Τραγούδια που έχουν σχέση με τη Θεσσαλονίκη!

Μιας και τελευταία μαζεύουμε τραγούδια που αφορούν κάποιο συγκεκριμένο θέμα...ας μαζέψουμε και όσα αφορούν την όμορφη Θεσσαλονίκη!

Κάνω αρχή με...

Θεσσαλονίκη

Θα πάρω το αμάξι μου στη τσέπη χαρτζιλίκι
κι απόψε τα μεσάνυχτα θα Άρθώ Θεσσαλονίκη

Θεσσαλονίκη είσαι μια, στον κόσμο δεν είνΆ άλλη
Θεσσαλονίκη μου γλυκιά, που νάχει τέτοια ομορφιά
και τα δικά σου κάλλη

Θεσσαλονίκη μάγισσα, τραβάς σαν το μαγνήτη
Θεσσαλονίκη μάνα μου, γλυκιά Θεσσαλονίκη

Θεσσαλονίκη είσαι μια, στον κόσμο δεν είνΆ άλλη
Θεσσαλονίκη μου γλυκιά, που νάχει τέτοια ομορφιά
και τα δικά σου κάλλη

Θεσσαλονίκη είσαι όμορφη σΆ όλες τις γειτονιές σου
με τα γλυκά κορίτσια σου και τις παλιές γωνιές σου

Θεσσαλονίκη είσαι μια, στον κόσμο δεν είνΆ άλλη
Θεσσαλονίκη μου γλυκιά, που νάχει τέτοια ομορφιά
και τα δικά σου κάλλη

Ήταν εκείνη η νυκτιά που φύσαγε ο Βαρδάρης
το κύμα η πλώρη εκέρδιζε οργιά με την οργιά
Σ’ έστειλε ο πρώτος τα νερά να πας για να γραδάρεις
μα εσύ θυμάσαι την Σμαρώ και την Kαλαμαριά

Ξέχασες ’κείνο τον σκοπό που λέγαν οι Xιλιάνοι
¶γιε Nικόλα φύλαγε κι ¶για θαλασσινή
τυφλό κορίτσι σ’ οδηγάει παιδί του Mοντιλιάνι
που τ’ αγαπούσε ο δόκιμος κι οι δυο Mαρμαρινοί

Aπάνω στο γιατάκι σου φίδι νωθρό κοιμάται
και φέρνει βόλτες ψάχνοντας τα ρούχα σου η μαϊμού
εκτός από την μάνα σου κανείς δεν σε θυμάται
σε τούτο το τρομακτικό ταξίδι του χαμού

Kάτω από φώτα κόκκινα κοιμάται η Σαλονίκη
πριν δέκα χρόνια μεθυσμένη μου είπες σ’ αγαπώ
αύριο σαν τότε και χωρίς χρυσάφι στο μανίκι
μάταια θα ψάχνεις το στρατί που πάει για το Nτεπό

Μουσική:Μικρούτσικος Θάνος
Στίχοι:Καββαδίας Νίκος

Mη μου μιλάς για την παλιά Θεσσαλονίκη του σαράντα
ακόμα ακούω την κυριακάτικη την μπάντα
κι έχω χαθεί στα καλντερίμια του βοριά

Mη μου μιλάς για τον τσαγκάρη του ¶η-Mηνά τον Διονύση
που 'χε η μέση του σαν το κλαρί τσακίσει
κι όμως πολέμησε σαν τ' άγρια θεριά

Θεσσαλονίκη μου αρχόντισσα παλιά
Θεσσαλονίκη μου του κόσμου περιστέρι
μάνα γλυκιά και της ψυχής μου αγκαλιά
και της καρδιάς μου αβασίλευτο αστέρι

Mη μου μιλάς γι' αυτήν την πόλη που τη νιότη μου την πήρε
κάμποσα χρόνια κάνε πίσω κι έλα γείρε
στις αναμνήσεις που χαράξαν την καρδιά

Mη μου μιλάς για τ' ασημένια φεγγαρόφωτα σοκάκια
για τους καρντάσηδες που λιώναν στα μεράκια
κι αστροκοπούσε από τραγούδια η βραδιά

Θεσσαλονίκη μου...


Καληνύχτα...

ΞΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

'Ολα τα νέα κορίτσια τώρα ξέρουν το σωστό
όταν οι μάγκες στο δρόμο λένε πόσο σ' αγαπώ
γιατί είμαι μόνος σε θέλω, έλα λίγο πιο κοντά
κι αυτές συχνά απαντάνε: 'Αει χάσου ρε βλάκα.
Χιπ-χοπ χάνομαι μεσ' τα δίχτυα πιάνομαι
απόψε πέθανα με βρήκανε στην αμμουδιά
δίπλα στα κύματα.

Εδώ είν' ωραία MISTER...

Ξεσσαλονίκη στο Βαρδάρη όλα είν' ανοιχτά
μετά τις μία το βράδυ τσάρκα παραραρά
η μηχανή του χρόνου ξέρεις έχει ήδη καεί
σου ζητάνε τσιγάρο μα θέλει προσοχή.
Χιπ-χοπ χάνομαι μεσ' τα δίχτυα πιάνομαι
απόψε πέθανα με βρήκανε στην αμμουδιά
δίπλα στα κύματα.

Εδώ είν' ωραία MISTER...

null

Εγώ χειμώνες δε φοβήθηκα ποτέ μου
ποτέ δεν έβαλα νερό μεσ’ το κρασί
εγώ δε γέρνω με το φύσημα του ανέμου
και δε θα αλλάξω επειδή το θες εσύ

Δικαίωμα μου να γυρνώ στο σπίτι τα χαράματα
δικιά μου είναι η ζωή και μου ανήκει
εγώ δεν είμαι απ αυτούς που ξεγελάς με κλάματα
εγώ είμαι μάτια μου απ τη Θεσσαλονίκη

Εγώ δε ζήτησα βοήθεια άπω κανένα
μονάχος στάθηκα σα δέντρο στο βόρια
μπορεί να έζησα το πάθος μου για σένα
μα δε μπορείς να μου αλλάξεις τα μυαλά

Αφού με έσπειρε μια μοίρα αυτοκρατόρισσα

μήτρα με γέννησε αρχαία Mακεδόνισσα

Μ’ άδεια φαρέτρα πολεμάω τον χειμώνα

από το κάστρο στην καρδιά του Πλαταμώνα



Αφού με φέρνει μονοπάτι φαναριώτικο
Ένα σοκάκι με κρατάει σαλονικιώτικο
Έλα ένα βράδυ την υπόσχεση να πάρεις
πριν να την σβήσει με σφουγγάρι ο Bαρδάρης

Σ’ αναζητώ, σ’ αναζητώ στη Σαλονίκη ξημερώματα
Λείπει το βλέμμα σου απ’ της αυγής τα χρώματα
Σ’ αναζητώ, σ’ αναζητώ με ένα βιολί κι ένα φεγγάρι
Λείπει το όνειρο, εσύ και το δοξάρι

Αφού μεθάω με ένα κρασί αγιονορείτικο
και μ’ ένα ντέρτι σεκλετίζομαι πολίτικο
Βρες το μαχαίρι που στα δύο μάς χωρίζει
κι έλα δω στων στεναγμών το μετερίζι

Αφού στον Όλυμπο οι θεοί τ’ αποφασίσανε
δώσαν στο κρύο τα κλειδιά κι αυτοκτονήσανε
Μόνη ξυπνά, μόνη κοιμάται τώρα η μέρα
με μηχανάκι, με κομπιούτερ και φλογέρα



Σ’ αναζητώ...

Δεν παιρνεις πια απο την Σαλονίκη
στην μαύρη Αθήνα να με βρει η μακρινή φωνή σου..

Αλκίνοος Ιωαννίδης

Στη Σαλονίκη και στα άλλα τα νησιά
ψάχνεις το γνήσιο και το ανέρωτο
χτυπιέσαι στα υπόγεια καπηλειά
και τραγουδάς σε ήχο πλάγιο δεύτερο.

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΜΟΥ(μεγάλη φτωχομάνα).

Καζαντζίδης Στέλιος

Μουσική/Στίχοι: Χιώτης Μανώλης/Κολοκοτρώνης Χρήστος


Θεσσαλονίκη μου μεγάλη φτωχομάνα

εσύ που βγάζεις τα καλύτερα παιδιά

Θεσσαλονίκη μου μεγάλη φτωχομάνα

όπου κι αν πάω σ’ έχω πάντα στην καρδιά


Θεσσαλονίκη μου ποτέ δε σ’ απαρνιέμαι

είσ’ η πατρίδα μου, το λέω και καυχιέμαι

Είσ’ η πατρίδα μου, το λέω και καυχιέμαι

Θεσσαλονίκη μου ποτέ δε σ’ απαρνιέμαι


Θεσσαλονίκη μου κι αν είμαι μακριά σου

πάντα θυμάμαι τ’ όνομά σου το γλυκό

Αχ, πώς νοστάλγησα να ξαναρθώ κοντά σου

κι ας ξεψυχήσω μπρος στον πύργο τον λευκό


Θεσσαλονίκη μου ποτέ δε σ’ απαρνιέμαι...


Θεσσαλονίκη με τα τόσα σου μεράκια

βγάζεις τα πιο ’μορφα κορίτσια στο ντουνιά

Βράδια μποέμικα, τραγούδια στα σοκάκια

ξενύχτια, γλέντια μέσ’ στην κάθε γειτονιά


Θεσσαλονίκη μου ποτέ δε σ’ απαρνιέμαι...

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΜΟΥ

Πάριος Γιάννης
Μουσική/Στίχοι: Πάριος Γιάννης


Ότι κι αν κάνω δεν μπορώ να σ’ αρνηθώ

Είσαι το σκίρτημα, το πρώτο καρδιοχτύπι

Έχω πολλά, μα τι να πρωτοθυμηθώ

Είσ’ ένας έρωτας που δεν μ’ εγκαταλείπει


Εδώ γεννήθηκε ο έρωτας θεός

και σαν παιδάκι παίζει ακόμα στην αλάνα

Κι όσο κι αν θέλει να σ’ αλλάξει ο καιρός

θα ’σαι για μένα η μεγάλη φτωχομάνα


Γιατί το πιο όμορφο κομμάτι της ζωής μου σου ανήκει

Θεσσαλονίκη μου, γλυκιά Θεσσαλονίκη


Μπορεί να βρίσκομαι μακριά σου δυστυχώς

μα τα στενά σου τα περπάτησα ξενύχτης

Εκεί που μοιάζει η αγάπη ουρανός

κι άγιος ντύνεται ο έρωτας αλήτης


Μα όταν έρχομαι το μέσα μου το φως

ανάβει ξάφνου σαν παράσταση π’ αρχίζει

Ξαναθυμάμαι όσα έζησα μικρός

και η καρδιά μου σαν πουλάκι φτερουγίζει..

Μπιτ Παζάρ
Στίχοι-Μουσική: Λουδοβίκος των Ανωγείων
Ερμηνεία: Μαριώ

Στου Μπιτ Παζάρ την αγορά
μαζεύουν μνήμες και παλιά και τα πουλάνε
Πίνουν καφέ τα πρωινά
στο καφενείο του Μηνά και δεν μιλάνε

Μα σαν αρχίσουν τη ρακή
ο χρόνος δεν περνά από κει

Εκεί 'ναι μια μικρή θεά
που ξέρει ένα παλιό ντουά και σε μαγεύει
Όπου κι αν κρύψεις την καρδιά
εκείνη βρίσκει τα κλειδιά και σου την κλέβει

Κι ο σιδεράς άμα την ιδεί
το δάχτυλο με το σφυρί χτυπάει
¶ντρας από παλιά κοπή
έχει τον έρωτα ντροπή και δε μιλάει

Μα σαν αρχίσουν τη ρακή
ο χρόνος δεν περνά από κει
Μα σαν αρχίσουν τη ρακή
όλο το σύμπαν είναι κει

ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ ΣΤΗ ΣΑΛΟΝΙΚΗ (Δ. Σαββόπουλος)

Δεκέμβρης του '44
με μια μοτοσυκλέτα του ΕΛΑΣ
η μάνα μου ετοιμόγενη
γυρίζει ο θανατάς
να η μαμή ανασηκώνει το μανίκι
έτσι γεννήθηκα στη Σαλονίκη....

Γεννήθηκα στη Σαλονίκη
μπροστά στην κλειδαρότρυπα σκυφτός
κάστρα ανεμισμένα
καϊκια μες στο φως
η προκυμαία, βεγγαλικά και χορωδίες
τζάμια, το πλήθος βλέπει οπτασίες....

Γεννήθηκα στη Σαλονίκη
να δω τους ποιητές πρόλαβα εγώ
στο υπόγειο νησί τους
ταξίδεψα ως εδώ
με μια κρυφή, εκ γεννετής αιμορραγία
Ελλάδα, γλώσσα τυφλή στη Γεωγραφία
Ελλάδα, οικόπεδο και αποικία.

-άν τον ρωτήσετε πού βρήκε δεκανίκι
πώς λογαριάζει να βρει την άκρη δηλαδή
θ' αποκριθεί -γεννήθηκα στη Σαλονίκη
και ξέρω απ' έξω τη διαδρομή.

Στό Λευκό τον πύργο πήρα τα φιλιά της, είχε κι ένα σπίτι στην Καλαμαριά
κι από το Βαρδάρη ήταν η μαμά της, πάππου προς πάππου Σαλονικιά...

Θεσσαλονίκη ΙΙ

Στίχοι: Νίκος Καββαδίας
Μουσική: Ξέμπαρκοι
Ερμηνευτές: Ξέμπαρκοι


Τράνταζε σαν από σεισμό συθέμελα ο Χορτιάτης
κι ακόντιζε μηνύματα με κόκκινη βαφή.
Γραφή από τρεις και μου ‘γινες μοτάρι και καρφί.
Μα έριχνε η Τούμπα, σε διπλό κρεβάτι, τα χαρτιά της.

Τη μάκινα για τον καπνό και το τσιγαροχάρτι
την έχασες, την ξέχασες, τη χάρισες αλλού.
Ήτανε τότε που έσπασε το μεσιανό κατάρτι.
Τα ψέματα του βουτηχτή, του ναύτη, του λωλού.

Και τι δεν έχω υποσχεθεί και τι δεν έχω τάξει,
μα τα σαράντα κύματα μου φταίνε και ξεχνώ
-της 'Aγρας τα μακριά σαριά, του Σαντούν το μετάξι-
και τα θυμάμαι μόλις δω αναθρώσκοντα καπνό.

Το δαχτυλίδι που ‘φερνα μου το ‘κλεψε η Οράγια.
Τον παπαγάλο – μάδησε και έπαψε να μιλεί.
Ας εκατέβαινε έστω μια, στο βίρα, στα μουράγια,
κι ας κοίταζε την άγκυρα μονάχα, που καλεί.

Τίποτα στα χεράκια μου, μάνα μου, δε φτουράει –
έρωτας, μαλαματικά, ξόμπλια και φυλαχτά.
Σιχαίνομαι το ναυτικό που εμάζεψε λεφτά.
Εμούτζωσε τη θάλασσα και τηνε κατουράει.

Της Σαλονίκης μοναχά της πρέπει το καράβι.
Να μην τολμήσεις να τη δεις ποτέ από τη στεριά.
Κι αν κάποια στην Καλαμαριά πουκάμισο μου ράβει,
Μπορεί να ‘ρθω απ’ τα πέλαγα με τη φυρονεριά.

Χ&Π Κατσιμίχας - Τα χίλια γράμματα
'Αχ Σαλονίκη μου γυριζω πάλι
σ'ενα σου μπαρ κανω κεφάλι...'

Είσαι το καμάρι της καρδιάς μου
Θεσσαλονίκη όμορφη γλυκιά
κι αν ζω στην ξελογιάστρα την Αθήνα
για 'σένα τραγουδώ κάθε βραδιά

Όμορφη Θεσσαλονίκη
τα μαγικά σου βράδια νοσταλγώ

Μέσα στα στενά σου τα σοκάκια
έζησα τις πιο γλυκές στιγμές
καντάδες χίλιες νύχτες έχω κάνει
για όλες τις μποέμικες καρδιές

Πάντα με κρατάς στην αγκαλιά σου
πάντα σε θυμάμαι και πονώ
κι αν είμαι τώρα λίγο μακριά σου
με τον καιρό κοντά σου θα βρεθώ


Βασίλης Τσιτσάνης

Σάββατο κι απόβραδο και ασετυλίνη
στην Αριστοτέλους που γερνάς
έβγαζα απ' τις τσέπες μου φλούδες μανταρίνι
σου 'ριχνα στα μάτια να πονάς

Παίζαν οι μικρότεροι κλέφτες κι αστυνόμους
κι ήταν αρχηγός η Αργυρώ
και φωτιές ανάβανε στους απάνω δρόμους
τ' Άη Γιάννη θα 'τανε θαρρώ

Βγάζανε τα δίκοχα οι παλιοί φαντάροι
γέμιζ' η πλατεία από παιδιά
κι ήταν ένα πράσινο, πράσινο φεγγάρι
να σου μαχαιρώνει την καρδιά

Παίζαν οι μικρότεροι κλέφτες κι αστυνόμους
κι ήταν αρχηγός η Αργυρώ
και φωτιές ανάβανε στους απάνω δρόμους
τ' Άη Γιάννη θα 'τανε θαρρώ

Μια διόρθωση!

Το τραγούδι "Οδός Αριστοτέλους" των Σπανού-Παπαδόπουλου είναι γραμμένο για την Αριστοτέλους που βρίσκεται στο κέντρο της Αθήνας, μεταξύ της Γ' Σεπτεμβρίου και της Αχαρνών κοντά στο Πεδίον του Άρεως!!!Εκεί ο Λευτέρης είχε περάσει τα παιδικά του χρόνια...

Ας γράψω κι ένα τραγούδι

Σε συζητάν δίχως γιατί κι όχι άδικα
όπως κοιμάσαι στα στενά παληά λαδάδικα
έγινες φήμη και γι αυτό δεν φυλακίζεσαι
ζεις στο σκοτάδι παστρικά μα δεν ορκίζεσαι

Λάμπεις στα κόκκινα σατέν που σε τυλίγουνε
άσπροι και σέρτικοι καπνοί σε καταπίνουνε
στα καλντερίμια ξενυχτάς υγρά λιθόστρωτα
στου πληρωμένου παραδείσου την αυλόπορτα

Τόσα δίνω, πόσα θες?
στα λαδάδικα πουλάνε αυτό που θες
κάθε κάμαρα κελί
με βαριά παλληκαρίσια αναπνοή

Μύριες χαμένες μοναξιές με σένα σμίγανε
φεύγαν καράβια
μα πριν φύγουν σου σφυρίζανε
πόσα παιδιά ήρθαν να βρουν το αντριλίκι τους
και σου ακουμπήσανε δειλά το χαρτζιλίκι τους.

ΤΑ ΣΥΝΕΡΓΑ του Νικόλα
(προς το παρόν βαριέμαι να το γράψω ολόκληρο......)

Quote:

Το μέλος Melissanthi στις 22-02-2006 στις 12:30 έγραψε: Μια διόρθωση! Το τραγούδι "Οδός Αριστοτέλους" των Σπανού-Παπαδόπουλου είναι γραμμένο για την Αριστοτέλους που βρίσκεται στο κέντρο της Αθήνας, μεταξύ της Γ' Σεπτεμβρίου και της Αχαρνών κοντά στο Πεδίον του Άρεως!!!Εκεί ο Λευτέρης είχε περάσει τα παιδικά του χρόνια...

Μασάνε βρε Μελισσάνθη μου τα κομάντα; Ο καθένας κάνει δικά του τα τραγούδια με το δικό του τρόπο...