Μου φαινεται πολυ περιεργο και πολυ υπερβολικο καποιος να ειναι τελειως ξεχασμενος απο ολους! Μαλλον θα ναι ξεχασμενος απο καποιο η καποια συγκεκριμενα ατομα που θα επιθυμουσε να εχει κοντα του αλλα για διαφορους λογους δεν συμβαινει αυτο. Κατα τη γνωμη μου, ξεχασμενος απο ολους θα μπορουσε να ειναι καποιος εαν το επιθυμουσε ο ιδιος για δικους του λογους και αυτο ειναι απολυτα σεβαστο, αλλα σ αυτη τη περιπτωση δε μιλαμε για μοναξια αλλα για μια συνειδητη κατασταση!
Γιατι τα γραφω αυτα? Επειδη θελω να καταληξω στο συλλογισμο οτι κανεις δε μπορει υπο φυσιολογικες συνθηκες να ζει ολομοναχος οποτε και σε καποιον που οντως νιωθει μοναξια το μονο που θα μπορουσα να κανω ειναι να δημιουργησω μια κατασταση που θα μπορουσε να τον βαλει σε σκεψεις και προβληματισμο πιο πολυ για το ατομο του παρα για τους αλλους.
Στα χρονια μας παρατηρουμε οτι προβαλλεται πολυ αρκετα η εικονα του μοναχικου ως μια προτυπη κατασταση, μια σταση ζωης και μια χωρις λογο απαξιωση για τους αλλους! Το βλεπουμε παντου! Στις ταινιες, στις ''καριερες'' των διασημων κτλ...
Δεν ειναι μοδα η μοναξια, δεν την επιλεγουμε και δεν τη διαφημιζουμε ως κατι ξεχωριστο! Ειναι αφυσικη κατασταση και αν τη διατηρουμε για πολυ καιρο παει να πει οτι εχουμε καποιο προβλημα! Δωρο για τη μοναξια λοιπον??? η αφυπνιση και οχι το χαιδολογημα και η λυπηση!!
Με εκτιμηση Dracula
