Στην ίδια
συνέντευξη ο Αγγελάκας αναφέρεται απαξιωτικά στο Μίκη Θεοδωράκη και στην "αυτοβιογραφία του, ¶ξιος Εστί", μόνο που δεν πρόκειται για αυτοβιογραφία, αλλά για τη γνωστή έκδοση της
συνέντευξης του Μίκη στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ και το Γ. Μαλούχο.
Διαφαίνεται, δηλαδή, μία γενικότερη διάθεση εκ μέρους του καλλιτέχνη να απαξιώσει ατεκμηρίωτα ο,τιδήποτε θεωρείται τέχνη από τους "πληβείους", για να ανυψώσει εκ της αντιθέσεως τους λίγους και εκλεκτούς, τους διαποτιζόμενους από τη μαγεία ενός ασαφούς "περιθωρίου".
Στους εκλεκτούς θα μπορούσα να συμπεριλάβω και τον Αγγελάκα, αν μπορούσε να απαντήσει ορισμένα απλά ερωτήματα:
α) γιατί δε μιλά πιο συχνά, είτε με τη μουσική είτε με τις συνεντεύξεις του;
β) πόσο έχει συμβάλει με την απουσία του αυτή στο γεγονός ότι το ελληνικό ροκ θεωρείται σήμερα "κλινικά νεκρό";
γ) θα μιλά και αυτός μόνο όταν κυκλοφορεί καινούριο δίσκο;
