Τραγούδια για τον θάνατο

Μουσικη Στ.Ξαρχακος ,με την μοναδική Βίκυ Μοσχολιού



Νυν και αεί

Πρωτομαγιά
με το σουγιά
χαράξαν το φεγγίτη
και μια βραδιά
σαν τα θεριά
σε πήραν απ’ το σπίτι.

Κι ένα πρωί σε μια γωνιά στην Κοκκινιά
είδα το μπόγια να περνά και το φονιά
γύρευα χρόνια μες στον κόσμο να τον βρω
μα περπατούσε με το χάρο στο πλευρό.

Νυν και αεί
μες στη ζωή
σε είχα αραξοβόλι
μα μιαν αυγή
στη μαύρη γη
σε σώριασε το βόλι.

Κι ένα πρωί σε μια γωνιά στην Κοκκινιά
είδα το μπόγια το ληστή και το φονιά
του ’χανε δέσει στο λαιμό του μια τριχιά
και του πατάγαν το κεφάλι σαν οχιά.

Στίχοι: Μίκης Θεοδωράκης
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Πρώτη εκτέλεση: Γρηγόρης Μπιθικώτσης

Ένα δειλινό, ένα δειλινό
ένα δειλινό σε δέσαν στο σταυρό
Σου κάρφωσαν τα χέρια σου, μου κάρφωσαν τα σπλάχνα
Σου δέσανε τα μάτια σου, ω, ω, μου δέσαν την ψυχή μου

Ένα δειλινό, ένα δειλινό
ένα δειλινό με τσάκισαν στα δυο
Μου κλέψανε την όραση, μου πήραν την αφή μου
Μόν' μου 'μεινε η ακοή, ω, ω, να σ' αγρικώ, παιδί μου

Ένα δειλινό, ένα δειλινό
ένα δειλινό σαν τον σταυραετό
Χίμηξε, πα στις θάλασσες, χίμηξε, πα στους κάμπους
Κάνε ν' ανθίσουν τα βουνά, ω, ω, και να χαρούν οι ανθρώποι

"Μα ηρθε ο καιρος κι αρωστησε βαρεια
τον παπα φωναξαν διαθηκη για να κανει
...................................

Διαθηκη και λοιπα
κανουν οσα τα φυλανε
εγω ημουνα, παπα,
οσα ερθουν κι οσα πανε

Ενθαδε κειται ο μπατίρης ο Λουκας
που ειπε τουτη την κουβεντα την μεγαλη
πως τα λεφτα σου οσο ζεις αν δεν τα φας
οταν πεθανεις θα στα φανε καποιοι αλλοι."


με τον Γρηγορη Μπιθικωτση

ΕΝΑ ΜΑΧΑΙΡΙ

Απάνω μου έχω πάντοτε στη ζώνη μου σφιγμένο
ένα παλιό αφρικάνικο ατσάλινο μαχαίρι
-όπως αυτά που συνηθούν και παίζουν οι αραπάδες-
που από έναν γέρο έμπορο αγόρασα στ' Αλγέρι.

Θυμάμαι, ως τώρα να 'τανε, το γέρο παλαιοπώλη,
όπου έμοιαζε με μια παλιά ελαιγραφία του Γκόγια,
ορθόν πλάι σε μακριά σπαθιά και σε στολές σχισμένες,
να λέει με μια βραχνή φωνή τα παρακάτου λόγια:

«Ετούτο το μαχαίρι, εδώ, που θέλεις ν' αγοράσεις
με ιστορίες αλλόκοτες ο θρύλος το 'χει ζώσει,
κι όλοι το ξέρουν πως αυτοί που κάποια φορά το 'χαν,
καθένας κάποιον άνθρωπο δικό του έχει σκοτώσει.

Ο Δον Μπαζίλιο σκότωσε μ' αυτό τη Δόνα Τζούλια,
την όμορφη γυναίκα του γιατί τον απατούσε.
ο Κόντε Αντόνιο, μια βραδιά, τον δύστυχο αδελφό του
με το μαχαίρι τούτο εδώ κρυφά δολοφονούσε.

Ένας αράπης τη μικρή ερωμένη του από ζήλεια
και κάποιος ναύτης Ιταλός ένα Γραικό λοστρόμο.
Χέρι με χέρι ξέπεσε και στα δικά μου χέρια.
Πολλά έχουν δει τα μάτια μου, μα αυτό μου φέρνει τρόμο.

Σκύψε και δες το, μια άγκυρα κι ένα οικόσημο έχει,
είναι αλαφρύ για πιάσε το δεν πάει ούτε ένα κουάρτο,
μα εγώ θα σε συμβούλευα κάτι άλλο ν' αγοράσεις.»
-Πόσο έχει; - Μόνο φράγκα εφτά. Αφού το θέλεις πάρ΄το.

Ένα στιλέτο έχω μικρό στη ζώνη μου σφιγμένο,
που η ιδιοτροπία μ' έκαμε και το 'καμα δικό μου,
κι αφού κανένα δε μισώ στον κόσμο να σκοτώσω,
φοβάμαι μη καμιά φορά το στρέψω στον εαυτό μου...

ποίηση Νίκου Καββαδία
μουσική Θάνου Μικρούτσικου

Στίχοι: Παραδοσιακό
Μουσική: Παραδοσιακό
Άλκηστις Πρωτοψάλτη

Ένα παλικάρι είκοσι χρονώ
Τ'άρματα του δώσαν για τον πόλεμο

Πόλεμο δεν βρήκε πίσω γύρισε
Στα μισά του δρόμου νεροδίψασε

Έσκυψε να πιει νερό στο Γιουλ μπαξέ
Εκεί μία σφαίρα τόνε λάβωσε

Σύρε πες στην μάν μ' την μπαμπόγρια
Και στην αδερφή μου την καλόγρια

Θέλει ας βάλει μαύρα θέλει ας παντρευτεί
Μ'ένα με σκοτώσανε στο Γιουλ Μπαξέ

Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος
Μουσική: Γιάννης Σπανός
Πρώτη εκτέλεση: Δήμητρα Γαλάνη

Ένα παλικάρι είκοσι χρονώ
είπε στο φεγγάρι κάποιο δειλινό
Θα 'θελα μια χάρη ως τη χαραυγή
Κάνε με φεγγάρι μειν' εσύ στη γη

Ένα παλικάρι είκοσι χρονώ
έγινε φεγγάρι κάποιο δειλινό
Κι όπως είχα γείρει ν' αποκοιμηθώ
απ' το παραθύρι μπήκε τ' ανοιχτό

Ένα παλικάρι είκοσι χρονώ
γίνεται φεγγάρι κάθε δειλινό
Και μας σεργιανάει μες στον ουρανό
Ένα παλικάρι είκοσι χρονώ

Ένας αλήτης πέθανε στου πάρκου την πλατεία
μα ούτε μάτια εδάκρυσαν ούτε καρδιές εράγισαν

Άραγε άραγε ποιος να ‘ναι αιτία
αχ κακούργα κακούργα κοινωνία

Για κάποιο παραστράτημα για μια συκοφαντία
οι φίλοι τον μισήσανε κι οι πόρτες όλες κλείσανε

Άραγε άραγε ποιος να ‘ναι αιτία
αχ κακούργα κακούργα κοινωνία

Ένας αλήτης πέθανε εχτές αργά το δείλι
ο χάρος τον αγκάλιασε εκεί που τον αντάμωσε

Μέσα στου πάρκου στου πάρκου την πλατεία
αχ κακούργα κακούργα κοινωνία



Στίχοι Κώστας Μάνεσης
Μουσική Κώστας Καπλάνης, Κεφάλας
Πρώτη εκτέλεση Τάκης Μπίνης

Ήλιε φονιά
(τραγούδι: Γιώτα Λύδια)
απο την ταινια "ο Αστραπόγιαννος"

Ωχ , και που να ρίξω το μεγάλο μου καημό
Οπού θα ανοίξει η γης θα ανοίξει η γης
Και θα ραΐσει το βουνό

Ήλιε φονιά πως άφησες να γίνει το κακό
Σκοτώσανε το σταυραϊτό και τον αυγερινό
Κάτω στο σταυροδρόμι σκοτώσανε το νιο
Κάτω στο σταυροδρόμι σκοτώσανε το νιο

Και τα κορίτσια ρίξαν κάτω τα μαλλιά
Για να πιαστείς αϊτέ να πιαστείς αϊτέ
Να ανέβεις από τη λησμονιά

Ήλιε φονιά πως άφησες να γίνει το κακό
Σκοτώσανε το σταυραϊτό και τον αυγερινό
Κάτω στο σταυροδρόμι σκοτώσανε το νιο
Κάτω στο σταυροδρόμι σκοτώσανε το νιο...

Ρίτσος
Θεοδωράκης
Μπιθικώτσης

Με τόσα φύλλα σου γνέφει ο ήλιος καλημέρα
με τόσα φλάμπουρα λάμπουν οι κάμποι κι ο ουρανός
και τούτοι μέσ' τα σίδερα και κείνοι μεσ' το χώμα.

Σώπα όπου να 'ναι θα σημάνουν οι καμπάνες.

Αυτό το χώμα είναι δικό τους και δικό μας.

Κάτω απ' το χώμα μες στα σταυρωμένα χέρια τους
κρατάνε τις καμπάνας το σχοινί,
προσμένουνε την ώρα, προσμένουν να σημάνουν την ανάσταση
τούτο το χώμα είναι δικό τους και δικό μας
δεν μπορεί κανείς να μας το πάρει

Σώπα όπου να 'ναι θα σημάνουν οι καμπάνες..

ΜΕΡΑ ΜΑΓΙΟΥ ΜΟΥ ΜΙΣΕΨΕΣ

Μέρα Μαγιού μου μίσεψες
μέρα Μαγιού σε χάνω
άνοιξη, γιε, που αγάπαγες
κι ανέβαινες απάνω

στο λιακωτό και κοίταζες
και δίχως να χορταίνεις
άρμεγες με τα μάτια σου
το φως της οικουμένης

Και μου ιστορούσες με φωνή
γλυκιά ζεστή κι αντρίκια
τόσα όσα μήτε του γιαλού
δεν φτάνουν τα χαλίκια

Και μου 'λεγες πως όλ' αυτά
τα ωραία θα ’ναι δικά μας
και τώρα εσβήστης κι έσβησε
το φέγγος κι η φωτιά μας

στίχοι: Γιάννης Ρίτσος
μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
τραγουδι Γρηγ.Μπιθικώτσης

ΠΟΥ ΠΕΤΑΞΕ Τ' ΑΓΟΡΙ ΜΟΥ

Γιε μου, σπλάχνο των σπλάχνων μου
καρδούλα της καρδιάς μου
πουλάκι της φτωχιάς αυλής
ανθέ της ερημιάς μου

Πού πέταξε τ' αγόρι μου
πού πήγε, πού μ' αφήνει
χωρίς πουλάκι το κλουβί
χωρίς νερό η κρήνη

Πώς κλείσαν τα ματάκια σου
και δεν θωρείς που κλαίω
και δεν σαλεύεις δεν γρικάς
τα που πικρά σου λέω

ποίηση: Γιάννης Ρίτσος
μουσική: Μίκης Θεοδωράκης

Στίχοι: Ανδρέας Σπυρόπουλος
Μουσική: Λευτέρης Ζέρβας
Πρώτη εκτέλεση: Μανώλης Αγγελόπουλος

Μια μολυβιά μέσα στης μοίρας το τετράδιο
είν' η ζωή, είν' η ζωή του καθενός,
μια γομολάστιχα ο θάνατος και αύριο
σε μια στιγμή τα πάντα γίνονται καπνός.

Μια μολυβιά που σβήνει και και δεν αφήνει
ούτ' ενα ίχνος πουθενά,
ένα μικρό σημάδι που μες στον Άδη
χάνεται και δεν γυρνά.
Είν' η ζωή μια μολυβιά...

Μια μολυβιά κακογραμμένη που ξεθώριασε
και η πικρή και η πικρή μου η ζωή,
σαν δυνατός βοριάς η μοίρα μου τα σκόρπισε
φύλλα ξερά όλα τα όνειρα στη γη.

α φ ι ε ρ ω μ έ ν ο.......

........................................................

Το γελαστό παιδί Brendan Behan

Ήταν πρωί του Αυγούστου κοντά στη ροδαυγή

βγήκα να πάρω αέρα στην ανθισμένη γη

βλέπω μια κόρη κλαίει σπαραχτικά θρηνεί

σπάσε καρδιά μου εχάθη το γελαστό παιδί

Είχεν αντρεία και θάρρος και αιώνια θα θρηνώ

το πηδηχτό του βήμα το γέλιο το γλυκό

ανάθεμα την ώρα κατάρα τη στιγμή

σκοτώσαν οι εχθροί μας το γελαστό παιδί

Μον' να 'ταν σκοτωμένο στου αρχηγού το πλάι

και μόνον από βόλι Εγγλέζου να 'χε πάει

κι από απεργία πείνας μέσα στη φυλακή

θα 'ταν τιμή μου που 'χασα το γελαστό παιδί

Βασιλικιά μου αγάπη μ' αγάπη θα στο λέω

για το ό,τι έκανες αιώνια θα σε κλαίω

γιατί όλους τους εχθρούς μας θα ξέκανες εσύ

δόξα τιμή στ' αξέχαστο γελαστό παιδί



Αν σκέφτεσαι ένα χρόνο μπροστά-σπείρε ένα σπόρο.
Αν σκέφτεσαι δέκα χρόνια μπροστά-φύτεψε ένα δέντρο.
Αν σκέφτεσαι εκατό χρόνια μπροστά-μόρφωσε το λαό.

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : margo στις 25-11-2006 23:14 ]

ΒΑΣΙΛΕΨΕΣ ΑΣΤΕΡΙ ΜΟΥ


Βασίλεψες, αστέρι μου, βασίλεψε όλη η πλάση,
Κι ο ήλιος, κουβάρι ολόμαυρο, το φέγγος του έχει μάσει.
Κόσμος περνά και με σκουντά, στρατός και με πατάει
κι εμέ το μάτι ουδέ γυρνά κι ουδέ σε παρατάει
Την άχνα απ’ την ανάσα σου νιώθω στο μάγουλό μου
αχ, κι ένα φως, μεγάλο φως στο βάθος πλέει του δρόμου
Τα μάτια μου σκουπίζει τα μια φωτεινή παλάμη
αχ, κι η λαλιά σου, γιόκα μου στο σπλάχνο μου έχει δράμει.

Και να που ανασηκώθηκα, το πόδι στέκει ακόμα
φως ιλαρό, λεβέντη μου μ’ ανέβασε απ’ το χώμα.

Σημαίες τώρα σε ντύσανε, παιδί μου εσύ κοιμήσου
Κι εγώ τραβώ στ’ αδέρφια σου και παίρνω φωνή σου.

ποίηση: από τον Επιτάφιο, του Γιάννη Ρίτσου
μουσική: Μίκης Θεοδωράκης

Το γελαστο παιδι ανήκει στη Μαργαριτα

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : prosilios στις 25-11-2006 23:15 ]

Παράθεση: Το μέλος prosilios στις 25-11-2006 στις 23:09 έγραψε... ΒΑΣΙΛΕΨΕΣ ΑΣΤΕΡΙ ΜΟΥ Βασίλεψες, αστέρι μου, βασίλεψε όλη η πλάση, Κι ο ήλιος, κουβάρι ολόμαυρο, το φέγγος του έχει μάσει. Κόσμος περνά και με σκουντά, στρατός και με πατάει κι εμέ το μάτι ουδέ γυρνά κι ουδέ σε παρατάει Την άχνα απ’ την ανάσα σου νιώθω στο μάγουλό μου αχ, κι ένα φως, μεγάλο φως στο βάθος πλέει του δρόμου Τα μάτια μου σκουπίζει τα μια φωτεινή παλάμη αχ, κι η λαλιά σου, γιόκα μου στο σπλάχνο μου έχει δράμει. Και να που ανασηκώθηκα, το πόδι στέκει ακόμα φως ιλαρό, λεβέντη μου μ’ ανέβασε απ’ το χώμα. Σημαίες τώρα σε ντύσανε, παιδί μου εσύ κοιμήσου Κι εγώ τραβώ στ’ αδέρφια σου και παίρνω φωνή σου. ποίηση: από τον Επιτάφιο, του Γιάννη Ρίτσου μουσική: Μίκης Θεοδωράκης

χε χε,το "γελαστό παιδί "μαζί το βάλαμε..!
Εγώ κάνω μια διακοπή για να τα διαβάσω κιόλας..και επανέρχομαι

Μανόλης Αναγνωστάκης (Εποχές, 1945)


ΜΑΟΥΤΧΑΟΥΖΕΝ

Ο Αντώνης

Εκεί στη σκάλα την πλατιά, στη σκάλα των δακρύων
Στο Βιλεγκράμπεν το βαθύ, στο λατομείο των θρήνων
Εβραίοι κι αντάρτες περπατούν, Εβραίοι κι αντάρτες πέφτουν
βράχο στην πλάτη κουβαλούν, βράχο σταυρό θανάτου

Εκεί ο Αντώνης τη φωνή, φωνή, φωνή ακούει
- Ω καμαράντ ω καμαράντ, βόηθα ν’ ανέβω τη σκάλα
Μα εκεί στη σκάλα την πλατιά και στων δακρύων τη σκάλα
Τέτοια βοήθεια είναι βρισιά, τέτοια σπλαχνιά είν’ κατάρα.

Ο Εβραίος πέφτει στο σκαλί και κοκκινίζει η σκάλα
κι εσύ λεβέντη μου έλα δω, βράχο διπλό κουβάλα.
- Παίρνω διπλό παίρνω τριπλό, μένα με λένε Αντώνη
κι αν είσαι άντρας έλα δω στο μαρμαρένιο αλώνι.

στίχοι: Ιάκωβος Καμπανέλης
μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
τραγούδι: Μαρία Φαραντούρη

Ωδή στο Γεώργιο Καραϊσκάκη
(καταπληκτικό τραγούδι για έναν μοναδικό Έλληνα)

Στίχοι: Διονύσης Σαββόπουλος
Μουσική: Διονύσης Σαββόπουλος
Ερμηνευτές: Διονύσης Σαββόπουλος


Η οθόνη βουλιάζει σαλεύει το πλήθος
εικόνες ξεχύνονται με μιας
πού πας παλικάρι ωραίο σαν μύθος
κι ολόισια στο θάνατο κολυμπάς

Και όλες οι αντένες μιας γης χτυπημένης
μεγάφωνα και ασύρματοι από παντού
γλυκά σε νανουρίζουν κι εσύ ανεβαίνεις
ψηλά στους βασιλιάδες τ' ουρανού

Ποιος στ' αλήθεια είμαι εγώ και πού πάω
με χίλιες δυο εικόνες στο μυαλό
προβολείς με στραβώνουν και πάω
και γονατίζω και το αίμα σου φιλώ

Πού πας παλικάρι πομπές ξεκινούνε
κι οι σκλάβες σου ουρλιάζουν στο βωμό
ουρλιάζουν τα πλήθη καμπάνες ηχούνε
κι ο ύμνος σου τραντάζει το ναό

Ποιος στ' αλήθεια είμαι εγώ και πού πάω
με χίλιες δυο εικόνες στο μυαλό
οι προβολείς με στραβώνουν και πάω
και γονατίζω και το αίμα σου φιλώ

Μάνα μου και Παναγιά Τάσος Λειβαδίτης-Μίκης Θεοδωράκης


Ο ήλιος ήσουν κι η αυγή της νύχτας το φεγγάρι

της μάνας μου ήσουν η ευχή της Παναγιάς η χάρη

Έφυγες και κλαίει ο άνεμος το κύμα κλαίνε τ' άστρα κι η νυχτιά

κλαίει κι η μάνα μου στο μνήμα κλαίει, κλαίει κι η Παναγιά

Στον πυρετό ήσουνα δροσιά κερί μες στο σκοτάδι

άστρο στην κοσμοχαλασιά βασιλικός στον Άδη

Έφυγες και κλαίει ο άνεμος το κύμα κλαίνε τ' άστρα κι η νυχτιά

κλαίει κι η μάνα μου στο μνήμα κλαίει, κλαίει κι η Παναγιά..