Και επανερχομαι με την τελευταια προσωπικη δουλεια του Roger το
Ca Ira
Το Ca Ira είναι ένα πολύ δύσκολο album για να μπορέσει κανείς να το κριτικάρει και μέσα από αυτό να πει τις απόψεις του για την απόφαση του Waters να γράψει όπερα.Σε μια πρώτη άποψη, αυτό που ακούμε βάζοντας το Ca Ira δεν έχει να κάνει καμία σχέση με καμία δουλειά του Waters. Πολλοί μάλιστα θα σπεύσουν να απογοητευτούν ακούγοντας το.
Είναι άδικο όμως να ακούσει κανείς μόνο μια φορά ένα album, για το οποίο ο Roger Waters ξόδεψε απίστευτο χρόνο από τη ζωή του, ακολουθώντας έναν άγνωστο γι αυτόν δρόμο, με άγνωστες εξελίξεις. Η όλη ιστορία ξεκίνησε στην ουσία από τον φίλο του Waters, τον Etienne Roda-Gil, ο οποίος έγραψε ένα λιμπρέττο για τη Γαλλική Επανάσταση και το παρουσίασε στον Waters για να το μελοποιήσει το 1989 (200 χρόνια από τη Γαλλική επανάσταση). Το εγχείρημα φαίνεται ήταν πολύ δύσκολο για τον Waters, ο οποίος έκανε πολλές προσπάθειες από τότε να το κάνει πραγματικότητα.
Ο τίτλος του Ca Ira, είναι ο μέλλοντας για το Ca Va, και σημαίνει στην ουσία "Θα τα καταφέρουμε", θα τα βγάλουμε πέρα. Στην ουσία, οι στίχοι ασχολούνται με την οπτική την οποία, οι ήρωες και συμμετέχοντες στη Γαλλική Επανάσταση, είχαν πριν και κατά τη διάρκειά της. Ο θάνατος των Roda-Gil επηρέασε βαθύτατα τον Waters, αλλά συνέβαλε στην καθυστέρηση του album. Τελικά, το 2005 θα γίνει πραγματικότητα και ο Waters φρόντισε να κάνει μια από τις πιο οργανωμένες και εντυπωσιακές δουλειές στην καριέρα του.
Καταρχήν και μόνο βλέποντας το album είναι τέλειο. Αποτελείται από δυο υβριδικά SACD, που μας υπόσχονται απίστευτη ποιότητα ήχου και από ένα DVD, με πραγματικά πολύ καλό υλικό, must για κάθε floydian και μη. Στο καλλιτεχνικό κομμάτι όλα είναι τέλεια οργανωμένα,ο Waters με την ενορχήστρωση και τη μουσική του καταφέρνει να αποδώσει πιστά, τα συναισθήματα των πρωταγωνιστών της όπερας και του κλίματος της επανάστασης.
Το Ca Ira μετά από αρκετά ακούσματα, κατά ένα περίεργο τρόπο καταλαβαίνει κανείς ότι έχουν την υπογραφή του Waters. Από την αρχή μέχρι το τέλος, μπορεί κανείς να παρατηρήσει την ψυχοσύνθεση του Waters και να συνειδητοποιήσει μέσα από τις νότες το σκοτεινό ήχο που τον έχει κάνει αξέχαστο τόσο ως μέλος των Pink Floyd, όσο και στις προσωπικές του δουλειές. Ειδικά αυτός ο ήχος ο πλούσιος σε εφέ και απίστευτα μουσικά τεχνάσματα, με πυροτεχνήματα, κανονιές, πουλιά που κελαηδούν, γαυγίσματα και στρατιωτικές μπάντες θα έλεγα ότι είναι σφραγίδα του Waters. Σε πολλά σημεία, δημιουργείται η εντύπωση ομοιοτήτων με κάποια σκοτεινά μουσικά μονοπάτια του Wall, αν και σίγουρα κάτι τέτοιο δεν είναι άμεσα αντιληπτό και σίγουρα όχι θεμιτό από τον Waters.
Τέλος, όσον αφορά στο εξώφυλλο και στο υπόλοιπο καλλιτεχνικό κομμάτι η δουλειά είναι άψογη από όλες τις πλευρές. Αυτό σε συνδυασμό με τη σχετικά προσιτή τιμή του, το καθιστούν ένα ανεκτίμητο μουσικό κομμάτι, το οποίο αν και πολύ δύσκολο να εκτιμηθεί από τους ροκ οπαδούς των Pink Floyd,σίγουρα θα εκτιμηθεί από τους μουσικούς γνώστες και πάνω από όλα από αυτούς, που θα δώσουν την ευκαιρία στον εαυτό τους να ανακαλύψει μια διαφορετική πτυχή του Waters. Για περισσότερες λεπτομέρειες σχετικά με την πλοκή του album μπορείτε να επισκεφθείτε αυτό το link του brain-damage.co.uk.
πηγή:pinkfloyd.gr
Επισης εχει ξαναειπωθει κουβεντα για το αλμπουμ αυτο και
εδώ
