Βασίλης Τσιτσάνης
Συννεφιασμένη Κυριακή
μοιάζεις με την καρδιά μου
που έχει πάντα συννεφιά, συννεφιά
Χριστέ και Πα- Χριστέ και Παναγιά μου
Είσαι μια μέρα σαν κι αυτή
που 'χασα την χαρά μου
συννεφιασμένη Κυριακή, Κυριακή
ματώνεις τη ματώνεις τη καρδιά μου
Όταν σε βλέπω βροχερή
στιγμή δεν ησυχάζω
μαύρη μου κάνεις τη ζωή, τη ζωή
και βαρυανα- και βαρυαναστενάζω
Η «Συννεφιασμένη Κυριακή» είναι εμπνευσμένη από το θάνατο ενός αντάρτη, που τον είδε ο Τσιτσάνης ξαπλωμένο πάνω στο χιόνι, στη Θεσσαλονίκη
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : prosilios στις 25-11-2006 23:55 ]
Υπάρχουν περιπτώσεις που η σκέψη του θανάτου δεν φοβίζει τον Ανθρωπο
που δίνει σώμα και ψυχή στον αγώνα του και εξαγνίζεται....Γίνεται χαρά
και γιορτή για αυτόν η αδιαφορία του για τη ζωή του στη γη.
Μargo και prosilios σας ευχαριστώ ..και ένα παρπάνω γιατί μερικά α;πό αυτα τα τραγουδια τα άκουγα το απόγευμα και τωρα τα ξαναείδα γραμμένα από έσάς.
Ο ΘΡΗΝΟΣ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ – Ηλία Σιμόπουλου – Γιάννη Σπανού
Όλη τη μέρα πού’ λειπες το σπίτι μας ρημάδι.
Κι όμως πώς ήταν όμορφα σαν γύριζες το βράδυ
Κι ας τρώγαμε ξερό ψωμί κι ας έλειπε το λάδι
Κι ας έλειπαν τα κάρβουνα φτάνει που ήσουν κοντά μου.
Αχ πώς στο κάθε χτύπημα της πόρτας η καρδιά μου
Ραγίζουνταν, αγόρι μου, και μού’ φευγε η λαλιά μου.
Θυμάσαι τις τριανταφυλλιές μπροστά στο περιβόλι
Που ανθίζανε την άνοιξη και πια στην κάθε σκόλη
Γιομίζαμε τριαντάφυλλα την αγκαλιά μας όλη
Κι ο γέρος ο πατέρας σου καμάρωνε κι αντάμα
Καμάρωνα κι η δόλια εγώ, κι αν έκλαιγα – τι θάμα! –
Περισσότερο ξαλάφρωνε η καρδιά μου με το κλάμα.
Μεγάλωσες. Δε μ’ άκουγες. Έφευγες όλη μέρα.
Κι όταν τα βράδια μού’ λεγες»Η λευτεριά μητέρα
Θα ‘ρθεί», μ’ αγγίζαν την καρδιά τα λόγια σα φοβέρα.
Μ’ αν μού’ φευγες πρωί πρωί, προτού να φέξει, μόνος
Κι αργοκυλούσαν οι ώρες μου, κάθε στιγμή ένας χρόνος
Το’ ξερα πως θα γύριζες κι ήταν γλυκός ο πόνος.
Τώρα στο παραγώνι μας κουβαριασμένη ρέβω
Σαν αστραποκαμένη ελιά, και πια δε σε γυρεύω
Κι ‘ναι ψηλός ο ανήφορος και δε μπορώ ν’ ανέβω.
Γιατί δεν άκουες, γιόκα μου, τη μάνα που σ’ εγέννα;
Κι αν έρθει τώρα η Λευτεριά πούν’ όλα ρημαγμένα
Τι να την κάνω αγόρι μου γλυκό χωρίς εσένα;
Σ Υ Ν Ν Ε Φ Α
Σύννεφα σταχτόμαυρα βαρειά αργοκυλάνε
τριγύρω στον ορίζοντα
και να 'ξερα που πάνε.
Να σου 'στελνα ένα δάκρυ της καρδιάς μου
μια στάλα από το αίμα της καρδιάς μου
κι ύστερα ας πεθάνω.
Ζωή χωρίς αγάπη
εγώ τι να την κάνω.
Βασίλης Τσιτσάνης-Γαβριήλ Δροσινός
Αν σκέφτεσαι ένα χρόνο μπροστά-σπείρε ένα σπόρο.
Αν σκέφτεσαι δέκα χρόνια μπροστά-φύτεψε ένα δέντρο.
Αν σκέφτεσαι εκατό χρόνια μπροστά-μόρφωσε το λαό.
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : margo στις 25-11-2006 23:59 ]
Στιχοι μουσικη Τακης Μουσαφιρης
Σε μια στοίβα καλαμιές αποκοιμήθηκα
κι έβλεπα από την αρχή πως ξαναγεννήθηκα
- πως ξαναγεννήθηκα.
Έβλεπα φωτιές στο δρόμο, έβλεπα παντού φωτιές
πως καιγόνταν τα κορμιά μας, μέναν μόνο οι ψυχές
και δεν είχαν ούτε πόνο, ούτε και λαβωματιές
να ‘μενα στον Άλλον Κόσμο, να μην ξύπναγα ποτές.
Σε μια στοίβα καλαμιές αποκοιμήθηκα
σαν με ξύπνησε η βροχή, αχ πόσο λυπήθηκα
- αχ πόσο λυπήθηκα…
ΦΑΡΜΑΚΩΜΕΝΗ - Διάφανα Κρίνα
Φαρμακωμένη εσύ,
να σβήσει η ...να θρέψει η ...
να κλείσει η πληγή.
Σαν να' ταν χθες που φύσηξε αγέρας
και τα μαλλιά μας μπέρδεψε.
Κουράστηκα,
και πέθανα.
δεν έψαξα πουθενά.
Ονειρεμένη εσύ,
μ' έκαψε η ...μ' έγδαρε η...
μ' έλιωσε η ...βροχή.
Σαν να' ταν χθες, τα λόγια της φοβέρας
ότι θα φύγεις μακρυά.
Κουράστηκα,
και πέθανα,
δεν έψαξα πουθενά,
μην ξαναδώ,
τα μάτια σου, σκοτεινά, αδειανά
αδειανά και νεκρά.
Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος
Μουσική: Μίμης Πλέσσας
Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Πουλόπουλος
Έπεφτε βαθεια σιωπή
στο παλιό μας δάσο
"τρέξε να σε πιάσω"
μου χες πρωτοπεί
Και όταν ετριζε η βροχή
στα πεσμένα φύλλα,
πόση ανατριχίλα
μέσα στην ψυχή.
Κίτρινο πικρό κρασί,
κίτρινο φεγγάρι,
φεύγαν οι φαντάροι
έφευγες και συ.
Κι είχες μέσα στην ματιά
ένα σκούρο θάμπος,
ένα σκούρο,σάμπως
να ‘πεφτε η νυχτιά
Κάποια κόκκινη πληγή
που δεν λέει να κλείσει,
το μικρό ξωκλήσι
δίπλα στην πηγή
Και μια κίτρινη σιγή
στο παλιό μας δάσο,
πώς να σε ξεχάσω
που σε πήρε η γη
Ας ήταν και να πέθαινα ξημέρωμα Σαββάτου...
Όλη η ζωή μου δίχως νόημα
ξαδέρφη του, ξαδέρφη του θανάτου
ας ήταν και να πέθαινα
ξημέρωμα Σαββάτου
Κλαίει απόψε η γειτονιά
μαζί με την καρδιά μου
πού είσαι αγάπη μου γλυκιά
να δεις τα δάκρυα μου
Όλη η ζωή μου δίχως νόημα
μία ψευτιά, μία ψευτιά μεγάλη
και το δικό σου βάσανο
να δω που θα με βγάλει
Σ. Παπαβασιλείου - Β. Μαρινάτος
Μονάκριβή μου
Μονάκριβή μου εσύ στον κόσμο
μου λες στο τελευταίο σου γράμμα
Πάει να σπάσει το κεφάλι μου
Σβήνει η καρδιά μου
Αν σε κρεμάσουν,θα σε χάσω,θα πεθάνω
θα ζήσεις καλή μου,θα ζήσεις
Η ανάμνησή μου μαύρος καπνός
θα διαλυθεί στον άνεμο
Θα ζήσεις,αδερφή
με τα κόκκινα μαλλιά της καρδιάς μου
Οι πεθαμένοι δεν απασχολούν πιότερο από ένα χρόνο
τους ανθρώπους του 20ου αιώνα
Ο θάνατος ένας νεκρός που τραμπαλίζεται
στην άκρη ενός σκοινιού
Σε τούτο εδώ το θάνατο
δεν αντέχει η καρδιά μου
Μα να 'σαι σίγουρη,πολυαγαπημένη μου
απ'το μαύρο και μαλλιαρό
το χέρι κάποιου φουκαρά ατσίγγανου
θα περάσει στο λαιμό μου η θηλιά
Άδικα θα κοιτάνε μες στα γαλάζια μάτια
του Ναζίμ να δουν το φόβο
Στο σούρπωμα του στερνού μου πρωινού
θα δω τους φίλους μου κι εσένα
Και δε θα πάρω μαζί μου
κάτω απ'το χώμα
παρά μόνο την πίκρα
ενός ατέλειωτου τραγουδιού
Μέλισσά μου,με τη χρυσή καρδιά
με τα μάτια πιο γλυκά απ'το μέλι
Τι κάθισα και σου 'γραψα
πως ζήτησαν το θάνατό μου
Η δίκη μόλις άρχισε
δε κόβουν,δα,και στα καλά καθούμενα
έτσι το κεφάλι ενός ανθρώπου
σαν να 'τανε γογγύλι
Έλα,έλα,μη μου σκας
Όλα αυτά 'ναι μακρινά ενδεχόμενα
Έλα,και μη ξεχνάς,πως η γυναίκα ενός φυλακισμένου
δεν κάνει να ΄χει μαύρες έννοιες
Μουσική=>Μάνος Λοίζος
Ποίηση=>Ναζίμ Χικμέτ
Απλά,συγκλονιστικό!!!!!
Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Πρώτη εκτέλεση: Λάκης Παππάς
ΗΤΑΝ ΚΑΜΑΡΙ ΤΗΣ ΑΥΓΗΣ
Ήταν καμάρι της αυγής
και καβαλάρης όμορφος.
Τώρα μια χούφτα χιόνι.
Γύρισε κάμπους και βουνά
και πανηγύρια πέρασε
στην αγκαλιά των κοριτσιών.
Ποιος το ‘λπιζε να γίνουνε
τα μούσκλια τα νυχτιάτικα
στεφάνι στα μαλλιά του;
Βρέχει φωτιά στη στράτα μου
Μουσική: Μίμης Πλέσας,
στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος
Βρέχει φωτιά στη στράτα μου
φωτιά που μ’ έχει κάψει.
Για τα φτωχά τα νιάτα μου
κανένας δεν θα κλάψει.
Η ζωή εδώ τελειώνει,
σβήνει το καντήλι μου.
Κι η ζωή σαν χελιδόνι
φεύγει από τα χείλη μου.
Κύμα πικρό στην πλώρη μου
και τα πανιά σκισμένα.
Ούτ’ αδελφός αγόρι
δε νοιάστηκε για σένα.
Στίχοι: Θάνος Σοφός
Μουσική: Γιάννης Σπανός
Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Πουλόπουλος
ΧΑΡΕ ΦΟΝΙΑ
Χάρε φονιά, χάρε ληστή
πες μου δεν έχεις βαρεθεί
τόσον καιρό στον κόσμο αυτό
με τη δουλειά που κάνεις
Ανέβα εδώ πάνω στην γη
να σε γλεντήσω ως την αυγή
κι όταν θα πιεις και ζαλιστείς
τότε θα δεις τι χάνεις
Σκίσ' τα χαρτιά
και τα παλιά σου τα τεφτέρια
Βάλ' τους φωτιά
κι έλα να δώσουμε τα χέρια
Πάμε μαζί
σε κάτι όμορφα λημέρια
με μια πενιά
να σε γλεντήσω βρε φονιά
Χάρε φονιά, χάρε ληστή
ποιος σ' έχει βάλει δικαστή
και στο κελί το σκοτεινό
θέλεις να μας πετάξεις
Δώσε μας μια αναβολή
κι ας είμαστε αμαρτωλοί
εσύ μπορείς, φτάνει να θες
και να μας απαλλάξεις.
Στίχοι: Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου
Μουσική: Στέλιος Καζαντζίδης
Πρώτη εκτέλεση: Στέλιος Καζαντζίδης
Άλλες ερμηνείες: Σωτηρία Μπέλλου
Το τελευταίο βράδυ μου
απόψε το περνάω
κι όσοι με πίκραναν πολύ
τώρα που φεύγω απ' τη ζωή
όλους τους συγχωρνάω
Όλα είναι ένα ψέμα
μια ανάσα μια πνοή
σαν λουλούδι κάποιο χέρι
θα μας κόψει μιαν αυγή
Εκεί που πάω δεν περνά
το δάκρυ και ο πόνος
τα βάσανα και οι καημοί
εδώ θα μείνουν στη ζωή
κι εγώ θα φύγω μόνος
Όλα είναι ένα ψέμα
μια ανάσα μια πνοή
σαν λουλούδι κάποιο χέρι
θα μας κόψει μιαν αυγή
Δυο πόρτες έχει η ζωή
άνοιξα μια και μπήκα
σεργιάνισα ένα πρωινό
κι ώσπου να 'ρθει το δειλινό
από την άλλη βγήκα
Όλα είναι ένα ψέμα
μια ανάσα μια πνοή
σαν λουλούδι κάποιο χέρι
θα μας κόψει μιαν αυγή.
αχ με ολα αυτα τραγουδια με επιασε καταθληψη.....
Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
τις πόρτες σπάσαν οι οχτροί
και 'μεις γελούσαμε στις γειτονιές
την πρώτη μέρα...
Μουσική: Μάνος Λοίζος
Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος
Τα πουλιά τα βρίσκει ο χάρος στο φτερό
τα ελάφια όταν σκύβουν για νερό
μα εμένα που 'μαι δέντρο μες τη γη
με ξεριζώνει καθε χαραυγή
Ήλιε μου σε παρακαλώ πες τους χαροκαμένους
να κλαιν στης πίκρας το γιαλό για μας τους προδομένους
Σαν φονιάς τη μαύρη νύχτα ξαγρυπνώ
πίνω δάκρυ πίνω πρόστυχο καπνό
με μαχαίρια στην καρδιά μου δεν μπορώ
να τραγουδήσω και να καρτερώ
Ήλιε μου σε παρακαλώ πες τους χαροκαμένους
να κλαιν στης πίκρας το γιαλό για μας τους προδομένους
Στίχοι: Βασίλης Τσιτσάνης, Βλάχος
Μουσική: Βασίλης Τσιτσάνης, Βλάχος
Πρώτη εκτέλεση: Στέλιος Καζαντζίδης
Άλλες ερμηνείες: Γιώργος Νταλάρας
Όλοι με ρωτούν πώς έχω καταντήσει
και γω με απορία τους κοιτώ
κλάψε καρδιά μου σήμερα
τη μαύρη σου τη μοίρα
κλάψε για τον κατήφορο
που στη ζωή μου πήρα
Ίσως αύριο χτυπήσει πικραμένα
του θανάτου η καμπάνα και για μένα
Έχω απ' τη ζωή παράπονο μεγάλο
δεν ένιωσε τον πόνο μου κανείς
μη με κατηγορήσετε
αφού κανείς δεν ξέρει
πριν πέσω τόσο χαμηλά
τι έχω υποφέρει
Ίσως αύριο χτυπήσει πικραμένα
του θανάτου η καμπάνα και για μένα
Χάθηκε το φεγγάρι
Μουσική : Σταύρος Ξαρχάκος
Στίχοι : Βαγγέλης Γκούφας
Του ήλιου σβήστηκε το φως,
εχάθη το φεγγάρι
και πάει το παλικάρι,
καημός και πόθος μου κρυφός
Πέτρα την πέτρα περπατώ,
το αίμα του ανασαίνω
και πια δεν περιμένω,
μου σκότωσαν τον π’ αγαπώ
Καημός και πόθος μου κρυφός,
η νύχτα τον τυλίγει
και τη φωνή μου πνίγει,
ο πόνος μου ’γινε αδερφός
Πέτρα την πέτρα περπατώ,
το αίμα του ανασαίνω
και πια δεν περιμένω,
μου σκότωσαν τον π’ αγαπώ...
Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
ΑΔΕΡΦΙΑ ΠΗΡΑΝ οι οχτροί
και μεις κοιτούσαμε τις κοπελιές
την άλλη μέρα....
ΧΑΪΔΑΡΙ
Οι στίχοι του τραγουδιού
Η παρτιτούρα του τραγουδιού
Ψηφίστε το ως αγαπημένο σας τραγούδι
Μουσική: Στέλιος Βαμβακάρης
Στίχοι: Μάρκος Βαμβακάρης
Τρέξε μανούλα όσο μπορείς
τρέξε για να με σώσεις
κι απ' το Χαϊδάρι μάνα μου
να μ' απελευθερώσεις
Γιατί είμαι μελλοθάνατος
και καταδικασμένος
δεκαεφτά χρονών παιδί
στα σίδερα κλεισμένος
Απ' την οδό του Σέκερη
με πάνε στο Χαϊδάρι
κι ώρα την ώρα καρτερώ
ο Χάρος να με πάρει
