Η κατάθλιψη ως μουσική αρετή

η μελαγχολία είναι το πιο υγιές και δημιουργικό συναίσθημα που μπορεί να νιώσει κάποιος άνθρωπος... (κατά τη γνώμη μου πάντα).
και αυτό γιατί η μελαγχολία έρχετε μέσα από τη νοσταλγία... και αυτό "φέρνει" σκέψεις και πολλές εικόνες τις οποίες κάποιος μπορεί να τις μεταφέρει σε ένα φύλλο χαρτί με μολυβι, σε ένα καμβά με πινέλο ή ακόμα και σε μικρές μαύρες κουκίδες σε ένα πεντάγραμμο.

"χωρίς αυτή τη σκοτεινιά, τα χρόνια μένουν άδεια..." Σ.Μ.

Δημιουργικό ναί,υγιές όμως....δέν θά τό'λεγα.Αν ήταν έτσι,θά έπρεπε όλοι μας να είμαστε συνεχώς μελαγχολικοί.

Αλλωστε η πολλή και συνεχής μελαγχολία καταλήγει σέ κατάθλιψη,που βεβαίως δέν είναι μιά υγιής κατάσταση τού οργανισμού.

Οπως όλα τά πράγματα,έτσι και η μελαγχολία χρειάζεται κάποιο μέτρο....

Προσωπικά έχω όντως γράψει κάποια κομμάτια όντας εν καταστάσει μελαγχολίας.Αλλά μόλις ένα κομμάτι ολοκληρωνόταν,ένοιωθα την χαρά ότι είχα δημιουργήσει κάτι και έτσι η μελαγχολία μου επήγαινε περίπατο.....

"Έτσι βγαίνουν τα τραγούδια μάτια μου
Σε γνωρίζει ο πόνος και έρχεται κοντά σου
Ακουμπάει το χέρι πάνω στα μαλλιά σου
Και έτσι κάνεις κουράγιο και τραγούδι άγιο"

Θα συμφωνησω με το Hastaroth. Ειναι δημιουργικη η θλιψη, αλλα ελεγχομενη, γιατι αλλιως καταστρεφει! Ευτυχως δεν ειναι η μονη πηγη εμπνευσης!!!!!

Και μια και ο τίτλος του τοπικ μιλαει για καταθλιψη...
Ποια είναι τελικά η σχέση δημιοργικότητας και ψυχικων διαταρραχων..(πχ καταθλιψη)
και ποιοι ειναι κατάλληλοι να απαντήσουν γιατροι? ψυχολογοι? νευροεπιστημονες?

Quote:

Το μέλος eua στις 11-10-2005 στις 00:56 έγραψε: Και μια και ο τίτλος του τοπικ μιλαει για καταθλιψη... Ποια είναι τελικά η σχέση δημιοργικότητας και ψυχικων διαταρραχων..(πχ καταθλιψη) και ποιοι ειναι κατάλληλοι να απαντήσουν γιατροι? ψυχολογοι? νευροεπιστημονες?

Δεν ειμαι ειδικη αλλα απο ντοκυμαντερ που εχω δει για διασημους καλλιτεχνες (ζωγραφους, γλυπτες, λογοτεχνες) η καταθλιψη, τα απωθημενα ή και απλα ο πονος για την απωλεια εν γενει ηταν συνηθισμενα χαρακτηριστικα τους! Μαλιστα μια αμερικανιδα γλυπτρια -ξεχναω το ονομα της- απο τη στιγμη που βρηκε την ευτυχια στην προσωπικη της ζωη, δεν μπορουσε πλεον να φτιαξει κατι αξιολογο γιατι τα εργα της ηταν παιδια της καταθλιπτικης της μανιας!!
Υποθετω οτι σε περιπτωσεις καταθλιπτικων φυσεων ο οργανισμος βρισκει διεξοδο στην τεχνη για να διοχετευσει την οποια ισχυρη, αρνητικη ενεργεια κρυβει εντος.

Αυτό που λες μου θυμίζει "Το φονικό της Ιζαμπέλας Μόλναρ" του Δημήτρη Χατζή
αν δεν το έχετε διαβάσει ... ταιριάζει πολύ με αυτο το τόπικ.

Να γιατί δεν είμαι καλλιτέχνης

Μήπως τελικά η σχέση πόνου-δημιουργίας μπορεί να παραλληλιστεί με εκείνη του στρειδιού-μαργαριταριού; Σίγουρα και κάποιος άλλος θα το έχει σκεφτεί! Αν υπάρχει σχετική βιβλιογραφία ή αναφορα, ας με ενημερώσει κάποιος παρακαλώ.

Ωστόσο το παραπάνω δεν μπορεί να ισχύει πάντα.
Μια τέτοια θεώρηση θα ήταν ισοπεδωτική αν σκεφτούμε τραγούδια όπως π.χ. το "What a wonderful world" και την Ωδή στη Χαρά τα οποία και θεωρώ ορισμένα από τα περισσότερο εμπνευσμένα κομμάτια που έχουν γραφτεί ποτέ.

Δύσκολο ζήτημα. Πάντως νομίζω ότι τα αληθινά ωραία τραγούδια είναι εκείνα που κουβαλούν μια χαρμολύπη. Όχι δηλαδή τελείως κατάθλιψη και μαυρίλα, αλλά ούτε και "όλα είναι ωραία και είμαστε στην τρελή χαρά". Και το νομίζω αυτό, διότι τα τραγούδια απεικονίζουν ή πρέπει να απεικονίζουν τη ζωή, όπου ποτέ δεν υπάρχει η απόλυτη χαρά ούτε όμως και η απόλυτη λύπη. Ακόμη και η πιό μεγάλη ευτυχία δε συνοδεύεται πάντα από μια αγωνία?Για το αν θα είμαστε καλά και ευτυχισμένοι και αύριο?Η αγωνία αυτή δε μετριάζει λίγο τη χαρά μας? Μ' εμένα τουλάχιστο αυτό συμβαίνει. Απ' την άλλη, ακόμη και στις πιό δύσκολες στιγμές μας, δεν αναζητάμε κάτι να μας δώσει ελπίδα και αισιοδοξία?Το τραγούδι για μένα πρέπει να τα περιέχει και τα δύο. Και επίσης αγαπώ πολύ τα νοσταλγικά τραγούδια, που έχουν την ικανότητα να με μεταφέρουν σε χαμένους παραδείσους, χωρίς όμως να με κάνουν να μελαγχολώ. Πράγμα πάρα πολύ δύσκολο βέβαια.