Ένα δάκρυ κυλά πάντα...

Ένα τραγούδι, μια μελωδία, ένας στίχος που σε κάνει να βουρκώνεις κάθε που ταξιδεύει στο χώρο...

Βάφεις με τη βροχή
τη μέρα που δίπλα ξυπνά
στο αίμα σου αλλάζει ο καιρός
και όσο αλλάζει πονάω

Ποιος ξέρει αν μπορείς να ελπίζεις
να βλέπεις να ξεχνάς
και αν θέλεις να αρχίσεις ξανά
μια αρχή που ένα τέλος γεννά

Ο Αύγουστος σε μία φωτογραφία
μακρινός, βαθύς γλυκός
μοιάζεις να μην είσαι εσύ
μοιάζω να να μην είμαι εγώ

Πόσα μου ζητάς κι αν στο χρόνο
θα τα βρεις ποτέ
Πόσα σου ζητάω και πόσα σου χρωστάω
Στο αίμα σου αλλάζει ο καιρός
και όσο αλλάζει πονάω

------
Τώρα κοιμήσου...
Στη θύμησή σου
ας σιωπήσουνε οι λυγμοί σου.
Καληνύχτα......

Για ποιο ταξίδι κίνησες να πας;
να με θυμάσαι και να μ' αγαπάς
Σου κλέβει η ανατολή πικρό φιλί

mana oi erwtes plhgwnoun,
me matwnoun kathe toso
me vgazoun volta se fkremous k pes mou esu pws na glitwsw...
ki an ola phgane strava,
ftaiw egw pou erwteuthka
mana to prwto sou to xadi...to xoun skepasei xadia pseftika...

einai tragoudi tou Terzh.to "mana"
aksizei na to akousete

Έρχονται πια οι μέρες που δικάζουν
Θα μετρηθούν τα ποσοστά μας
Και θα τα βρούμε όλα μπροστά μας
δεν το φοβάμαι, ούτε το θέλω

Μα δεν υπάρχουν λαγοί μες στο καπέλο
Τώρα θα δούμε τα λεφτά μας τι αγοράζουν

Κι αν όλα βγουν αληθινά
δεν θα χαρώ ούτε θα κλάψω
και δεν θα πω, στο είχα πει
δεν ξέρω πως, ούτε γιατί
Χωρίς μια λέξη το τσιγάρο σου θα ανάψω

Και τα παιδιά που χάσανε την μπάλα
που δεν τους βγαίνουν τα όνειρά τους
Βλέπουν να χάνεται η στεριά τους
και δεν θέλουν, και δεν φοβούνται

Πως όλα τώρα θα ’ναι λίγα και μικρά
Κι ούτε τα λάθη τους δεν θα ’ναι πια μεγάλα

Κι αν όλα βγουν αληθινά...


Στους φιλους μου που καποτε ειχαμε ενα ονειρο...που εγινε εφιαλτης...!

οι δικοί μου ανθρώποι ζούνε μακρυά

κι από μακρυά αγαπάνε

έτσι μεγαλώνει ο κόσμος κι η καρδιά

και θυμόμαστε όπου πάμε

Καληνύχτα.....
Καληνύχτα.....
Τα τραγούδια που σου έμαθα κρύφτα φυλαξέτα σαν ......

"Πάρτε με σύννεφα μαζί
¶ρματα του αιθέρα
Μία ζωή μια μέρα
Πάρτε με σύννεφα μαζι"

"Aντίο Αγάπη διχασμένη.
Αντίο Αγάπη δυνατή!
Δεν έχει σύνορα η Φυγή
ούτ' η καρδιά υπομονή
για να χωρέσει μια στιγμή..."

"... Είπα θα τ' αντέξω κι άντεξα
ώσπου γίναν όλα μια πληγή
κι έτσι να κυλήσει τ' άφησα
ξάπλωσα κι ακούω τη βροχή..."

Πέρασαν μέρες χωρίς να στο πω
το σ' αγαπώ δυο μόνο λέξεις.
Αγαπή μου, πως θα μ' αντέξεις,
που 'μαι παράξενο παιδί σκοτεινό.

Πέρασαν μέρες χωρίς να σε δω
κι αν σε πεθύμησα δεν ξέρεις.
"Κοντά μου πάντα θα υποφέρεις"
σου το' χα πει ένα πρωί βροχερό.

Θα σβήσω το φως κι όσα δε σου' χω χαρίσει
σ' ένα χάδι θα σου τα δώσω
κι ύστερα πάλι θα σε προδώσω
μες στου μυαλού μου το μαύρο βυθό.

Θα κλάψεις ξανά που μόνη μείνεις
και πιο μόνος κι από μένα,
μες σε δωνάτια κλεισμένα
το πρόσωπό σου θα ονειρευτώ.
Γιατί μες στ' όνειρο μόνο ζω.

Στα σοβαρά μη με παίρνεις είν' το μυαλό μου θολό,
είναι κι ο κόσμος μου αστείος.
Κι όταν με βαρεθείς τελέιως,
ψάξε αλλού να με βρεις όπως με θες.

Κι εγώ που αγάπησα πάλι την ιδέα σου μόνο
και κάποιο στίχο που σου μοιάζει
κοιτάζω έξω και χαράζει...
Έγινε το αύριο πάλι χθες.

Θα σβήσω το φως κι όσα δε σου 'χω χαρίσει
μ' ένα χάδι θα σου τα δώσω
κι ύστερα πάλι θα σε προδώσω
μες του μυαλού μου το μαύρο βυθό.

Θα κλάψεις ξανά που μόνη θα μείνεις
κι εγώ πιο μόνος κι από μένα,
μες σε δωμάτια κλεισμένα
το πρόσωπό σου θα ονειρευτώ.
Γιατί μες στ' όνειρο μόνο ζω.

Σε ποιαν έκσταση απάνω σε χορό μαγικό μπορεί ένα τέτοιο πλάσμα να γεννήθηκε... από ποιό μακρινό αστέρι είναι το φως που μες τα δυο ΤΟΥ μάτια πήγε κρύφτηκε .. κι εγώ η ΤΥΧΕΡΗ που το 'χει δει ....

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : Kotsiraki στις 21-02-2008 17:19 ]

θέλω τη μέρα που θα φύγεις
απ το πρωί να μου γελάς...

Τι τραγούδι να σου πω εκεί που πας
να μη μοιάζει με κανένα
τι τραγούδι να σου πω εκεί που πας
μα να μοιάζει μ' όλα όσα αγαπάς.....

Δάκρυ δεν κυλά αλλά κόμπος στο λαιμό σίγουρα...

Να μ' αγαπάς
(Αντρέας Θωμόπουλος)

Σου γράφω πάλι από ανάγκη
η ώρα πέντε το πρωί
το μόνο πράγμα που 'χει μείνει
όρθιο στον κόσμο είσαι εσύ

Τι να τις κάνω τις τιμές τους
τα λόγια τα θεατρικά
μες στην οθόνη του μυαλού μου
χάρτινα είδωλα νεκρά

Να μ' αγαπάς όσο μπορείς να μ' αγαπάς

....

Αν και τελειώνει αυτό το γράμμα
η ανάγκη μου δε σταματά
σαν το πουλί πάνω στο σύρμα
σαν τον αλήτη που γυρνά

Θέλω να 'ρθείς και να μ' ανάψεις
το παραμύθι να μου πεις
σαν μάνα γη να μ' αγκαλιάσεις
σαν άσπρο φως να ξαναρθείς

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : Other_side στις 22-07-2006 20:51 ]

Στίχοι: Ελένη Ζιώγα
Μουσική: Ευανθία Ρεμπούτσικα
Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Κότσιρας

Χάραξε και δε νυστάζω,
σκέφτομαι τι μου πες χθες
άσε με να σε κοιτάζω
κι άμα ξημερώσει ό,τι θες.

Γύρισε να σ' αγκαλιάσω,
τώρα ξέρω πως δε φταις
άσε με να σε χορτάσω
κι άμα βγει ο ήλιος ό,τι θες.

Στο τσιγάρο που κρατώ,
στον ένα μου Θεό
να μη δώσει να ξημερωθώ

Στο κορμί αυτό το αγγελικό
στο στόμα που φιλώ
έτσι μια ζωή θα σ' αγαπώ

Στο κορμί αυτό το αγγελικό
στο στόμα που φιλώ
έτσι μια ζωή θα σ' αγαπώ

Ξάπλωσε να σε κρατήσω
κλείσαν όλες οι πληγές,
άσε με να σε κοιμήσω
κι αύριο για σένα ό,τι θες.

Γύρισε να σ' αγκαλιάσω,
τώρα ξέρω πως δε φταις
άσε με να σε χορτάσω
κι άμα βγει ο ήλιος ό,τι θες.

Στο τσιγάρο που κρατώ,
στον ένα μου Θεό
να μη δώσει να ξημερωθώ

Στο κορμί αυτό το αγγελικό
στο στόμα που φιλώ
έτσι μια ζωή θα σ' αγαπώ

Στο κορμί αυτό το αγγελικό
στο στόμα που φιλώ
έτσι μια ζωή θα σ' αγαπώ

Γύρνα να δεις όλα αυτά που μόνος μου μπόρεσα
Εσύ δακρύζεις κρυφά κι εγώ δεν σε γνώρισα
Γύρνα να δεις μια αγκαλιά
για χάρη σου που άνοιξα
Μη φοβάσαι, όλα πέρασαν πια
γαλήνεψε η θάλασσα...

Γιάννης Κότσιρας


Μονάχα σιωπή
να, τι μας έμεινε
αφού είναι όλα πια χαμένα
Κι αυτό το «γιατί»
που κάπου ξέμεινε
πίσω απ' τα χείλια τα σφιγμένα

Κρίμα που είναι αργά και δεν προλάβαμε
άλλη μια αγκαλιά και ένα «συγγνώμη»
Κρίμα που είναι αργά και καταλάβαμε
μια μεγάλη αγάπη πώς τελειώνει

Τίποτα. Δεν υπάρχει στο στόμα πια φωνή
Τίποτα να σου πω δεν υπάρχει
Σήμερα, που ξανάγινε χώμα το κορμί,
σήμερα, που ψάχνω να βρω ακόμα το «γιατί»

Ποια λέξη να σου πω
δεν βρίσκω τίποτα
αφού το «σ' αγαπώ»
το λέω ακόμα...

Με χέρια ανοιχτά θα παραδώσουμε
τα όνειρά μας τα κλεμένα
Κι αν θέλει η καρδιά να μετανιώσουμε
το λεν' τα μάτια τα κλαμένα

Γιάννης Κότσιρας


Όταν θα νιώθεις μοναξιά
όταν το σπίτι θα 'ναι άδειο
θα 'χεις εμένα συντροφιά
και θα σου δίνω εγώ κουράγιο

Όταν μαυρίζει ο ουρανός
όταν παγώνει η αγκαλιά σου
κι όταν σε πνίγει ένας λυγμός
εγώ θα έρχομαι κοντά σου

Μονάχα εσύ να 'σαι καλά
μη δω στα μάτια σου ούτε δάκρυ
μπορεί να ζούμε χωριστά
μα τότε ζήσαμε μια αγάπη

Να 'σαι κορίτσι μου καλά
κι όταν ζητάς τον άνθρωπό σου
θα είμαι κάπου εκεί κοντά
ο φύλακας ο άγγελός σου

Αν σου ραγίζει την καρδιά
κι αν μόνη θέλει να σ' αφήσει
πες του πως κάποιος μια φορά
αληθινά σ' είχε αγαπήσει

Μονάχα εσύ να 'σαι καλά
μη δω στα μάτια σου ούτε δάκρυ
μπορεί να ζούμε χωριστά
μα τότε ζήσαμε μια αγάπη

Να 'σαι κορίτσι μου καλά
κι όταν ζητάς τον άνθρωπό σου
θα είμαι κάπου εκεί κοντά
ο φύλακας ο άγγελός σου

Γιάννης Κότσιρας

Σε χαιρετώ...
Σ'ένα στίχο μου σε κλείνω,
χαμογελώ...
κι απ'το τοίχο τ'ονομά μου
βιαστικά το σβήνω...

Φεύγω γεια χαρά,πέρασα καλά
Κάποτε σε λατρεψα μα έγιναν πολλά
Φεύγω γεια χαρά,να που τελικά
η αγάπη που προστάτεψα έγινε θηλιά
Γεια χαρά...

Σε χαιρετώ...
Το κλειδί εδώ στ'αφήνω...
Χαμογελώ...
Το φιλί μου στον καθρέπτη πριν να βγω, το δίνω...
Σαν επιθυμία περνάει κρυφή η ζωή
τώρα το πιστεύω...
Κάθε τέλος κρύβει μία αρχή
Φεύγω...

Φεύγω γεια χαρά,πέρασα καλά
Κάποτε σε λατρεψα μα έγιναν πολλά
Φεύγω γεια χαρά,να που τελικά
η αγάπη που προστάτεψα έγινε θηλιά
Γεια χαρά...

Γιάννης Κότσιρας


Ό,τι από σένα τώρα έχει μείνει
σε μια φωτογραφία της στιγμής
είναι αυτό που δεν τολμούν τα χείλη
σ' εκείνο το τοπίο της βροχής.

Όλα μου λεν πως έχεις κιόλας φύγει
κι ας λάμπει η ξενοιασιά της εκδρομής.
Εσύ όπου να πας, σ' όποιο ταξίδι,
σε λάθος στάση θα κατεβείς.

Χρόνια μετά και κάτω απ' τη μαρκίζα
σε βρήκα που 'ρθες για να μη βραχείς,
ίδια η βροχή τα μάτια σου τα γκρίζα
μα τίποτα, όπως πάντα, δε θα πεις.

Μονάχα εγώ ρωτώ χωρίς ελπίδα
πού μένεις, πού κοιμάσαι και πώς ζεις,
κι εσύ που ξέρεις όσα η καταιγίδα
δεν έχεις κάτι για να μου πεις.

Βίκυ Μοσχολιού


Θέλω τη μέρα που θα φύγεις
απ' το πρωί να μου γελάς
κι όταν την πόρτα θα ανοίγεις
να είναι σαν να μ' αγαπάς

Χρήστος Θηβαίος


Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Πρώτη εκτέλεση: Χαρούλα Αλεξίου

Αν ήτανε το έδαφός σου πρόσφορο
θα σου΄φτιαχνα μια πίστα από φώσφορο
με δώδεκα διαδρόμους
δώδεκα τρόμους
με βύσματα κι εντάσεις φορητές
με πείσματα κι αεροπειρατές

αν ήτανε η αγκαλιά σου όαση
θα σου΄φερνα δισκάκια για ακρόαση
στο λίκνισμα της άμμου
στάλα η καρδιά μου
κι η διψασμένη μου ψυχή στρατός
και πάνω της ζωής ο αετός

΄Ονειρα-΄Ονειρα
φλόγες μακρινές μου
Του φευγιού μου όνειρα
κι άγνωστες φωνές μου

Κοιμήσου εσύ κι εγώ θα ονειρεύομαι
σαν ήσυχος θεός θα εκπορεύομαι
απ΄τ΄άσπρο σου το χιόνι
δίχως σεντόνι
στα νύχια του κακού τη νύχτα αυτή
κι ο θάνατος λυπάται να κρυφτεί


Χαρούλα Αλεξίου

akoma ki an figeis gia to giro tu kosmu 8a'sai panta dikos mu,8a'maste panta mazi...kai de 8a sou lipw giati 8a'nai i 4ixi mu to tragudi tis erimou pou 8a s'akolou8ei...

He was shot 6 times by a man on the run
and she couldn't find how to push through...

(ελπίζω να έχω σωστά τους στίχους)
Moonlight shadow