Νομίζω είναι πολύ δύσκολο να απαντήσει κανείς απόλυτα πιο είναι το αγαπημένο του οργανικό κομμάτι (instrumental στην ...νεοελληνική). Επειδή κάθε στιγμή οι διαθέσεις αλλάζουν και οι μουσικές χρωματίζουν συναισθηματικά κι ακολουθούν τις διαθέσεις μας, η όλη κατάσταση είναι ολίγον τι ρευστή. Για να μη μακρηγορώ, θα επιλέξω με πόνο δύο κομμάτια, αποκλείοντας πολλά άλλα, εξίσου υπέροχα. Ένα ελληνικό κι ένα ξένο.
1. Το Μινόρε του τεκέ, του Χαλκιά, ο οποίος έβγαινε με το ψευδώνυμο Jack Gregory. Πρόκειται για ένα ιστορικό κομμάτι, αφού είναι η πρώτη ηχογράφηση με μπουζούκι που έγινε ποτέ. Η ηχογράφηση έγινε το 1928 σε δίσκο γραμμοφώνου 78 στροφών, όχι εδώ αλλά...στην Αμερική. (Οι πρώτες ηχογραφήσεις με μπουζούκι στην Ελλάδα άρχισαν το 1932 με το Βαμβακάρη, σηματοδοτώντας και την αρχή του τέλους του σμυρναίικου τραγουδιού). Το μινόρε του τεκέ, αποτελεί ένα εξαιρετικό δείγμα μουσικής γραφής, γραμμένο στην οκτάηχο, (σε ήχο τρίτο του σκληρού διατόνου) και αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για πολλούς μεταγενέστερους. Ο μεγάλος αδικοχαμένος Γιάννης Παπαιωάννου δήλωνε, ότι εξαιτίας αυτού του τραγουδιού, που όμοιό του δεν έχει γραφτεί, είχε το ερέθισμα να ασχοληθεί με το μπουζούκι. Τέλος ο σημαντικός λαϊκός συνθέτης Περιστέρης, το 1947 έβαλε στίχους στο Μινόρε του τεκέ, αφού του έκανε και κάποιες...μικροεπεμβάσεις και προέκυψε το πολύ γνωστό σε όλους μας ρεμπέτικο το Μινόρε της αυγής. Όποιος επιθυμεί να έχει στη μουσική του βιβλιοθήκη την αυθεντική ιστορική ηχογράφηση του 1928, μπορώ ευχαρίστως να τη στείλω σε μορφή mp3.
2. O Ροζ πάνθηρας του Χένρι Μαντσίνι. Είναι ένα εξαιρετικό κομμάτι καταπληκτικής έμπνευσης. Ο Μαντσίνι πειραματίζεται με τη χρωματική κλίμακα, πετυχαίνοντας να συνθέσει ένα μοναδικό έργο, που δεν συνδυάζει μόνο ρυθμό, κίνηση και συναίσθημα, αλλά είναι διανθισμένο και με μια πανέμορφη μελωδία, το θέμα της οποίας εξελίσσεται κι επαναλαμβάνεται σε όλο το έργο, δίχως να σε κουράζει. Είναι πραγματικά πολύ δύσκολο να συνθέσει κάποιος ένα τόσο ολοκληρωμένο και συνάμα μελωδικό κομμάτι, γραμμένο σε μια τόσο βαριά κλίμακα. Κάτι αντίστοιχο στην
ελληνική μουσική κατάφερε ο Χιώτης.
exaisio
)κομμάτια που ξεχωρίζουν για τον καθένα μας!Επειδή μ'αρέσουν πολλά-ανάλογα βέβαια και με τη διάθεση-θα αναφέρω το πρώτο ελληνικό που μου έρχεται στο μυαλό:"Ο χορός των Χαρταετών" του Μίκη Θεοδωράκη! 
