεζικών συνταγματαρχών τρώει το ψωμί μας για όσους τυχερούς απο εμάς ακόμα είμαστε σε θέση να εργαζόμαστε.....

Όταν ο Γιώργος σε προκάλεσε πως δεν γράφεις σαν το φίλο σου τον Σταύρο, έγραψες στο ύφος του Κουγιουμτζή το Αχ Χελιδόνι μου. Αν όμως ζούσες σήμερα, θα έπρεπε να βρεις πιο γλυκιές άμα και πένθιμες μελωδίες για να ντύσεις το πουλί της ελπίδας μας που ακόμα να φανεί σ΄αυτόν το μαύρο τον ουρανό.

Θα εκλιπαρούσα να ακούσω μια μελωδία σου, να πιάσεις τον ζουρνά, να ακούσω την φωνή σου τραγούδια να γεννά.... Να περπατούσαμε την Αλικαρνασσό, αλλά μάλλον θα πρέπει να περιοριστώ στα τούρκικα σήριαλς, στην ΕΡΤ που δεν υπάρχει, στον Αττίλα που ακόμα ματώνει την πατρίδα σου, το Έθνος που βρίσκει στυλοβάτες σε νοσταλγούς του Χίτλερ, σε δημάρχους που αναγκάζονται να πάνε σε μνήμες γενοκτονιών και θυσιών, σε εγέρσεις βαρβαρισμών προστακτικής που δεν ξεχωρίζουν απο στύσεις και πόρρω απέχουν της επιθυμουμένης ανατάσεως. Δεν ξέρω αν ακόμα είναι απερίγραπτη η φτώχεια της Ινσταμπούλ. Η πείνα όμως ακόμα θερίζει ανθρώπους σε πολλά μέρη στον κόσμο και στην Ελλάδα σου, χτυπάει και την πόρτα της Κύπρου...

Απρίλη στην Αργαλαστή πιάσαν τον Λιόντα τον ληστή, δεν θα άντεχες όμως σήμερα ν΄ακούς τον έλληνα να μακαρίζει εκείνες τις αποφράδες ημέρες συγκρίνοντάς με το σήμερα και κυρίως την κατάντια μας να ορθώσουμε ανάστημα.

Όσοι μπορούν φεύγουν έξω, και αν μπορούσαν να μην πουν τίποτα στη μάνα, στους φίλους και σ΄αυτήν που αγάπησαν, χαμπέρι δεν θα λέγαν.

Ήθελες τόσο πολύ να μελοποιήσεις Χριστοδούλου και είχες απόλυτο δίκιο. Ευτυχώς δεν έζησες για δεις το Καλημέρα Ήλιε, να εξευτελίζεται απο Βενιζελικές εμπνεύσεις με Πακιστανούς που για ένα χαρτζιλίκι του τρόμου κουνάνε στο ρυθμό σου την σημαία του ΠΑΣΟΚ. Πόσο αδικημένο υπήρξε αυτό το τραγούδι.

Για καλημέρα ούτε λόγος, συχνά αγνοούμε τον γείτονά μας στην ίδια πολυκατοικία, δεν μιλάμε για να καλέσουμε τον σκουπιδιάρη να αφήσει για λίγο την δουλειά του για μια παρτίδα τάβλι, όπως συνήθιζες εσύ... Και φυσικά χτίσαμε παλάτια στην άμμο, δυστυχώς και τώρα θερίζουμε θύελες.

Έγραψες τα νέγρικα για τον καταπιεσμένο νέγρο της Αμερικής, δεν δυστύχησες όμως να δεις τον εκλεκτό τους Ομπάμα να προσπαθεί να στήσει σκηνικά αερίων για να δικαιολογήσει τον πόλεμο στη Συρία και ποιός ξέρει που αλλού.

Τώρα πια πάψαμε να πολεμάμε και σαν γιορτή και σαν αγώνα ζωής, χειραγωγούμενοι απο τους αρχηγούς που μεγάλωσαν στις αριστοκρατικές οικογένειές τους μόνο για να διατάζουν και να τρέχουμε ξοπίσω τους εμείς... Με γαλάζιες, μπλε και κόκκινες σημαίες μα με χαμένο το ελληνικό φρόνημα ή καπηλευμένο απο μαυροκόκκινες σβάστικες που κρέμονται σε γραφεία πάνω απο τα κεφάλια μας.

Για το μεροδούλι να γράψεις δύσκολα θα βρεις ανθρώπους να το καταλαβαίνουν μιας και πολλοί απο εμάς δεν μπορέσαμε να εργαστούμε ειδικά στο ανύπαρκτο σήμερα γιαπί, η οικογένεια πολυτέλεια γι΄όσους μπορούν να την χαρούν.

Ανάξια πλερωμή ο μόχθος του εργάτη, ειδικά του αριστερού που μεγάλωσε προδομένος απο τις ηγεσίες του, Εθνοσοσιαλιστικές και Διεθνιστικές, ο κόπος ο δικός σου ως αγνός κομμουνιστής μα τίποτα δεν πάει χαμένο απο το 1848 και την μετέπειτα ρωσική και βαλκανική καπηλεία του.

Αγαπούσες την γυναίκα απο τη Μάρω, τη Δώρα την άγνωστη έως πρόσφατα αγάπη που ακολουθούσες σαν διφραγκάκι τόσο δα μικρό.... Κι΄αν δεν είσαι με την Μαίρη, κι αν έχουν φύγει πια με διαφορά μηνών η Μάρω και η Δώρα, έχεις όμως ακόμα μια κόρη την Μερσίνη... Σου μοιάζει βέβαια. Εμείς πάλι με ποιόν;

Τα μάτια σου πολλές φορές θα έκλαψαν στοιχηματίζω, υπάρχουν ωστόσο ακόμα άνθρωποι που κλαίνε για σένα, για το έργο σου, για την συγκίνηση που χαρίζεις σαν βάλσαμο στους ανθρώπους.

Δεν ξέρω αν όλα σε θυμίζουν, σίγουρα δεν σε έχουν ξεχάσει κι΄ας τρίζει το όνειρο. Ήσουν αληθινός. 

Ελάχιστος φόρος τιμής απο έναν άγνωστο που ο θάνατος και το έργο σου χαράχτηκε με μαγικό τρόπο στην μνήμη και την καρδιά του.

Υ.Γ.: Λείπεις πολύ !

[ τροποποιήθηκε από τον/την Konstantinosoa, 18-09-2013 03:23 ]

[ τροποποιήθηκε από τον/την Konstantinosoa, 18-09-2013 03:24 ]

[ τροποποιήθηκε από τον/την Konstantinosoa, 18-09-2013 03:25 ]

[ τροποποιήθηκε από τον/την Konstantinosoa, 18-09-2013 03:26 ]

[ τροποποιήθηκε από τον/την Konstantinosoa, 18-09-2013 03:27 ]

[ τροποποιήθηκε από τον/την Konstantinosoa, 18-09-2013 03:28 ]