Πικρή ιστορία αυτός ο δίσκος. Λοιπόν στα τέλη του 70΄ και κατα την δεκαετία του 80΄ δημιουργήθηκαν και εκδόθηκαν μια σειρά απο δίσκους που παραμελήθηκαν ή παρεξηγήθηκαν και εν τέλει δεν είχαν την αποδοχή που θα έπρεπε.
Μπορούμε να καταλήξουμε σε 4 κατηγορίας αποτυχίας:
1) Μεγάλες και βαρύγδουπες συνεργασίες.
Συνεργασίες οι οποίες δεν είχαν τραγούδια που διακρίθηκαν ιδιαίτερα ή είχαν λίγα με αποτέλεσμα ο δίσκος να είναι ανισοβαρύς.
2) Δίσκοι εξαιρετικοί, σαφώς πιο πολιτικοί ή με έφεση την μπαλάντα, κάτι που σήμαινει πως θεωρήθηκαν είτε εκτός εποχής(πολλοί πολιτικοί), είτε δεν μπορούσαν να βρουν θέση προβολής στα περιορισμένα ΜΜΕ και σχετικά έντυπα της εποχής, δεδομένης της απουσίας ρυθμού(μπαλάντες). Κάτι που τα έφερνε σε δεύτερη θέση απο την απίστευτη παραγωγή που γνώριζε η Ελλάδα ήδη απο το 50-60, με τραγούδια γεμάτα ρυθμούς χορών. Π.χ. το "Όλα σε θυμίζουν" στο φανταστικό δίσκο τα τραγούδια της Χαρούλας, μπήκε 5ο-6ο στην μια πλευρά του δίσκου, πράγμα που σήμαινε πως η Εταιρία μπροστά στα ζεϊμπέκικα και τα τσιφτετέλια του δίσκου δεν το υπολόγιζε.
3) Στην πιο πάνω περίπτωση εντάσσονται και πολλοί δίσκοι που απλώς δεν εκδόθηκαν απο την ΜΙΝΟΣ με ότι αυτό συνεπάγονταν απο το 80΄ και μετά στην διανομή και την προβολή.
4) Συνεργασίες που θεωρήθηκαν αταίριαστες.
Εδώ μάλλον είμαστε. Για όσους θυμούνται ο Μητροπάνος ήταν μαζί με τον Στράτο Διονυσίου οι απόλυτοι κυρίαρχοι της πίστας του 80΄, αντιμετωπίζονταν με σεβασμό μεν, αλλά σε αυτό το τότε χάος μεταξύ έντεχνων και λαϊκών, θεωρούνταν αταίριαστος για τους τότε Θεοδωρακικούς και εν γένει αριστερούς για να τραγουδήσει Θεοδωράκη(ήσσονος σημασίας για πολλούς το γεγονός ότι τραγουδούσε σε συναυλίεςμε τον Μίκη απο το 60΄ ο Μητροπάνος και ήταν δηλωμένος ΚΚΕ). Έτσι οι μεν έντεχνοι δεν τρελάθηκαν να αγοράζουν τον δίσκο να δεν τον θεώρησαν και λαϊκούρα, οι δε φανατικοί οπαδοί του Μητροπάνου απεδέχθησαν με βαρυστομαχιά την μουσική του Μίκη. Οι τελευταίοι προτιμούσαν φυσικά τον αξιόλογο αλλά βιομηχανικό Τάκη Μουσαφίρη, μην σου πω ότι δεν έδιναν και πολύ σημασία σε δουλειές σαν αυτή του Αγίου Φεβρουαρίου.
Έτσι ο δίσκος πήρε μάλλον αδιάφορη στράτα.
Τραγούδια που ακούστηκαν αρκετά τότε ήταν η "Η λυπημένη" και το "Τριανταφυλλένια λόγια", λίγο το "Ταξίμι", λίγο το Γιαπί και ανάλογα το "Χατίρι". Το τελευταίο ήταν απο τα αγαπημένα τραγούδια του κυρ Σταύρου Κουγιουμτζή. Ωραιότατο τραγούδι αν και επηρεασμένο πολύ έντονα απο τον Τσιτσάνη.
Α΄ Πλευρά:
1) Tριανταφυλλένια ( Tσιφτετέλι)
2) Το χατίρι (Χασάπικος) Συμμετέχει η Χάρις Αλεξίου
3) Η λυπημένη (Χασαποσέρβικος)
4) Ταξίμι (Καμηλιέρικος)
5) Γιαπί (Χασποσέρβικος)
6) Τα πικροσάββατα (Ασίκικος)
σ.σ.: Δηλαδή όλη η πρώτη πλευρά έχει τραγούδια που είναι γνωστά άρα είναι μια αρκούντως ικανή πρώτη εξάδα.
Β΄ Πλευρά
7) Το βρακί (Ασίκικο βαρύ αλλά ο στίχος με τα δεδομένα της εποχής μόνο σε τεκέ θα έπαιζε τότε)
8) Η βροχή (Ζεϊμπέκικο βαρύ αλλά μάλλον αδιάφορο για ραδιόφωνο)
9) Τα παιδιά (Χασαποσέρβικος -τραγούδι για γέμισμα δίσκου σε επίπεδο βέβαια πάντα Θεοδωράκη- )
10) Κουτούκι (Ζεϊμπέκικος-τραγούδισμα επίσης για γέμισμα δίσκου ως άνω με έντονες επιρροές απο Καλδάρα / Βυζαντινό Εσπερινό-)
11) Εργένης (Καρσιλαμάς-Θυμίζε επίσης Καλδάρα δεκαετίας όμως 60΄-)
12) Τα ναύλα (Βαλς)
σ.σ.: Η δεύτερη πλευρά έχει πολύ καλές ενορχηστρώσεις και δρόμους αλλά δεν ξεχωρίζει κάποιο τραγούδι και σαφώς υστερεί απο την πρώτη πλευρά.
Όπως και να έχει και άσχετα αν ο δίσκος αυτός δεν πήγε εμπορικά όπως έπρεπε είναι ως αξιολόγηση μια απο τις καλύτερες λαϊκές δημιουργίες στην Ιστορία της Ελληνικής Δισκογραφίας.
[ τροποποιήθηκε από τον/την Konstantinosoa, 10-02-2014 19:11 ]
