Ποιό είναι το τελευταίο βιβλίο που έχετε διαβάσει;

διαβασα το "το χρωμα του φεγγαριου απο αλκυονη παπαδακη.παρα πολυ καλο.
και ας εχει χαρη καποιος που με απετρεψε να διαβασω αλλα......ονοματα δε λεμε,οικογενειες δε θιγουμε

Quote:

10-06-2003 στις 22:48, ZOI wrote: και ας εχει χαρη καποιος που με απετρεψε να διαβασω αλλα......ονοματα δε λεμε,οικογενειες δε θιγουμε

Μόνο μία; Γεμάτος χάρες είναι αυτός ο κάποιος

Υ.Γ. : Schopenhauer παραμονή εξετάσεων, τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, κακώς σε απέτρεψα -και ακόμα χειρότερα που με άκουσες- έπρεπε να τον διαβάσεις, θα ήταν εξαιρετική επιλογή (ναι, τι να σου πω ), άκρως ανάλαφρο και κυρίως αισιόδοξο ανάγνωσμα... (Όταν σε λίγες ώρες θα γράφεις για χρωμοσώματα, μην παραλείψεις να αναφέρεις στο γραπτό σου για την μεταφυσική της βούλησης, είμαι βέβαιος θα το εκτιμήσουν δεόντως οι εξεταστές σου ).

***

για να μη μενουν αποριες,διαβασα και το σοπενχαουερ σημερα.λοιπον δεν μπορω να πω οτι μου εκανε κατι ιδιαιτερο....τον βρηκα ακρως μισογυνη αν και τον δικαιολογω αφου διαβασα για τη μητερα του.αυτα τα προτυπα ειχε ο ανθρωπος,αυτο του εμεινε....

διαβασα επισης το "στις οχθες του ποταμου πιεδρα καθισα και εκλαψα".οπως με ειχαν προειδοποιησει αρκετοι(μεταξυ αυτων κ αυτοι που δε θιγουμε )ηταν καπως αδιαφορο.καλο σε καποια σημεια αλλα βαρετο σε αλλα.δε με ενθουσιασε,δε με απογοητευσε.χαμενη ωρα παντως δεν ηταν.

υ.γ.βιολογια εγραψα παρα πολυ καλα ,εν αντιθεσει με ολους σχεδον τους υπολοιπους και το τονιζω αυτο.και τα χρωμοσωματα δεν επεσαν.

οσο για εκεινο το "αθηνα,ευτυχως που δε γεννηθηκα ομορφη" εχω την αισθηση ,απο το λιγο που διαβασα μεχρι στιγμης,οτι δε με κοροιδεψαν οι πηγες μου(φιλες μου) !και τα υποννοουμενα να λειπουν για τον τιτλο.....

ενα βιβλιο που μολις διαβασα και το προτεινω ειναι το "λολιτα" του vladimir nabokov.αφορα στον ερωτα ενος 37χρονου ωριμου αντρα με ενα κοριτσι 12 ετων.ειναι λιγο διεστραμμενο μιας και εξερευνα τον ψυχισμο του αντρα που ελκεται ερωτικα μονο απο "λολιτες",αλλα ειναι ταυτοχρονα και πολυ ευαισθητο στην προσεγγιση του.εγω παντως τον συμπαθησα το χαρακτηρα.παρολο που διεφθειρε ενα κοριτσακι,το ιδιο το κοριτσακι δεν ηταν ενα απλο θυμα.η κατασταση ειναι λιγο περιπλοκη.το <τερας> δεν φανταζει τοσο τερατωδες μεσα απο την εξελιξη της ιστοριας,αλλα περισσοτερο απελπισμενο και ερωτευμενο απολυτα βαθια.η ηθικη ταξη αποκαθισταται στο τελος του βιβλιου.προτεινω να το διαβασετε.αξιζει και ο τροπος γραφης του συγγραφεα.χρησιμοποιει μαλιστα πολυ συχνα φροϋδικα συμβολα και αρχετυπα.
ωραια εκδοχη του θεματος taboo.

Quote:

14-06-2003 στις 13:28, ZOI wrote: ενα βιβλιο που μολις διαβασα και το προτεινω ειναι το "λολιτα" του vladimir nabokov.αφορα στον ερωτα ενος 37χρονου ωριμου αντρα με ενα κοριτσι 12 ετων.ειναι λιγο διεστραμμενο μιας και εξερευνα τον ψυχισμο του αντρα που ελκεται ερωτικα μονο απο "λολιτες",αλλα ειναι ταυτοχρονα και πολυ ευαισθητο στην προσεγγιση του.εγω παντως τον συμπαθησα το χαρακτηρα.παρολο που διεφθειρε ενα κοριτσακι,το ιδιο το κοριτσακι δεν ηταν ενα απλο θυμα.η κατασταση ειναι λιγο περιπλοκη.το <τερας> δεν φανταζει τοσο τερατωδες μεσα απο την εξελιξη της ιστοριας,αλλα περισσοτερο απελπισμενο και ερωτευμενο απολυτα βαθια.η ηθικη ταξη αποκαθισταται στο τελος του βιβλιου.προτεινω να το διαβασετε.αξιζει και ο τροπος γραφης του συγγραφεα.χρησιμοποιει μαλιστα πολυ συχνα φροϋδικα συμβολα και αρχετυπα. ωραια εκδοχη του θεματος taboo.

Πολλά από όσα θεωρούμε διεστραμμένα είναι "ανθρώπινα, πολυ ανθρώπινα" (όπως θα έλεγε και ο Nietche)
Ιδίως στον έρωτα η καρδιά δεν έχει ηλικία και ασφαλώς ούτε "τέρατα".
Η διαφορά ηλικίας μεταξύ δύο ανθρώπων που καταφέρνουν να την παραβλέψουν και να αγαπιουνται μπορεί να φέρει τα πάνω κάτω ...και το δυνατό να το κάνει ακόμα δυνατότερο, την αγάπη να τη μεταμορφώσει σε ένα ψηφιδωτό από χίλια διαφορετικά συναισθήματα πέραν της ετερόφυλης έλξης...και τον κάθενα ξεχωριστά από τους δύο που φτιάχνουν αυτό το "παράδοξο" για τη συμβατική σκέψη μας ζευγάρι...να τους κάνει ελεύθερους...
Δε θα το έλεγα λοιπόν Ζωή μου διεστραμμένο κάτι τέτοιο (εκτός βέβαια και αν ο 37χρονος είναι ο πατέρας, οπότε πάει αλλού το θέμα.... Αν και πάλι και στην περίπτωση αυτή η λέξη "διεστραμμένο" μου ακούγεται πολύ βαριά... Συνήθως για όλα υπάρχει ερμηνεία, που συχνά δε βρίσκεται στη σφαίρα του παράλογου ή του αφύσικου, αλλά καθαρά και απλά σε κάτι πολύ ανθρώπινο.
Γι' αυτό μ' αρέσουν πολύ τα τελευταία σου σχόλια: "...το ιδιο το κοριτσακι δεν ηταν ενα απλο θυμα....το <τερας> δεν φανταζει τοσο τερατωδες..." ). Θα το έλεγα απλώς ανθρώπινο...
Το μέτρο αυτού που ονομάζουμε "ηθική", για μένα είναι ...
ο ίδιος ο άνθρωπος..

Εξαιρετικό το βιβλίο, Ζωή (όσο αξίζει το βιβλίο, δεν αξίζουν οι 2 ταινίες μαζί που γυρίστηκαν πάνω σε αυτό). Ειδικά η σκιαγράφηση των χαρακτήρων και το γεγονός ότι κάθε ήρωας έχει και το σκοτεινό είδωλό του προσδίδουν επιπρόσθετο ενδιαφέρον σε ένα έτσι κι αλλιώς λεπτό -και άρα ελκυστικό από άποψη αναγνωσιμότητας- θέμα.

Νεκταρία, θα μιλήσω για το συγκεκριμένο ζήτημα -χωρίς να σημαίνει ότι δεν έχει προεκτάσεις και πρακτικές εφαρμογές και σε άλλες περιπτώσεις. Όταν ένας ώριμος άντρας -και δη καθηγητής- παντρεύεται μια γυναίκα προκειμένου να είναι δίπλα στην κόρη της, τότε αυτό λέγεται ανηθικότητα. Όταν δε η κόρη είναι 12 χρονών, τότε αυτό λέγεται παιδεραστία. Και από κάθε άποψη, η παιδεραστία είναι διαστροφή, και μάλιστα από τις χειρότερες του είδους. Δεν πρόκειται για υγιή σχέση, πρόκειται για αρρωστημένη κατάσταση. Κι αυτό φαίνεται και από το γεγονός ότι, ενώ στο σεξουαλικό τομέα της συμπεριφέρεται ακριβώς σαν να είναι ενήλικη, στους υπόλοιπους τομείς της συμπεριφέρεται σαν καταπιεστικός πατέρας, ο οποίος θέλει να την ελέγχει σε όλους τους τομείς και να την πλάσει σύμφωνα με την εικόνα που έχει εκείνος στο μυαλό του για αυτήν. Σε όλες τις περιπτώσεις που υπάρχει τέτοια διαφορά ηλικίας, είναι δεδομένο ότι υπάρχει άκρατη ανασφάλεια από την πλευρά του πρεσβύτερου για ευνόητους λόγους, η οποία αναπόφευκτα οδηγεί σε παθολογική ζήλεια. Όσο κι αν προσπαθήσω λοιπόν, δεν μπορώ να μην θεωρήσω την ανωτέρω κατάσταση ως αρρωστημένη. Κι αν στο κοριτσάκι -που απέχει πάρα πολύ από το να θεωρηθεί αθώα- μπορω να βρω πολλά ελαφρυντικά, δεν συμβαίνει το ίδιο για τον καθηγητή, στον οποίο εκ των πραγμάτων αναλογεί το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης.

Quote:

14-06-2003 στις 16:05, Giorgos wrote: Εξαιρετικό το βιβλίο, Ζωή (όσο αξίζει το βιβλίο, δεν αξίζουν οι 2 ταινίες μαζί που γυρίστηκαν πάνω σε αυτό). Ειδικά η σκιαγράφηση των χαρακτήρων και το γεγονός ότι κάθε ήρωας έχει και το σκοτεινό είδωλό του προσδίδουν επιπρόσθετο ενδιαφέρον σε ένα έτσι κι αλλιώς λεπτό -και άρα ελκυστικό από άποψη αναγνωσιμότητας- θέμα. Νεκταρία, θα μιλήσω για το συγκεκριμένο ζήτημα -χωρίς να σημαίνει ότι δεν έχει προεκτάσεις και πρακτικές εφαρμογές και σε άλλες περιπτώσεις. Όταν ένας ώριμος άντρας -και δη καθηγητής- παντρεύεται μια γυναίκα προκειμένου να είναι δίπλα στην κόρη της, τότε αυτό λέγεται ανηθικότητα. Όταν δε η κόρη είναι 12 χρονών, τότε αυτό λέγεται παιδεραστία. Και από κάθε άποψη, η παιδεραστία είναι διαστροφή, και μάλιστα από τις χειρότερες του είδους. Δεν πρόκειται για υγιή σχέση, πρόκειται για αρρωστημένη κατάσταση. Κι αυτό φαίνεται και από το γεγονός ότι, ενώ στο σεξουαλικό τομέα της συμπεριφέρεται ακριβώς σαν να είναι ενήλικη, στους υπόλοιπους τομείς της συμπεριφέρεται σαν καταπιεστικός πατέρας, ο οποίος θέλει να την ελέγχει σε όλους τους τομείς και να την πλάσει σύμφωνα με την εικόνα που έχει εκείνος στο μυαλό του για αυτήν. Σε όλες τις περιπτώσεις που υπάρχει τέτοια διαφορά ηλικίας, είναι δεδομένο ότι υπάρχει άκρατη ανασφάλεια από την πλευρά του πρεσβύτερου για ευνόητους λόγους, η οποία αναπόφευκτα οδηγεί σε παθολογική ζήλεια. Όσο κι αν προσπαθήσω λοιπόν, δεν μπορώ να μην θεωρήσω την ανωτέρω κατάσταση ως αρρωστημένη. Κι αν στο κοριτσάκι -που απέχει πάρα πολύ από το να θεωρηθεί αθώα- μπορω να βρω πολλά ελαφρυντικά, δεν συμβαίνει το ίδιο για τον καθηγητή, στον οποίο εκ των πραγμάτων αναλογεί το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης.

1. Έθιξα το θέμα της διαφοράς ηλικίας και όχι της παιδεραστίας
2. το βιβλίό δεν το έχω διαβάσει και γι' αυτό δεν επικεντωθηκα στα σχόλιά μου σε αυτό
3. Αν πάντως θες να μιλήσουμε για την προκείμενη περίπτωση, για την οποία, από όσα είπες κατάλαβα ότι αφορά σε σχέση 37χρονου πατριού με την κόρη της γυναίκας του θα συμφωνήσω σχεδόν με το σύνολο από όσα λες, κάνοντας μόνο τις εξής παρατηρήσεις:
- η παιδεραστία είναι ασφαλώς μια αρρωστημένη κατάσταση, όχι όμως επειδη απλώς και μόνο παρεκκλίνει από αυτό που ονομάζουμε "φυσιολογικό", αλλά γιατί στη σχέση αυτή υπάρχει "ψευδές κέρδος". Υπάρχει (συνήθως, πάντα λέμε, και όχι σε κάθε περίπτωση) η εκμετάλλευση της απειρίας και της μειονεκτικής θέσης του ενός μέρους από το άλλο, όχι πάντα λόγω του μειωμένου καταλογισμού του μικρότερου (που σίγουρα και αυτό έιναι ένα χαρακτηριστικό που υπάρχει) αλλά και λόγω της ιδιαίτερης εξάρτησης του, που συχνά την επιτείνει η διαφορά ηλικίας, από το άλλο μέρος. Γι' αυτό συχνά στις σχέσεις αυτές υπάρχει ένα στοιχείο "ανταλλαγής" (γι' αυτό και θεωρώ ότι πρόκειται για σχέσεις με "ψευδές κέρδος"). Μπορεί να πει βέβαια κάποιος ότι αυτή η ανταλλακτική σχέση και η σχέση εξάρτησης μπορεί να υπάρχει και σε άλλες σχέσεις, μεταξύ π.χ. συνομιλήκων. Αυτό ωστόσο που μετράει ειδικότερα στην προκειμένη περίπτωση, ώστε η εν λόγω σχέση να θεωρηθεί ως αρρωστημένη είναι το γεγονός ότι "ο μικρός/η " της παρέας, θα βρεθεί απότομα και άγρια σε έναν "κόσμο μεγάλων", που μαθαίνοντάς τον τόσο άσχημα από μικρός(/ή) όχι μόνο δε θα τον μάθει ποτέ καλά όταν μεγαλώσει, αλλά θα έχει χάσει πολλά από την παιδική ανεμελειά του και ελευθερία του.

- η δεύτερη επισήμανσή μου είναι η εξής: δυστυχώς ή ευτυχώς κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και κάθε περίπτωση άρα ξεχωριστή:

ΣΕ ΕΠΙΠΕΔΟ ΓΕΝΙΚΟ κατακρίνω ασφαλώς την παιδεραστία και σε ευχαριστώ Γιώργο που μου έδωσες την ευκαιρία να το διασαφηνίσω αυτό, γιατί πιθανόν με όσα είπα πριν (έχοντας πάντα στο μυαλό μου τη μία διάσταση του θέματος (ή καλύτερα τη μία διάσταση, που πήρα ΑΦΟΡΜΗ από το συγκεκριμένο θέμα για να διαμορφώσω στη σκέψη μου), δηλαδή αυτήν της διαφοράς ηλικίας και όχι το θέμα της παιδεραστίας) ίσως να δημιουργήθηκαν λανθασμένες εντυπώσεις.
ΣΕ ΕΠΙΠΕΔΟ ΕΙΔΙΚΟ όμως, επί του οποίου αποδίδεται πάντα στην πράξη και η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, προτιμώ να κρίνω τις περιπτώσεις in concreto και κρίνω φονιμότερο το αρρωστημένο ή μη κάθεμιάς περίπτωσης να το "αποφασιζω", εφόσον έχω λάβει υπόψη μου τις συνθήκες και το πλαίσιο διαμορφωσής τους.
Και δεν αποκλείεται τότε πραγματικά να βρω κάποιο ελαφρυντικό στο τέρας το οποίο... μπορεί ο δημοσιογράφος που θα εκφωνεί την είδηση να κατονομάσει ως "παιδεραστή".



"Η ζωή χωρίς μουσική θα ήταν ένα σφάλμα..." Νίτσε

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από:: gate στις 14-06-2003 20:03 ]

διαβασα το "η μυστικη ιστορια" της donna tartt.μου αρεσε παρα πολυ μπορω να πω.το μονο που μου ερχεται ειναι ενα 'λυπαμαι' για τους ηρωες....οι ερινυες υποθετω ειναι αδυνατον να αποφευχθουν.κυριαρχει μια ηθικη αποκατασταση αρκετα ευχαριστη,αλλα και δυσαρεστη ταυτοχρονα.νιωθω παντως σαν να γυρισα μολις απο κηδεια.αυτα τα συναισθηματα.
ακομα αυτο το βιβλιο περιγραφει τη σταση 'τα βλεπω ολα επιφανειακα και ομορφα'.κατι που μαλλον με χαρακτηριζει και προσπαθω να το αποβαλλω.αυτη η σταση φερνει αναποφευκτα και μια κενοτητα.εδω ταιριαζει η φραση 'τα φαινομενα απατουν'.
μολις το τελειωσα και δε θα θελα να βγαλω περισσοτερα συμπερασματα που ειναι βιαστικα.
Giorgo,σου δινω το λογο εδω περα
περιμενω να δω την αποψη σου.

Ένας φοιτητής στις ΗΠΑ, ο Ρίτσαρντ, που έχει ζήσει μες στη μετριότητα, κατορθώνει να ξεφύγει από έναν μίζερο τρόπο ζωής περνώντας σε ένα πανεπιστήμιο μακριά από την πόλη όπου μεγάλωσε. Παρόλο που το περιβάλλον, φυσικό και τεχνητό, είναι πολύ διαφορετικό, ωστόσο οι συμφοιτητές του διαφέρουν από εκείνον. Νεοπλουτισμός, ποτό, ναρκωτικά, ανεμελιά, οκνηρία είναι το γενικότερο κλίμα που επικρατεί στην κοινότητα...μέχρι που ο Ρίτσαρντ γνωρίζει μια παρέα 5 φοιτητών που ζουν εντελώς αποκομμένοι από τους υπόλοιπους, παρόλο που βρίσκονται στο ίδιο πανεπιστήμιο. Υπό την καθοδήγηση ενός λαμπρού φιλολόγου, του μόνου καθηγητή που τους διδάσκει (όντας εξάλλου και οι μόνοι μαθητές του κατ' αυστηρότατη επιλογή του ιδίου), ταυτίζονται με τους αρχαίους Έλληνες και τους Λατίνους, αδιαφορώντας για την μετριότητα και την σήψη που επικρατεί γύρω τους. Ο Ρίτσαρντ νιώθει μια ακατανίκητη έλξη για την κλειστή και απόκοσμη παρέα και κάνει τα πάντα για να γίνει μέλος μιας μικρής cosa nostra, και τελικώς τα καταφέρνει. Ο καθηγητής και οι νέοι φίλοι του φαίνονται τέλειοι. Έξυπνοι, μορφωμένοι, με κλασσικές σπουδές, πλούσιοι, γοητευτικοι, εκκεντρικοί, φαίνεται να είναι όσα κι ο ίδιος επιζητά. Όταν μαθαίνει ότι οι φίλοι του, κατά τη διάρκεια μιας διονυσιακής τελετής (σημάδι της δίψας τους να αφεθούν ολοκληρωτικά στα πάθη τους σαν τους αρχαίους Έλληνες και να ρουφήξουν την ζωή ως το μεδούλι) δολοφονούν ασυνείδητα έναν άνθρωπο, είναι πια πολύ αργά. Έχει μαγευτεί τόσο που δεν μπορεί να αποσπαστεί από την κλίκα. Τα πράγματα περιπλέκονται πολύ χειρότερα όταν ένα μέλος της παρέας απειλεί να αποκαλύψει τα πάντα. Ο δεύτερος φόνος, συνειδητός αυτή τη φορά, είναι αναπόφευκτος. Η περαιτέρω τροπή είναι μακριά από την φαντασία τόσο του ήρωα, όσο και του αναγνώστη.

Πρόκειται για ένα αριστουργηματικό μυθιστόρημα της Donna Tartt, η οποία με μια άκρως γοητευτική γραφή κρατά το ενδιαφέρον του αναγνώστη ζωντανό από την πρώτη σελίδα ως την τελευταία. Η θεατρικότητα είναι κάτι παραπάνω από εμφανής, όπως και μια έντονη ποιητικότητα στο λόγο. Η "Μυστική Ιστορία" δεν είναι ένα βιβλίο προσιτό σε όλους, αν φυσικά ο στόχος είναι να απολαύσει κανείς τον πλούτο του έργου στο έπακρον. Αν ο αναγνώστης ταυτιστεί από νωρίς με τον κεντρικό ήρωα, τότε θα πραγματοποιήσει ένα μοναδικό ταξίδι από μια μέτρια καθημερινότητα που ζουν οι περισσότεροι σε έναν εντελώς διαφορετικό κόσμο. Κάθε ήρωας έχει δύο όψεις, την φωτεινή και την σκοτεινή. Το ταλέντο όμως της Tartt έγκειται στο πάντρεμα των όψεων και βρίσκει πολλούς από εμάς να έχουμε μαγευτεί, σαν σύγχρονοι Baudelaire, από την σκοτεινή πλευρά (κατά τη γνώμη μου, εκεί βρίσκεται τις περισσότερες φορές η πραγματική ομορφιά). "Η ομορφιά είναι τρόμος", λέει η Τartt και δεν γίνεται να διαφωνήσεις μαζί της.

Η ηθική αποκατάσταση που αναφέρεις, Ζωή, η κάθαρση δηλαδή που λαμβάνει χώρα στο τέλος, σου αφήνει ανάμεικτα συναισθήματα ακριβώς διότι δεν πρόκειται ούτε για ένα happy end αλλά ούτε μια ηθικοπλαστική νέμεσι. Να σου πω την αλήθεια, ουδέποτε ένιωσα σαν να γύρισα από κηδεία. Το βιβλίο σε συγκλονίζει τόσο πολύ μιας και ξεγυμνώνει την ζωή των περισσοτέρων ("Τα βλέπω όλα επιφανειακά και όμορφα") και σε κάνει να ταυτίζεσαι με τον ήρωα μόνο αν έχετε κοινό στόχο: να ξεφύγετε από αυτό το τέλμα. Το τίμημα ίσως είναι τεράστιο, όμως θα συμφωνήσεις ότι, όσα κι αν συνέβησαν στα παιδιά αυτά, ήταν τόσο δυνατό που αμφιβάλλω αν θα είχαμε τα κότσια να το περάσουμε.

"Η μυστική ιστορία" είναι ένα βιβλίο που έχει τη δύναμη να "ξυπνήσει" τον αναγνώστη της. Αν σας αρέσουν τα clubs, η ξένη (κι όχι μόνο) mainstream μουσική, η ξέγνοιαστη ζωή και η ανεμελιά, τότε σίγουρα το βιβλίο δεν είναι για σας. Αν πάλι έχετε βαρεθεί τον καθημερινό τρόπο ζωής, το γενικότερο κλίμα και πιστεύτετε ότι έχετε έναν σκοτεινό εαυτό κάπου μέσα σας, τότε οπωσδήποτε αξίζει τον κόπο να το διαβάσετε.

Ένα εξαιρετικό βιβλίο είναι το "Μπουσίντο, ο κώδικας των Σαμουράι" του Ιάπωνα καθηγητή Ιναζό Νιτόμπε (1862-1933), ο οποίος διετέλεσε αντιπρόσωπος της Ιαπωνίας στη Συνδιάσκεψη των Παρισίων για την ειρήνη, μετά τον Α' παγκόσμιο πόλεμο (1918) και αναπληρωτής Γενικός Γραμματέας της Κοινωνίας των Εθνών στη Γενεύη.

Με το βιβλίο του αυτό κατορθώνει, κατά κάποιο τρόπο, να "γεφυρώσει" τον πολιτισμό της Δύσης και της Ανατολής αποδεικνύοντας ότι τελικά ίσως ο ένας να μην είναι και τόσο στον αντίποδα του άλλου. Μυστικά και χωρίς να υπάρχει πιθανότητα επιρροής του ενός στον άλλο, στο πεδίο της ηθικής διδασκαλίας διαμορφώθηκε μια κιβωτός αξιών με πληθώρα κοινών στοιχείων και στους δύο πολιτισμούς, αποδεικνύοντας τελικά πως ίσως κάποιες αξίες και αρχές να βρίσκονται πάνω από την ιστορία, την εθνικότητα,τη φυλή και τα πιστεύω των ανθρώπων, σε μια κοινότητα και καθολικότητα που ως μόνη της αφορμή έχει αυτή και μόνη την ανθρώπινη φύση.

Μπου-Σι-Ντο στην κυριολεξία σημαίνει: Στρατιωτικοί-Του Ιππότη-Τρόποι και δεν είναι παρά ένας άγραφος κώδικας τιμής, αξιών και τρόπων συμπεριφοράς των σαμουράι (δηλαδή της επαγγελματικής τάξης των πολεμιστών, που ήκμασαν κυρίως κατά την περίοδο του φεουδαλισμού στην Ιαπωνία, δηλαδή περίπου από τον δωδέκατο αιώνα και μετά). Αυτόν τον ρόλο όμως το Μπουσίντο τον είχε αρχικά. Σταδιακά ο ρόλος του και η ισχύς του διευρύνθηκαν. Διαπότισε τελικά ολόκληρο το ιαπωνικό έθνος και κατόρθωσε να γίνει καθολικής ισχύος πρότυπο εσωτερικής ευταξίας για την Ιαπωνία.. Ο κώδικας αυτός μπορεί πλέον να μην τηρείται όπως παλιά, οι νέες γενιές όμως στην Ιαπωνία, όπως το γράφει για τον εαυτό του και ο ίδιος ο συγγραφέας, αναπνέουν στα ρουθούνια τους τον αέρα του Μπουσίντο, όπως αυτός για αιώνες διαπότισε το έθνος τους. Και σε μια γλαφυρή του σημείωση, προλογίζοντας το βιβλίο, ο Ουίλιαμ Έλιοτ Γκρίφις γράφει γι' αυτό: "Ακόμη κι αν το Μπουσίντο σήμερα είναι αόρατο, τόσο για την παρούσα γενιά στην Ιαπωνία, όσο και για τον ξένο, ο φιλοσοφημένος μελετητής αναγιγνώσκειτα αποτελέσματα του σήμερα στην αποθηκευμένη ενέργεια των εποχών που πέρασαν. Οι ηλιαχτίδες του μη καταγεγραμμένου χρόνου έθεσαν τα στρώματα εκείνα πάνω στα οποία η Ιαπωνία σήμερα σκάβει να στηρίξει τα θεμέλια της αντιδράσεώς της για πόλεμο ή ειρήνη. Όλες οι πνευματικές ιδέες είναι μεγίστης σημασίας σ' εκείνους που ανετράφησαν με το Μπουσίντο. Ο κρυστάλλινος σβώλος της ζάχαρης διαλύθηκε μέσα στο γλυκαμένο κύπελλο, αλλά η νοστιμιά της γεύσης παραμένει η ίδια..." .

Μέσα από τις αξίες του Μπουσίντο μπορεί κανείς να διακρίνει την κοινότητα μεταξύ των δύο πολιτισμών. Σ' αυτό μας βοηθά πολύ ο Νιτόμπε, ο οποίος με το βάθος των γνώσεών του, μπορεί με μεγάλη ευχέρεια να κάνει παραλληλισμούς με τίς σκέψεις του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη, του Πολύβιου, του Ηρόδοτου, του Σωκράτη, Του Σαίξπηρ, του Ουλπιανού, του Έγκελς, του Σκοτ, του Ντίκενς και άλλων.

Για όσους ενδιαφέρονται για την τέχνη και κυρίως τη ζωγραφική...
ένα εξαιρετικό βιβλίο - ανθολόγιο δημοσιευμάτων σε εφημερίδες και περιοδικά, της ακαδημαϊκού Μαρίνας Λαμπράκη - Πλάκα θα τους ταξιδέψει...

Εξαιρετική γραφή και πολλές - πολλές πληροφορίες σε ένα βιβλίο - ταξίδι ανάμεσα σε εικόνες και χρώματα, από την αρχαιότητα έως σήμερα.

Το βιβλίο ονομάζεται: "Ο Γελωτοποιός και η αλήθεια του"
Εκδ. Καστανιώτη, 1991

Ένα εξαιρετικό βιβλίο έχει εκδώσει το μορφωτικό ίδρυμα της Εθνικής Τράπεζας, μέσα στο χρόνο αυτό. Πρόκειται για ένα έργο 784 σελίδων, στην ελληνικη του έκδοση, που ονομάζεται "Γραμματική των Πολιτισμών".
Συγγραφέας του είναι ένας γνωστός άνθρωπος της διανόησης, ο γάλλος Fernand Braudel. Το βιβλίο αυτό ουσιαστικά αποτελεί το κεντρικό μέρος ενός σχολικού εγχειριδίου, με τον τίτλο "ο σύγχρονος κόσμος, ιστορία και πολιτισμοί" (Le Monde actuel, histoire et civilisations) και απευθυνόταν στην τελευταία τάξη του γαλλικού λυκείου..
Θέμα του είναι ο παγκόσμιος πολιτισμός, τόσο δηλαδή οι ευρωπαΪκοί πολιτισμοί όσο και οι μη ευρωπαΪκοί: μουσουλμανικός κόσμος, "μαύρη ήπειρος" (Αφρική), Ινδοκίνα, Ινδονησία, Φιλιππίνες, Κορέα, Ιαπωνία....

Μια ιδιαίτερα αναλυτική και γλαφυρή παρουσίαση του πολιτισμού της γης και στην ουσία...ένα ταξίδι στην ανθρώπινη ιστορία

-''ΟΤΑΝ ΕΚΛΑΨΕ Ο ΝΙΤΣΕ'' Μία πολυ ενδιαφερουσα ενδοσκόπηση
στις ανθρωπινες σχεσεις..........στο εγω.....
Ειναι βεβαιο οτι ο καθενας θα βρει κατι δικό του ...και πολυ προσωπικό!

το βιβλιο τιμήθηκε με το βραβειο COMMONWEALTH

Οι μάγισσες της Σμήρνης.Πολύ καλό.Όμως η συγγραφέας στο τέλος δείχνει ότι βιάζεται να τελείωσει και οι περιγραφές της κλείνουν πολύ απότομα.

"Oδός Θησέως" του Αλέξη Σταμάτη.Πάρα πολύ καλό. Σε κρατά σε αγωνία μέχρι την τελευταία σελίδα. Διαβάστε το!

Το τελευταίο βιβλίο που διάβασα εγω είναι το " Έντεκα λεπτά" του Paolo Coehlo. Μας μιλά για τη ζςή μιας κοπέλας η οποία σε μια αναζήτηση για περιπέτεια καταλήγει πόρνη στην Ελβετία. Αποφασίζει να μείνει ως πόρνη όχι περισσότερο από ένα χρόνο γιατί συνειδητοποιεί ότι αν μείνει περισσότερο θα χάσει τον εαυτό της... Ως πόρνη όμως γνωρίζει και τον έρωτα λίγο πριν να φύγει για την πατρίδα της... είναι ένα καταπληκτικό βιβλίο που αγγίζει ένα απο τα πιο ευαίσθητα θέματα.
Ένα άλλο βιβλίο που τέλειωσα χτές επειδή έχω και τν κακή συνήθεια να διαβάζω πολλά βιβλία μαζί είναι το " Για την αγάπη της " του Τάσου Παπαποστόλου ένα καταπληκτικό βιβλίο που μιλά για την ένωση όλων των ανθρώπων όπως και για τη ζωή των τσιγγάνων από όλες τις ανθρώπινες πλευρές τους.
και τα δύο αξίζουν να διαβαστούν!

"Σεισάχθεια" Από την Ομηρόλη

Εγω τελειωσα μια τετραλογια που λεγετε "Το επος της γαιοθαλασσας" της Ουρσουλα Λε Γκεν.
Πρωτο Βιβλιο:Ο μαγος του αρχιπελαγους
Δευτερο Βιβλιο:Οι ταφοι του Ατουαν
Τριτο Βιβλιο:Η πιο μικρη ακτη
Τεταρτο Βιβλιο:Τεχανου

"Ο Μάγος του Αρχιπελάγους" ειναι ένα απ' τα αγαπημένα μου βιβλία, μια πορεία προς την αυτογνωσία, πολύ βαθύ βιβλίο.. Ωστόσο νομίζω πως τα υπόλοιπα βιβλία της τετραλογίας χάνουν αρκετά και φαντάζουν απλώς παραμυθάκια...

Το τελευταίο βιβλίο που διάβασα ήταν το "Όταν έκλαψε ο Νίτσε"του Irvin Yalom και θα συμφωνήσω με ένα άλλο μέλος που έγραψε ότι αξίζει να το διαβάσετε γιατί όλοι θα βρείτε κάτι από τον εαυτό σας.Επίσης εμβαθύνει με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο στις ανθρώπινες σχέσεις,τόσο πολύ που στο τέλος συνειδητοποιείς ότι έχεις κερδίσει κάτι,έχεις μάθει κάτι πολύ σημαντικό πάνω στην τέχνη των ανθρώπινων σχέσεων,διαβάζοντας το.