Με το ίδιο σύνθημα 40 χρόνια μετά, οι απεργοί του Πολυτεχνείου ξεκινούν τις εκδηλώσεις για την επέτειο της φοιτητικής εξέγερσης. Συναυλία με τη Λαϊκή Ορχήστρα "Μίκης Θεοδωράκης" Κύκλοι τραγουδιών σε ποίηση Γιάννη Ρίτσου Προαύλιο του Πολυτεχνείου στην οδό Πατησίων Πέμπτη 14 Νοεμβρίου, ώρα 19.00 Συνδιοργανώνουν οι απεργοί του ΕΜΠ και του ΕΚΠΑ και οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ
[ τροποποιήθηκε από τον/την jorge, 11-11-2013 22:45 ]
Kαλησπέρα. Ιωάννα, να είσαι καλά που άνοιξες το θέμα αυτό. Πέρυσι, ο αγαπητός συμφορουμίτης μας Guevara είχε ξεκινήσει ανάλογο θέμα με τίτλο: "Πολυτεχνείο .....μετά μουσικής" και είχε γράψει τα ακόλουθα: "Θέλω να ξεκαθαρίσω από την αρχή ότι δεν ανοίγω το συγκεκριμένο θέμα για πολιτικές και κυρίως κομματικές συζητήσεις. Δεν θα υπερασπιστώ καμμιά ιδεολογία και δε θα ακολουθήσω καμμιά κομματική γραμμή. Άλλωστε είμαστε forum μουσικής. Γι'αυτο και θα παρακαλέσω όλους όσους διαβάσουν το συγκεκριμένο θέμα να σεβαστουν μόνο και μόνο το γεγονός του Πολυτεχνείου και να κάνουν τη δική τους ..μουσική καταθεση. 17 Νοέμβρη 1973...πέρασαν 39 ολόκληρα χρόνια! Η αλήθεια είναι ότι από μικρό παιδί ένιωθα πολύ περίεργα τη μέρα αυτή...κάθε φορά που ξημέρωνε η επέτειος του Πολυτεχνείου ''κουβαλούσα'' ένα αίσθημα θλίψης... Σήμερα δε νιώθω μόνο αυτό...νιώθω πολύ περισσότερο ένα άγχος και μια στενοχώρια..δεν ξέρω τι φταίει..Φταίει που δεν είμαι πια παιδί και βλέπω κάπως διαφορετικά τα πράγματα; Φταίει που αυτό το ''Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία'' που τότε το απαιτούσαν χιλιάδες κόσμου είναι ακόμη πιο ''ζωντανό'' από ποτέ; Φταίει που η ατμόσφαιρα είναι το ίδιο αποπνικτική με τότε; Ειλικρινά δεν ξέρω... Γι'αυτό και σκέφτηκα να ανοίξω το θέμα αυτό...ένα θέμα που θα περιλαμβάνει τραγούδια που θυμίζουν τη μέρα αυτή...γιατί η ατμόσφαιρα είναι λιγότερο αποπνικτική όταν ακούγεται ένα τραγούδι..."
Εφέτος, θα κρατήσω μόνο τη πρώτη παράγραφο του Ανδρέα και θα συνεχίσω με δικά μου λόγια μια μικρή κατάθεση λόγου και μουσικής. Αφαιρόντας από τις 17 Νοεμβρίου 2013 τη 17η Νοεμβρίου 1973, μας δίνει το αποτέλεσμα ότι έχουν περάσει 40 ολόκληρα χρόνια από την εξέγερση μιας χούφτας παιδιών - κλεισμένων σε ένα από τα πιό ιστορικά κτίρια της Αθήνας - κατά της δικτατορίας των συνταγματαρχών. Ήμουν μικρό κορίτσι όταν με την έναρξη της δικτατορίας των συνταγματαρχών άρχισε μια σκοτεινή περίοδος για όλες τις εκφάνσεις της καθημερινής ζωής των Ελλήνων, οπότε και άρχισε ο διπλανός να φοβάται το γείτονα. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου βρήκε στο τότε εξατάξιο γυμνάσιο θηλέων ένα τσούρμο έφηβες να ακούνε στο τρανζίστορ το ραδιοφωνικό σταθμό που στήθηκε από τους φοιτητές και τη φωνή της Δαμανάκη να λέει : «Εδώ Πολυτεχνείο…». Όταν τα τανκς έσπασαν τη κεντρική είσοδο του Ε.Μ.Π., μια παγωμένη ομίχλη έπεσε στην γειτονιά μου. Σαράντα χρόνια μετά και έχοντας διανύσει μια μικρή πορεία στη ζωή και με δεδομένη τη σκοτεινιά, που έχει σκεπάσει την Ελλάδα, καταθέτω δύο τραγούδια για την επερχόμενη επέτειο του ξεσηκωμού:
-----------------
Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή.
[ τροποποιήθηκε από τον/την EVAGGELIASAKELLARIOU, 13-11-2013 16:25 ]
