Ο
Απόστολος Μπουλασίκης γεννήθηκε σε μια ζορισμένη επαρχία της Αθήνας, πλάι στον Ιλισσό. Μείξη Σμυρναίικης γενναιοδωρίας και Πελοποννησιακής αφέλειας. Πριν κλείσει την πρώτη δεκαετία της ζωής του, «παραμυθιάζεται» από τον ήχο της συνοικίας και από τις «άτσαλες» φωνές, των ρεμπέτικων - ροκάδικων τραγουδιών του Τσιτσάνη, του Παπαϊωάννου, του Μάρκου, του Μπάτη, που παρελαύνουν, εκεί, πλάι στο ποτάμι, στο Μοσχάτο και στις Τζιτζιφιές.
Αρχίζει να περνάει τα πρώτα ακκόρντα του στην
κιθάρα, κάνοντας την να θυμίζει κρουστό παρά έγχορδο. Η βία στο παίξιμο του τον οδηγεί γρήγορα από τα μακάμια σε μια ρυθμική αγωγή, που αγγίζει την ροκ διαδρομή του τραγουδιού. Παράλληλα, με αφορμή τα πρώτα σχολικά, λογοτεχνικά κείμενα, «ερωτεύεται» παράφορα τις λέξεις. Στα ποιήματα, στα δοκίμια, στα λόγια. Η ποίηση συνοδοιπορεί με τις νότες και η ασώματος κεφαλή της ένωσης τους τον οδηγεί τα πρώτα του τραγούδια. Στον αντίποδα της φιλολογικής του διάθεσης, σπουδάζει Μαθηματικά στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας, σ’ εκείνα τα αλλόκοτα χρόνια του 1970. Οι εικόνες πυκνώνουν, τα συναισθήματα σε ροκ ρυθμούς, και σαν συνέπεια τραγούδια. Τραγούδια. Επιλέγει την δημόσια εκπαίδευση και δουλεύει σαν καθηγητής Μαθηματικών, αρχικά στο Κιλκίς και κατόπιν στα σχολεία του Πειραιά και της Αθήνας.
Στα οριακά χρόνια, στις αρχές του 1990, αποφασίζει να «εκτεθεί» και βρίσκει στον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, την φωνή για να το κάνει. Πρώτη, λοιπόν, συμμετοχή στον δίσκο του Βασίλη Παπακωνσταντίνου «Πες μου ένα ψέμμα ν’ αποκοιμηθώ» με τα τραγούδια:
Οι ψυχές και οι αγάπες
Η Μήλος
Ο ώριμος
Ο χειμώνας
Και αποφασίζουν να συνεργασθούν ξανά, στον επόμενο δίσκο του Βασίλη, «Να με φωνάξεις», με συμμετοχή 4 τραγουδιών:
Μη μιλάς
Φοινικιές
Η σούπα
Στο πεζοδρόμιο
Αφού παρακάμπτει τους αρχικούς δισταγμούς του, από φιλική διάθεση, δοκιμάζει να φτιάξει μόνο στίχους και συμμετέχει στον δίσκο «Στη σκιά της σελήνης» του συγκροτήματος “Μotivo 4”, φτιάχνοντας στίχους στα τραγούδια:
Replay ξανά
Τα παιδιά στο μπαλκόνι
Επόμενη συνεργασία, με τον Χριστόφορο Κροκίδη, όπου με την ίδια φιλική διάθεση ξεπερνώντας «ενοχές» απέναντι στην μελωδική του καταγωγή, φτιάχνει τα στιχάκια όλων των τραγουδιών, στον προσωπικό του δίσκο, με τίτλο «Ο φύλακας των σκουπιδιών».
Ετος 2003: Ωριμάζει ο καιρό για προσωπικό δίσκο. Οι δαίμονες του συρταριού.
Βρίσκει σύμμαχο στο πρόσωπο του Σταύρου Παπαθανασίου και στη φυσιογνωμία της Πολιτιστικής Παρέμβασης. Ακολουθεί μια επεξεργασία του υλικού με την ενορχηστρωτική ομάδα του Δημήτρη Βαρελόπουλου και του Γιάννη Τσιουλάκη. Και μετά από συζητήσεις επί συζητήσεων, δοκιμές επί δοκιμών, αναιρέσεις, εξαιρέσεις, αλλά και την αμέριστη φιλική υποστήριξη, για την τελική επιλογή, από τον Κωνσταντίνο Θεοφίλου, η κατάληξη είναι μια ενότητα από 14 τραγούδια, αντιπροσωπευτική των διαθέσεων του.
Ο δίσκος κυκλοφορεί τον Ιούλιο του 2003, με τίτλο "Της πόλης ξωτικό" .
πηγή:
www.boulasikis.gr
