Την προηγούμενη χρονιά βγήκε στις αίθουσες η ταινία του Clint Eastwood "Οι σημαίες των προγόνων μας" θυμίζει λίγο blockbuster με Mel Gibson και τα τοιαύτα...Ήταν μια ταινία για τη μάχη στην ΙβοΤζίμα μεταξύ Αμερικανών και Ιαπώνων...ο Clint Eastwood όμως αποφάσισε να διηγηθεί την ιστορία και από την πλευρά των Ιαπώνων για αυτό έκανε μια δεύτερη ταινία με το ίδιο θέμα αλλά από διαφορετική οπτική, πρόκειται για τα Γραμματα από την ΙβοΤζίμα -καταλαβαίνετε πολλά και μόνο από τη διαφορά στους 2 τίτλους. Υπόψην ότι στη δεύτερη αυτή ταινία δεν είναι μόνο η οπτική ιαπωνική αλλά και η γλώσσα της ταινίας...Εγώ δεν πρόκειται να τη χάσω, ούτε φυσικά θα περιμένω να βγει σε dvd...Πρωταγωνιστούν τα ξαδέρφια μου Ken και Hiroshi Watanabe...
Μια κριτική για την ταινία απο το
Δημ. Χαλιώτη
Η ανάγνωση της ιστορίας είναι πάντα διττή. Κατά κύριο λόγο, επικρατεί η οπτική του νικητή, αλλά ο ηττημένος δεν χάνει ποτέ το δικαίωμα στη δική του αλήθεια. Ο ευφυής και ταλαντούχος Κλιντ Ιστγουντ τόλμησε αυτό που για το Χόλλυγουντ φάνταζε σχεδόν απαγορευμένο. Διάβασε το χρονικό της μάχης του Ιβο Τζίμα τόσο από την πλευρά του νικητή, όσο και από την πλευρά του ηττημένου. Χωρίς κλισέ, χωρίς εθνικοπατριωτικές κορώνες, χωρίς επικίνδυνους μανιχαϊσμούς, αλλά ψύχραιμα και όσο το δυνατόν περισσότερο αντικειμενικά. 61 χρόνια μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου η χρονική απόσταση του το επιτρέπει.
Το «Γράμματα από το Ιβο Τζίμα» δεν είναι μία ταινία που μιλάει για ήρωες και ηρωικές πράξεις. Είναι μία ταινία που καταδεικνύει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο την φρίκη του πολέμου και την κοινή αγωνία του ανθρώπου μπροστά στον θάνατο. Βαθιά αντιπολεμική, ένα συγκλονιστικό ψυχογράφημα οικουμενικών διαστάσεων. Οι σκηνές των μαχών, χωρίς να απουσιάζουν, δεν πρωταγωνιστούν. Ο Ιστγουντ στρέφει την προσοχή του στους αφανείς ήρωες του πολέμου, βυθίζεται στα σκοτεινά λαγούμια του Ιβο Τζίμα και τους παρακολουθεί, τους ψυχογραφεί, προσεγγίζοντας τους με μία σπάνια ευαισθησία. Μία «χούφτα» Γιαπωνέζων μπροστά σε έναν πάνοπλο αμερικάνικο στρατό. Το παιχνίδι είναι προ πολλού χαμένο, αλλά η τελευταία μάχη μέχρι τελικής πτώσεως είναι θέμα τιμής και αξιοπρέπειας. Ο Ιστγουντ παρακολουθεί τους Ιάπωνες κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας, όταν οι μέρες κυλούν βασανιστικά αργά, και στη συνέχεια στο πεδίο της μάχης. Τους θαυμάζει, τους αναγνωρίζει, σχεδόν υποκλίνεται μπροστά τους, αλλά στην πραγματικότητα, όπως προείπαμε, δεν στοχεύει στην ηρωοποίησή τους ή την εξιδανίκευσή τους. Γιατί σε έναν πόλεμο δεν υπάρχουν ήρωες, υπάρχουν μόνο θύματα. Χωρίς να καταφεύγει στην εύκολη συγκίνηση, με μία αριστουργηματική, μουντή φωτογραφία (ορισμένα κάδρα του είναι πραγματικά έργα τέχνης), υπέροχη μουσική και ένα σπουδαίο επιτελείο Ιαπώνων ηθοποιών, ο Κλιντ Ιστγουντ μας υπενθυμίζει ότι ο πόνος, η απώλεια και η συντριβή είναι κοινή συνισταμένη μέσα στην φρίκη του πολέμου.
