Πέντε - έξι όπως λέμε "βάλε μια ντουζίνα"?
Δύο ήδη ανέφερα παραπάνω: Χατζιδάκις, Μαρκόπουλος. Αν έρθουμε και πιο κοντά στο σήμερα, θα προσέθετα ίσως και τον Σπανουδάκη (ο οποίος είναι και μικρότερος ηλικιακά και μπορεί στο μέλλον να προσφέρει και πολλά περισσότερα).
Θα συμφωνήσω φυσικά με τον Geordan που υπενόησε ότι δεν μπορούμε να συγκρίνουμε τα έργα ενός δημιουργού με τα έργα ενός άλλου... Κι ειδικά όταν μιλάμε για τα έργα των παραπάνω, νομίζω ότι έχουν αγαπηθεί και αφομοιωθεί από όλους μας. Οπότε και η σύγκριση αυτή καθ' αυτή δεν έχει ιδιαίτερη σημασία όταν αναφερόμαστε στις κορυφές!
Νομίζω ότι αποτελεί κοινό τόπο ότι όλοι οι προαναφερθέντες είναι σπουδαίοι. Από 'κεί και πέρα το θέμα είναι τι "κάθεται" καλύτερα στο αυτί του καθενός.
Και τέλος αγαπητέ εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι: Δεν αμφισβητώ την σπουδαιότητα των έργων του Θεοδωράκη. Η ένσταση μου αφορά στην αντιμετώπιση της πολιτείας και στην υπέρμετρη "προτίμηση" υπέρ του, στην προσπάθειά τους να κάνουν τον Μίκη τον άλλοτε αγωνιστή μόδα και must για τα αυτιά της "καλής κοινωνίας", καθώς και στην προσπάθειά τους να μας ρίξουν "στάχτη στα μάτια"... Προβάλλοντας δηλ. τον Θεοδωράκη, να μας πείσουν ότι παράγουν πολιτισμό!
Ελπίζω να σε κάλυψα...
Υ.Γ.: Geordan, δεν νομίζω ότι υπάρχει ιδιαίτερος λόγος να ανησυχούμε ότι το μέλλον της μουσικής θα περιέλθει στα χέρια των Φοιβο-Καρβέλων, τη στιγμή που κι αυτοί που πάνε και τα "ακουμπάνε" κάθε βράδυ στα μπουζούκια, μέσα σε μία σεζόν έχουν ξεχάσει τα σουξεδάκια της προηγούμενης...