μπροστα στον καθρεφτη μου εκαθισα παλι
πως φαινομαι ετσι την τουτο το χαλι
γκριματσες του κανω χαμογελο σπαω
"ρε φιλος σου ειμαι¨ του λεω ¨"σ αγαπαω"
αυτος μου απανταει "συγνωμη ποιος ειστε? ... εγω δεν σας ξερω τα αστεια αφηστε
να παψετε θελω και κλειστε τα φωτα
και αν θες να με δεις κλεις τα ματια σου πρωτα
και πες μου τι βλεπεις? πως μοιαζεις?πως εισαι?
αληθειες μοναχα και μην προσποιεισαι"
του λεω ψαρακι πως μοιαζω σε γυαλα κλεισμενο
πουλι στο κλουβι του που ειναι φοβισμενο
περηφανος γλαρος ψηλα που πεταω
το απεραντο μπλε ολη μερα να κοιταω
μικρος και μεγαλος ποιος ειμαι δεν ξερω
μα οτι και αν ειμαι θα τα καταφερω
"θυμηθηκα " μου λεει ο καθρεφτης "ποιος εισαι
και γω σε αγαπαω βγες εξω και ζησε
Α.Π
ασπρο σεντονι απλωμενο η αγαπη μου
και συ το ζεσταινες μεχρι να το στεγνωσεις
τωρα αλλο χερι το απλωνει στο κρεβατι μου
και συ δεν εισαι εδω για να ξαπλωσεις
ασπρο πανι η μοναξια μου στο καταρτι μου ... που εσυ δεν φυσηξες ποτε για γα φουσκωσει
και γω πορειες για μας εχαραζα στο χαρτη μου
μα το ονειρο μου σα βαρκουλα εχει πατωσει
ηρθες και εφυγες χωρις να καταλαβεις
ποσο πολυ ποσο πολυ σ αγαπησα
ετρεχες παντα τη ζωη σου να προλαβεις
και γω να βρεις αυτο που θελεις σ αφησα
στο ασπρο χαρτι που τωρα γραφω φανερωθηκες
σα μια νεραιδα στις γραμμες του να χορεψεις
μες στο μελανι του στυλου μου ηρθες και χωθηκες
οπως και τοτε στη στιγμη να με μαγεψεις
Α.Π
δεν ειμαι εγω
ειναι ο καπνος μου
εξαυλωθηκα
και δεν υπαρχω
μια χαρακια ... αφησα μονο
νερο οταν κυλησα
πανω στον βραχο
δεν εισαι συ
εισαι ενας μυθος
στιχοι που γεννησε
η φαντασια
τοσο μελανι
που τσαμπα χυθηκε
ψεμα οτι γραφτηκε
και ανοησια
παντα τα ονειρα
τα βλεπεις μονος
οι εφιαλτες μονο μοιραζονται
για ποιες ευθηνες τωρα μιλαμε
φτηνες κουβεντες
που δεν χρειαζονται
ποτε δεν ειμαστε
οτι πιστεψαμε
ουτε αετοι ουτε σπουργιτια
ψυχες που ζησαμε
σε ξενα σωματα
και ειχαν διευθυνση
σε ξενα σπιτια
Α.Π
στο μαξιλαρι αφησες το δακρυσμενο περιστερι πως ταξιδευατε μαζι κανεις δεν ξερει
βγαινεις στην σκονη της πολης που την σιωπη δεν ακουει κανενας καρφωμενος σπαθια και ματωνεις κραυγη και συ μες στον αχο της αρενας ... περναει και τουτη η μερα θες να πας στο λευκο περιστερι να το κρυψεις στο ονειρο μεσα μην το βρουν οι αετοι στο καρτερι
στο σκοταδι μαζι ξαμολατε χιλια αστερια ο ουρανος να διαλεξεις πανω σε ενα υγρο μαξιλαρι θα γεννιουνται οι πιο ομορφες λεξεις
που γλυκαινουν τον νου για να αντεξεις την βουη της επομενης μερας καθε δακρυ φτερα εχει βγαλει και γεμιζει περιστερια ο αερας ΑΝ.Π.
-----------------
μεσα στου μαγου το καπελο εισε κρυμμενη
και γω δεν ξερω τι να κανω για να βγεις
[ τροποποιήθηκε από τον/την panosant, 19-12-2014 01:10 ]
