Περί σάτιρας...

Giorgo....
πρόλαβες και παρενέβης....πολύ εύστοχα ομολογώ :)))
πριν την πρόσκλησή μου...
Τώρα μόλις το διαπίστωσα...

...epeidh exoun eipw8ei polla mexri twra kai pi8anon na akoustoun akoma perissotera noiw8w thn anagkh na pw kati...

polloi apo osous uparxoun mesa se auto to site einai mousikoi, alloi 8a ginoun mousikoi, kai alloi 8a h8elan h 8a mporousan na exoun ginei mousikoi!! kai auto einai ena sun sto na mporoume na katalavainomaste kalutera! kai e3hgoumai:
eida oti stis apopseis twn perissoterwn uparxei arketos fanatismos (h an den sas kanei autos o xarakthrismos dwste enan dikos sas, h ousia paramenei h idia)...auto isws na mhn xreiazetai aparaithta na to 8ewrhsoume e3 orismou kako, alla den prepei na 3exname to e3hs...oi kallitexnes pera apo to epaggelma auto pou exoun diale3ei na kanoun kai to gegonos oti einai dhmosia proswpa, einai sunan8rwpoi/sumpolites mas kai san tetoious 8a prepei na tous antimetwpizoume...einai proswpa ta opoia gnwrizoume mono apo to osa provallontai pros ta e3w kai mono mesa apo to ergo tous/ h alliws mono mesa apo to epaggelma tous!!! Loipon einai tromera adiko na apeu8unoumai vareis xarakthrismous epi proswpikou se kapoion ton opoio gnwrizoume elaxista! To ergo tou vevaia mexri kapoion va8mo mporoume na to krinoume...Olous autous omws, ane3arthta apo to ti exei prosferei o ka8enas kai ti oxi, tous gnwrizoume mono mesa apo mia vitrina pou exoume thn dunatothta na doume, alla tous kathgoroume me apisteuth eukolia gia olo tous to einai kai olo tous to pisteuw!

den 3erw kata poso sumfwneite h oxi alla egw etsi to antilamvanomai...opws epishs kai to oti o sevasmos meta3u mas kai se auto pou o ka8enas dialegei na uposthri3ei, einai, pera apo aparaithtos, isws to mono pragma pou mporei na mas krathsei makrua apo na ginoume kai emeis oi idioi ena me auto pou kathgoroume!!!



[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από:: priftisnikolaos στις 17-05-2003 10:42 ]

Quote:

16-05-2003 στις 21:18, jorge wrote: Η παρέμβασή μου δεν έχει καμιά σχέση με το θέμα. Απλά θέλω να κρατήσουμε το επίπεδο υψηλά, όπως και είναι όλους αυτούς τους μήνες. Γι' αυτό θα παρακαλέσω ο καθένας να προσέχει τι γράφει. Το να βρίζουμε έναν καλλιτέχνη που ένας συνομιλητής μας αγαπάει, συνιστά -κατά τη γνώμη μου - και ασέβεια προς τον συνομιλητή μας. Τα επιχειρήματα που αναφέρονται σε κάθε post είναι αρκετά. Όλοι μας έχουμε μυαλό και αντίληψη για να τα κρίνουμε. Τα υπόλοιπα (χαρακτηρισμοί και βρισιές) δεν νομίζω οτι χρειάζονται. Ας προσπαθήσουμε να είμαστε πιο προσεκτικοί στο μέλλον, θα μας βοηθήσει όλους

jorge katalavainw ti enweis kai den tha 3anaginei afou apo oti katalavainw den epitrepetai na parathetoume oloi ayto pou pragmatika pisteyoume!Nai den sevomai kanenan Panousi kai kanenan allo anthrwpisko pou propagandizei yper ths anarxias enw den 3erei oute o idios ti shmainei.Nai gia mena einai karagkiozhs kai ayth einai h gnwmh mou h opoia tha prepei na einai (pisteyw) sevasth opws kathe allou.Sorry an prosevala kapoion h' kapoious pou mallon h alhtheia gia aytous einai kati periploko pou dyskola mporei na epiteyxthei kai periplekoun ton eayto tous se daidalodeis perysilloges xwris na "pianoun" to pragmatiko nohma twn pragmatwn...Syggnwmh se olous loipon.

Καλώς ή κακώς (προσωπικά δεν με ενοχλεί καθόλου) βλέπω ότι έχουμε χωριστεί σε δύο στρατόπαιδα. Και επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχια, εγώ θέλω να ξεκαθαρίσω εξ αρχής τη θέση μου. Τάσομαι λοιπόν με τη gate και τον συνονόματο giorgos γιατί, πολύ απλά, με εκφράζουν ΑΠΟΛΥΤΑ.

Από κει και πέρα σέβομαι τις απόψεις όλων των υπολοίπων, πόσο μάλλον το δικαίωμα στις μουσικές προτιμήσεις. Θα ήθελα μόνο να θίξω μόνο δυο επιπλέον πτυχές σαν "τροφή για σκέψη".

Κατ΄αρχήν κι εγώ έχω τραγουδήσει με πάθος σε διάφορες συναυλίες το "κάγκελα παντού", παρόλα αυτά ο Πανούσης της τελευταίας δεκαετίας ιδιαίτερα όχι μόνο δεν μου αρέσει, αλλά ΜΕ ΕΝΟΧΛΕΙ. Σύμφωνοι, ο Νταλάρας είναι μέρος του "συστήματος" και κονομάει. Και η ερώτηση είναι: ο Πανούσης είναι κάτι διαφορετικό; Για του λόγου το αληθές μπορείτε να ακούσετε τις ραδιοφωνικές του εκπόμπές κάθε Σαββατοκύριακο στον ΣΚΑΙ. Η θεματόλογία του είναι κατά 90% ίδια με της Τατιάνας Στεφανίδου...

Κατά δεύτερον θα ήθελα να μάθω γιατί κάποιος, είτε λέγεται Σαββόπουλος, Θεοδωράκης, εγώ, εσύ ή ο γείτονας, πρέπει σε όλη του τη ζωή να έχει τις ίδιες απόψεις, να κάνει ό,τι ακριβώς πριν 40 χρόνια τη στιγμή που ζούμε στην εποχή που όλα αλλάζουν πριν να το καταλάβουμε. Προσωπικά πιστεύω πως προοδευτικός είναι αυτός που προβλέπει τις αλλαγές, προλαμβάνει τις καταστάσεις, έχει φρέσκιες ιδέες και κυρίως δεν διστάζει να παραδέχεται τα λάθη του. Νομίζω πως κάθε κατάσταση, κάθε εποχή και κάθε πρόβλημα χρήζει διαφορετικής αντιμετώπισης και ότι όλοι δικαιούνται να κάνουν λάθη. Αρκεί να μη μένουν στα λόγια, αλλά να το δείχνουν εμπράκτως.

Για το τελευταίο θέμα θα ήθελα τη γνώμη σας.

Αυτή θα είναι η τελευταία παρατήρηση μου πάνω σ'ένα θέμα που εξ'αρχής δεν θα έπρεπε να ασχοληθώ γιατί δεν με ενδιαφέρει και με 'χάλασε' άσχημα! Δεν έχω σκοπό να θίξω κανένα και τίποτα (ποτέ μου δεν το έπραξα άλλωστε).Αυτό που έχω να πώ είναι οτι πεδαίυουμε το μυαλό μας και μπλέκουμε σε αντιπαραθέσεις χωρίς ουσία και νόημα.Δεν με νοίαζει πραγματικά αν αυτό που κάνει ο Πανούσης ή ο κάθε Πανούσης είναι καλύτερο,ποιοτικότερο ή χειρότερο απο αυτό που κάνει ο κάθε καλλιτέχνης.Δεν θα κάνω θεό μου και αρχή μου κανέναν θνητό.Ας κάνει ο κύριος Πανούσης οτι γουστάρει και ας τον κρίνει η ιστορία όπως όλους μας.Δεν θα ανοίξω λεξικά και εγκυκλοπαίδeιες για να το παίξω σχετικός και μάγκας και οτι ξέρω διάφορα γιατι είναι άσκοπο και δεν είμαι μάγκας.Απο εξισώσεις πάντως ξέρω και απο διαφορικό λογισμό και απο απειροστικό για τους ποιο σχετικούς!Είμαι ισος προς ίσους και κανένας Νίτσε,Κίτσε,Αριστοτέλης,Μάρξ δεν θα το επιβεβαιώσει ή μειώσει αυτο.Το θέμα είναι να μπορείς να αποκομίζεις απο κάθε εναν το κάλυτερο που θεωρείς οτι αξίζει να πάρεις και να απορρίπτεις την σαβούρα.Το τι είναι σαβούρα και τι όχι ας το κρίνει ο κάθε ένας μόνος του χωρίς υποβολέα και μακροσκελή δοκίμια δίχως νόημα.Τελειώνοντας θα ήθελα να τονίσω οτι πραγματικά το όλο θέμα άξιζε.Που αλλόυ θα μάθαινα για μυθολογία,ιστορία και ετοιμολογία και όλα αυτά ταυτόχρονα??Τhanks...

Παρακολουθώ τη συζήτησή σας από την αρχή που ξεκίνησε, νομίζω ότι είναι πολύ ενδιαφέρουσα αλλά δεν ήθελα να παρέμβω γιατί ειπώθηκαν όλες οι απόψεις, παρατέθηκαν δεκάδες επιχειρήματα αλλά επειδή βλέπω κάποιους να παρασύρονται και με φανατισμό να χρησιμοποιούν άσχημες εκφράσεις και βρισιές θέλω κι εγώ απλά να δηλώσω την έντονη αντίρρησή μου σε όλα αυτά και να συμφωνήσω απόλυτα με την παρέμβαση του Jorge.
Το θέμα δεν με απασχολεί ιδιαίτερα για να εμπλακώ απλά θεωρώ υποχρέωση μου να υποστηρίξω το forum αυτό στο οποίο συμμετέχω εδω και καιρό για να μην πέσει το επίπεδο του.
Στο κάτω κάτω της γραφής κι εγω δεν συμπαθώ ιδιαίτερα τον Νταλάρα (ούτε και τον Πανούση) αλλά δεν θα τους βρίσω ούτε θα τους προσβάλω γιατί θεωρώ ότι έτσι προσβάλω και τους ανθρώπους που τους ακούνε και τους εκτιμούν.
Τελοσπάντων, δεν θέλω να εμπλακώ στη συζήτηση αυτή παρεμβαίνω μόνο και μόνο όπως ξαναείπα για να υποστηρίξω το επίπεδο αυτού του forum γιατί το θεωρώ υποχρέωση μου αλλά και γιατι έτσι αισθάνομαι
Αυτά και παιδιά... χαλαρώστε

Θα ήθελα απλά να πω, ότι συμφωνώ με την Gate και τον Giorgo και να προσθέσω ότι θεωρώ το λιγότερο άνανδρο και άτιμο να πετάει κανείς έναν χαρακτηρισμό για κάποιον και να μην το δικαιολογεί.

Για παράδειγμα, ποιά είναι η "μουσική χυδαιότητα" του Νταλάρα;

Σημ. Ακόμα πιο άτιμο και άνανδρο είναι αυτός που το κάνει να κρύβεται πίσω από το μανδύα της σάτιρας... ώστε όταν κάποιος που έχει θιχτεί, αντιδράσει, να τον κατηγορήσουν οι άλλοι στην χειρότερη περίπτωση, σαν φασίστα, σαν εχθρό της δημοκρατίας και της ελευθερίας του λόγου και στην καλύτερη σαν μυγιάγκιχτο...


[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από:: Steppenwolf στις 18-05-2003 17:14 ]

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από:: jorge στις 18-05-2003 18:27 ]

Επειδη το τελευταιο σχολιο ειχε να κανει με δικη μου παρατηρηση, ξαναμπαινω στη συζητηση. Εξηγουμαι λοιπον για να μην παρεξηγουμαι!
Οταν ενας καλλιτεχνης δεν γνωριζει τις δυνατοτητες του και τα ορια του και ισοπεδωνει ολο το φασμα της μουσικης γιατι πρεπει απλουστατα να τραγουδησει τα παντα ωστε να ειναι χωρις κοπο και τιμημα στο προσκηνιο, με ενοχλει. Ισως βεβαια αυτη τη στιγμη που κρινω τις ικανοτητες του Νταλαρα να διαπραττω-για καποιους-ιεροσυλια, αλλα αυτη ειναι η αποψη μου. Τα αυτια μου δεν αντεχουν τη φωνη του Νταλαρα οταν λεει τη μπαλαντα των αισθησεων και των παραισθησεων, π.χ, ουτε τη Μυροβολο.
Επειδη ομως οπως εγραψα και σε προηγουμενο μηνυμα η τεχνη ειναι κατι εντελως υποκειμενικο, οσα κι αν εχουν ειπωθει απο μεγαλους ανδρες, υποστηριζω το δικαιωμα του ακροατη του Νταλαρα να βρισκει λογους να τον ακουει και τον ακροατη του Πανουση επισης. Δεν υποστηριζω τις μουσικες παραστασεις κανενος απο τους δυο παραπανω με την παρουσια μου, αλλα θεωρω πως οποιος το κανει εχει λογο! Και επειδη εχω σε πολυ μεγαλη υποληψη το site που ανταλασσουμε αποψεις, θεωρω πως οσοι συμμετεχουν καταθετωντας τις δικες τους, ειναι ανθρωποι καλλιεργημενοι και ιδιαιτερως "ψαγμενοι" και γι αυτο σεβομαι τις θεσεις τους.
Απλως, steppenwolf, εχω κι εγω την δικια μου!

Savina, φυσικά και η τέχνη είναι υποκειμενική, αλλά θεωρώ το να χαρακτηρίζεις κάποιου την προσφορά ως "μουσική χυδαιότητα" πολύ πιο διαφορετικό από το να λες ότι η φωνή κάποιου δεν σου αρέσει (δικαίωμά σου το δεύτερο αλλά το πρώτο είναι αστήριχτο)

P.S. Σέβομαι τη γνώμη σου, απλά διαφωνώ και αυτό που κάνω είναι να εκφράσω τη διαφωνία μου.

Beyond the door, there's peace I'm sure
and I know there'll be no more tears in heaven...

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από:: Steppenwolf στις 19-05-2003 19:15 ]

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από:: Steppenwolf στις 19-05-2003 19:16 ]

Με εξαναγκαζεις σε απαντηση steppenwolf
Δεν χαρακτηρισα την προσφορα του ως μουσικη χυδαιοτητα. Ασε που -να σου πω την αληθεια- δεν καταλαβαινω πια ειναι η τοσο μεγαλη προσφορα του Νταλαρα, εφοσον μιλαμε για εναν ερμηνευτη και οχι για συνθετη η στιχουργο. Δεν υποβαθμιζω καθολου την αξια του τραγουδιστη γιατι αυτος ειναι που φερει την τεραστια ευθυνη να μεταδωσει στον κοσμο το εργο των συνθετων, γιατι κι εγω τραγουδιστρια ειμαι κι ετσι θα ηταν σαν να υποβιβαζα και τον εαυτο μου. Οπως και να το κανουμε ομως η λεξη προσφορα μου ταιριαζει καλυτερα για ανθρωπους που προσεθεσαν κατι στην μουσικη ιστορια αυτου του τοπου. Που εξελιξανε τη μουσικη και το στιχο, που εισαγανε νεες φορμες η που απλως-αν και δεν ειναι καθολου απλο-καταθεσανε τη μουσικη τους ιδιοφυια...
Δεν εχει να κανει τοσο λοιπον η ενσταση μου με το αν μου αρεσει η οχι η φωνη του αλλα με το οτι δεν συμπαθω τους καλλιτεχνες που επειδη εχουν ενα ονομα ισοπεδωνουν τα παντα στο περασμα τους.
Ειναι μεγαλη κουβεντα αυτη ομως και πραγματικα δεν ξερω αν ενδιαφερει κανεναν η αποψη μου περι φωνης και ευθυνης. Ισως να το θεσω ως θεμα καποια αλλη στιγμη

Σάτιρα και χυδαιότητα.
Αγαπητοί μου συνομιλητές, είναι η πρώτη φορά που γράφω στο forum σας και μακάρι να είχα το χρόνο να το κάνω πιο συχνά. Είναι εκπληκτικό πόσες διαφορετικές απόψεις, όλες τεκμηριωμένες παρατέθηκαν! Αισθάνομαι σαν να βρίσκομαι στην αρχαία αγορά και να συμμετέχω σε φιλοσοφικές αναζητήσεις απείρου κάλλους. Για να μην μακρηγορώ θα πάρω και εγώ θέση σ’ αυτή τη γόνιμη συζήτηση.
Εγώ προσωπικά θα τολμήσω να πω ότι τη χυδαιότητα την προσεγγίζω και ηθολογικά. Έχω μια συγκεκριμένη ηθική κι όταν αυτή προσβάλλεται βάναυσα, ενοχλούμαι. Πέρα όμως από την ηθική πρόκληση, η χυδαιότητα με ενοχλεί και αισθητικά. Τον κύριο Πανούση τον παρακολουθώ από τότε που κυκλοφόρησε τον πρώτο του δίσκο. Θεωρώ ότι το έργο του στην πλειοψηφία του είναι (για μένα) προσβλητικό. Η χυδαιότητα είναι κάτι που αποστρέφομαι, είτε προέρχεται από τον κύριο Πανούση, είτε ακόμη κι από τον Αριστοφάνη. Μπορεί ο Αριστοφάνης να είναι ο εφευρέτης της κωμωδίας, όμως ουδείς τέλειος και ουδείς αλάθητος. Εκτός κι αν τον θεωρήσουμε δεύτερο πάπα. Βέβαια θα συμφωνήσω με τον εκλεκτό συνομιλητή σχετικά με την εμπορευματοποίηση της τέχνης, διότι και η χυδαιότητα χρησιμοποιείται σαν εργαλείο προώθησης καλλιτεχνικών προϊόντων, γι’ αυτό πολύ καλλιτέχνες ίσως άθελά τους, εξαναγκάζονται να τραβούν το σχοινί λίγο παραπάνω, παράγοντας έργα πιο ακραία απ’ ότι θα επιθυμούσαν. Τελειώνοντας, για να μην σας κουράζω άλλο, πιστεύω ότι η καλή μουσική είναι αυτή που παραμένει άφθαρτη στο πέρασμα του χρόνου και μας συνοδεύει στις γιορτές και στις λύπες μας. Ο χρόνος θα δείξει λοιπόν ποιοι από τους καλλιτέχνες αυτούς θα καταφέρουν να μεταμοσχεύσουν τα τραγούδια τους στις καρδιές μας για πάντα και ποιοι θα χαθούν.

Το αποτέλεσμα της διαμάχης, όπως το παρουσιάζει η σημερινή Ελευθεροτυπία:


Πέντε μήνες στον Πανούση

Επικυρώθηκε από τον Αρειο Πάγο η ποινή της πεντάμηνης φυλάκισης που είχε επιβληθεί στον Τζίμη Πανούση για το αδίκημα της εξύβρισης σε βάρος του Γ. Νταλάρα.

Η μακρά δικαστική αντιδικία ξεκίνησε το 1997, όταν, κατά τη διάρκεια μουσικού προγράμματος, ο Πανούσης εμφάνιζε σε βιντεοκλίπ τον Νταλάρα να τραγουδά και από το στόμα να τρέχουν χρήματα.

Επικύρωσε ο Αρειος Πάγος την ποινή στον Τζίμη Πανούση
Το ανώτατο δικαστήριο, στο οποίο προσέφυγε ο Τζ. Πανούσης, έκρινε ότι ορθώς το Εφετείο του επέβαλε ποινή φυλάκισης και η καταδικαστική απόφασή του είναι επαρκώς αιτιολογημένη. Σύμφωνα με τους δικαστές, το επίμαχο βιντεοκλίπ είχε σκοπό να εξυβρίσει και να προσβάλει τον τραγουδιστή, αφού τον εμφάνιζε «ως μη διστάζοντα να εκμεταλλευτεί την ευαισθησία του κυπριακού λαού με τη συμμετοχή του σε συναυλίες που δήθεν είχαν σκοπό την προβολή του Κυπριακού, ενώ εκείνος τις χρησιμοποιούσε ως μέσο πλουτισμού, γεγονός αναληθές».

Οι αρεοπαγίτες απέρριψαν τον ισχυρισμό ότι μ' αυτό τον τρόπο (δηλαδή την ποινικοποίηση της κριτικής) παραβιάζεται η συνταγματικά κατοχυρωμένη ελευθερία της τέχνης, με το σκεπτικό ότι αυτό δεν δίνει το δικαίωμα σε οποιονδήποτε να διαπράττει αδικήματα όπως της προσβολής της τιμής του άλλου.

Στην απόφαση αναφέρεται μεταξύ άλλων ότι εάν ο Τζ. Πανούσης «ήθελε να κρίνει δυσμενώς την καλλιτεχνική ή επαγγελματική εργασία του Νταλάρα ως ανθρώπου φιλοχρήματου και χωρίς εθνική ευαισθησία, πράγμα που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, δεν θα χρησιμοποιούσε τις εικόνες και φράσεις που χρησιμοποίησε, αλλά θα αναφερόταν σε πραγματικά περιστατικά και υπαρκτές ιδιότητες που θα σχολίαζε, έστω και δυσμενώς».

Ωραίο αυτό το παλιό θεματάκι και πάντοτε επίκαιρο (βλέπε Λαζόπουλος)...

 

Το πρώτο που παρατηρεί ο καθένας σ' αυτές τις συζητήσεις είναι η αποστροφή προς την ηθική και την ηθικολογία. Ηθικές αξίες είναι ένα σύνολο συμβατικών κανόνων που χρησιμοποιήσουμε , εμείς τα κοινωνικά σύνολα (οικογένεια, παρέα, κοινότητα, κράτος, έθνος, φυλή κλπ.) για να κωδικοποιήσουμε την ατομική συμπεριφορά και λειτουργία κάθε μέλους, κατά την συμβίωσή μας σε έναν κοινό τόπο. Προς τί αυτή η αποστροφή προς την ηθική;

Το αστείο, βέβαια, είναι ότι όλοι προσπαθούν να αποηθικοποιήσουν τη συζήτηση, χρησιμοποιώντας ηθικολογικές προεκτάσεις και επιχειρήματα...

 

Το φλέγον ζήτημα πάντοτε παραμένει εκείνο "των ορίων της τέχνης". Προσωπικά βρίσκω το παραπάνω ζήτημα άνευ λογικής αξίας, μια και δεν έχει καθοριστεί, ούτε και περιγραφεί κατά προσέγγιση το "τί είναι τέχνη". Έννοιες που σχετίζονται με την τέχνη, είναι εξίσου αφηρημένες, όπως ελευθερία, έκφραση, λογο-κρισία, σεβασμός κλπ. Η κοινωνική μας ύπαρξη ως φυσική εξελικτική κατάσταση έχει επιφέρει μια τραγική αναγκαιότητα: την αμοιβαιότητα και συνάφεια ακαθόριστων και ασαφών εννοιών. Άλλωστε, αυτό είναι και το νόημα της εν-νοιας: ξεφεύγει από το επίπεδο του αισθητού και εισέρχεται στο επίπεδο του νοητού.

Η σύγχρονη μορφή της νοούμενης ελευθερίας, έχει περίπου ως εξής: την πρακτική της εφαρμογή και την πνευματική της υπόσταση. Η πρώτη εμπίπτει στο αισθητικό πεδίο και την φυσική κατάσταση του υποκειμένου- αντικειμένου. Περιπτώσεις καταπατήσεως αυτής της μορφής ελευθερίας είναι η δουλεία, η φυλάκιση, η φίμωση... Η δεύτερη αφορά το σύνολο των εννοιών που δεν έχουν σχέση με τον υλικό κόσμο, αλλά αντανακλούν σ' αυτόν σε μία συμπτωματολογική κατάσταση "των νοητών σκιάσεών" τους. Σε παραβιάσεις αυτής της μορφής ελευθερίας ανήκουν η εξύβριση, η παρενόχληση, ο καταναγκασμός κλπ. κατά τις οποίες περιορίζεται το άυλο κοινωνικό "είναι" του ανθρώπου, που αποτελεί σύνολο εννοιών σε κατάσταση Λόγου. Έτσι, πχ. παλαιότερα ο ψυχολογικός εμπαιγμός ενός μέλους οικογένειας θεωρούνταν όχι μόνο μη επιλήψιμος, αλλά και επιθυμητός, μιας και το άμεσο ορατό αποτέλεσμα ήταν ο νέος να "σκληραγωγηθεί" και να μην πέφτει θύμα εκμετάλλευσης από τρίτους. Ας σκεφτούμε απλώς ότι η εξύβριση, στην ουσία δεν μας προκαλεί κάποια άμεση αλλαγή στη φυσική κατάσταση (σωματική βλάβη, ακινησία κλπ.), αλλά αυτή η αλλαγή σχετίζεται με τον τρόπο που συμμετέχουμε στην κοινωνία (κοινωνικό "είναι", ΑΞΙΟπρέπεια, αποδόμηση κοινωνικής προσωπικότητας κλπ.).

Οι νόμοι μας, και οι περισσότερες σύγχρονες ηθικές αξίες, έχουν άμεση σχέση με την πρώτη μορφή ελευθερίας, ενώ σχετίζονται με τη δεύτερη μόνο ως προς τη συμπτωματολογία της. Εκεί ακριβώς γίνεται το μεγάλο "μπέρδεμα". Η κατάχρηση της σάτιρας αφορά τη δεύτερη μορφή/έννοια της ελευθερίας, της οποίας είμαστε μάρτυρες μόνο συμπτωματολογικά και μάλιστα σε βαθμό που ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί διαφορετικά. Η σάτιρα είναι μία κατάσταση "επίθεσης" στο κοινωνικό "είναι" ανθρώπου ή κοινωνικού συνόλου. Ο στόχος της σάτιρας είναι το σύνολο των ανθρώπων που απολαμβάνουν αναγνωρισιμότητας εξαιτίας του μεγέθους του κοινωνικού "είναι" που διαθέτουν, είτε στιγμιαία, είτε για μεγάλο διάστημα (ενίοτε και δια βίου). Ο λόγος για τον οποίο ο λαός πάντοτε απολάμβανε και μάλιστα με φέρον αίσθημα κάθαρσης τη σάτιρα, είναι εξισορροπιστική τάση που φέρει και στοχεύει στον άμεσο συσχετισμό μεταξύ του "κοινωνικού είναι" των επιφανών ανθρώπων και των κοινωνικών ανισοτήτων. Έτσι, ενώ ο κάθε λαϊκός άνθρωπος παλεύει καθημερινά στο μεροκάματο και την ανασφάλεια, ο "κοινωνικά αναγνωρίσιμος" έχει περισσότερα από όσα μπορεί να του αναγνωρίσει ως "ανεκτά" ο λαός, ο οποίος ανήμπορος να αντιδράσει εκτονώνεται σπασμωδικά σε σατιρικές παραστάσεις (και όχι μόνο...το σύνολο της τέχνης και του αθλητισμού αρχίζει να γίνεται ακραίο).

Το σημαντικό, κατά την άποψή μου, είναι το μέτρο εχυδαϊσμού της σάτιρας (άμεσες επιθέσεις, εκχυδαϊσμοί, βωμολοχίες). Όσο οξύτερη είναι η σάτιρα, τόσο πιο κοντά βρίσκεται μία κοινωνία στην "ώρα μηδέν". Άλλωστε, προκύπτει άμεσα από τον παραπάνω ειρμό: η αποδοχή και επιδοκιμασία της σάτιρας με αυξημένη οξύτητα σημαίνει αυτομάτως ότι οι κοινωνικές ανισότητες βρίσκονται σε οριακά σημεία για την κοινωνική συνοχή. Όλοι εκθειάζουν τον Αριστοφάνη για τo τεχνικό μέρος της συγγραφικής απόδοσης, σαν να ήταν παντελώς αποκομμένος από τη χωροχρονική πραγματικότητα. Λησμονούν ότι η εποχή του Αριστοφάνη σηματοδοτεί την κατάρρευση ενός τεράστιου πολιτισμού. Η σάτιρα του Αριστοφάνη σχετίζεται με την παρακμή και αντίστροφη μέτρηση του Αρχαίου Ελληνισμού (4ος αιώνας π.Χ.)* ... αυτός άλλωστε είναι και ο λόγος που είναι τόσο ακραία και ακανθώδης...

 

Για να κλείσω την μακρυ-τυπία μου... η ανάπτυξη της ακραίας σάτιρας δε με απασχολεί σε επίπεδο προσώπων (Πανούσης, Λαζόπουλος, Μητσικώστας κλπ). Με απασχολεί σε κοινωνικό επίπεδο. Το γεγονός ότι η σατιρική επίθεση στον Κούγια, τον Νταλάρα, τους πολιτικούς κλπ. έχει τόση απήχηση και σηκώνει θύελες ενθουσιασμού (σε βαθμό έκρηξης θυμικού), σημαίνει πολλά για την κοινωνική ψυχολογία του τόπου μας (και όχι μόνο). Υπό αυτήν την άποψη, κάθε σάτιρα είναι θεμιτή, εφόσον κάθε ανισότητα έχει νομιμοποιηθεί...

 

* Ο Κορνήλιος Καστοριάδης επισημαίνει ότι η χρονολογική εποχή που ορίζουμε ως "Αρχαίος Ελληνικός πολιτισμός" επικεντρώνεται μεταξύ 8ου και 5ου αιώνα π.Χ., και είναι η περίοδος με το αυξημένο ενδιαφέρον από άποψης τεχνών, πολιτισμού, επιστήμης κλπ.

 

 

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : StavmanR στις 28-05-2008 14:32 ]