Απαντώ στο θέμα αυτό κάπως καθυστερημένα (σχεδόν 1,5 χρόνια μετά) αλλά τέλος πάντων:
Η Χάρις Αλεξίου έχει μια φωνή τεχνικά αρτιότατη,με τεράστιο "βάθος" κι έκταση και με μια μαγική χροιά.Είναι γεγονός ότι οποιοδήποτε είδος μουσικής και να έχει προσεγγίσει,από δημοτικά μέχρι ...θρησκευτικούς ύμνους του Λιβάνου (έχει γίνει κι αυτό!) τα καταφέρνει περίφημα.
Ας μην ξεχνάμε όμως ότι από το 1971 που βγήκε στην δισκογραφία ("Όταν πίνει μια γυναίκα") μέχρι και σήμερα συμμετέχει αδιάκοπα στην ελληνική δισκογραφία.Όπως πληροφορήθην από το επίσημο site της Χαρούλας έχει ηχογραφήσει περίπου 70 (!) δίσκους στο σύνολο της καριέρας της.Οι περισσότεροι από αυτούς έγιναν πλατινένιοι.
Ας μην ξεχνούμε επίσης ότι η Χαρούλα στο παρελθόν εμφανιζόταν για πολλά συναπτά χρόνια σε νυχτερινά κέντρα σε κάθε σαιζόν και έχει πραγματοποιήσει δεκάδες grandes tournees στις μεγαλύτερς πόλεις του πλανήτη για να μην αναφερθώ στις αναρίθμητες live εμφανίσεις της στον ελληνικό χώρο.
Να θυμήσω επίσης ότι έχει γεννηθεί το 1950.
Άρα βρε παιδιά,δεν είναι φυσικό επακόλουθο η φωνή της στα 56 της χρόνια να μην είναι ίδια με αυτή που είχε στα 24 της όταν τραγούδαγε τόσο υπέροχα "Σάββατο κι απόβραδο κι ασετυλίνη/στην Αριστοτέλους που γερνάς..." ή στα 29 της το "Όλα σε θυμίζουν"?
Είναι μια φωνή δουλεμένη που έχει εργαστεί ακατάπαυστα τα τελευταία 35 χρόνια.Φαντάζομαι είναι λογικό κι επιστημονικά τεκμηριωμένο (για του λόγου το αληθές απευθυνόμαστε σε ωτορινολαρυγγολόγο αν χρειαστεί
) ότι μια τέτοια φωνή υφίσταται αλλοιώσεις.
Δεν νομίζω ότι χωράει αμφιβολία το θέμα.
Γι αυτό και νομίζω ότι τελικά μάλλον η "καρδιά" του θέματος και κατ'επέκτασιν της διαφωνίας δεν είναι αν έχει ΟΝΤΩΣ αλλοιωθεί η φωνή της Χαρούλας αλλά αν αυτό έχει αρνητικό αντίκτυπο στις εκτελέσεις των κομματιών και στις εν γένει φωνητικές επιδόσεις της.
Εγώ θεωρώ ότι αυτή η "αλλοίωση" έχει κάνει την φωνή της πιο μεστή και την ερμηνεία της πιο πλήρη.Για μένα η Χαρούλα είναι σαν το καλό γαλλικό κρασί:όσο περνούν τα χρόνια ωριμάζει η γεύση της,δεν γίνεται ξύδι....
Το μόνο ίσως πρόβλημα που έχω με κάποιες live εμφανίσεις της είναι ότι μου την σπάει που ενίοτε αλλάζει πολύ τον τρόπο ερμηνείας ενός τραγουδιού.Αυτό με εκνευρίζει.Και νομιζω πώς δεν το κάνει ελλίψει ερμηνευτικής δεινότητας αλλά εκ πεποιθήσεως.Γι αυτό και μ'εκνευρίζει.Ας πούμε το "Όλα σε θυμίζουν" κάθε φορά που το ερμηνεύει live ποτέ δεν το λέει με την original version.Τα χαλάει πάντα στον πρώτο στίχο,τον λέει πολύ πιο γρήγορα από ότι στην α' εκτέλεση.
Όμως δεν συνεχίζω γιατί θεωρώ ότι αυτό το τραγούδι έχει σφραγιστεί με την α' ερμηνεία της Χαρούλας (του 1979) και θα περάσει έτσι στην αιωνιότητα.Δεν νομίζω ότι υπάρχει ερμηνεία που θα μπορούσε να ξεπεράσει αυτήν την πρώτη γι αυτό και λήγω εδώ το θέμα.Και η Μαρία Κάλλας να κατέβαινε από τους ουρανούς να το τραγουδήσει,ε πάλι....
Όμως αυτό το φαινόμενο το έχω παρατηρήσει και με άλλα τραγούδια μικρότερου βεληνεκούς.Για παράδειγμνα το "Μια ζωή μέσα στους δρόμους" που σε ένα live της (στο "Η Δική Μας Νύχτα - 1991) λέει a capella μόνο το refrain.Ή σε άλλα που αλλάζει τους στίχους.
Και στο Cine Κεραμεικός (επειδή αναφέρθηκε σε προηγούμενα post),το μοναδικό λάθος ήταν -πιστεύω- ότι τουλάχιστον στον δίσκο σε κάποια τραγούδια (ειδικά στα refrain) οι δεύτερες φωνές κάλυπταν πολύ της Χαρούλας.Όσα έλεγε μόνη της τα έλεγε έξοχα,αλλά όταν έμπαιναν αυτές οι ρημάδες οι δεύτερες τόσο δυνατά,χάλαγε όλο το πράμα...Κι αυτός ήταν ο μόνος λόγος που δεν μου πολυάρεσε ο δίσκος.Θα προτιμούσα να άκουγα μόνο την δική της φωνή,αρκετή θα μου ήταν.
Τώρα για τις εμφανισεις του Βοτανικού...
Έχω διαβάσει κι αλλού ότι η Χαρούλα δυσκολεύοταν να "πιάσει" την Αρβανιτάκη στις ψηλές της με αποτέλεσμα να ακούγεται σαν backing vocals.Δεν μπορώ να συμμεριστώ την άποψη αυτή,δεδομένου ότι δεν ήμουν παρούσα.Όμως για να είμαι ειλικρινής δεν το πολυπιστεύω αυτό.
Με αυτή τη λογική θα έπρεπε τα ντουέτα ή τα μουσικά σχήματα να επιλέγονται με βάση την ταύτιση φωνής..
Όμως και πάλι ακόμα κι αν δεν ήταν πολύ ικανοποιητικό το αποτέλεσμα ας μην την κατηγορούμε τόσο.Υπάρχουν πολλοί παράγοντες που μπορεί να μην είναι τόσο γνωστοί και μπορεί να επηρεάζουν την κατάσταση.Ας μην ξεχνούμε ότι στις γυναίκες της ηλικίας των 50-κάτι συμβαίνουν σοβαρες ψυχοσωματικές αλλαγές
Σκεφτείτε ότι η Χαρούλα,αν μη τι άλλο,είναι σαν την Εθνική Βραζιλίας.Πρέπει να παίζει πάντα για τον τελικό του Mundial.Πρέπει να παιζει πάντα για τον τίτλο του πρωταθλητή.Τίποτα λιγότερο.
Να δηλώσω κι εγώ ότι είμαι μια μεγάλη λάτρις της Χαρούλας.
Γι αυτό ας ακολουθήσω κι εγώ ο παράδειγμα του andrews κι ας της αφιερώσω αυτούς τους τόσο αντιπροσωπευτικούς στίχους:
Όλες του κόσμου οι κυριακές
λάμπουν στο πρόσωπό σου,
τι χρώματα τι μουσικές
μες στο χαμόγελό σου!
