Σωκράτης Μάλαμας

Με μια πίστη μισή και στο χέρι μια ευχή...

Θα προσπαθήσω να περάσω απο τα χρόνια
όπως περνάει απο το δρόμο ένα παιδί
φάλτσα σφυρίζοντας και με λυτά κορδόνια
θα πάω απέναντι να κλείσω τη γιορτή

Εγώ πατώ στον ουρανό
Βαδίζω στον ωκεανό
Πάνω στο κύμα περπατώ
εσένα σαν κοιτώ
.................
Είσαι νεράιδα της αυγής
η πιο όμορφη όλης της γης

Περίσσεψε η τύχη μου
και γκρέμισα τα τείχη μου
ότι αγαπούσα το 'δωσα
κι ότι ποθούσα το 'χασα
Λένε οι ψυχολόγοι
και οι φίλοι μου οι λόγιοι,
απλά τα πράγματα να λες
και στα τραγούδια να μην κλαις...

ψυχη ησυχια για να βρεις
πρεπει πολυ να παιδευτεις
σα να πληρωνεις το καιρο
με πονο και με στεναγμο.................
σα να πληρωνεις το καιρο...με πονο και με στεναγμο!

Μάθε τη γλώσσα της σιωπής κι ύστερα έλα να μου πεις
πως κλίνεται το σ’ αγαπώ πως βγάζει η έρημος καρπό

¶λλα θέλω κι άλλα κάνω πώς να σου το πω
έλεγα περνούν τα χρόνια θα συμμορφωθώ
Μα είναι δώρο άδωρο ν' αλλάξεις χαρακτήρα
τζάμπα κρατάς λογαριασμό τζάμπα σωστός με το στανιό...

Γεια σου Σωκράτη μας!

Όλοι οι καριόληδες μια εταιρεία
σάπια ηλικία έχει αδυναμία
γελάει ο χρόνος και λάμπει ανθισμένος
στο δρόμο σκοτώνει κι είναι κερδισμένος
σπάει το νήμα κι αναρωτιέσαι
τόσα χρονάκια γιατί να τραβιέσαι ...έλα ντε!!!!

Σε ποιαν έκσταση απάνω σε χορό μαγικό μπορεί ένα τέτοιο πλάσμα να γεννήθηκε... από ποιό μακρινό αστέρι είναι το φως που μες τα δυο ΤΟΥ μάτια πήγε κρύφτηκε .. κι εγώ η ΤΥΧΕΡΗ που το 'χει δει ....

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : Kotsiraki στις 21-02-2008 17:26 ]

Καληνύχτα μαλάκα η ζωή έχει πλάκα
έχει γούστο και φλόγα είναι κάτι σαν ρόδα
σε πατάει και σε παίρνει, μόνο ίχνη σου σέρνει

Στη φωτια ριχνω ολα τα ταμενα
ονειρα παρτε με μαζι και εμενα.

AΛΛΑ ΘΕΛΩ ΚΙ ΑΛΛΑ ΚΑΝΩ,ΠΩΣ ΝΑ ΣΟΥ ΤΟ ΠΩ
ΕΛΕΓΑ ΠΕΡΝΟΥΝ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ,ΘΑ ΣΥΜΜΟΡΦΩΘΩ..
ΜΑ ΕΙΝΑΙ ΔΩΡΟ ΑΔΩΡΟ Ν'ΑΛΛΑΞΕΙΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ
ΤΣΑΜΠΑ ΚΡΑΤΑΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟ,ΤΣΑΜΠΑ ΣΩΣΤΟΣ ΜΕ ΤΟ ΣΤΑΝΙΟ......


[ Το μήνυμα επεξεργάστηκε από: agyristokefali on 08-06-2005 14:31 ]


[ Το μήνυμα επεξεργάστηκε από: agyristokefali on 28-07-2005 15:04 ]

Αλλάζουν οι δρόμοι κι οι μορφές οι εποχές αλλάζουν
κι οι από μηχανής θεοί αμήχανα κοιτάζουν
άστο παράθυρο ανοιχτό σ’ όλες τις καταιγίδες
θα δεις στο φως μιας αστραπής όσα ποτέ δεν είδες

κάνω πως δεν ξέρω
πέφτω μες τα κύματα

Ζωή σε σπούδασα μα ξέχασα να ζήσω
ποιος τον χαμένο μου καιρό θα φέρει πίσω;

Στην κολυμπήθρα ρίξανε νερό αλκοολούχο
και τ'όνομα που μου'δωσαν ήταν καμμένο ρούχο.

...έξω φυσάει αέρας, όμως μέσα μου
μέσα σ΄αυτό το σπίτι, πριγκιπέσσα μου,
το φως σου και το φως χορεύουν γύρω μας,
απίστευτος ο κόσμος κι ο χαρακτήρας μας...

Αχ...

[ Το μήνυμα επεξεργάστηκε από: cheroubino on 07-06-2005 16:18 ]

ΤΙ ΝΑ ΠΡΩΤΟΘΥΜΗΘΩ :

1.Δε θέλω πια να σκέφτομαι τα ίδια και τα ίδια
Σα να'ταν όλα ψέμματα στάχτες κι αποκαϊδια
Θέλω ανοιχτά παράθυρα να με φυσάει αέρας
Να΄χω το νου μου αδειανό
Να΄χω και πρίμο τον καιρό

Δε θέλω πια να μου μιλάς για όσα έχεις ζήσει
Δε χάθηκε κι ο κόσμος πια το τζάμι αν ραγίσει
Θέλω να'ρθεις και να με βρεις να κάτσεις να τα πούμε
Πως νιώθουμε παράφορα
Πως ζούμε ετσι αδιάφορα

Δε θέλω να πικραίνεσαι
τις Κυριακές τα βράδια
Χωρίς αυτή τη σκοτεινιά
τα χρόνια μένουν άδεια

Θέλω να φύγεις να σωθείς να πάψεις να γκρινιάζεις
Να ξεχαστείς στη διαδρομή ποιός ήσουν και πώς μοιάζεις
Έτσι θα σ'αγαπώ πολύ και θα σε βλέπω λίγο
Σα μια γυναίκα μακρινή
Που αγάπησα πριν φύγω

Δε θέλω να πικραίνεσαι
τις Κυριακές τα βράδια
Χωρίς αυτή τη σκοτεινιά
τα χρόνια μένουν άδεια

2. Πάμε να φύγουμε απ' αυτή την πόλη
όλα ξηλώθηκαν μείναμε μοναχοί
άνθρωποι σπίτια και φωνές
κάνουν κομμάτια το μυαλό μου
βουλιάζουν μέσα μου οι μορφές
που μόλις και διακρίνονται στο γύρω

Oλα περνούν σαν αστραπή
κι ο χρόνος μαύρο πέπλο στη σιωπή μου
μπερδεύτηκε το αύριο με το χθές
οτι κι αν λες το ίδιο θα συμβαίνει στη ζωή μου

Πάμε να φύγουμε απ' αυτή την πόλη
δε βλέπεις πως μας στρίμωξαν για τα καλά
απ' το δικό μας χέρι τίποτε δεν περνά
Πάμε να φύγουμε

3.Φέρνει η νύχτα το πρωί
κι ο ήλιος πάει να φανεί
ήμουν μικρός και ξέχασα
γλυκό πουλί μου σε έχασα

Kλείνει τα δίχτυα του το φώς
κι όποιος κοιμάται μοναχός
κάνει πως δεν τον νοιάζει
μ' όνειρο η μέρα μοιάζει.

Tα φτερά μου ανοίγω στον αέρα
ότι απομένει απ' τη ζωή είναι μια μέρα
είν' ένας κήπος με λουλούδια και με φίδια
δυό χελιδόνια που γυρνάν ξανά στα ίδια

Bλέπω τις μέρες να περνούν
και μες στα μάτια με κοιτούν
σπίθες παλιές που ξέχασα
γλυκό πουλί μου σε έχασα

Kλείνει τα δίχτυα του το φώς
κι όποιος κοιμάται μοναχός
κάνει πως δεν τον νοιάζει
μ' όνειρο η μέρα μοιάζει.

Tα φτερά μου ανοίγω στον αέρα
ότι απομένει απ' τη ζωή είναι μια μέρα
είν' ένας κήπος με λουλούδια και με φίδια
δυό χελιδόνια που γυρνάν ξανά στα ίδια


ΑΥΤΑ ΓΙΑ ΑΡΧΗ!!!!!!!!!ΘΑ ΕΠΑΝΕΛΘΩ!