Επιτέλους μετά από αρκετά χρόνια ένα ολοκληρωμένο άλμπουμ από την φερόμενη ελληνική indie pop σκηνή, που χωρίς πολλά-πολλά μπορείς να το κατατάξεις στην κατηγορία των πραγματικά καλών δίσκων, ήτοι και σε αυτή των σπουδαίων, απαραίτητων και τα ρέστα. Πολύ περισσότερο ένα άλμπουμ που από την πρώτη στιγμή σου δίνει να καταλάβεις ότι περιέχει τραγούδια ικανά να σε συνοδεύσουν. Με τον τρόπο που σε συνοδεύει τόσο το 'Talking to a poet' από τις πραγματικά συναρπαστικές ημέρες των Raining Pleasure όσο και το 'Was There Anything I Could Do' από το διαχρονικά ποιοτικό στίγμα των Go Betweens. Ναι, οι Abbie Gale παίζουν σε αυτά τα επίπεδα.
Προσοχή, συμπολίτες, η Πάτρα έχει πάρει τα ηνία και μας ξεπέρασε κατά πολύ. Με τον Salvatore (Σωτήρη) από τους Raining Pleasure στις κιθάρες και την Evira από τους Serpentine στα φωνητικά, οι Abbie Gale ακούγονται σαν να έχουν ύποπτα περισσεύματα έμπνευσης. Πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς ένα τόσο εύστοχο pop single όπως το 'Mom', που μετά τις τρεις πρώτες ακροάσεις περνάει αβίαστα στην κατηγορία των τραγουδιών που έχεις ακούσει από πάντα. Εμμένοντας μάλιστα σε περισσότερο ακουστικές ηχητικές φόρμες, αποκαλύπτουν ακόμη περισσότερο την φόρτιση και τις κατά συρροή εκρήξεις των συνθέσεων τους. Όταν ο ηλεκτρισμός παρεμβαίνει όσο και όποτε χρειάζεται, τότε οι παρεμβάσεις του γίνονται ακόμη πιο καίριες. Και τα μέλη των Abbie Gale φαίνεται να τον έχουν εμπεδώσει καλά τον κανόνα.
Και στα δέκα τραγούδια του δίσκου παραδίδουν μαθήματα ατμόσφαιρας ικανής να προκαλέσει συγκινησιακό αμόκ στον Τάσο Πατώκο, που θα αποτελεί πλέον το σημείο αναφοράς μου όποτε έχουμε να κάνουμε με τέτοιου είδους κυκλοφορίες. Οι Felt είναι εδώ ('Harmonica'), οι Field Mice είναι εδώ ('Say The Words')… ο λαός που προσκύνησε στον οποιοδήποτε πονεμένο παραπλήγα της Sarah Records οφείλει να κοπιάσει γονατιστός και μετανοημένος στο επόμενο live των Abbie Gale.
Στο δε 'P.S'. η Evira καλεί την Paula Fraser των Tarnation σε μάχη σώμα με σώμα για το ποια μας ραγίζει περισσότερο. Εξυπνότατη δε κίνηση και το μπερδεματάκι ανδρικών-γυναικείων φωνητικών. Έφερε στο νου μου ένα χαμένο αριστούργημα από τα 90s, όπου οι Melanie Oxley και Chris Abrahams παρέδιδαν μαθήματα περί του τι θα πει σπουδαίο ντουέτο! Μήπως το έχουν υπόψη τους τα παιδιά;
Το 'Family Life' είναι ανώτερο από οτιδήποτε έχει κυκλοφορήσει στο εν λόγω είδος στη χώρα μας την τελευταία πενταετία τουλάχιστον, και το συναγωνίζεται μόνο το 'Flood' LP των Raining Pleasure. Matisse, Film, Relevant Box, Byron's Girlfriend και λοιπές δυνάμεις ας βάλουν τα δυνατά τους να το ξεπεράσουν. Μη μιλήσω για τους ίδιους τους Pleasure που έφτασαν και καλά στο επίπεδο του να διασκευάζουν στα μέτρα τους κλασσικά αριστουργήματα του παρελθόντος… Τι ματαιοδοξία και αυτή! Τα μεγάλα γκρουπ καταπιάνονται για πάντα με τις εσωτερικές τους ανησυχίες, είναι γνωστό αυτό μάγκες! Αργόσχολης εμπνεύσεως καλλιτέχνες του τύπου Philip Glass είναι που έχουν αναλάβει την ανακατασκευή των αριστουργημάτων του παρελθόντος...
Δεν θέλω να δημιουργώ έριδες (και να θέλω, που μάλλον θέλω, δεν έχω τη δύναμη άλλωστε), αλλά αν θέλουμε να μιλάμε για σκηνή, έτσι πρέπει να λειτουργούμε. Τα γκρουπ οφείλουν να συναγωνίζονται σχεδόν αθέμιτα μεταξύ τους… η πολύ αγάπη και η συμπόνοια δημιουργούν μουσικές αδελφότητες και όχι μουσικές σκηνές. Στρωθείτε άπαντες λοιπόν, οι Abbie Gale μόλις μεγαλούργησαν.
Evira - vocals
Salvatore - guitar, vocals
Kermit - bass, keyboards
Pedal - guitar
Achilles - drums
Άρης Καραμπεάζης
Πηγή : www.mic.gr
