Η δική μου πίστη (γιατί τώρα αναγκαστικά κινούμαστε στο χώρο του Υποκειμένου - υποκειμενικού) λοιπόν είναι: πιστεύω στη φιλία άντρα - γυναίκας, αλλά με την εξής διαφοροποίηση, σε σχέση με τις υπόλοιπες φιλίες των ανθρώπων του ίδιου φύλου:
Επειδή είναι στη φύση την ανθρώπινη το ερωτικό
"παίγνιο" [και δεν υπάρχει λόγος να κάνουμε πως δεν το βλέπουμε... (
)], είτε στη γέννεση αυτής της επικοινωνίας άντρα - γυναίκας είτε στην πορεία της, κάποια στιγμή, κάπου ...κάποτε..., όσο φιλικά και να τον βλέπεις τον άλλον (τον οποίο βέβαια έχεις επιλέξει να επικοινωνείς μαζί του), "κάτι" θα σου κάνει...
Όχι απαραίτητα θα τον ερωτευτείς (γιατί πλέον αν τον ερωτευτείς περνάει σε άλλη φάση η ιστορία. Δεν υπάρχει λόγος πια να μιλάμε για "φιλία"), αλλά θα νιώσεις την επιθυμία να εκφράσεις τον ερωτισμό σου (ένα ψιλοφλερτάκι αλλά... "συμπάθειας" και "οικειότητας"). Πιστεύω ότι, αν όχι σε όλες (γιατί τα απόλυτα δεν τα βρίσκεις πουθενά...), στις περισσότερες περιπτώσεις, αυτό που λέμε ως "φιλική" σχέση άντρα - γυναίκας περνά, κάποια στιγμή, από αυτό το στάδιο το οποίο συνήθως έχει - νομίζω πάντα - την εξής μορφή:
Έχεις ανάγκη να εκτονώσεις τον
"ερωτισμό" (ο οποίος προκαλείται όπως και να το κάνουμε από ένα αρσενικό ή θηλυκό που νίώθεις ότι μπορείς να επικοινωνήσεις μαζί του): "ασχολείσαι" με τα μάτια, με τις κινήσεις, εννοείς πολλά, λες πολύ λιγότερα απ' αυτά που εννοείς, σκέφτεσαι περισσότερα απ' όσα τολμάς να πεις και να κάνεις αλλά τα αφήνεις να αιωρούνται για να τα "εισπράξει" με τρόπο το άλλο μέρος κι αφού τα κάνεις όλ' αυτά ...ουφ ησυχάζεις...! Δε θες άλλο
Δε θες "παραπάνω" δηλαδή... Είσαι βέβαιος/η πια (ασύνειδα ασφαλώς..) πως ναι αυτό που έχεις δίπλα σου είναι "φιλαράκι"... και σκέφτεσαι.."Άσ' το βρε! Τι το πιέζεις άλλο...δε σου βγαίνει...(ή καλύτερα: "δεν το θες". "Μέχρι εκεί ήθελες""
Ο "ερωτισμός" δε θα πάψει να υπάρχει ποτέ! Αλλά θα πάψει πια να έχει την τάση να γίνει "έρωτας" (εκτός βέβαια κι αν μεσολαβήσει κάτι "διαφορετικό" στο μέλλον).
Θα νιώθεις ικανοποιημένος που απολαμβάνεις αυτό και μόνο, τον "ερωτισμό", ο οποίος υπάρχει
σε κάθε σχέση ειλικρινούς αγάπης, ούτως ή άλλως...- ακόμα δηλαδή και στις φιλικές σχέσεις του ίδιου φύλου. Μόνο που στην περίπτωση άντρα - γυναίκας είναι "κάτι τι λιγάκι" πιο έντονος. Κι είναι λογικό γιατί....:
Γιατί σ' αυτή τη σχέση νιώθεις (με αφορμή όλα όσα έχεις διδαχθεί ως κοινωνικά πρότυπα) πως έχεις το ρόλο του
ακροβάτη... Λεπτές ισορροπίες που
λέγεται πως εύκολα ανατρέπονται!
Ο ερωτισμός γεννιέται πάντα από έναν
"κίνδυνο", μία πρόκληση να φύγεις από κάποια κατάσταση και να δημιουργήσεις μια άλλη. Στη φιλική σχέση άντρα - γυναίκας υπάρχει [ασύνειδα πάντα και όχι ενσύνειδα ("ενσυνείδητα" και "ασυνείδητα" έχουμε συνηθίσει να το λέμε, αλλά άκουσα από καθηγητή παν/μίου φιλολογίας -νομίζω- πως το άλλο είναι το σωστό...)] και αυτό το "ενδεχόμενο να χάσεις την ισορροπία" [ή καλύτερα "να θελήσεις να χάσεις την ισορροπία - γιατί τίποτα δε γίνεται από μόνο του...:)], γι' αυτό και μια τέτοιου είδους φιλία μάς αρέσει περισσότερο, γιατί, κατά βάθος, μας αρέσει να "κινδυνεύουμε" να ανατρέψουμε τις ισορροπίες και να μετράμε τις δυνάμεις και τις αντοχές μας, δοκιμάζοντας την πεποίθησή μας ότι
"αυτήν την ισορροπία δε θα την ανατρέψουμε ποτέ!"
Ιδού το "παίγνιο"...