συμφωνω με τον musicproducer! ΧΑΧΑ!!
Μη ξεχναμε και το διαχρονικο : Να δεις που καποτε
θα μας πουνε και μαλακες
Να δεις που καποτε
θα μας πουνε και χαζους!!!!!
Ο κύριος Αριστείδης..του Μίλτου
Το τραγούδι του χελιδονιού
της Χαρούλας Αλεξίου, που νομίζω το είχε γράψει για το μωρό του ενός από τους δύο κυπρίους, που είχαν σκοτωθεί σε επεισόδια με Τούρκους.
έλα εδώ κοντά να σου δώσω ένα φιλάκι
έλα μη μου κλαις άσπρο μου χελιδονάκι
ο θεός να μας φυλάει
από μάτι που κοιτάει πονηρά
ο θεός να μας σκεπάζει όταν
η ψυχή τρομάζει τη χαρά
πες μου τι σε πολεμάει...
Jimy
07.06.2005, 16:23
"Ήταν 18 Νοέμβρη" Το γελαστό παιδι
Θεωδοράκης
Θα ανατέλλω Τρύπες
Μπορεί να με έχεις από κάτω
και με το ζόρι να με θάβεις στη σιωπή
Να επιμένεις πως μου αξίζει ένα άδειο πιάτο
Και σαν σκυλί να με κλωτσάς μεσ’ τη βροχή
Μα όσο κι αν θες να το πιστεύεις
πως μου 'χεις πάρει κιόλας την ψυχή
Κι όταν ακόμα θα νομίζεις
πως μια για πάντα έχω χαθεί
Εγώ θα φλέγομαι
θ' ανθίζω
θα γιορτάζω
θ' ανατέλλω
Θα σε καίω
Θα καταστρέφω με τραγούδια της ψυχής σου το μπουρδέλο
Θα ανατέλλω
Μπορεί αν θες με ένα σου ψέμα
να με κρατάς μέσα στη λάσπη
Κι αν πάλι χρειαστεί να μου φοράς τα πιο ωραία σου κουρέλια
Και να με βγάζεις σαν σκλαβάκι στο σφυρί
Μα όσο κι αν θες να το πιστεύεις
πως μου 'χεις πάρει κιόλας την ψυχή
Κι όταν ακόμα θα νομίζεις
πως μια για πάντα έχω χαθεί
Εγώ θα φλέγομαι
θ' ανθίζω
θα γιορτάζω
θ' ανατέλλω
Θα σε καίω
Θα καταστρέφω με τραγούδια της ψυχής σου το μπουρδέλο
Θα ανατέλλω
Ακόμα κι όταν θα νομίζεις
πως μου πήρες τη ψυχή
θα σε καίω
Κι όταν ακόμα θα νομίζεις
πως για πάντα έχω χαθεί
Θα ανατέλλω
Quote:
|
Το μέλος eneni στις 07-06-2005 στις 12:54 έγραψε:
Το τραγούδι του χελιδονιού
της Χαρούλας Αλεξίου, που νομίζω το είχε γράψει για το μωρό του ενός από τους δύο κυπρίους, που είχαν σκοτωθεί σε επεισόδια με Τούρκους.
έλα εδώ κοντά να σου δώσω ένα φιλάκι
έλα μη μου κλαις άσπρο μου χελιδονάκι
ο θεός να μας φυλάει
από μάτι που κοιτάει πονηρά
ο θεός να μας σκεπάζει όταν
η ψυχή τρομάζει τη χαρά
πες μου τι σε πολεμάει...
|
|
Ναι της μικρης Αναστασίας (κόρης του Τάσου Ισαακ) που βαφτισε κιόλας.
ιδιαίτερα το τραγούδι "in assenza di te" της Lauras Pausini δεν θέλω να το ακούω...
με κάνει να δακρύζω...
Κοσμογονία
Στίχοι Μουσική: B.D Foxmoor
Τραβήξου πιο πέρα μούσα μου και δωσ’ μου
λίγο έμπνευση να γράψω δυο λόγια για την γωνιά του κόσμου
που διαλέξαμε να φτιάξουμε το όνειρό μας
με λίγο χώμα και νερό απ’τον ουρανό μας.
Με την φωτιά που’καιγε τώρα καιρό τα σωθηκά μας
τρατάρουμε και τον φονιά μας
η φυγή μας στολίστηκε με μέλλοντες και λέξεις
και γουστάρουμε πολύ ψυχή μου κοίτα ν’αντέξεις.
Σκίσαμε λίγο τα μανίκια απ’την παλιά την φορεσιά
τώρα χωρίς δεκανίκια και μακριά απ'τη μοιρασιά
θα κοιτάμε χωρίς ποτέ να γελάμε
κάποτε όλα ήταν μαζί δεν το ξεχνάμε.
Κάποιοι διαλέξανε αυτά τα ρούχα τους να’ναι καλά
ντυθήκανε ανάλογα και φύγαν για ψηλά
άλλοι αράξανε στη λερωμένη τους φωλιά
τώρα οι προδότες ειν’της μόδας να στέλνουνε φιλιά.
Κάποιοι θα ντύσουνε την φτήνια μας χλιδή
και που’σαι ακόμα τα πιο καλά δεν τα’χεις δει
τώρα που τελειώνουνε τα χρόνια του 9
εδώ στου κόσμου τη μικρή μας τη γωνιά.
Εδώ στου κόσμου τη γωνιά έφτιαξα όνειρο φονιά
πέταξα τη φορεσιά δε χωρώ στη μοιρασιά.
Σ’αυτήν εδώ λοιπόν τη μικρή κοσμογονιά
φτιάξαμε όνειρο μικρό φονιά
που μπορεί και να σκοτώσει πρώτα εμάς
ούτε να φοβάσαι μα ούτε και να γελάς.
Όλοι οι άλλο οι παγκόσμιοι ανάγκη δεν έχουν
αν βγεί στην πιάτσα η μόδα πίσω της τρέχουν
να της ψωνίσουν νυφικό να της τάξουνε γάμο
και ν’αφήσουν την ψυχή τους στα πόδια της χάμω.
Όμως εμάς η φωτιά κι η προσφυγιά μας
είναι γκόμενες πιστές στην αγκαλιά μας
που ποτέ τους δεν θα φύγουν μέσα απ’την ψυχή μας
κι αν θα χαθούμε νωρίς θα’ρθουν μαζί μας.
Φτάνει που ζήσαμε παρέα χωρίς ζωή κανείς να κλέψει
κι ούτε απλώσαμε χέρι σε ότι είχαμε ζηλέψει
φτιάξαμε μόνοι στη λάσπη το όνειρό μας
το ίδιο μισούμε μετά το λυτρωμό μας.
Το ίδιο ψέμα φτύνουμε απ’το στόμα
κι αν φοβάστε δεν είναι αργά ακόμα
ο ήλιος θα σας φέρει τα πιο κακά μαντάτα
σε τούτη τη γωνιά θα’μαστε πρόσφυγες για πάντα.
Κι άντε να δώ κουράγιο που θα βρείτε
στους αφέντες σαν ξανά υποκλιθείτε
για να κρεμάσουν το όνειρό μας όμως δεν φτάνουν τα σκοινιά
μέχρι εδώ στου κόσμου τη γωνιά.
Ελλάδα (Λένγκω Λένγκω)
Στίχοι: Γιάννης Μαρκόπουλος
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Στη κυρά μάνα μας μη δίνετε βοήθεια
ούτε μαγκούρα στο προσκέφαλο σιμά
γιατί θα δέρνει κάθε μέρα τα παιδιά της
κι όταν μιλάω θα με λέει αληταρά
κι αν δέρνει κάθε που γουστάρει τα παιδιά της
θα καταντήσουνε εμπόροι δουλικοί
τα νιάτα χάνονται στα βρόμικα σοκάκια
για να μετρήσουν με το μπόι τους τη γη
Λένγκω, Λένγκω, Λένγκω
πάψε να με κυβερνάς
Λένγκω, Λένγκω, Λένγκω
πάψε να με τυρανάς
Κι αν θέλω τώρα να ακούγεται η φωνή μου
με πιάνει τρόμος από ίσκιους μακρινούς
χρυσάφι μοιάζει η συντροφιά σου στη ζωή μου
κι η ομορφιά σου μου γιατρεύει τους καημούς
ρε μπάρμπα κάτσε να μας πεις μιά ιστορία
πως ήταν τότες η μανούλα μας παλιά
έπεφτε ξύλο σα γινόταν φασαρία
ή σας νανούριζε με χάδια και φιλιά
Λένγκω, Λένγκω, Λένγκω
μου σπαράζεις την καρδιά
Λένγκω, Λένγκω, Λένγκω
μου πληγώνεις τη χαρά
Κι ο μπάρμπας τότε σοβαρεύτηκε λιγάκι
τη κούτρα ξύνει και παράγγειλε καφέ
η μητέρα είπε ήταν ένα κοριτσάκι
που ορφανό μάζευε άνθη σε μπαξέ
τ΄άνθη στόλιζαν το αγέρωχο κεφάλι
μα όταν κοιμόταν πάλι πέφτανε στη γη
κι από τα λούλουδα που ο χάρος είχε βάλει
εμένα κράτησε να βλέπω τη ζωή
Λένγκω, Λένγκω, Λένγκω, Λένγκω
μου΄χεις φάει τη ψυχή
Λένγκω, Λένγκω, Λένγκω
φίλοι θα βρεθούμε όλοι μαζί
Αυτή παιδιά μου ήταν τότες η μανούλα
ο κήπος ύστερα εγέμισε ληστές
το κοριτσάκι μας το ντύσανε γριούλα
κι απ΄τα κουρέλια φαινότανε οι πληγές
κι αν μας χτυπάει με μανία και φωνάζει
τη βάζουν άλλοι με συμφέροντα πολλά
το όνειρο που φεύγει τη τρομάζει
να αναζητάει μιά χαμένη ελευτεριά
Λένγκω, Λένγκω, Λένγκω μάνα
στο καμίνι της φωτιάς
Λένγκω, Λένγκω, Λένγκω μάνα
πες μας πάλι τι ζητάς
Φάνης - Αδελφοί Κατσιμίχα
Δυο χρόνια είχα να σε δω
και σε συνάντησα ξανά μια Κυριακή
κερνούσες ούζα
και κονιάκ στο καφενείο
και τα καλά σου φόραγες
σαν να 'τανε γιορτή
Δεν ήσουνα φαντάρος
για να σου πω καλός πολίτης
μα ούτε και που γιόρταζες
για να σου πω χρόνια πολλά
Τρελάδικο και φυλακή
δυο χρόνια και έξι μήνες
ήπια το ούζο κι είπα γεια χαρά
Το ξέρω ζήτησες δουλειά
σε χίλια δυο αφεντικά
κι όλοι ζητούσανε να δουν συστάσεις
προϋπηρεσία, μα μόλις είδανε κι αυτοί
πως είχες κίτρινο χαρτί σε διώξανε
σαν το σκυλί κι ούτε σ' αφήσανε να πεις
μια δικαιολογία
Και είπες στην αρχή καλά
κι' αλλού εζήτησες δουλειά
κι αλλού ξανά, κι αλλού τα ίδια και τα ίδια
Μα ήσουν άτυχος πολύ γιατί έπεσες
και σε εποχή που όλοι σφίγγαν το λουρί
κι εσύ είχες κίτρινο χαρτί
κι αυτό το χρώμα ξέρεις φέρνει αλλεργία
Κι ερχότανε κι ο πυρετός κάθε που νύχτωνε
σε τυραννούσε καλοκαίρι και χειμώνα
κι είναι μαρτύριο φοβερό το βίτσιο αυτό
το βρωμερό που σου 'μαθε στην φυλακή εκείνος
ο ψηλός από την Δραπετσώνα
Σου λείπει η σκόνη η λευκή το ξέρεις πως δεν
φταις εσύ φωτιές σου καίνε το κορμί,
κουτάλι και βελόνα
Και έκανες υπομονή γιατί φοβόσουν το κελί
καλόπιανες τη μοναξιά και τον ασβέστη που 'πεφτε
σαν χιόνι απ' το ταβάνι. Και μέχρι να σου βγει ψυχή
δεν θα ξεχάσεις μια στιγμή κάποια βράδια στην
φυλακή φωνές και κλάματα, κι είπανε το άλλο το πρωί
στο 15 το κελί ότι βιάσαν οι παλιοί τον έφηβο τον Φάνη
Κι όταν σε βρήκαν παγωμένο στο κελί σου
είπαν αυτός είναι από ώρα πια νεκρός
και κάποιος έτρεξε τηλέφωνο να πάρει
Πέντε βδομάδες τώρα υπόφερες το ξέρω
το ξέρω σου ‘λειψε η σκόνη η λευκή
και μου 'λεγες εκεί ξανά δεν θα γυρίσω
Βαρέθηκα τις νύχτες τις λευκές
σαν άνθρωπος κι εγώ θέλω να ζήσω
Δυο χρόνια είχα να σε δω και σε συνάντησα
ξανά μια Κυριακή
κερνούσες ούζα και κονιάκ στο καφενείο
και τα καλά σου φόραγες σαν να 'τανε γιορτή
κι όπως φεύγουνε οι μέρες και περνάνε οι βδομάδες
έτσι κρύβουν οι κοπέλες τις μοναχικές γιαγιάδες...
Ελένη Βιτάλη
ΑΝΟΙΧΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ :ΤΟΣΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΡΩΤΕΣ ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΓΡΑΦΟΝΤΑΙ?
Όλα είναι απλά
Γιατί ν’ ακούς την καρδιά σου να χτυπάει στο μαξιλάρι σου
Κι αυτή να πίνει και να ξενυχτάει για χάρη σου
Γιατί να κλαις και να ζητάς συγγνώμη ενώ δε φταις
Κι εκείνη να λέει στις φίλες της πως δεν τη θες
Γιατί τον πρώην της τόσο να ζηλεύεις
Κι όλο να ψάχνεσαι μ’ αυτόν και ν’ αγριεύεις
Έχε καλύτερα το νου σου στον επόμενο
Το πρόβλημα είναι πάντα στον επόμενο
Όλα είναι απλά, άστο να πάει
Όλα είναι απλά, άστο αν πονάει
Πες της μονάχα ένα αντίο
Δε φταίει κανένας
Δε φταίει κανένας απ’ τους δύο
Τόσα τραγούδια για τους έρωτες γιατί να γράφονται
Λες κι όλα τα χρέη του ανθρώπου παραγράφονται
Και πια δεν έχει τίποτα άλλο ν’ ασχολείται
Παρά μονάχα πως η σχέση του απειλείται
Κι όταν στην πράξη δε νιώθει τόσο στέρεος
Κι αυτή τονίζει πως σε όλα είναι ακέραιος
Μάλλον έχει τελειώσει πια η ιστορία
Και κάποιος τρίτος περιμένει στη γωνία
Όλα είναι απλά, άστο να πάει
Όλα είναι απλά, άστο αν πονάει
Πες της μονάχα ένα αντίο
Δε φταίει κανένας απ’ τους δύο
ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ
ΑΝΟΙΧΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ
don t worry be happy-Κατσιμιχαίοι
Αθανασία
Μουσική/Στίχοι: Χατζιδάκις Μάνος/Γκάτσος Νίκος
Τι ζητάς Αθανασία στο μπαλκόνι μου μπροστά
δε μου δίνεις σημασία κι η καρδιά μου πώς βαστά
Σ’ αγαπήσανε στον κόσμο βασιλιάδες, ποιητές
κι ένα κλωναράκι δυόσμο δεν τούς χάρισες ποτές
Είσαι σκληρή σαν του θανάτου τη γροθιά
μα ήρθαν καιροί που σε πιστέψανε βαθιά
Κάθε γενιά δική της θέλει να γενείς
Ομορφονιά, που δεν σε κέρδισε κανείς
Τι ζητάς Αθανασία στο μπαλκόνι μου μπροστά
ποια παράξενη θυσία η ζωή να σου χρωστά
Ήρθαν διψασμένοι Κροίσοι, ταπεινοί προσκυνητές
κι απ’ του κήπου σου τη βρύση δεν τους πότισες ποτές
Είσαι σκληρή...
GL
09.06.2005, 02:07
TELEGRAPH ROAD-DIRE STRAITS
A long time ago came a man on a track
Walking thirty miles with a sac on his back
And he put down his load where he thought it was the best
And he made a home in the wilderness
He built a cabin and a winter store
And he ploughed up the ground by the cold lake shore
And the other travellers came riding down the track
And they never went further and they never went back
Then came the churches then came the schools
Then came the lawyers then came the rules
Then came the trains and trucks with their loads
And the dirty old track was the telegraph road
Then came the mines - then came the ore
Then there was the hard times then there was a war
Telegraph sang a song about the world outside
Telegraph road got so deep and so wide
Like a rolling river ...
And my radio says tonight it's gonna freeze
People driving from the factories
There's six lanes of traffic
Three lanes moving slow ...
I used to like to go to work but they shut it down
I've got a right to go to work but there's no work here to be found
Yes and they say we're gonna have to pay what's owed
We're gonna have to reap from some seed that's been sowed
And the birds up on the wires and the telegraph poles
They can always run away from this rain and this cold
You can hear them singing out their telegraph code
All the way down the telegraph road
You know I'd sooner forget but I remember those nights
When life was just a bet on race between the light
You had your head on my shoulder you had your hand in my hair
Now you act a little colder like you don't seem care ...
But believe in me baby and I'll take you away
From out of this darkness and into the day
From these rivers of headlights these river of rain
From the anger that lives on the streets with these names
'cos I've run every rod light on memory lane
I've seen desperation explode into flames
And I don't want to see it again ...
From all of these signs saying sorry but we're closed
All the way down the telegraph road
Aπ'το παράθυρο έρχεται η εικόνα του χειμώνα
βροχή που πέφτει, δέντρα που λυγίζουν στο βοριά
κι εσύ σκυμμένος πάντα εδώ με χέρια ματωμένα
συζήτηση αρχινάς με τον καθρέφτη σιωπηλά.
Γύρω σου κάποιες κίτρινες, παλιές φωτογραφίες
την εποχή που ήσουνα παιδί
το ραδιόφωνο απ'τα χρόνια του '50
στη μοναξιά σου παρηγοριάς φωνή.
Τι σού'δωσε η ζωή καλό για να θυμάσαι;
Σε πότισε με χάπια ηδονής
παραμυθένια χρώματα και γεύσεις του θανάτου
σε κάθε βήμα σου, σε κάθε σου πνοή.
Τώρα ο καθρέφτης έμεινε μονάχος μάρτυράς σου
σύμμαχος με τ'άθλια τα χρόνια που μισείς
σ'ένα τασάκι βρίσκονται σβησμένα τα όνειρά σου
σ'ένα μπουκάλι με ποτό η ίδια σου η ζωή...
Ο καθρέφτης του Αλκίνοου
Ο καθρέφτης του Φοίβου Δεληβοριά
χμ... Δεληβοριάς...
επισης:
Χριστούγεννα,
Φώτης,
η επίσκεψη του Καίσαρα,
ένας σκύλος στο Κολωνάκι κ.α.
[ Το μήνυμα επεξεργάστηκε από: eneni on 09-06-2005 19:49 ]
Ατομική μου ενέργεια
Πάρε με νύχτα, πάρε με
στων αστεριών το άρμα
να σεργιανίσω μια ψυχή
που τυραννάω καιρό
Στον κόσμο αυτό παιδεύτηκα
γιατί ήρθα μ' ένα κάρμα
το παραπέρα απ' τη ζωή
να μάθω ν' αγαπώ
Ατομική μου ενέργεια
κι ανάσα μου στα χείλη
την πρώτη ουσία, την αρχή,
σηκώστε με να δω
Όχι από περιέργεια,
μα δε χωράω στην ύλη
κι ετούτη η ψεύτρα η εποχή
την έχει για θεό
Δίνε μου, κόσμε, δίνε μου
το πιο θλιμμένο όπα
να στο γυρίσω μια στροφή
με σώμα ευγενικό
Κι αν είναι από το είναι μου
κι απ΄ την καρδιά που το 'πα
να γίνει η αγάπη προσευχή
και στάχτη το κακό
Ατομική μου ενέργεια
κι ανάσα μου στα χείλη
την πρώτη ουσία, την αρχή,
σηκώστε με να δω
Όχι από περιέργεια,
μα δε χωράω στην ύλη
κι ετούτη η ψεύτρα η εποχή
την έχει για θεό
