Θαλασσινές ακρογιαλιές δαντελοξομπλιασμένες
και ξεμυαλίστρες αμμουδιές, ψιλοκοσκινισμένες.
Χωριά μου κυκλαδίτικα, την εμιλιά μου χάνω,
γλαροπαρέες σας περνώ στη θάλασσα απάνω.
Θα ρίξω βάρκα στο γιαλό, να βγω στη Σαντορίνη
οντέ στης Οίας τα νερά ήλιος βουτά και σβήνει.
Μαργαριτάρια του γιαλού, όμορφα ψαροχώρια
απού μετρούνε τη ζωή σε μίλια και μποφόρια.
Θαλασσινές ακρογιαλιές, ένας νερένιος κόσμος.
Βασιλικός, αρισμαρί, φασκομηλιές και δυόσμος.
Στενά σοκάκια, καθαρά και βοτσαλοστρωμένα
λευκά σπιτάκια και αυλές, μπαλκόνια ανθισμένα.
Σε τραπεζάκια λουλακί, φλιτζάνια και ποτήρια
λευκές βαρκούλες στο γιαλό, γρι-γρι και τρεχαντήρια.
Ένας ξυπόλητος λαός, μπατζάκια σηκωμένα
ηλιοψημένα πρόσωπα, αλατοφαγωμένα.
Μουσική Χρήστου Τσιαμούλη
Τραγούδι Κατερίνα Παπαδοπούλου
Στίχοι Αντώνη Τζερμιά
Όταν το έγραφα δεν μπορούσα να φανταστώ πως κάποτε θα το ακούσω μελλοποιημένο. Αυτό που με συγκινεί στα τραγούδια με στίχους αυτοβιογραφικού χαρακτήρα είναι ότι κάποτε έρχεται η στιγμή που θα πρέπει να μοιραστείς μαζί με ανθρώπους που δεν γνωρίζεις, το κοινό, κομμάτια της ζωής σου.
'Ομορφη πραγματικά αίσθηση!
[ τροποποιήθηκε από τον/την Cretanseagull, 26-04-2019 02:27 ]
