Καλλιτέχνης και στη ζωή;;

Το θέμα είναι κάπως κλασσικό, αλλά θεωρώ οτι θα προκύψει μια συζήτηση με ενδιαφέρον...
Πιστεύετε οτι ο καλλιτέχνης έχει ηθική-κοινωνική ευθύνη απέναντι στο κοινό? Με άλλα λόγια, η στάση ζωης του και οι επιλογές του θα πρέπει να αποτελούν παράδειγμα?
Και αν δεν αποτελούν, αυτό βαραίνει την καλλιτεχνική αξία του?

Λοιπόν, ακούω γνώμες...!


[ Το μήνυμα επεξεργάστηκε από: Orfeus on 29-06-2005 21:30 ]

Καλημέραα..Προσωπικά θεωρώ ότι ένας καλλιτέχνης δε θα πρέπει να παραιτείται απο την ιδεολογία του,όποια κι αν είναι αυτή,όταν εισέρχεται στο χώρο της δισκογραφίας και γίνεται ευρέως γνωστός..Εξάλλου αν γινόταν κάτι τέτοιο(αν αποποιούταν δηλαδή τα πιστεύω του για να γίνει αρεστός)τότε δεν θα είχαμε πραγματική άποψη γι αυτόν τον ίδιο,αλλά μια άποψη προσαρμοσμένη στους κανόνες του παιχνιδιού..Στην τελική,αυτός είναι,σ'όποιον αρέσει..Αν σε κάποιον δεν αρέσουν αυτά που πιστεύει,ας προσπαθήσει να κρίνει με μουσικά κριτήρια τη δουλειά του και όχι με αυτά του χαρακτήρα..

Πολύ καλό το θέμα που άνοιξες Mary.
Πιστεύω πως όχι μόνο ο καλλιτέχνης αλλά και οποιοσδήποτε άλλος εκτίθεται δημοσίως, κουβαλά στις πλάτες του ευθύνη που δε θα είχε, αν ζούσε μια φυσιολογική ζωή, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας.
Έχω αρκετές επιφυλάξεις βέβαια για το κατά πόσο η ακριβής διατύπωση είναι ότι: "η στάση ζωης του και οι επιλογές του θα πρέπει να αποτελούν παράδειγμα". Σίγουρα όμως, πιστεύω πως η στάση ζωής του, η συμπεριφορά του, οι επιλογές του, οι σκέψεις του, ο τρόπος που μιλά, ο τρόπος που αντιμετωπίζει συναδέλφους και κοινό, ο τρόπος γενίκοτερα που εκτίθεται, δεν μπορούμε να τα δούμε μακριά από την καλλιτεχνική του ή όποια άλλη ιδιότητα, η οποία ήταν και η αφορμή για να τον γνωρίσει το ευρύ κοινό.

Η εικόνα επηρεάζει στο σύνολό της και όχι ως pixel.

Ιδιαίτερα στις ηλικίες των εφήβων, δεν μπορούμε να αρνηθούμε την επήρεια που ασκεί ένα διάσημο πρόσωπο, όπως ένας γνωστός καλλιτέχνης, σε τέτοιο βάθμο που μπορεί να "καθοδηγήσει" ακόμα και τον τρόπο ντυσίματος και συμπεριφοράς ειδικά των εφήβων....Πόσο μάλλον τον τρόπο σκέψης τους, δεδομένου ότι αυτός ο τρόπος σκέψης, στην ηλικία αυτή μόλις αρχίζει να "μεστώνει" (κατά κάποιο τρόπο)...

Όχι βέβαια ότι για τις όποιες ενέργειες των εφήβων θα ευθύνονται αποκλειστικά κάποιοι διάσημοι ...καλλιτέχνες, αφού ειδικά σήμερα τα μηνύματα που μπορούμε να δεχθούμε, προέρχονται από εκατοντάδες διαφορετικές πηγές, αλλά σίγουρα γίνεται και το δημόσιο πρόσωπο ένας από τους πιο σημαντικούς πομπούς πληροφοριών.....

Απ΄την άλλη, το έχω ξαναγράψει και σε άλλο topic, με παραπλήσιο θέμα, προσωπικά - κάτι που πιστεύω συμβαίνει και σε πολλούς άλλους - μου είναι αδύνατο να δω, να θαυμάσω, να κρίνω και ...στην τελική να ακούσω, να διαβάσω και να δω το έργο ενός καλλιτέχνη (και γνωστών πρόσωπων από άλλους χώρους βέβαια, αλλά ειδικότερα αναφέρομαι στα πρόσωπα του καλλιτεχνικού χώρου, που με ενδιαφέρει περισσότερο και κυρίως στους τραγουδιστές, που συγκεντρώνουν ευκολότερα τα φώτα της δημοσιότητας πάνω τους) ξεχωριστά από τη συμπεριφορά του...
Όσο υποκειμενικό κι αν ακούγεται αυτό, είναι η αλήθεια μου.

Σε εναν τραγουδιστή για παράδειγμα, μπορώ να αναγνωρίσω την καλή φωνή, το ωραίο ηχόχρωμα, την αισθαντική ερμηνεία, αλλά δε θα "αγαπήσω" ποτέ τον καλλιτέχνη, που παρότι διαθέτει όλ' αυτά, διακρίνω στη συμπεριφορά του ότι είναι υποκριτής, εγωιστής, ματαιόδοξος, αλλαζονικός και μύρια όσα κακά "χτυπάνε αλύπητα", δυστυχώς ειδικά αυτόν το χώρο που λέγεται "Καλλιτεχνεία". Και δυστυχώς επειδή αυτή η ανταγωνιστική αρένα, όπως έχει καταντήσει ο καλλιτεχνικός χώρος σήμερα, διαθέτει τους δικούς της όρους, σε όποιον θέλει να παίξει μέσα της, η πλειοψηφία αυτών που κάνουν το λάθος να πατήσουν εκεί, εξαφανίζεται απ' τους γεμάτους απωθημένα και εξουσία πλέον γερόλυκους του ....ευγενικού κατά τ' άλλα και γεμάτου λάμψη...σπορ...
Κι αυτοί οι άνθρωποι εκεί μέσα νομίζουν, κατά τ' άλλα ότι "ζουν". Και είναι ευχαριστημένοι απ' τον εαυτό τους, καθώς βλέπουν να συγκεντρώνονται τα κανάλια, ο κόσμος και τα φώτα γύρω τους. Ένα πανέμορφο ψέμμα κι ένα πλήθος ανεγκέφαλων κομπάρσων, που στηρίζουν έναν ακόμα πιο ανεγκέφαλο " διανοούμενο σωτήρα", που νομίζει πως επειδή πήρε λίγο "αέρα σκηνής"... και είπε δυο καλά τραγουδάκια με νόημα, αλλά γραμμένα από άλλους (οι περισσότεροι απ' αυτούς στην αφάνεια), θα σώσει και τον κόσμο... Δυστυχώς οι περισσότεροι απ' αυτούς που έχουν επιβιώσει σ' αυτό το χώρο (και το τονίζω το "ΕΠΙΒΙΩΣΕΙ", γιατί αυτοί δε ΖΟΥΝ, ...απλώς "ΕΠΙΒΙΩΝΟΥΝ") είναι κατασκευασμένοι σ' αυτό το πρότυπο...Άλλος πολύ άλλος λίγο...
Και μη με προκαλέσετε να πω ονόματα, γιατί εγώ είμαι το μικρό ψαράκι σ' αυτή τη θάλασσα και ξέρετε ασφαλώς τι κινδύνους έχει ένα μικρό ψαράκι σε μια τεράστια θάλασσα, που μόλις τώρα αρχίζει να εξερευνά...

Και ασφαλώς, για να πούμε και τα καλά της υπόθεσης - αφού μ' έπιασε ο οίστρος - δεν είναι ΕΥΤΥΧΩΣ όλοι έτσι. Υπάρχουν και οι ρομαντικοί της παρέας. Υπάρχουν και αυτοί που τη μουσική τη ΖΟΥΝ και παράλληλα ΖΟΥΝ. Δε "ΣΥΝΤΗΡΟΥΝ" τη μουσική, για να "ΕΠΙΒΙΩΝΟΥΝ" οι ίδιοι. Λίγοι αλλά καλοί, παλιοί και νέοι, που σιγά σιγά ας ελπίσουμε ότι πληθαίνουν...

"Sabir acidir ama meyvesi tatlidir"
(τουρκική παροιμία: η υπομονή είναι πικρή, αλλά τα φρούτα της γλυκά)


[ Το μήνυμα επεξεργάστηκε από: gate on 17-07-2005 14:21 ]

Quote:

Το μέλος gate στις 17-07-2005 στις 14:11 έγραψε: Κι αυτοί οι άνθρωποι εκεί μέσα νομίζουν, κατά τ' άλλα ότι "ζουν". Και είναι ευχαριστημένοι απ' τον εαυτό τους, καθώς βλέπουν να συγκεντρώνονται τα κανάλια, ο κόσμος και τα φώτα γύρω τους. Ένα πανέμορφο ψέμμα κι ένα πλήθος ανεγκέφαλων κομπάρσων, που στηρίζουν έναν ακόμα πιο ανεγκέφαλο " διανοούμενο σωτήρα", που νομίζει πως επειδή πήρε λίγο "αέρα σκηνής"... και είπε δυο καλά τραγουδάκια με νόημα, αλλά γραμμένα από άλλους (οι περισσότεροι απ' αυτούς στην αφάνεια), θα σώσει και τον κόσμο... Δυστυχώς οι περισσότεροι απ' αυτούς που έχουν επιβιώσει σ' αυτό το χώρο (και το τονίζω το "ΕΠΙΒΙΩΣΕΙ", γιατί αυτοί δε ΖΟΥΝ, ...απλώς "ΕΠΙΒΙΩΝΟΥΝ") είναι κατασκευασμένοι σ' αυτό το πρότυπο...Άλλος πολύ άλλος λίγο...

Αγαπητή μου,δε ξέρω όμως κατα πόσο αυτοί οι οποίοι αναφέρεις,ανθρωποι δηλαδη που κυνηγουν τη δημοσιότητα και δεν έχουν ως απώτερο σκοπό του επαγγέλματος που έχουν ακολουθήσει την προσωπική εκφραση των συναισθηματων ή των ανησυχιων που βιωνουν μπορούν να αποκαλούνται καλλιτέχνες...

πάψε να κλαίς για ότι πέρασε σωστά..
κλέισε τα μάτια σου κ κοίταξε μπροστά..




[ Το μήνυμα επεξεργάστηκε από: gate on 17-07-2005 18:18 ]

Δομηνίκη, συμφωνώ με την παρατήρησή σου. Και πραγματικά, αυτοί που έχω κι εγώ στο μυαλό μου, δεν έχουν καμία σχέση με "καλλιτεχνεία".
Απ' την άλλη βέβαια και οι καλλιτέχνες (και όχι μόνο) έχουν μέσα τους το σαράκι της δημοσιότητας και, θα τολμούσα να πω, ανεξαίρετα.

Το θέμα δεν είναι τόσο αν ο καλλιτέχνης θέλει να γίνει ευρύτερα γνωστός και να αναγνωριστεί αυτό που κάνει αλλά το ΠΩΣ θέλει να πετύχει τον σκοπό του. Η φιλοδοξία είναι καλή, η ματαιοδοξία είναι το πρόβλημα, γιατί η δεύτερη είναι αυτή που κάνει τον άνθρωπο αδίστακτο και υποκριτή.

Κι απ' την άλλη, είναι βέβαια κι αυτό που λες κι εσύ. Δεν μπορείς να λέγεσαι καλλιτέχνης όταν ό,τι κάνεις το κάνεις για δημόσια προβολή και αναγνώριση και μόνο, χωρίς να έχεις τίποτα να πεις από ...τα μέσα σου...

Πράγματι πολύ ενδιαφέρον το θέμα που ξεκίνησες Mary…

Όσο για τους, του χώρου του τραγουδιού, δεν γνωρίζω να πω.
Ίσως είναι η δουλεία τους που τους επιβάλει να πουλάνε την εικόνα τους.

Αν παίρναμε όμως για παράδειγμα τους ποιητές;

Κι εκείνοι δεν επηρεάζουν τα πλήθη, εφήβων και μη;

Και λέω…

Εφόσον ένας ποιητής είναι κατά κύριον λόγο ηθοπλάστης ο ίδιος,(αυτό το λειτούργημα ήρθε να κάνει –θεωρώ- στη γη), τότε, αυτομάτως, η όλη του ψυχοσύνθεση δεν αναλύεται ενώπιον μας από τα ίδια του τα έργα;

Τι περαιτέρω άραγε να χρειάζεται να γνωρίζουμε για εκείνον -παράλληλα με τα έργα του- για το ποιόν του;

Κι αν υπάρχουν -θα μου πείτε- ποιητές υποκριτές;

Ρωτώ:

Πώς να υποκριθεί ένας ποιητής ο οποίος στιγμές καταλαμβάνεται από Θεία μανία, για να μιλήσει στα πλήθη;

Κι ο ποιητής μου απαντά:

ΔΕΝ ΕΙΝ’ ΩΡΑΙΟ ΝΑ ‘ΧΕΙΣ ΦΗΜΗ.
Δεν είν’ αυτό που σε εξυψώνει.
Δε σ’ ωφελούνε τα αρχεία,
Για τα χειρόγραφα μη τρέμεις.

Η προσφορά σκοπός του έργου,
ο θόρυβος κι η φήμη όχι.
Ντροπή, χωρίς καμιά αξία,
ν’ ακούγεται το όνομα σου.

Να ζεις χωρίς αλαζονεία
να ζεις με τέτοιο τρόπο, ώστε
να έχεις την αγάπη όλων,
πιστός στο κάλεσμα αιώνων.

Και πρέπει και κενά ν’ αφήνεις,
χαρτιά στην τύχη να μη δίνεις,
και να κρατάς απ’ τη ζωή σου
κεφάλαια πολλά στην άκρη.

Και στην αφάνεια να μένεις,
τα βήματα σ’ αυτή να σβήνεις,
καθώς μες την ομίχλη σβήνουν
τοπία και σκοτάδι πέφτει.

Τα ίχνη σου θα πάρουν άλλοι,
θα συνεχίσουνε το δρόμο,
αλλά τη νίκη από την ήττα
μονάχος να μην ξεχωρίζεις.

Να μην αφήσεις να αλλάξει
ούτ’ ένα μόρια από σένα,
μ’ από ζωή, ζωή γεμάτος,
να ζεις, να ζεις μέχρι το τέλος.

Μπόρις Λεόνοβιτς Παστερνάκ (1890-1960)

Ποιητής και Συγγραφέας του μυθιστορήματος «Δόκτωρ Ζιβάγκο», για το οποίο μάλιστα, του προτάθηκε το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας το 1958 και το οποίο αρνήθηκε να παραλάβει για προσωπικούς του λόγους.

Είναι νομίζω αυτό ένα καλό παράδειγμα “καλλιτέχνη” προς μίμηση.

Μαρια ωραιο θεματακι ανοιξες!

Λοιπον εθεσες τρια ερωτηματα

1)Πιστεύετε οτι ο καλλιτέχνης έχει ηθική-κοινωνική ευθύνη απέναντι στο κοινό?

Η αποψη μου ειναι πως ΝΑΙ πρεπει να εχει ΗΘΙΚΗ ευθυνη απεναντι στο κοινο,αλλα ΔΕΝ εχει καμια ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ευθυνη απεναντι σε κανενα παρα μονο στον εαυτο του.

2)Με άλλα λόγια, η στάση ζωης του και οι επιλογές του θα πρέπει να αποτελούν παράδειγμα?

ΟΧΙ με κανεναν τροπο δεν πιστευω οτι πρεπει να συμβαινει αυτο,απλα γιατι ο καλλιτεχνης εκπεμπει σε τελειως διαφορετικους κωδικες απο ολους τους αλλους και ετσι πολλες φορες δυναται η ζωη του να αποτελει επιβλαβες προτυπο για το κοινο του.

3)Και αν δεν αποτελούν, αυτό βαραίνει την καλλιτεχνική αξία του?

Και παλι ΟΧΙ,πιστευω οτι τιποτα εκτος τεχνης δεν μπορει να αποτελεσει βαρος στην καλλιτεχνικη αξια του καθενος! γιατι εαν συνεβαινε αυτο τοτε δεν θα ειχε αξια ο ορος καλλιτεχνης για μενα!!

Kαι για να ισχυροποιησω τον συλλογισμο μου στο προηγουμενο μου post,θα σας παραθεσω φιλοι μου μια ειδηση που με κανει να πιστευω οτι οι κορυφαιοι καλλιτεχνες,οντως λειτουργουν με δικους τους κωδικες και πανω απο ολα ειναι αληθινοι.....γι'αυτο ειναι οι κορυφαιοι!!

Σύντομη διακοπή για Μάικλ Στάιπ

Στον “πάγο” σκοπεύει να βάλει για λίγο καιρό, τις δραστηριότητές του με το συγκρότημα, ο frontman των R.E.M.. O Μάικλ Στάιπ δήλωσε πως οι τρομοκρατικές επιθέσεις στο Λονδίνο, άνοιξαν ξανά τα τραύματα που του είχαν προκαλέσει τα χτυπήματα στη Νέα Υόρκη πριν 4 χρόνια.

Το συγκρότημα έκλεισε την περιοδεία του Around The Sun στο Χάιντ Παρκ του Λονδίνου και πλέον ο Στάιπ σκοπεύει να ηρεμήσει ηχογραφώντας στην βρετανική πρωτεύουσα μαζί με άλλους καλλιτέχνες καθώς και κάνοντας μερικές guest εμφανίσεις σε άλλες συναυλίες. Στην συναυλία των R.E.M. στο Λονδίνο, το περασμένο Σάββατο, στη σκηνή ανέβηκε και η Πάτι Σμιθ για να ερμηνεύσει μαζί του το “E-Bow The Letter”.



πηγη:rockroll.gr

Y.Γ 1 Αυτα ειναι οντως μαθηματα για ολους μας...
και πιστευω να ειναι μια απαντηση στο τοπικ αυτο...

Υ.Γ 2 Παντως ελπιζω να μην νομισετε οτι βγηκα off topic......

shine on you crazy diamond...


[ Το μήνυμα επεξεργάστηκε από: GL on 19-07-2005 21:20 ]

Δεν έχω καταλάβει γιατί με την ερώτηση που διατυπώνεται περνιέται με έναν πλάγιο τρόπο σαν να είναι το περιθώριο η ζωή για έναν καλλιτέχνη και ο φυσικός του χόρος να είναι η πίστα,η σκηνή,η μπουάτ.. πιστέυω
οτι ο,τι συμβαίνει και στον καλλιτεχνικό χώρο συμβαίνει λαμβάνει χώρα θα έλεγαν οι παλαιότεροι πρώτον μέσα στην ζωή άρα γιατί ένας καλλιτέχνης θα πρέπει να αποδείξει οτι είναι και καλλιτέχνης στη ζωή,
μήπως θα έπρεπε να βρούμε μια άλλη συνομοταξία ατόμων που είναι οι καλλιτέχνες της ζωής της ίδιας?

Κοίταξε κανένας άνθρωπος οποιουδήποτε επαγγέλματος δεν φέρει ευθύνη για κανένα και ειδικά για κάτι που κάνει ακούσια. Αν μερικοί κυρίως έφηβοι επηρεάζονται δεν μπορούν να ρίχνουν την ευθύνη στον καλλιτέχνη. Παρόλα αυτά οι καλλιτέχνες χωρίζονται σε κατηγορίες
1) Αυτών που κάνουν αυτό που κάνουν για να πουλήσουν
Οπότε αυτά που λένε δεν μπορούν και δεν πρέπει να επηρεάζουν κανένα γιατί έχουν σαν βάση το χρήμα
2) Αυτών που ασχολούνται με κάποια τέχνη επειδή τους αρέσει
Συνήθως αυτό που δίχνουν είναι αυτό που πραγματικά αισθάνονται και θέλουν
Και 3) Αυτών που έχουν ως σκοπό να περάσουν μια ιδεολογία
Αυτοί το κάνουν πιο φανατικά και ΝΑΙ αυτοί έχουν ευθύνη για το τι κάνουν εφ' όσων είναι ο αρχικός τους σκοπός το να επηρεάσουν αλλά ευτυχώς ή δυστυχώς είναι ελάχιστοι

Το τι θα αποτελεί παράδειγμα για τον καθένα είναι καθαρά δική του υπόθεση. Ο καλιτέχνης έχει κάθε δικαίωμα να κάνει ότι θέλει όπως όλοι οι άλλοι. Το ότι υποστηρίζεται από πολλούς δεν σημαίνει ότι είναι τέλειος.
Καλό θα ήταν όμως το κοινό να βλέπει μόνο τα θετικά του

Κατ 'αρχην, καλό χειμώνα να έχουμε!! ελπίζω ο Σεπτεμβρης να μας βρει ανανεωμένους και με όρεξη για περισσότερα και καλύτερα πραγματα στο MH αλλα και γενικα!
Χαιρομαι πολυ που σας αρεσε το θέμα.
Συμφωνω απολυτα με τη gate οτι, τουλάχιστον προσωπικα μιλώντασ, επηρεάζομαι αμέσα απο την προσωπικότητα και τη συμπεριφορα ενοσ καλλιτέχνη. Αν δηλαδη κανει επιπόλαιες συνεργασίες, διαλέγει λαθος ανθρώπους, ειναι υπερόπτης και γενικα θεωρει οτι προσωποποιει την τεχνη αντι να την υπηρετει με σεμνοτητα, τοτε σιγουρα δεν θα ταυτιστω μαζι του, δεν θα τον θαυμασω(να το πω ετσι απλα) ποτε.
Εξαλλου πιστεύω οτι ενα προσωπο που εχει επιλέξει να εκθέτει τον εαυτό του δημόσια πρέπει να συνηδητοποιεί οτι γίνεται πρότυπο για καποιους ...
Επιπλεον, και ασ παρω παραδειγμα τη μουσική, θα ενιωθα πολύ ασχημα να ειμαι στη θέση του χ,ψ τραγουδιστη (βαλτε καποιον απ αυτουσ τουσ τυχαρπαστους! ) και να ξερω οτι κανω το ιδιο επαγγελμα με την Αλεξιου, το Μπιθικώτση, τη Μοσχολιού....

Απο την αλλη πλευρά, θεωρω οτι ενασ νεος καλλιτεχνης οσο αξιολογος και να ναι, αντιμετωπιζει μεγάλες δυσκολιες να προβληθει και να βρει τουσ σωστους ανθρωπους να τον 'αξιοποιήσουν'( ειδικα οταν πρεπει να συγκριθει με τον Περικλή του fame story!) Η' θα γινει σαν τον Περικλή κ την Καλομοιρα και θα δουλέψει στο χωρο, ή θα αποσυρθει αξιοπρεπως.
Καπως ετσι πεφτει η ποιοτητα του τραγουδιου...
Αυτα θα συμβαινουν οσο οι δισκογραφικες εταιρίες δρουν ανεξέλεκτα μονο για το κερδος...
Ξεφυγα λιγο απο το θεμα , αλλα θα ηθελα να ειμαστε και ρεαλιστεσ, και να παραδεχτουμε οτι οι νεοι καλλιτεχνεσ συναντουν τεραστεια εμποδια...

Πόσο καλά μπορείς να γνωρίζεις όμως τον πραγματικο χαρακτήρα ακόμα και των λεγόμενων ποιοτικών καλλιτεχνών;

γιατι τα συμπερασματα απο τις εμφανισεις ή τις συνεντευξεις τους δεν ειναι παντοτε ασφαλη.

Εχει βασει αυτο που λες W4TT4N4B3. Πιστευω ομως οτι το προφιλ που βγαζει ενας καλλιτέχνης προς τα εξω, αν ειναι ψεύτικο θα φανει μεσα απο τη δουλεια του κ απο τη σταση του γενικα.
Αν δηλαδη δηλώνει οτι δεν τον ενδιαφέρει η δημοσιότητα και ειναι καθε μέρα στα κανάλια, καταλαβαινεις το υποκριτικο.
Απο κει και περα ειναι θέμα γουστου και επιλογών να ξεχωρισεις την αυθεντικη δουλεια απο την 'προχειρη και επιπολαιη'

Νομίζω ότι ο χαρακτήρας του καλλιτέχνη δεν μπορεί ξεκάθαρα να βγεί στη δουλειά του. Το image making έχει γίνει ολόκληρη επιστήμη. Ακόμα και κάποιοι που βγαίνουν αντιπαθητικοί, πιστεύω ότι βγαίνουν επίτηδες αντιπαθητικοί...Υπάρχουν άνθρωποι που είναι τόσο καλοί επαγγελματίες που ακολουθούν τον image maker τους τόσο καλά ώστε η εικόνα τους να γίνεται σχεδόν πυλός στα χέρια του.
Όμως αυτό που πραγματικά έχει σημασία είναι η δουλειά ενός καλλιτέχνη και όχι η προσωπικότητά του. Βέβαια, γενικά δεν είμαι απόλυτη σ΄αυτές τις απόψεις, αλλά πιστεύω ότι αν ένας καλλιτέχνης είναι και στην ζωή του καλλιτέχνης, είναι αξιοθαύμαστος και έχει πραγματικά επιτελέσει το σκοπό... Είναι όμως ελάχιστοι αυτοί και δεν αποτελούν τον κανόνα. Οι πιο πολλοί ακολουθούν σχεδόν τυφλά το σύστημα (ή το καθορίζουν οι ίδιοι) με σκοπό το κέρδος. Ευτυχώς που υπάρχουν και ελάχιστοι που απλά το χρησιμοποιούν το σύστημα, κρατώντας "καλλιτεχνική" στάση και στη ζωή τους...

Ερωτηση κρισεως λοιπον για να γινουμε πιο πρακτικοι και κατανοητοι.

Αν μαθαινατε οτι ο αγαπημενος σας καλλιτεχνης αποκαλυφθηκε οτι πχ εδερνε τις συντροφους του, η ειχε σχεσεις με ανηλικα παιδια, η απατουσε τους η τις συντροφους του θα επηρεαζε τη σταση σας απεναντι του?

το κυριοτερο ειναι οτι τετοιες αξιολογικες σταθμισεις θα μπορουσαν να επηρεασουν την αποψη σας για τη μουσικη του. Δλδ θα μπορουσε να επηρεασει το αισθητικο σας κριτηριο?

Για να ειμαι ειλικρινης αν πω οτι ειναι ομορφο 1 κομματι αυτο δεν αλλαζει ακομα και αν το εγραψε ενας serial killer γιατι το κομματι που γραφεται οταν φτανει στα αυτια μας πλεον γινεται και δικο μας κτημα. δλδ μπορει να σημαινει πολυ διαφορετικα πραγματα απο οτι για το δημιουργο του. Μπορει πχ να μην αγοραζα το cd ενος ανθρωπου που δε συμπαθω προκειμενου να μην τον ενισχυσω αλλα αυτο δε θα με επηρεαζε να πω οτι ειναι ομορφο το κομματι του.

Εγώ για παράδειγμα δεν συμπαθώ ως προσωπικότητες ούτε τον Σαββόπουλο αλλά ούτε και τον Θεοδωράκη...
δε νομίζω όμως ότι μπορώ να πω κάτι για τη μουσική τους ή τη συμβολή τους στο ελληνικό τραγούδι.
Όπως και η ζωή του cobain μου προκαλεί πλήρη αποστροφή. Από μουσική όμως....

για τον Cobain αναφερεσαι στα ναρκωτικα και τις αυτοκαταστροφικες τασεις η για το οτι παντρευτηκε την Love?

για ΣΑββοπουλο και Θεοδωρακη να σου πω ειναι ο τροπος που τους προβαλλουν τα μεσα και ορισμενοι φανατικοι οπαδοι τους που μπορει να δημιουργουν μια αρνητικη εικονα.

Ισως βεβαιο τους γνωριζεις και απο κοντα και το λες.

Σχετικά με τον Kurt τυχαίνει να έχω τα Ημερολόγια του και κάποια σκίτσα του, το βιβλίο που είχε εκδοθεί δηλ και αναφέρομαι στο σύνολο της ζωής του που κάθε άλλο παρά πρότυπο θα μπορούσε να αποτελέσει. Εκτός από τα ναρκωτικά και τις αυτοκαταστροφικές τάσεις είχε και μια δόση αρρώστιας ο τρόπος σκέψης του.
Τώρα σχετικά με τον Θεοδωράκη και τον Σαββάπουλο απλώς δεν συμφωνώ σε πολλά από αυτά που λένε και τις ιδέες που έχουν. Τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο. Προσωπική η γνώμη αν και δεν τους ξέρω προσωπικά. Αναγνωρίζω όμως πολύ τη μουσική τους.

σε επιπεδο ιδεων μπορει να υπαρχουν διαφορες μεταξυ 2 ανθρωπων αλλα σα χαρακτηρες να μην εχουν μεγαλες διαφορες.

οι περισσοτεροι καλλιτεχνες εχουν κατι το οποιο ξεφευγει απο τα συμβατικα πλαισια των κοινων ανθρωπων. η αρρωστημενη σκεψη του ειναι αυτη που γεννησε ολα τα εργα του.

Καλλιτέχνης και στη ζωή ε; Δε ξέρω κατά πόσο υπάρχουν, ας μου συγχωρεθεί η έκφραση, "παλιοχαρακτήρες" και ποιοί είναι. Αυτό που με διχάζει εμένα είνα αν ένας "παλιοχαρακτήρας" (εφόσον είναι δημόσιο πρόσωπο) πρέπει να το βγάζει προς τα έξω ή να προσποιείται. Από την άλλη, η υποκρισία δε μ'αρέσει. Αλλά πρέπει να διαχειρίζόνται τη δημοσιότητα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, διότι υπάρχουν κι άνθρωποι που επηρεάζονται(όπως ανέφερε η gate, οι έφηβοι).... Μπορούν να παρουσιάσουν μια καλή πλευρά του εαυτού τους ώστε να "περάσουν" θετικά μηνύματά. Αν δεν αισθάνονται την ανάγκη να το κάνουν, γιατί να εκφράσουν κάτι που δε θέλουν; Προσπαθώ να βρω έναν καλλιτέχνή(από το χώρο της μουσικής) που να μπορώ να πω"αυτός είναι καλλιτέχνης και στη ζωή του", και δε μου έρχεται κανένας. Ίσως επειδή στις μέρες μας οι περισσότεροι προσποιούνται, ίσως επειδή πια αποκαλύπτονται τα πάντα, σχεδόν, περί της προσωπικής τους ζωής(άνθρωποι είμαστε εξάλλου, όλοι έχουμε κάνει ατοπήματα, όμως, κριτικάρουμε εύκολα τους άλλους) ,χάνεται αυτός ο "μύθος" που συνήθως δημιουργούσαν γύρω από το όνομα τους. Κι ίσως για τους παραπάνω λόγους να μη μπορώ να βρω κάποιον καλλιτέχνη "και στη ζωή", σε αντίθεση με άλλες τέχνες, όπως ποίηση, πεζογραφία, ζωγραφική κ.λπ. Βλέπετε η "μουσική" πουλάει πιο΄εύκολα από ένα 10στιχο της "ποίησης". Μάλλον έχω αρχίσει να γίνομαι πεζή, ίσως να βρίσκομαι εκτός θέματος, αλλά τα παραπάνω σκέφτηκα(4 τα ξημερώματα ) μόλις είδα το θέμα του topic....