Τραγούδια για τον θάνατο

Spirits of the dead-Grave Digger

The Doors - Feast of Friends

....Wow, I'm sick of doubt
Live in the light of certain
South

Cruel bindings

The sevants have the power

Dog-men & their mean women
Pulling poor blankets over
Our sailors

I'm sick of dour faces
Starong at me from the T.V.

Tower, I want roses in
My garden bower; dig?

Royal babies, rubies
Must now replace aborted

Strangers in the mud

These mutants, blood-meal
For the plant that's plowed
They are waiting to take us into
The severed garden

Do you know how pale & wanton thrillful
Comes death on a stranger hour
Unannounced, unplanned for

Like a scaring over-friendly guest you've
Brought to bed

Death makes angels of us all
& gives us wings
Where we had shoulders
Smooth as raven's
Claws

No more money, no more fancy dress
This other kingdom seems by far the best
Until its other jaw reveals incest
& loose obedience to a vegetable law

I will not go
Prefer a feast of friends
To the Giant family

"Πάρτε με σύννεφα μαζί
¶ρματα του αιθέρα
ΜΙΑ ΖΩΗ ΜΙΑ ΜΕΡΑ.."

της Τσανακλίδου "Σύννεφα" νομίζω λέγεται...

Ξέρω πως θα 'ρθει και δεν θα 'μαι όπως είμαι
να τον δεχτώ με το καλύτερο παλτό μου
μήτε σκυμμένος στις σελίδες κάποιου τόμου
εκεί που υψώνομαι να μάθω ότι κείμαι.

Δεν θα προσεύχομαι σε σύμπαν που θαμπώνει
δεν θα ρωτήσω αναιδώς που το κεντρί σου
γονιός δεν θα 'ναι να μου πει '' σήκω και ντύσου
καιρός να ζήσουμε παιδί μου ξημερώνει '' !

Θα 'ρθει την ώρα που σπαράσεται το φως μου
κι εκλιπαρώ φανατικά λίγη γαλήνη
θα 'ρθει σαν πύρινο παράγγελμα που λύνει
όρους ζωής και την αδρή χαρά του κόσμου.

Δεν θα μαζεύει ουρανό για να με πλύνει
δεν θα κρατά βασιλικό ή φύλλα δυόσμου
Θα 'ρθει την ώρα που σπαράσεται το φως μου

αν και το εχει πρωτοαναφερει η εφη πριν απο κανα εξαμηνο..........
Μάνα και γιος...μοιρολο'ι' απ'τη κρητη..αγαπημενο

Ο ήλιος βασιλεύει με σημάδι
όμορφο νιο πηγαίνανε στον Άδη
με ρόδα και μ' ανθούς τόνε στολίζουν
δεξιά μεριά του Άδη τον καθίζουν

Κι η μαύρη μάνα του
τόνε γνωρίζει
σιμώνει δίπλα του
και τον αγγίζει

Υγιέ μου, ήντα γυρές σ' αυτά τα μέρη
όπου ‘ναι καψερά χωρίς αέρι

Ήρθα να ιδώ τη μάνα μου το φως μου
που ‘φυγε κι έχω μείνει αμόναχός μου

Για γύρε γιε μου άμε στον απάνω
μα έμαθα 'γώ και δίχως σου και κάνω

nick cave - death is not the end

When you're sad and when you're lonely
And you haven't got a friend
Just remember that death is not the end
And all that you held sacred
Falls down and does not mend
Just remember that death is not the end
Not the end, not the end
Just remember that death is not the end
When you're standing on the crossroads
That you cannot comprehend
Just remember that death is not the end
And all your dreams have vanished
And you don't know what's up the bend
Just remember that death is not the end
Not the end, not the end
Just remember that death is not the end
When the storm clouds gather round you
And heavy rains descend
Just remember that death is not the end
And there's no-one there to comfort you
With a helping hand to lend
Just remember that death is not the end
Not the end, not the end
Just remember that death is not the end
For the tree of life is growing
Where the spirit never dies
And the bright light of salvation
Up in dark and empty skies
When the cities are on fire
With the burning flesh of men
Just remember that death is not the end
When you search in vain to find
Some law-abiding citizen
Just remember that death is not the end
Not the end, not the end
Just remember that death is not the end
Not the end, not the end
Just remember that death is not the end

Κυριακή σε γνώρισα

Στίχοι: Βασίλης Τσιτσάνης
Μουσική:Βασίλης Τσιτσάνης
Ερμηνευτές: Καίτη Γκρέυ

Κυριακή σε γνώρισα
Κυριακή σε χάνω
θέλω να είναι Κυριακή
κι αυτή που θα πεθάνω

Σαν άστρο εβασίλεψες
και χάθηκες χαρά μου
κι απ' τον καημό μου το βαρύ
έγινε μαύρη η Κυριακή
και σπάραξε η καρδιά μου

Κυριακή σε γνώρισα
Κυριακή σε χάνω
θέλω να είναι Κυριακή
κι αυτή που θα πεθάνω

Ας πέθαινα μια Κυριακή
για να χαρεί κι ο χάρος
να τελειώσει μια ζωή
που 'ναι για μένα φυλακή
που 'ναι για μένα βάρος

Κυριακή σε γνώρισα
Κυριακή σε χάνω
θέλω να είναι Κυριακή
κι αυτή που θα πεθάνω

Δεν είναι κομμάτι αλλά το εικόνες απο μια έκθεση του Modest Mousorgsky όλο το έργο αλλά ειδικά η εισαγωγή

@ Όλες οι απαντήσεις

Μουσική/Στίχοι: Τρύπες/Αγγελάκας Γιάννης

Απόψε βλέπω καθαρά
τούς γρίφους και τις λύσεις
καίγονται μπρος μου κεριά μυθικά
όλες οι απαντήσεις
ρώτησε με αν ξέρω που πάω
ρώτησε με που μπορώ να σταθώ
αν φοβάμαι, αν σε μισώ, αν σ' αγαπάω
ρώτησε με αν πεθαίνω ή αν ζω


Ρώτα με ο'τι θες
για όσα φοβάσαι να ρωτήσεις
χορεύουν μέσα μου γυμνές
όλες οι απαντήσεις

Απόψε βλέπω καθαρά
τούς γρίφους και τις λύσεις
στάθηκαν πλάι μου υπάκουα σκυλιά
όλες οι απαντήσεις

ρώτησε με αν βρήκα την άκρη
ρώτησε με αν έχω Θεό
ρώτησε με αν υπάρχει κάτι
πού θ' άξιζε να ζήσω ή να πεθάνω για αυτό

Ρώτα με ο'τι θες
για όσα φοβάσαι να ρωτήσεις
χορεύουν μέσα μου γυμνές
όλες οι απαντήσεις

Υπάρχουν ξυράφια που φοβούνται το αίμα
καράβια αλλεργικά στο νερό
παιδιά που σιχαίνονται τα παιχνίδια
μπαλαρίνες που μισούν το χορό
υπάρχουν εραστές που αρνιούνται το θάνατο

ΥΠΑΡΧΩ ΚΙ ΕΓΩ
ΥΠΑΡΧΩ ΚΙ ΕΓΩ
ΥΠΑΡΧΩ ΚΙ ΕΓΩ

Στίχοι: Παύλος Τασίου
Μουσική: Γιώργος Χατζηνάσιος
Ερμηνευτές: Βασίλης Παπακωνσταντίνου


Χάρε, εγώ σε σκέφτηκα
ντερβίση μάγκα πρώτο
που καθαρίζεις μόρτικα
με μπέσα και γαμώτο.

Όμως εσύ μου τα γυρνάς
στο ύπουλο τη στήνεις
καρφώνεις έναν από μας
πισώπλατα τη δίνεις.

Αν είσαι μάγκας πάρε με
στα ίσια και με μία
χάρε το παραδέχομαι
δεν έχω ψυχραιμία.

Τώρα που ξέρω τι πουλάς
και τι καπνό φουμάρεις
μπορείς κι εμένα να με φας
όποια στιγμή γουστάρεις.

Πες μου που να 'ρθω να σε βρω
που να σε συναντήσω
μαζί να στήσουμε χορό
κι ας θέλω εγώ να ζήσω.

Αν είσαι μάγκας πάρε με
στα ίσια και με μία
χάρε το παραδέχομαι
δεν έχω ψυχραιμία.

Δεν έχω ψυχραιμία.

Quote:

Το μέλος EffieKakaflika στις 14-02-2006 στις 10:01 έγραψε: Κυριακή σε γνώρισα Στίχοι: Βασίλης Τσιτσάνης Μουσική:Βασίλης Τσιτσάνης Ερμηνευτές: Καίτη Γκρέυ Κυριακή σε γνώρισα Κυριακή σε χάνω θέλω να είναι Κυριακή κι αυτή που θα πεθάνω Σαν άστρο εβασίλεψες και χάθηκες χαρά μου κι απ' τον καημό μου το βαρύ έγινε μαύρη η Κυριακή και σπάραξε η καρδιά μου Κυριακή σε γνώρισα Κυριακή σε χάνω θέλω να είναι Κυριακή κι αυτή που θα πεθάνω Ας πέθαινα μια Κυριακή για να χαρεί κι ο χάρος να τελειώσει μια ζωή που 'ναι για μένα φυλακή που 'ναι για μένα βάρος Κυριακή σε γνώρισα Κυριακή σε χάνω θέλω να είναι Κυριακή κι αυτή που θα πεθάνω

Το τραγούδι το έγραψε ο Τσιτσάνης για το θάνατο της Μαρίκας Νίνου στης οποίας την κηδεία δεν άντεξε να πάει.

Έχετε ακούσει καθόλoυ τους Draconian απ'τον άγριο Σουηδικό Βορρά; Να ένα κομμάτι.....

Death, Come Near Me
(Lyrics by Anders Jacobsson, 2001)

By day I sleep, at night I weep!


O Death, come near me!
Be the one for me, be the one who stays.
My rivers are frozen, and mischosen,
and the shadows around me sickens my heart.


O Death, come near me,
and stay (by my side). Hear my silent cry!
In sadness I’m veiled, to the cross I am nailed,
and the pain around me freezes my world.
My cold world...


In life I’ve failed,
for years I’ve wailed.
Frozen in time… left behind…
The rapture of grief is all to find…
The rapture of grief is all!


Behind the shadow of life the lost hopes are grieving.
I seek the night and hope to find love...
So I drown in the silence of lifes short eternity.
The tears fills the void in my heart astray...


Embrace me now, delightful ease!
Give me a world of wonderous peace!
Calm the desperate scream in my heart!


O Death, come near me,
save me from this empty, cold world!
O Life, you have killed me,
so spare me from this cauldron of misery!


In life I cry, away I fly…
Chosen to fall within these walls.
The rapture…
The rapture of grief is all!


Oh, shed a tear for the loss of innocense,
for the forsaken spirits who aches... in us.
Cry for the heart who surrenders to pain,
for the solitude of those left behind!


Behold the pain and sorrow of the world,
dream of a place away from this nightmare.
Give us love and unity, under the heart of night.
O Death, come near us, and give us life!


I this world of pain I am better of dead!
Give me love, or give me… death!


O Death, come near me!
I have summoned you!

Evanescence - Even in Death Lyrics
Give me a reason to believe
That you're gone
I see your shadow so I know
They're all wrong
Moonlight on the soft brown earth
It leads me to where you lay
They took you away from me
But now I'm taking you home

I will stay forever here with you
My love
The softly spoken words you gave me
Even in death, our love goes on

Some say I'm crazy for my love
Oh my love
But no bonds can hold me from your side
Oh my love
They don't know you can't leave me
They don't hear you singing to me

I will stay forever here with you
My love
The softly spoken words you gave me
Even in death, our love goes on
And I can't love you any more than I do

I will stay forever here with you
My love
The softly spoken words you gave me
Even in death, our love goes on
And I can't love you any more than I do

Darling, real love is forever

Knock knock knockin on heaven s door

oooooh
yeah yeah, yeah yeah
yeah yeah, yeah yeah

Mama take this badge of me
I cant use it anymore
Its getting dark, too dark to see
Feel Im knocking on heavens door

Knock knock knocking on heavens door
Knock knock knocking on heavens door
Knock knock knocking on heavens door
Knock knock knocking on heavens door

Mama put my guns in the ground
I cant shoot them anymore
That long black cloud its coming down
I feel like Im knocking on heavens door

Knock knock knocking on heavens door
Knock knock knocking on heavens door
Knock knock knocking on heavens door, yeah yeah
Knock knock knocking on heavens door

yeah yeah, yeah yeah
yeah yeah, yeah yeah
yeah yeah, yeah oh
yeah yeah, yeah yeah

Να ονειρεύομαι απ' το παράθυρο να ταξιδεύω
να μπαίνω μέσα σου να καταστρέφομαι και να πεθαίνω

Η σωτηρία μου είναι ο θάνατος και το κορμί σου
να μπαίνω μέσα σου να καταστρέφομαι και να πεθαίνω

Να ονειρεύομαι απ' το παράθυρο να ταξιδεύω
σ' ένα πλατύ γιαλό στην εγκατάλειψη λευκού χειμώνα

Να αγγίζω το βυθό και να ξοδεύομαι γιατί το θέλω
σ' ένα πλατύ γιαλό στην εγκατάλειψη λευκού χειμώνα

Να ονειρεύομαι απ' το παράθυρο να ταξιδεύω

Η γύμνια λάμπει με του λευκού τη λάμψη
μαγεύει το θάνατο με το λευκό
απουσία κι όλα τίποτα, δαπάνη, γύμνια...

Να ονειρεύομαι απ' το παράθυρο να ταξιδεύω
με τον έρωτα γύρω και το θάνατο κάτω απ' τα μάτια

Ξόδεμα συνέχεια δεν υπάρχουν μάσκες
τ' όνειρο είναι που μαγεύει

Ανοίγω.....ξημερώνει.....

Ένα τραγούδι του Δημήτρη Λάγιου που προλόγιζε το θάνατό του..

΄΄ποιός λογικός θα το πιστέψει πως τραγούδαγες
στη χελωνίτσα σου τη φρεσκοσκοτωμένη
στο διπλανό το μνήμα η χήρα εγονάτισε
κι'όταν της είπες η χελώνα μου κρυώνει
τα μαύρα έβγαλε αμέσως και την έντυσε
κι'έμεινε μόνο με μαγιό πάνω στο χιόνι.......΄΄

Από τους πιό σουρεαλιστικούς στίχους που έχω ακούσει στη Ελληνική δισκογραφία[με αναφορά το θάνατο]του Σταμάτη Μεσημέρη σε μουσική Λαυρέντη Μαχαιρίτσα με τίτλο
Ένα μαγιό και μιά Χελώνα.Φιλικά

Μπαγάσας
Cm A# Cm
Αφήνω πίσω τις αγορές και τα παζάρια
Cm A# Cm
Θέλω να τρέξω στις καλαμιές και τα λιβάδια
D# A#
Να ξαναγίνω καβαλάρης
D# A# Cm
και ξαναέλα να με πάρεις, ουρανέ
D# A#
Για δεν υπήρξα κατεργάρης
D# A# Cm
και τη χρειάζομαι τη χάρη σου, μωρέ

Cm A# Fm CmA# Cm
Ρε μπαγάσα, περνάς καλά κει πάνω
Cm A# FmCm A# Cm
Μιαν ανάσα γυρεύ-ω για να γιάνω
A# FmCmA# Fm Cm
Δεν το πιστεύ-ω να με χλευάζεις
A# FmCmA# Fm Cm
Σα σε χαζεύ-ω δε χαμπαριάζεις
Fm CmA# Cm Fm Cm A#Cm Fm Cm A# CmFmCm A# Cm
Πρότεινέ μου κάποια λύση, δε θα σου παρακοστίσει
Cm D# A#
Και θα σου φτιάχνω τραγουδάκια
D# A# Cm
με τα πιο όμορφα στιχάκια στο ρεφρέν
Cm D# A#
Για το χαμένο μου αγώνα
D# A# Cm
που τ’ αστεράκια μείναν μόνα να τον κλαιν

Αφήνω πίσω το σαματά και τους ανθρώπους
Έχω χορτάσει κατραπακιές και ψάχνω τρόπους
Πώς να ξεφύγω από τη μοίρα
και έχω μέσα μου πλημμύρα, ουρανέ
Για δεν υπήρξα κατεργάρης
και θα το θες να με φλερτάρεις, γαλανέ

Ρε μπαγάσα, περνάς καλά κει πάνω
Κάνε πάσα και μια ματιά και χάμω
Κει πού κοιμάσαι και αρμενίζεις
ξάφνου αστράφτεις και μπουμπουνίζεις
Κι ό,τι σου ’ρθει κατεβάζεις, μη θαρρείς πως με ταράζεις
γιατί σου φτιάχνω τραγουδάκια...
null

Βαρέθηκα
Άσιμος Νικόλας
Μουσική/Στίχοι: Άσιμος Νικόλας
Am E

Βαρέθηκα την μίζερη μου φύση
Am
Κανένας πια δεν λέει να ξεκουνήσει
Dm Am
Κανένας πια δεν λέει να ξεκουνήσει, αναμφιβόλως
E Am
Δεν με χωράει ο τόπος ρε παιδία
---
Βαρέθηκα τα ίδια και τα ίδια

Τα δάκρυα να κάνω μπιχλιμπίδια

Τα λόγια μονάχα μας απόμειναν, κι οι θεωρίες

Στην πράξη μας αλλάζουν οι θεσμοί
----
Βαρέθηκα να λεω πως θ αλλάξει

Το σύστημα μας έχει επιτάξει

Απόκληρα απομείναμε πουλάκια

Με ξεπουπουλιασμένα τα φτερά δις
---
Βαρέθηκα κι αυτό το μονοπάτι

Ακόμα και σαν βρω κάνα κομμάτι

Πως είναι δυνατόν να μαστουριάζεις, εξήγησε μου

Άμα σου περίφραξαν την καρδιά

Για πες μου πως μπορείς και μαστουριάζεις

Άμα σου περίφραξαν την καρδιά
---
Συνέχεια μου έρχεσαι από πίσω

Δεν έχω πια το σάλιο να σε φτύσω

Πως γίνεται στον ένα παλαβιάρη, εξήγησε μου

Κουτόχορτο χιλιάδες να βοσκάν.

Πως γίνεται στον κάθε παλαβιάρη κουτόχορτο χιλιάδες να βοσκάν

ΘΑ ΠΕΘΑΝΩ ΕΝΑ ΠΕΝΘΙΜΟ
ΤΟΥ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ ΔΕΙΛΙ
Μουσική: Διάφανα Κρίνα - Στίχοι: Κώστας Ουράνης
Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι
μες στην κρύα μου κάμαρα όπως έζησα: μόνος·
στη στερνή αγωνία μου τη βροχή θε ν' ακούω
και τους γνώριμους θόρυβους που σκορπάει ο δρόμος.

Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι
μέσα σ' έπιπλα ξένα και σε σκόρπια βιβλία,
θα με βρουν στο κρεβάτι μου, θε να 'ρθή ο αστυνόμος,
θα με θάψουν σαν άνθρωπο που δεν είχε ιστορία.

Απ' τους φίλους που παίζαμε πότε πότε χαρτιά
θα ρωτήσει κανένας τους έτσι απλά: "Τον Ουράνη
μην τον είδε κανείς; Έχει μέρες που χάθηκε...".
Θ' απαντήσει άλλος παίζοντας: "Μ' αυτός έχει πεθάνει!".

Μια στιγμή θ' απομείνουνε τα χαρτιά τους κρατώντας,
θα κουνίσουν περίλυπα και σιγά το κεφάλι·
θε να πουν: "Τι 'ναι ο άνθρωπος! Χθες ακόμα εζούσε...".
- και βουβοί στο παιχνίδι τους θα βαλθούνε και πάλι.

Κάποιος θα 'ναι συνάδελφος στα "ψιλά" που θα γράψη
πως "προώρως απέθανεν ο Ουράνης στην ξένην,
νέος γνωστός στους κύκλους μας, που κάποτε είχε εκδώσει
μια συλλογή ποιήματα πολλά υποσχομένην".

Κι αυτή θα 'ναι η μόνη του θανάτου μου μνεία.
Στο χωριό μου θα κλάψουνε μόνο οι γέροι γονιοί μου
και θα κάνουν μνημόσυνο με περίσσιους παπάδες,
όπου θα ' ναι όλοι οι φίλοι μου - κι ίσως ίσως οι οχτροί μου.

Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι
σε μια κάμαρα ξένη, στο πολύβοο Παρίσι·
και μια Κέττυ, θαρρώντας πως την ξέχασα γι' άλλην,
θα μου γράψει ένα γράμμα - και νεκρό θα με βρίση...

Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ



Ένα παιδί μοναχοπαίδι αγόρι,

αγάπησε μιας μάγισσας την κόρη

- Δεν αγαπώ εγώ, του λέει, τα παιδιά,

μ' αν θέλεις να σου δώσω το φιλί μου

της μάνας σου να φέρεις την καρδιά

να ρίξω να τη φάει το σκυλί μου.

Τρέχει ο νιος τη μάνα του σκοτώνει

και την καρδιά τραβά και ξεριζώνει,

και τρέχει να την πάει, μα σκοντάφτει

και πέφτει ο νιος κατάχαμα με δαύτη.

Κυλάει ο γιος και η καρδιά κυλάει

και την ακούει να κλαίει και να μιλάει.

Μιλάει η μάνα στο παιδί και λέει:

- Εχτύπησες αγόρι μου; και κλαίει...



Rispene
(Ελπίζω η ποίηση να είναι δεκτή)