Για μια χούφτα σάουντρακ...

Οταν οι Ιταλοί θέλουν να τιμήσουν κάποια φυσιογνωμία των τεχνών ή των γραμμάτων τους τον αποκαλούν «μαέστρο».

Και στην περίπτωση του Ενιο Μορικόνε ο σεβασμός δεν προκύπτει μόνο από τις 400 συνθέσεις του για ταινίες με μερικούς από τους μεγαλύτερους σκηνοθέτες. Προκύπτει κυρίως από την εμμονή του ίδιου να παραμείνει Ιταλός μέχρι το κόκαλο. Δεν δέχτηκε ποτέ -από τότε που γεννήθηκε, το 1928- να ζήσει κάπου αλλού εκτός από τη Ρώμη. Οπως δεν προσπάθησε ποτέ να μάθει κάποια άλλη γλώσσα εκτός από τη μητρική του.

Αυτόν τον βέρο Ιταλό θα υποδεχτούμε στο Ηρώδειο αύριο και μεθαύριο για ένα μουσικό ταξίδι στον κόσμο του κινηματογράφου. Την ορχήστρα Ρόμα Σινφονιέτα θα διευθύνει ο ίδιος, ενώ σολίστ θα είναι οι: Σουζάνα Ριγκάτσι (υψίφωνος), Τζίλντα Μπούτα (πιάνο), Αντόνιο Σαλβατόρε (βιολί) και Φάουστο Αντζέλμο (βιόλα).

Γεννημένος την περίοδο του Μεσοπολέμου στη Ρώμη, ο 77χρονος σήμερα συνθέτης άρχισε να συνθέτει μουσική από τα έξι του χρόνια. Στα 12 του οι γονείς του τον έγραψαν στο Ωδείο της Σάντα Σετσίλια όπου οι καθηγητές του μιλούσαν για παιδί θαύμα (τελείωνε τις τάξεις στο μισό χρόνο). Στα μέσα της δεκαετίας του '50, ο νεαρός Ενιο ξεκινά παίζοντας τρομπέτα στα τζαζ κλαμπ της Ρώμης, ενώ μέχρι τις αρχές του '60 εργάστηκε ως ενορχηστρωτής.

Η πρώτη συνάντησή του με τον κινηματογραφικό κόσμο πραγματοποιήθηκε το 1961 για την ταινία «Il Federale» κι ακολουθούν συνεργασίες με τη Λίνα Βερτμίλερ («Ι Balischi») και τον Μπερνάρντο Μπερτολούτσι («Prima Della Revoluzione»). Το 1964 συνεργάζεται πρώτη φορά με τον Σέρτζιο Λεόνε στο «Για μια χούφτα δολάρια» κι ακολουθούν πέντε ακόμα κοινές τους δουλειές, με τελευταία φυσικά το κύκνειο άσμα του σκηνοθέτη «Κάποτε στην Αμερική», ένα από τα εμπορικότερα σάουντράκ του. «Κακώς με χαρακτήρισαν ειδικό στα σπαγγέτι γουέστερν. Από τα 400 σάουντράκ μου τα 30 είναι γουέστερν. Με την ίδια λογική είμαι ειδικός στα πολιτικά φιλμ, στα θρίλερ, στα ερωτικά, στις περιπέτειες. Είμαι δηλαδή ειδικός στη μουσική».

Κι όμως, αυτός ο συνθέτης συμπληρώνει παρέα με τους Ουέλς, Σκορτσέζε, Χίτσκοκ, Κιούμπρικ τη λίστα εκείνων που ποτέ τους δεν κέρδισαν Οσκαρ παρά τις πολλές υποψηφιότητες. «Μου πρόσφεραν κάποτε τα πάντα για να μείνω στο Χόλιγουντ αλλά προτίμησα τη Ρώμη», δήλωσε πριν από μερικά χρόνια στην «Γκάρντιαν». «Την χρονιά που διαγωνιζόμουν με το σάουντρακ της "Αποστολής" αισθάνθηκα ότι έπρεπε να είχα κερδίσει. Πόσο μάλλον που το "Round midnight" που κέρδισε δεν περιελάμβανε αυθεντικές συνθέσεις... Ηταν κλοπή. Αλλά έτσι είναι αυτά. Αν ήταν στο χέρι μου θα έπαιρνα Οσκαρ κάθε δύο χρόνια».

Αξιοθαύμαστο, πάντως, παραμένει και κάτι ακόμα: το γεγογός ότι ο Μορικόνε κοντεύει τα 80 και συνεχίζει απτόητος. Πιο πρόσφατη ταινία του «Ο Θρύλος του 1900», του Τζουζέπε Τορνατόρε, ενώ πρόσφατα συνεργάστηκε με την Πορτογαλέζα Ντουλτς Ποντς. Τη συνταγή της επιτυχίας την γνωρίζει μόνο ο ίδιος: «Η μουσική σ' ένα φιλμ πρέπει να μπαίνει ευγενικά, σιγά. Ο συνθέτης δεν είναι υποχρεωμένος να γράφει μουσική για εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή που ένας χαρακτήρας εμφανίζεται σ' ένα δωμάτιο -θα ήταν υπερβολικό... Το ανθρώπινο αφτί δεν διακρίνει ταυτόχρονα περισσότερους από δύο ήχους διαφορετικής ποιότητας. Λόγω αυτού, κάποιες εξαιρετικές μουσικές δεν λειτουργούν όπως θα τους άξιζε: αν είναι πολύ έντονες, περισσότερο ενοχλούν την κινηματογραφική δράση, παρά της προσδίδουν κάτι...».

πηγή www.enet.gr

Πολύ πολύ καλός ο Μορικόνε. Ιδιαίτερα η μουσική του "The Mission" είναι καταπληκτική, όπως και η ταινία. Μακάρι να μπορούσα να πάω μία από τις μέρες στο Ηρώδειο. Όταν το είδα και εγώ στην εφημερίδα τσαντίστηκα...που δε θα τα καταφέρω!

Μην ξεχνάμε το κλασσικό "Le professionel" (sp?)

Μέγιστος συνθέτης, καλλιτέχνης. Το ότι εμφανίζεται σε συναυλία και δη στην Ελλάδα σε αυτή την ηλικία που βρίσκεται, είναι Θεία τύχη.

Εγώ πάντως είμαι από τους τυχερούς που θα βρίσκονται αύριο στο Ηρώδειο

Ήταν μια από τις ωραιότερες μουσικές βραδιές. Δεν μπορείς δυστυχώς με το λόγο, να μεταδώσεις τα συναισθήματα που βίωσα χθες το βράδυ στο Ηρώδειο. Τα κρατώ μέσα μου, αφού μια εξωτερίκευση τους ίσως απομυθοποιήσει την όλη συναισθηματική μου ευφροσύνη.

Αειθαλής, στιβαρός και ευδιάθετος ο ιταλός συνθέτης, διηύθηνε την ορχήστρα του και παρουσίασε τα μουσικά του έργα που έχουν αφήσει εποχή στο κινηματογράφο. Κορυφαία στιγμή για μένα το κομμάτι από το Mission (Η αποστολή) που μ' έκανε να ανατριχιάσω. Ο κόσμος τον καταχειροκρότησε και ο Ιταλός έχοντας ολοκληρώσει το πρόγραμμα του, προσπάθησε να μην μας δυσαρεστήσει και μας αντάμειψε με τρία ανκόρ.

Κορυφαία και η υψίφωνος αλλά και η Sinfonietta της Ρώμης. Το ταίριασμα του Morricone, των κλασικών οργάνων με drums, ηλεκτρικές κιθάρες, πλήκτρα έβγαλε ένα εκπληκτικό αποτέλεσμα.

Μοναδική γκρίνια της βραδιάς, με ελληνική ευθύνη (για ακόμη μια φορά), η ταλαιπωρία μας να βρούμε θέση, που τελικά δεν υπήρχε. Προσωπικά την παρακολούθησα όρθιος, δεν με ένοιαζε και πολύ αλλά είναι απαράδεκτο να εκδίδονται υπεράριθμα εισιτήρια στο Ηρώδειο(!) και πολύς κόσμος να ορθοστατεί, λες και ήμασταν σε συναυλία των Πυξ Λαξ...

Επίσης απαράδεκτη και η λειτουργία του Μετρό που είναι μέχρι τις 00:00 και ο περισσότερος κόσμος δεν είχε τρόπο να φύγει...

Είναι όντως πολύ φτωχά τα λόγια για να περιγράψουν τα συναισθήματα από τη χθεσινή -μαγική- συναυλία. Ο Morricone έχει γράψει αναμφισβήτητα αριστουργηματική μουσική και το ελληνικό κοινό -όποιοι τουλάχιστον από εμάς βρεθήκαμε στο Ηρώδειο- πρέπει να αισθάνεται πολύ τυχερό.

Συμφωνώ απόλυτα για τη μουσική της ταινίας "The mission" (που κακώς μεταφράζεται ως "Η αποστολή", αντί για "Η ιεραποστολή"), μιας ταινίας με ελάχιστους διαλόγους, που έχουν παραχωρήσει τη θέση τους στην πολύ δυνατή ερμηνεία του De Niro και την εξαίσια μουσική του μεγάλου Ιταλού συνθέτη. Η ορχήστρα ήταν πολύ καλή, στο ύψος των περιστάσεων, όχι όμως και η χορωδία -το μόνιμο πρόβλημα- που ήταν σαφέστατα χαμηλού βεληνεκούς, χωρίς όμως αυτό να χαλάσει στο παραμικρό την υπέροχη βραδιά στο Ηρώδειο.

Τώρα, σχετικά με τα υπεράριθμα εισιτήρια, μακάρι να ήταν η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο. Το χειρότερο είναι ότι μιλάμε για Ηρώδειο, εκεί όπου τα πράγματα θα έπρεπε να είναι πολύ προσεγμένα και η παροχή υπηρεσιών αντάξια του αντίτιμου του εισιτηρίου, των ονομάτων που εμφανίζονται και του ιερού του χώρου. Αλλά από την άλλη, στην Ελλάδα ζούμε και αυτά δεν αλλάζουν ούτε όταν μιλάμε για Ηρώδειο.

Μακάρι να έχουμε την τύχη να ξαναζήσουμε τις χθεσινές αξέχαστες στιγμές στο εγγύς μέλλον...

Υ.Γ.: Χωρίς να δικαιολογώ σε καμία απολύτως περίπτωση το απαράδεκτο των υπεράριθμων εισιτηρίων, σε τέτοιες περιπτώσεις Γιώργο μου προνοούμε και ερχόμαστε ν-ω-ρ-ί-τ-ε-ρ-α (ε, περίμενα πολύ καιρό για να το πω αυτό σε κάποιον!!! ). Μη νομίζεις πάντως, έχω καεί κι εγώ στο παρελθόν σαν και σένα και έκτοτε, όταν τα εισιτήρια δεν είναι αριθμημένα, προνοώ κι έρχομαι από τις 8 παρά τέταρτο στο Ηρώδειο (για να μας αφήσουν να μπούμε 45' αργότερα....). Κι όσο για το κινητό...ε φαντάζεσαι την έκπληξή μου όταν είδα ΜΕΤΑ το μήνυμά σου...! Bad timing!!!