Μουσικές Αφιερώσεις !!!!

Αφιερώνω ένα πολύ αγαπημένο μου κομμάτι (ο ίδιος ξέρει ότι είναι αδυναμία μου το τραγούδι αυτο), σε ένα καλό παιδί και φίλο που αγαπάει και πονάει...

Μουσική: Μίλτος Πασχαλίδης
Στίχοι: Του δικού μας Θοδωρή Παυλάκου (Pavel)


Τώρα που γρήγορα νυχτώνει
σαν παραμύθι θα στο πω
Ο,τι αγαπάς δεν τελειώνει
και ‘γω ακόμα σ' αγαπώ
Ό,τι αγαπάς δε τελειώνει
και εγώ ακόμα σ' αγαπώ

Τώρα που γρήγορα βραδιάζει
σαν τραγουδάκι θα στο πω
Ό,τι θυμάσαι δε βουλιάζει
μη με ξεχνάς που σ' αγαπώ
Ό,τι θυμάσαι δε βουλιάζει
μη με ξεχνάς που σ' αγαπώ

Είναι πολλά που δε τα ξέρεις
ήθελα τόσο να στα πω
Όμως δε θέλω να υποφέρεις
γιατί ακόμα σ’ αγαπώ
Όμως δε θέλω να υποφέρεις
γιατί ακόμα σ' αγαπώ



"Έτσι σκληρά, έγινε ξένο ό,τι μας είχε απομείνει..."


[ Το μήνυμα επεξεργάστηκε από: falimento on 21-07-2005 18:48 ]

...

Πως λάθεψα τον άνεμο
τον πήρα για γαλήνη
και τα σχοινιά μου έλυσα
να φύγω για ταξίδι.

Και σαν ξανοίχτηκα λοιπόν
φτερά είχαν τα κουπιά μου
ο κευρανός ξεστράτισε
κι έκαψε την καρδιά μου.

Και πριν προλάβω να χαρώ
η τρικυμία μ' έζωσε
έφυγες με την αστραπή
και το ταξίδι τέλειωσε.

...

Ρίχνω την καρδιά μου στο πηγάδι


να γενεί νερό να ξεδιψάσεις


Σπέρνω την καρδιά μου στο λιβάδι


να γενεί ψωμάκι να χορτάσεις



Στη φωτιά τη ρίχνω την καρδιά μου

τα χεράκια σου έλα να ζεστάνεις

Στον αγέρα ρίχνω την καρδιά μου

να γενεί δροσούλα ν’ ανασάνεις ...


...

Κάπου εκεί ψηλά ή κάπου εδώ τριγύρω...

And if you’re taking a walk through the garden of life
What do you think you’d expect you would see?
Just like a mirror reflecting the moves of your life
And in the river reflections of me...

soldier of fortune stin ELLI !!!!!


xerei auti !!!

...μου αρέσει τόσο πολύ αυτό το κομμάτι ... ... το αφιερώνω σε όλους εσάς ...

Τους ήλιους δεν εμέτρησες
που σε ζητήσαν τόσα χρόνια
πού 'σαι γυναίκα
με τα γαλάζια τσίνορα

Σ' έκρυψε στο φουστάνι της
η μαραμένη κοπέλα
πέντε χειμώνες σ' έθαψαν
σε χιόνι λασπερό

Μεγάλη νυχτερίδα τρέφεται
απ' τη νιότη σου
γι' αυτό νωρίς βραδιάζει
πριν χορτάσεις
το μεσημέρι καίει
στα ψηλά τα δώματα
το κύμα σου ξανθό
λούζει τους δρόμους

Πεθαίνεις με τους ποιητές
κάθε ηλιοβασίλεμα
τα χέρια σου μυρίζουν
απ' τα μαλλιά τους
χτυπάει η καμπάνα
που δεν πιστεύεις πια
σε ξένη αυλή συνομιλείς
με το φεγγάρι

Σου 'φερε ο Μυλόζ
φέτος την άνοιξη
την πείνα σου ποιος άλλος μπορούσε να νοιαστεί
φουρτούνιασε τη γειτονιά
το φιλντισένιο αμάξι του
γίνου όμορφη, γίνου όμορφη,
στα περιβόλια θα σε δείξει

Έχεις ένα χαμόγελο
από μαργαριτάρια
ψαράδες Σικελοί
στο ταίριασαν να το φοράς
ψάξε και βρες το
πριν σε κλείσει η νύχτα
σ' ένα υπόγειο βαθύτερο
από τούτο

Όταν θα νιώθεις μοναξιά

όταν το σπίτι θα 'ναι άδειο

Θα 'χεις εμένα συντροφιά

και θα σου δίνω εγώ κουράγιο



Όταν μαυρίζει ο ουρανός

όταν παγώνει η αγκαλιά σου

Κι όταν σε πνίγει ένας λυγμός

εγώ θα έρχομαι κοντά σου



Μονάχα εσύ να 'σε καλά

μη δω στα μάτια σου ούτε δάκρυ

Μπορεί να ζούμε χωριστά

μα τότε ζήσαμε μια αγάπη




Να 'σαι κορίτσι μου καλά

και όταν ζητάς τον άνθρωπό σου

Θα είμαι κάπου εκεί κοντά

ο φύλακας ο άγγελος σου




Αν σου ραγίζει τη καρδιά κι αν μόνη θέλει να σ' αφήσει

Πες του πως κάποιος μια φορά αληθινά σ' είχε αγαπήσει ...

Τι παραμύθι να σου πω ποια ιστορία
να κοιμηθείς και να έχεις όνειρα γλυκά,
όλη η ζωή μου μια μεγάλη απορία
που θα λυθεί όταν θα φύγω μακριά

Σε αυτό το κόσμο όλα έχουν παλιώσει
και αυτό το σπίτι οχυρό χωρίς κλειδιά,
παγωνιά στήσαν στο μπαλκόνι τους λημέρι
και μια τσιγγάνα στην αυλή τους τραγουδά

Πάψε να κλαις για ό,τι πέρασε σωστά
κλείσε τα μάτια σου και κοίταξε μπροστά,
πάμε μαζί και με βοριά και με νοτιά,
εδώ αρχίζει και τελειώνει η φωτιά

Τι παραμύθι να σου πω ποια ιστορία
άγγελοι καίνε τα φτερά τους στις γωνίες
και 'γω το θαύμα περιμένω μες στα κρύα,
απ' τους αλήτες τα παιδιά τους ποιητές

... όνειρα γλυκά ...

Τι ξέρεις για τον καιρό

Γι’ αυτόν τον άνεμο

Την κάθε της ματιά

Που γυρνάει και σβήνει

Τη γνώριζες γι’ αυτήν

Για τα χείλη της

Την κάθε της φωτιά

που γυρνάει και δίνει



Ήτανε αέρας πάντα

Σύννεφο σκοτεινό

Δεν τη βρίσκεις δεν τη φτάνεις

Ψάχνει το χαμό



Ήτανε αέρας πάντα

Σύννεφο βιαστικό

Μες σε τρένα, μες σε πλοία

Κλαίει το χωρισμό



Τι γνώριζες γι’ αυτήν

Για τη μάνα της

Την κάθε της σιωπή, πριν τραγούδι γίνει

Τι γνώριζες γι’ αυτήν

για το γέλιο της

Την κάθε της φωτιά

που γυρνάει και δίνει



Ήτανε αέρας πάντα...

Να'μαι καλά στα χαμηλά
και δω στη γη να ξημερώνω
να ζω με τούτα τα ψιλά
να χάνομαι στο χρόνο

Να σέβομαι τη λογική
τα συναισθήματα να πνίγω
κρυφά να γίνομαι παιδί
να ξαναπαίζω λιγο

Αχ ζωή κάτι μου κρύβεις
κάτι μαγικό που το ποθώ
πως περνάς και νιώθω να τ'αγγίζω
όσο το απωθώ

Να λέω το πικρό γλυκό
να'χω δυο πόδια για να βγαίνω
καφέ να πίνω στο σταθμό
να μην πηδάω στο τρένο

Να βάζω παρα'κει το εγώ
μην αγαπήσω σαν κουρσάρος
κι απ'του ονείρου να λυγώ
το πουπουλένιο βάρος

Αχ ζωή....

Απόψε θέλω να πιω

τίποτα μετά να μη θυμάμαι

μέσα στον καπνό να παγιδευτώ

συνέπειες να μη φοβάμαι



Απόψε θέλω να πιω

Θέλω να ξεφύγω από τα όριά μου

Μέσα στον καπνό να εξομολογηθώ

για τα χαμένα όνειρά μου




Θ' ανάβω με τσιγάρα θα σβήνω με ποτά

τώρα που πήρα τη λαχτάρα στάχτη να γίνουν όλα πια



Απόψε θέλω να πιω

όλους και όλα να τα διαγράψω

Μέσα στο καπνό να εξαφανιστώ

πίσω να μην ξανακοιτάξω ...

Πιασμένος σε παγίδα

κι έχουν περάσει χρόνια

στην πόρτα σου γυρνάω κάθε πρωί

Στη σκέψη σου αρρωσταίνω

στέκω βαριανασαίνω

θυμάμαι όταν σ' είχα πρωτοδεί



Δε μένει εδώ κανείς

μόνο τα δέντρα μείναν ίδια

κι άδειοι δρόμοι με σκουπίδια

Δε μένει εδώ κανείς

σκληρό το φως που ξημερώνει

σα μεθυσμένο μ' ανταμώνει και με λειώνει



Ξεπούλησα το νου μου

κορόιδο του εαυτού μου

αράχνη σ' ακατοίκητο ουρανό

Νομίζω τα 'χω χάσει

δε σ' έχω ξεπεράσει

κοιτάζω το κουδούνι σου αδειανό



Δε μένει εδώ κανείς

μόνο τα δέντρα μείναν ίδια

κι άδειοι δρόμοι με σκουπίδια

Δε μένει εδώ κανείς

σκληρό το φως που ξημερώνει

σα μεθυσμένο μ' ανταμώνει και με λειώνει...

Ευτυχείς λυπημένοι και πότες
με κρασί με καπνό και δυο νότες
ταξιδέψαμε αργά σε κρεβάτια ζεστά
μα θαρρώ πως ξυπνήσαμε αργά...

Αν η σιωπή δε φέρνει αμηχανία
το ναι και τ’ όχι αν το λες
με ίδια ευκολία,
εκεί η αγάπη κατοικεί.

Τα βήματα όταν ακούς
και τα γνωρίζεις
δεμένος μα ελεύθερος βαδίζεις,
εκεί η αγάπη κατοικεί.

Όταν ρωτάς πώς , πότε , πού , γιατί;
Η αγάπη εκεί δεν κατοικεί.

Αν ένα βλέμμα δίδεις
κι όμως περισσεύγει
κρυφοκοιτάς πίσω απ’ το τζάμι
όταν φεύγει,
εκεί η αγάπη κατοικεί.

¶μα ρωτάς πώς , πότε , πού ,γιατί;
Η αγάπη εκεί δεν κατοικεί.
¶μα ρωτάς πώς , πότε , πού , γιατί;
ίσως και κει να κατοικεί.

Μα αν δε μπορείς να συγχωρείς
πού μένει η αγάπη δε θα βρεις.

... ...

Στην Εύη! Και σ' εκείνη τη διαδρομή προς τη Χώρα της Νάξου..


Βγες στο μπαλκόνι να δεις

το φεγγάρι που φέγγει την πόλη

και θυμήσου δικές μας στιγμές

δες στα μάτια μου μπογιές

που χρωματίζουν θάλασσες

Και τρέξε με τη σκέψη σου

πιο γρήγορα απ’ το φως

μ’ ανάσα γρήγορη, ζεστή

αγάπησέ με



Βγες στο μπαλκόνι να δεις

το φεγγάρι που αφήνει την πόλη

και θυμήσου τις όμορφες στιγμές

δες στα μάτια μου φωτιές

που κυματίζουν θάλασσες



Κι άγγιξε το λαιμό μου ροζ

με τα χείλη σου τα υγρά

μ’ ανάσα γρήγορη, ζεστή

αγάπησέ με



Βγες στο μπαλκόνι να δεις...

Σ' είδα χθες στον ύπνο μου, να μ' έχεις αγκαλιά,

Ξύπνησα και δίπλα μου, μονάχα ερημιά




Δάκρυ που κυλάς στο μαξιλάρι μου

ζάλισε με ν' αποκοιμηθώ

Πως ξαπλώνει στο κρεβάτι πλάι μου

άλλη μια φορά να ονειρευτώ



Γέλαγες στον ύπνο μου, με γέμιζες φιλιά

Ξύπνησα και δίπλα μου γελούσε η μοναξιά ...

Δεν παίρνεις πια, δεν παίρνεις πια, να πεις πως μ' αγαπάς

δεν παίρνεις πια να δεις αν ζω ή αν χώρια σου πεθαίνω

κι εγώ σωπαίνω στο καλώδιο του ΟΤΕ και στο ποτέ σου απαντώ

και περιμένω διαρκώς



Του ρου ρου ρου...



Δεν παίρνεις πια, δεν παίρνεις πια, από τη Σαλονίκη

στη μαύρη Αθήνα να με βρει η μακρινή φωνή σου

κι εγώ μαζί σου αν μιλώ, ώσπου ο ύπνος να με πάρει

στο μαξιλάρι με το τηλέφωνο ανοιχτό...



Δεν παίρνεις πια δεν τηλεφωνείς

Πάει καιρός να με θυμηθείς

κι έτσι κι εγώ

θα το ξεριζώσω κι ας πας στο καλό...



Του ρου ρου...

My friends are so depressed
I feel the question
Of your loneliness
Confide..., 'cause I'll be on your side
You know I will, you know I will

X Girlfriend called me up
Alone and desperate
On the prison phone
They want... to give her 7 years
For being sad


I love all of you
Hurt by the cold
So hard and lonely too
When you don't know yourself

My friends are so distressed
And standing on
The brink of emptiness
No words... I know of to express
This emptiness



Imagine me taught by tragedy
Release is peace
I heard a little girl
And what she said
Was something beautiful
To give... your love
No matter what



........

me aperigrapti siginisi kai agapi afierono to ayra tou panagopoulou dimitri se olous tous mousikofilous tou galaxia !!!!!!

Μπροστά σου τα φώτα μιας πολιτείας

που περιμένει τις ανασκαφές...


Και τα κλουβιά με τα καναρίνια που κοιμούνται

βαλμένα στη σειρά...



Και 'γω που δεν έμαθα ακόμα ποιος είμαι

ένας κουρασμένος σκοπός, χωρίς προοπτική...



Και 'συ που σε λίγο θα σβήσεις, ένα από τα φώτα

για να κοιμηθείς, με κάποιον που μου μοιάζει...


Έτσι που τα σίδερα του κλουβιού, να χαθούν για μια στιγμή

μέσα στο σκοτάδι...



Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για 'μένα χωρίς εμένα



Τα ρούχα μου παλιώσανε και δεν αντέχουν

τρύπες στα γόνατα από τις υποκλίσεις

τσέπες ξηλωμένες απ' τα κέρματα

χαλασμένα φερμουάρ, χάσκουν χρεοκοπία



το κορμί μου μελανιασμένο

μες στο κρύο σαν λάθος

που δεν το παραδέχεται κανένας

γυρνάει και ζητά τη ζεστασιά σου...



Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για 'μένα χωρίς εμένα

Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για 'μένα χωρίς εμένα


Τα τσιμέντα σου καινούργια

με έπιπλα λουστραρισμένα και μάρμαρα λευκά

μια γελάδα που στραβώνει

και δε σ' αφήνει χώρο να σταθείς


και μόνο εγώ απ' όλα εκεί μέσα


σαπίζω σαν σε αρχαίο τάφο


σκεύη παραστάσεις βρέθηκαν εκεί


εκτός από εμένα


που σε κρύπτη μυστική


ψάχνω ακόμη να σε βρω να μ' αναστήσεις


Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για 'μένα χωρίς εμένα

Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για 'μένα χωρίς εμένα


Τα ρούχα μου παλιώσανε και πέφτουν, σαν χρεοκοπημένες κυβερνήσεις...

Γέρασα μ' ένα παιδικό παντελονάκι και το πλοίο δε φάνηκε ακόμη...

Σε σφίγγω πιο πολύ γιατί κρυώνω, το κορμί μου δρόμος

που εκτελούνται δημόσια έργα

κομπρεσέρ μ' ανοίγουν και με κλείνουν...


Τράβα λίγο τη κουρτίνα να με δεις, έγινα διάδρομος για στρατιωτικά αεροπλάνα

και το μυαλό μου, αποθήκη, για ραδιενεργά κατάλοιπα...


Μέτρα ασφαλείας πήρανε, για την αναπνοή μου

και σε πολυεθνικό μονόδρομο

το μέλλον μου, δώσαν αντιπαροχή...


Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για 'μένα χωρίς εμένα

Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για 'μένα χωρίς εμένα



Έτσι ζω, προκαταβολικά

το παρελθόν μου

και με δυο, γυμνά καλώδια

για χέρια

αγκαλιάζω τα ψηλά σου βολτ

για στερνή φορά...



Φοβάμαι !!!