Για τρίτη φορά ξαναδιάβασα το βιβλίο «Η γυναίκα φωλιά» της ΓΙΟΚΟΝΤΑ ΜΠΕΛΙ, μιας Νικαραγουανής ποιήτριας(είναι το πρώτο της μυθιστόρημα).
«Πρόκειται για ένα πληθωρικό έργο που αφηγείται με συναρπαστικό τρόπο τις επιθυμίες και τις ταλαντεύσεις ανθρώπων που έχουν στρατευτεί σ΄ έναν αγώνα μέχρι θανάτου.
Οι ιστορίες δύο γυναικών εξελίσσονται παράλληλα σ΄ ένα μαγικό παιχνίδι ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν΄ μαζί με το κύριο θέμα συνυπάρχουν ο αγώνας για τη γυναικεία χειραφέτησης και η λαχτάρα των ανθρώπων, που μάχονται μέσα σε αντίξοες συνθήκες, βιώνοντας την πληρότητα στον έρωτα»
Ιδιαίτερος τρόπος γραφής, βιβλίο που σε βάζει να σκεφτείς. Χαίρομαι που υπάρχει στην βιβλιοθήκη μου και, όταν αποπροσανατολίζομαι από την πορεία μου, μου την ξαναθυμίζει! Κόντρα στα σαχλομπέστ σέλλερ που κυκλοφορούν και πολύς λόγος γίνεται γι΄ αυτά χωρίς νόημα.
«Ο Σεμπάστιαν είχε χαμογελάσει μελαγχολικά λέγοντας: Την επανάσταση την κάνουν τα ανθρώπινα πλάσματα, Λαβίνια, όχι υπεράνθρωποι»
