Τα παιδιά είναι αλήθεια πως ξέρουν πολύ περισσότερα για κάποια θέματα απο ότι νομίζουμε και τους δημιουργούνται πολλές απορίες. Σ’αυτή την περίπτωση πρέπει να ξέρουμε απο πριν τι θα δούνε γιατι στην πλειοψηφία τους οι ομοφυλοφυλικές παραγωγές έχουν σκληρές σκηνές μέσα (δεν αναφέρομαι καν στο Hollywood). Όπως είπες κι εσύ, πρέπει να υπάρχει κάποιος να τους εξηγήσει περι τίνος πρόκειται. Όσο για το ότι σε ρώτησα αν είδες μια τέτοια ταινία, είναι για να ξέρω για τι είδος μιλάμε (γιατι ας πούμε αν είδες αυτή του Hollywood με τον tom hanks δεν πιάνεται :)
Απο κεί και πέρα....ναί υπάρχει και αντίστροφος ρατσισμός....όχι μόνο στο χρώμα αλλα και στις σεξουαλικές προτιμήσεις και στην όποια διαφορετικότητα. Απο το ένα άκρο στο άλλο.... να δούμε πότε θα επιτευχθεί μια ισορροπία
Καλή βδομάδα στη σχολή και εκτός
Ευχαριστώ...μια χαρά προβλέπεται η βδομάδα διότι οι καθηγητές έχουν απεργία πέμπτη και παρασκευή, το οποίο σημαίνει ότι θα κάνω 5ήμερο (τη δευτερά δεν έχω μάθημα
)
Ποιά είναι η ταίνια που λές με τον Tom Hanks???Δεν πρέπει να την έχω δεί...πάντως αυτό που μου άρεσε αρκετά και είχε έτσι ομοφυλοφιλικό περιεχόμενο ήταν το "House at the end of the world" με τον Κόλιν Φάρελ...έχω δεί κί άλλα που δεν θυμάμαι ονόματα τώρα.
Ισορροπία είναι δύσκολο να επιτευχθεί...δεν μπορεί κανείς παρά να ελπίζει ότι απλά κάποια στιγμή θα μπορούν οι άνθρωποι να αποδέχονται το διαφορετικό και να μην προσπαθούν να το εξαλείψουν μόνο και μόνο επειδή δεν μπορούν να το καταλάβουν (και συνήθως ούτε καν προσπαθούν να το καταλάβουν!).
Quote:
|
Το μέλος Soiram στις 08-11-2005 στις 15:22 έγραψε:
Ποιά είναι η ταίνια που λές με τον Tom Hanks???Δεν πρέπει να την έχω δεί
|
|
μαλλον στο Φιλαδελφεια με Tom Hanks και Antonio Banderas αναφερεται η ΡΕβεκα, και το ομωνυμο κομματι απο Bruce Springsteen
για την ταινια πληροφοριες εδω
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : W4TT4N4B3 στις 08-11-2005 16:14 ]
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : W4TT4N4B3 στις 08-11-2005 22:04 ]
Ναί, για το Φλαδέλφεια λέω. Πολύ ωραίο τραγούδι αλλα απο κεί και πέρα κλασσικό....hollywood
Χμμμ...δηλαδή να μην την πάρω από το video club να την δω; Δεν αξίζει; Ο Tom Hanks μου αρέσει σαν ηθοποιός, ειδικά στο Trouman Show τον βρήκα πολύ καλό (ok τώρα είναι που ξεφύγαμε από το θέμα της συζήτησης!
).
Αν θέλεις να δείς την ταινία να την πάρεις, εσύ θα αποφασίσεις αν αξίζει να τη δείς. Εγώ τη βρήκα πολυ καλουπωμένη στις ιδέες της βιομηχανίας του αμερικάνικου κινηματογράφου, κι ας είναι το θέμα της κάπως διαφορετικό. O hanks πήρε όσκαρ για το ρόλο του ως ομοφυλόφυλος δικηγόρος. Καλός ήτανε αλλα το όσκαρ υπερβολικό...εξάλλου η ακαδημία ακολουθεί κι αυτή ‘μόδες’. Εκείνο τον καιρό αν είχε το θάρρος ένας ηθοποιός να υποδυθεί έναν ομοφυλόφυλο ήταν υποψήφιος για το αγαλματάκι.
Αυτά δεν τα λέω για να σε αποτρέψω απο το να δείς την ταινία, είναι αρκετά συγκινητική και έχει κάτι παραπάνω να πεί απο τις πλείστες που γυρίζονται στο άψε σβήσε.
Quote:
|
Το μέλος Soiram στις 08-11-2005 στις 22:09 έγραψε:
Χμμμ...δηλαδή να μην την πάρω από το video club να την δω; Δεν αξίζει; Ο Tom Hanks μου αρέσει σαν ηθοποιός, ειδικά στο Trouman Show τον βρήκα πολύ καλό (ok τώρα είναι που ξεφύγαμε από το θέμα της συζήτησης! ).
|
|
στο Truman Show επαιζε και ο Hanks γιατι στον πρωταγωνιστικο ρολο θυμαμαι τον Jim Carey
@ Όλα εντάξει, αλλά πήγε κανείς να δει καμιά ταινία απ' αυτό το φεστιβάλ πριν αρχίσει τις "διαγνώσεις" ; Να τις δει από περιέργεια, ή ίσως για να αναθεωρήσει τα γεμάτα σιγουριά λόγια που γράφει στα posts ;
Και... η άποψη των δημιουργών! Πραθέτω τη συνέντευξη που παραχώρησε στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία η σκηνοθέτις Μαρία Μπίτι, η οποία και τιμήθηκε στο εν λόγω φεστιβάλ.
ΜΑΡΙΑ ΜΠΙΤΙ
«Τίποτα πιο διεγερτικό απ' το μυαλό»
Της ΕΥΑΝΝΑΣ ΒΕΝΑΡΔΟΥ
Στο τηλέφωνο ακούγεται η φωνή μιας νέας, γελαστής και πολύ ευγενικής γυναίκας. Σου δίνει την αίσθηση ατόμου καλλιεργημένου και χαμηλών τόνων. Δύσκολα θα φανταζόταν κανείς πως σκηνοθετεί λεσβιακές πορνογραφικές ταινίες σαδομαζοχιστικού περιεχομένου.
Πόσο μάλλον πως πρωταγωνιστεί σε πολλές απ' αυτές - συνήθως στο ρόλο της «δούλας» που υποτάσσεται στην «αφέντρα». Κι όμως. Μιλά γι' αυτό με τον πιο απλό και αφοπλιστικό τρόπο.
Πριν από λίγες μέρες η βραβευμένη σκηνοθέτρια και παραγωγός Μαρία Μπίτι, μια όμορφη νέα γυναίκα με εκφραστικό πρόσωπο και κοντά, ξανθά, αγορίστικα μαλλιά, βρέθηκε στην Ελλάδα ως τιμώμενο πρόσωπο του 1ου Φεστιβάλ Γκέι και Λεσβιακών Πορνογραφικών Καλλιτεχνικών Ταινιών που διοργάνωσε η Proud Promotions. Η νεοσύστατη διαφημιστική αυτή εταιρεία, που απευθύνεται αποκλειστικά στο ομοφυλόφιλο κοινό της Ελλάδας, με επικεφαλής την Μαρία Cyber (που αρθρογραφεί στην «Athens Voice»), βάλθηκε να μας πείσει πως πορνογραφία δεν είναι μόνο οι ταινίες μαζικής παραγωγής των βιντεοκλάμπ, αλλά μπορεί να έχει καλλιτεχικές αξιώσεις και κοινωνικό περιεχόμενο. Κι εδώ είναι που μπαίνει η Μαρία Μπίτι: μια αμερικανίδα λεσβία, που ξεκίνησε στη Ν. Υόρκη ως σκηνοθέτρια ταινιών για φεμινίστριες περφόμερ, αλλά γρήγορα τα παράτησε για να γυρίζει πορνό με τον δικό της τρόπο, και να καταγράφει έτσι τον πόθο της «για κυριαρχικές γυναίκες».
Οι ταινίες της, μαυρόασπρες και ιδιαίτερα φροντισμένες στιλιστικά, παραπέμπουν στο μοντέλο των βωβών φιλμ της γερμανικής αβανγκάρντ του '20. Λόγος δεν υπάρχει. Μόνο μεσότιτλοι. Και κυριαρχεί ο φετιχισμός (κορσέδες, λάτεξ, δέσιμο με σχοινιά, σωματικές τιμωρίες) που εκφράζει την προσωπική επιθυμία της σκηνοθέτριας για ερωτική κυριαρχία από τα χέρια μιας άλλης γυναίκας: όπως λ.χ. μιας υπηρέτριας από την κυρία της που την «τιμωρεί», στην πρώτη της ταινία «Elegant Spanking» (1995).
- Πώς θα συστήνατε τον εαυτό σας;
«Μάλλον ως μια δημιουργό ερωτικών φετιχιστικών ταινιών φαντασίας. Ξεκίνησα στις αρχές του '90, όταν είχα μια σχέση με μια γυναίκα dominatrix (σ.σ.: κυριαρχική), που ήθελε να γίνω η υποτακτική της: έτσι προέκυψε το "Elegant Spanking" όπου παίζουμε οι ίδιες τον εαυτό μας. Μ' αυτόν τον τρόπο θέλαμε να εξερευνήσουμε περισσότερο την υφή της σχέση μας».
- Με το να εκτεθείτε;
«Ναι, βέβαια. Η δημόσια έκθεση, η επιδειξιμανία είναι συστατικό στοιχείο αυτού του είδους σχέσης, αναπόσπαστο μέρος της φετιχιστικής λογικής. Το να μας βλέπουν μας διέγειρε. Το να παίζεις με το μυαλό είναι το πιο ερεθιστικό πράγμα. Κι αυτή άλλωστε είναι μια από τις παραμέτρους που διαφοροποιούν τις ταινίες μου από την κοινή πορνογραφία: η ψυχολογική κορύφωση, το "χτίσιμό" της, αντί για την ωμή διείσδυση που συνήθως δεν περιλαμβάνει κανένα παιχνίδι ή μυστήριο, κανέναν αισθησιασμό. Δεν είναι τυχαίο ότι πολλοί σήμερα εκθέτουν την ερωτική τους ζωή στο Ιντερνετ. Και δεν μιλάω μόνο για το cyber sex που γίνεται επί πληρωμή από επαγγελματίες, αλλά και για απλούς ανθρώπους που εμφανίζονται να κάνουν έρωτα στο υπνοδωμάτιό τους».
- Ο φεμινισμός πάντως, που αρχικά «σκηνοθετούσατε», δεν έχει και πολύ σχέση με ολ' αυτά...
«Οχι, αλλά ανέκαθεν αγαπούσα τις δυναμικές γυναίκες, που έχουν τον έλεγχο της ζωής και του μυαλού τους. Αυτό με διεγείρει. Μεγάλωσα στη Ν. Υόρκη, σ' ένα πολύ ελεύθερο περιβάλλον με δυο ανοιχτόμυαλους γονείς, που από νωρίς με μύησαν στην τέχνη, στο φιλμ, στη φωτογραφία. Η μητέρα μου ήταν σαν αδέρφη για μένα - με έφερε σ' επαφή με τον απενοχοποιημένο ερωτισμό μέσα από την τέχνη. Θυμάμαι πως είδα το "Salo" του Παζολίνι πάρα πολύ μικρή. Οι γονείς μου υπήρξαν ανέκαθεν πολύ υποστηρικτικοί. Βλέπουν τις ταινίες μου, μπαίνουν στο site μου... Δεν τους έκρυψα ποτέ τις προτιμήσεις μου που αντιλήφθηκα από πολύ μικρή. Αλλωστε, ο πατέρας μου, ως γυναικολόγος δέχεται συχνά πολλούς φίλους και συνεργάτες μου: επαγγελματίες dominatrix, πόρνες... Από μικρή είχα πρόσβαση στο "Playboy" του. Δεν γνώρισα καμία λογοκρισία».
- Ούτε με τις ταινίες σας;
«Οχι. Στις ταινίες μου ποτέ δεν χρησιμοποιώ ανηλίκους και είμαι πολύ προσεκτική. Σέβομαι τους συνεργάτες μου. Τα φιλμ μου έχουν προβληθεί σε γκαλερί, σε μουσεία, σε φεστιβάλ. Δεν θεωρούνται τόσο "σκληρές", αλλά περισσότερο καλλιτεχνικές ταινίες. Αλλωστε δεν παρουσιάζω τόσο ακραίες καταστάσεις».
- Δεν είναι αρκετά ακραίο μια γυναίκα να ουρεί κι εσείς να πίνετε τα ούρα της;
«Οχι με τον τρόπο που εγώ το γύρισα: σε μαυρόασπρο, με απαλό, ρομαντικό θα έλεγα τρόπο. Είναι άλλωστε μέρος της καθημερινής ρουτίνας του εν λόγω ζευγαριού (δηλαδή της σχέσης που είχα τότε με την Ρόζμαρι). Για μένα αυτή ήταν μια όμορφη εικόνα. Πρόθεσή μου δεν είναι να σοκάρω. Δεν με εξιτάρει. Γι' αυτό και δεν δείχνω πραγματικά ακραία πράγματα: αίμα κ.λπ.».
- Πώς κερδίζετε τα προς το ζην;
«Σήμερα από τις ταινίες μου, τις οποίες διανέμω κυρίως σε DVD, αλλά και στο Ιντερνετ (σε adult pay per view sites όπως το δικό μου, το www.bleuproductions.com). Μπορώ πλέον και να ζω απ' αυτές, αλλά και να χρηματοδοτώ τις επόμενες. Μέχρι πριν από δυο χρόνια όμως, που αυτό δεν ήταν εφικτό, δούλευα ως επαγγελματίας submissive».
- Δηλαδή;
«Δηλαδή εκπλήρωνα επί πληρωμή τις σεξουαλικές φαντασιώσεις ατόμων που έρχονταν γι' αυτόν τον σκοπό στο "House of the Illusions", έναν φετιχιστικό και σαδομαζοχιστικό οίκο ανοχής, όπου υιοθετούσαμε διάφορους ρόλους με τους πελάτες: της μαθήτριας και του καθηγητή, της νοσοκόμας και του γιατρού... Επαιζαν διάφορα σενάρια: ξύλο στον πισινό, υποδούλωση, κ.λπ. Σπάνια βέβαια έρχονταν γυναίκες πελάτισσες -κάτι που συνήθως απολάμβανα. Με τους άντρες είναι δυσκολότερο όταν είσαι ομοφυλόφιλη, αλλά καθώς γενικά περιτριγυριζόμουν από γυναίκες συναδέλφους, ήταν πιο εύκολο. Και βέβαια είναι μια αφάνταστα καλοπληρωμένη δουλειά. Βγάζεις γρήγορα λεφτά, κι εγώ τα είχα ανάγκη για να κάνω τις ταινίες μου. Σήμερα γυρίζω τα φιλμ μου στην Ν. Υόρκη και τα μοντάρω στο Παρίσι».
«Πού διαφέρω από τα πορνό»
- Πώς βρίσκετε τις πρωταγωνίστριές σας;
«Δεν είναι επαγγελματίες ηθοποιοί, γιατί οι απαιτήσεις είναι πολύ ειδικές. Τις βρίσκω κυρίως στους χώρους που σας προανέφερα. Οχι όμως στο Παρίσι. Εκεί κανείς δεν θέλει να κάνει σαδομαζοχισμό. Αλλωστε στη Γαλλία είναι παράνομο να δουλεύεις επαγγελματικά ως submissive, ως υποτακτική. Ακόμα και οι straight S/M κρύβονται σε κλαμπ. Η Αμερική είναι πολύ πιο ανοιχτή σ' αυτά. Εκεί άλλωστε άρχισαν οι πρώτοι πειραματισμοί σ' αυτό το είδος κινηματογράφου στα τέλη του '80».
- Ούτε και στο συνεργείο σας βλέπω αντρικά ονόματα...
«Κάποιες κοπέλες δεν θα ένιωθαν άνετα να εκτίθενται μπροστά σε άντρες κι εγώ θέλω να υπάρχει μια χαλαρωτική ατμόσφαιρα. Τώρα έχω έναν ηλεκτρολόγο, αλλά δεν επιτρέπεται η είσοδος σε άντρες στη διάρκεια του γυρίσματος. Πάντως, στη νέα ταινία που ετοιμάζω, την πρώτη μου μυθοπλασίας μεγάλου μήκους, που θα διανεμηθεί στο καλλιτεχνικό κύκλωμα (δεν θα έχει ακραίες πορνογραφικές σκηνές), θα συνεργαστώ για πρώτη φορά με άντρα: θα εξερευνήσω τη σχέση μιας ώριμης γυναίκας με ένα όμορφο αγόρι, που έχει μια κάπως ανδρόγυνη εμφάνιση. Μου αρέσει πολύ η ανδρόγυνη εμφάνιση. Κι εγώ λένε πως έχω ένα γκαρσόν λουκ».
- Τι είναι αυτό που πιστεύετε πως διαφοροποιεί τις ταινίες σας από την συνήθη πορνογραφία;
«Η αισθητική. Η ατμόσφαιρα ενός σεξουαλικού σύμπαντος όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ. Το σύνηθες σκληρό πορνό δεν έχει ούτε φαντασία, ούτε μυστήριο. Ακολουθεί μια συγκεκριμένη συνταγή και είναι εντελώς απροκάλυπτο. Εμένα μου παίρνει ένα χρόνο να κάνω τις ταινίες μου. Η βιομηχανία του πορνό παράγει δέκα σε ένα μήνα, στη λογική των χάμπουργκερ. Ο μόνος στόχος τους είναι να βγάλουν λεφτά».
- Και το σύνηθες λεσβιακό πορνό;
«Λίγα είναι αυτά που απεικονίζουν το πώς λειτουργούν πραγματικά οι λεσβίες. Στη συντριπτική τους πλειονότητα οι ταινίες αυτές γυρίζονται με την οπτική του άντρα: του πώς δηλαδή ο ίδιος θα ήθελε να βλέπει τις λεσβίες. Με χυδαία ρούχα, κραυγαλέα βαμμένες και βέβαια με φαλλική διείσδυση. Και συνήθως στο τέλος πάντα κάποιος άντρας μπαίνει στο παιχνίδι! Στην πραγματικότητα οι λεσβίες δεν αγοράζουν πορνό. Οι άντρες είναι παγκοσμίως οι μεγαλύτεροι καταναλωτές του».
- Εσείς λοιπόν γιατί διαλέξατε αυτόν το δρόμο; Φαντάζομαι πως υπάρχουν κι άλλοι τρόποι να υποστηρίξει κανείς την διαφορετικότητά του.
«Ασφαλώς. Αλλά εμένα αυτή ήταν η εμμονή μου τα τελευταία 15 χρόνια. Ηθελα να ελέγξω την αντιπροσώπευση της εικόνας μου. Στις περισσότερες ταινίες ετεροφυλόφιλου πορνό κυριαρχεί η θυματοποίηση, η υποταγή και η απάθεια της γυναίκας και πολλές ομοφυλόφιλες θεωρούν πως αυτό αναπαράγει σεξιστικά στερεότυπα. Ομως εγώ δεν κάνω προπαγανδιστικές ταινίες για ν' αντιταχθώ σ' αυτή τη λογική. Θέλω απλώς να εικονοποιήσω τις φαντασιώσεις μου».
Quote:
|
Το μέλος Soiram στις 08-11-2005 στις 22:09 έγραψε:
Χμμμ...δηλαδή να μην την πάρω από το video club να την δω; Δεν αξίζει; Ο Tom Hanks μου αρέσει σαν ηθοποιός, ειδικά στο Trouman Show τον βρήκα πολύ καλό (ok τώρα είναι που ξεφύγαμε από το θέμα της συζήτησης! ).
|
|
Η "Φιλαδέλφεια" ήταν καταπληκτική ταινία, κατά τη γνώμη μου, γιατί να μην την δεις;;
@ Το βρήκα ενδιαφέρον διαβάζοντάς το παρακάτω για την ταινία.
_____________________________________________________________________
Ο Γιώργος Νανούρης στο «Γαλάζιο φόρεμα» του Γ. Διαμαντόπουλου
Ο Γιώργος που έγινε Βέρα
Βουτιά στα βαθιά έκανε με την πρώτη του εμφάνιση στο σινεμά ο Γιώργος Νανούρης. Στο
«Γαλάζιο φόρεμα» του Γιάννη Διαμαντόπουλου (από σήμερα σε «Ααβόρα» και «Μαργαρίτα» Καλλιθέα) υποδύεται τον Γιώργο, έναν νεαρό ομοφυλόφιλο που γίνεται τραβεστί και στη συνέχεια γυναίκα.
Η ιστορία της πρώτης μεγάλου μήκους ταινίας του Γ. Διαμαντόπουλου διαδραματίζεται στην Ελλάδα της δεκαετίας του '50. Δεν εξαντλεί το θέμα της στα προβλήματα σεξουαλικής ταυτότητας του ήρωα. Εξελίσσεται σαν μια τραγική «χορογραφία» δύο προσώπων, του νεαρού ήρωα και της μητέρας του (Ράνια Οικονομίδου, βραβείο Α' γυναικείου ρόλου στα περσινά Κρατικά Κινηματογραφικά Βραβεία).
Ο Νανούρης ως Γιώργος
και ως Βέρα
Το φιλμ ακολουθεί τον ήρωα από τα παιδικά του χρόνια, την ενηλικίωσή του και την απόφασή του να γίνει χορευτής. Η μητέρα του καθώς περνούν τα χρόνια αρνείται να δει την αλλαγή της συμπεριφοράς του, τους περίεργους άντρες που τον περιτριγυρίζουν, την εκκεντρική του εμφάνιση. Οταν ο Γιώργος θα μεταμορφωθεί σε Βέρα, η σύγκρουση με τη μητέρα του θα είναι ολοκληρωτική.
«Ηταν αρκετά δύσκολος ρόλος, με πάρα πολλές αλλαγές τόσο στην εξωτερική μου εμφάνιση όσο και υποκριτικά, με στοιχεία που συνδέονται με τον ψυχισμό του ήρωα», λέει ο Γιώργος Νανούρης.
«Στην κρίσιμη στροφή του ρόλου, όταν δηλαδή ο ήρωας κάνει την εγχείρηση αλλαγής φύλου, το μακιγιάζ διαρκούσε καθημερινά τρεις ώρες. Επρεπε να ξυρίσω όλο μου το σώμα, να χάσω κιλά, να γυμνάζομαι, να μάθω να χορεύω, να περπατάω με γόβες και να προσεγγίσω παράλληλα τον ψυχισμό αυτού του ανθρώπου που διεκδικεί το δικαίωμα και το μερίδιό του στη ζωή έχοντας μια δύσκολη σχέση με τη μητέρα του».
- Πώς χτίστηκε ο ρόλος, από πού αντλήσατε στοιχεία για να υποδυθείτε τις μεταμορφώσεις του ήρωα;
«Πρώτα απ' όλα, από τη σκληρή δουλειά που έγινε με τον σκηνοθέτη. Δεν ήξερα αν αυτό που κάνω είναι σωστό ή όχι. Δημιουργήθηκε, λοιπόν, μια σχέση εμπιστοσύνης με τον Γιάννη Διαμαντόπουλο και στη συνέχεια προσπάθησα να κάνω όσο το δυνατόν καλύτερα αυτό που είχαμε συνεννοηθεί. Επειδή στην ταινία παίζουν και αληθινές τρανσέξουαλ και τραβεστί, συζήτησα μαζί τους αρκετά τις δικές τους εμπειρίες. Το χρειαζόμουν για να προσεγγίσω τον ψυχισμό ενός ανθρώπου που έφτασε στην ακραία πράξη αλλαγής φύλου».
- Πόσο ψύχραιμα μπορεί να αντιμετωπίσει μια μάνα το πρόβλημα ενός παιδιού που εναντιώνεται στους κοινωνικούς κανόνες;
«Η σχέση μητέρας-γιου είναι τραγική. Αν δεν ήταν γιος της, η μητέρα δεν θα μπορούσε να μπει στη διαδικασία να τον αποδεχτεί. Θα ήταν αντίθετη. Επειδή πρόκειται για το παιδί της, βρίσκεται σε διαρκή σύγκρουση με τον εαυτό της.
Ο γιος, πάλι, προσπαθεί να καταλάβει τη μητέρα του αλλά διεκδικεί ό,τι θεωρεί ότι του αναλογεί στη ζωή. Γι' αυτό η σχέση τους είναι τραγική και ακραία».
Ο Γιώργος Νανούρης αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του «Ωδείου Αθηνών». Είναι τελειόφοιτος του Τμήματος Θεατρολογίας του ΑΠΘ. Μέχρι το «Γαλάζιο φόρεμα» είχε αφοσιωθεί στο θέατρο («Ορέστεια» του Γιάννη Κόκκου στο Εθνικό, «Φιλοκτήτης» του Γιάννη Ιορδανίδη στο ΔΗΠΕΘΕ Λάρισας κ.ά.). Αυτή την εποχή κάνει πρόβες με τον σκηνοθέτη Θέμη Μουμουλίδη στους «Ορνιθες» που θα ανεβάσει το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας με την αξιοποίηση της μουσικής του Μάνου Χατζιδάκι.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΟΥΖΑΚΗΣ
ενετ - 23/03/2006
Ναι σε λίγο θα τους στρώσουμε και κόκκινο χαλί.
Quote:
|
[Ι]
Το μέλος Bruto στις 23-03-2006 στις 22:44 έγραψε:
Ναι σε λίγο θα τους στρώσουμε και κόκκινο χαλί.
[/I]
|
|
@ Βρε έπιασε Άνοιξη, εσύ τώρα θα τα απλώσεις τα χαλιά;
ph
23.03.2006, 23:00
Οι καλές ταινίες δεν είναι γκέι ταινίες, όπως δεν είναι ούτε βετζετάριαν, ούτε αριστερές κτλ
Το "φιλαδέλφεια" είναι καλή ταινία που καταπιάνεται με αυτό το θέμα, δεν είναι γκέι ταινία.
Μπορεί να κολλάω σε θέματα ορισμού, όμως για μένα δεν είναι λίγο αυτό. Είναι μεγάλο θέμα το πως ορίζουμε τα πράγματα. Δηλαδή το ΟΛΑ ΓΙΑ ΤΗ ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ είναι τραβεστί - ταινία?
΄Οχι τόσες ταμπέλες στην τέχνη. Ως γκέι ταινία θα χαρακτήριζα μόνο μία πορνό ταινία όπου παίζουν αποκλειστικά "άντρες" ή μία στην οποία δεν παίζουν άντρες αλλά κυρίως γυναίκες και είναι σημείο αναφοράς για κάποιους. ΄Οπως "τα κόκκινα φανάρια". Με λίγο χιούμορ θα της έδινα αυτόν τον τίτλο... Ποτέ όμως δεν θα κατηγοριοποιούσα τις ταινίες με το αν ο ήρωας το πάει το γράμμα...
@ Bρε ph τα περισσότερα σε "ταμπέλες" δεν τα βάζουμε ώστε να είναι πιο κατανοητά σε όλους μας;
Ξεκόλλα με τον τίτλο και δες την ουσία.
Θες να αλλάξω τον τίτλο του topic;
Ε μα όπως και να το κάνουμε από το άρθρο που παρέθεσα ανοίγοντας το topic αυτό είχε.
Η παραπάνω ταινία που παρέθεσα καταπιάνεται με την αλλαγή φύλου. Σου κάνει αυτό;
Το ν'αλλάζει κανείς φύλλο είναι (εκτός των άλλων) κάτι διαφορετικό κι "εκτός φύσης"...δεν καταλαβαίνω όμως γιατί να είναι κατακριτέο!!Όσον αφορά την ταινία,την βρίσκω απολύτως φυσιολογική...για τον απλούστατο λόγο οτι είναι και ΗΤΑΝ μια μορφή του κινηματογράφου και της ζωής μας.!.!Ο καθένας βεβαίως βεβαίως έχει την άποψή του.Ούτε κι αυτο είναι κατακριτέο.!.!
Quote:
|
Το μέλος nefos στις 23-03-2006 στις 18:38 έγραψε:
@ Το βρήκα ενδιαφέρον διαβάζοντάς το παρακάτω για την ταινία.
_____________________________________________________________________
Ο Γιώργος Νανούρης στο «Γαλάζιο φόρεμα» του Γ. Διαμαντόπουλου
Ο Γιώργος που έγινε Βέρα
Βουτιά στα βαθιά έκανε με την πρώτη του εμφάνιση στο σινεμά ο Γιώργος Νανούρης. Στο «Γαλάζιο φόρεμα» του Γιάννη Διαμαντόπουλου (από σήμερα σε «Ααβόρα» και «Μαργαρίτα» Καλλιθέα) υποδύεται τον Γιώργο, έναν νεαρό ομοφυλόφιλο που γίνεται τραβεστί και στη συνέχεια γυναίκα.
Η ιστορία της πρώτης μεγάλου μήκους ταινίας του Γ. Διαμαντόπουλου διαδραματίζεται στην Ελλάδα της δεκαετίας του '50. Δεν εξαντλεί το θέμα της στα προβλήματα σεξουαλικής ταυτότητας του ήρωα. Εξελίσσεται σαν μια τραγική «χορογραφία» δύο προσώπων, του νεαρού ήρωα και της μητέρας του (Ράνια Οικονομίδου, βραβείο Α' γυναικείου ρόλου στα περσινά Κρατικά Κινηματογραφικά Βραβεία).
Ο Νανούρης ως Γιώργος και ως Βέρα
Το φιλμ ακολουθεί τον ήρωα από τα παιδικά του χρόνια, την ενηλικίωσή του και την απόφασή του να γίνει χορευτής. Η μητέρα του καθώς περνούν τα χρόνια αρνείται να δει την αλλαγή της συμπεριφοράς του, τους περίεργους άντρες που τον περιτριγυρίζουν, την εκκεντρική του εμφάνιση. Οταν ο Γιώργος θα μεταμορφωθεί σε Βέρα, η σύγκρουση με τη μητέρα του θα είναι ολοκληρωτική.
«Ηταν αρκετά δύσκολος ρόλος, με πάρα πολλές αλλαγές τόσο στην εξωτερική μου εμφάνιση όσο και υποκριτικά, με στοιχεία που συνδέονται με τον ψυχισμό του ήρωα», λέει ο Γιώργος Νανούρης.
«Στην κρίσιμη στροφή του ρόλου, όταν δηλαδή ο ήρωας κάνει την εγχείρηση αλλαγής φύλου, το μακιγιάζ διαρκούσε καθημερινά τρεις ώρες. Επρεπε να ξυρίσω όλο μου το σώμα, να χάσω κιλά, να γυμνάζομαι, να μάθω να χορεύω, να περπατάω με γόβες και να προσεγγίσω παράλληλα τον ψυχισμό αυτού του ανθρώπου που διεκδικεί το δικαίωμα και το μερίδιό του στη ζωή έχοντας μια δύσκολη σχέση με τη μητέρα του».
- Πώς χτίστηκε ο ρόλος, από πού αντλήσατε στοιχεία για να υποδυθείτε τις μεταμορφώσεις του ήρωα;
«Πρώτα απ' όλα, από τη σκληρή δουλειά που έγινε με τον σκηνοθέτη. Δεν ήξερα αν αυτό που κάνω είναι σωστό ή όχι. Δημιουργήθηκε, λοιπόν, μια σχέση εμπιστοσύνης με τον Γιάννη Διαμαντόπουλο και στη συνέχεια προσπάθησα να κάνω όσο το δυνατόν καλύτερα αυτό που είχαμε συνεννοηθεί. Επειδή στην ταινία παίζουν και αληθινές τρανσέξουαλ και τραβεστί, συζήτησα μαζί τους αρκετά τις δικές τους εμπειρίες. Το χρειαζόμουν για να προσεγγίσω τον ψυχισμό ενός ανθρώπου που έφτασε στην ακραία πράξη αλλαγής φύλου».
- Πόσο ψύχραιμα μπορεί να αντιμετωπίσει μια μάνα το πρόβλημα ενός παιδιού που εναντιώνεται στους κοινωνικούς κανόνες;
«Η σχέση μητέρας-γιου είναι τραγική. Αν δεν ήταν γιος της, η μητέρα δεν θα μπορούσε να μπει στη διαδικασία να τον αποδεχτεί. Θα ήταν αντίθετη. Επειδή πρόκειται για το παιδί της, βρίσκεται σε διαρκή σύγκρουση με τον εαυτό της.
Ο γιος, πάλι, προσπαθεί να καταλάβει τη μητέρα του αλλά διεκδικεί ό,τι θεωρεί ότι του αναλογεί στη ζωή. Γι' αυτό η σχέση τους είναι τραγική και ακραία».
Ο Γιώργος Νανούρης αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του «Ωδείου Αθηνών». Είναι τελειόφοιτος του Τμήματος Θεατρολογίας του ΑΠΘ. Μέχρι το «Γαλάζιο φόρεμα» είχε αφοσιωθεί στο θέατρο («Ορέστεια» του Γιάννη Κόκκου στο Εθνικό, «Φιλοκτήτης» του Γιάννη Ιορδανίδη στο ΔΗΠΕΘΕ Λάρισας κ.ά.). Αυτή την εποχή κάνει πρόβες με τον σκηνοθέτη Θέμη Μουμουλίδη στους «Ορνιθες» που θα ανεβάσει το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας με την αξιοποίηση της μουσικής του Μάνου Χατζιδάκι.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΟΥΖΑΚΗΣ
ενετ - 23/03/2006
|
|
Άσχετο, αλλά αυτός ο Νανούρης είναι ένας κούκλος!
@ Πάλι μανία με αυτές τις "παγκόσμιες μέρες", αλλά στον βωμό της ευαισθητοποίησής μας, χαλάλι. Παραθέτω τα links από την ενέτ.
______________________________________________________________________
Σάββατο απόγευμα μπροστά από το Κοινοβούλιο. Αντρες αγκαλιάζουν άντρες και γυναίκες αγκαλιάζουν γυναίκες. Τραβεστί, τρανσέξουαλ και αμφισεξουαλικοί αγκαλιάζουν όποιον βρουν. Μερικά φιλιά, αρκετή συγκίνηση και η απορία των περαστικών: Τι συμβαίνει;
Γκέι, λεσβίες, τρανσέξουαλ στην πλατεία Κλαυθμώνος
Περήφανοι ομοφυλόφιλοι
πλεον οταν καποιος εχει μια ιδιαιτεροτητα σαν αυτη , μεσα απο τις ταινιες που προβαλλονται στις αιθουσες , περναει τ μηνυμα στους νεοτερους πως ειναι κατι το φυσιολογικο και μαλιστα πως ειναι αποδεκτο απο ολους. Ειναι γεγονος πως υπαρχουν καποιοι που δεν εχουν προβλημα και μπορω να πω πως ουτε εγω εχω ιδιαιτερο προβλημα με τις προτιμησεις του καθενος, αυτο που με προσβαλλει ειναι πως πλεον το θεωρουν ως κατι ασημαντο και εντελως λογικο!!
