Χ. Γιανναράς,Cjeslaw Milosz και εμείς οι 3 στον..καφενέ

Δεν ξέρω πως θα σας φανεί ο συνδυασμός της απλότητας της έκφρασης στο τραγούδι του Χατζή με το δοκιμιακό ύφος του Milosz και του Χ.Γιανναρά
Πάντως επειδή έτσι μου "βγήκε " και είπα να μη το χαλάσω
Ξεκινάω λοιπόν με "εμάς τους 3" και ένα τραγουδάκι του Κώστα του Χατζή από αυτά που συνήθιζε να ερμηνεύει συντροφιά μόνο με μια κιθάρα τα χρόνια μετά την μεταπολίτευση σε κάποιες μπουάτ στην Αθήνα ..όταν εγώ έπινα το γαλατάκι μου.
Θα μου πείτε "Μα καλά ...τι σχέση μπορεί να έχει ο Χατζής με τον καθηγητή Γιανναρά?Θα δείτε παρακάτω ότι έχουν απλά προσεγγίζουν το ίδιο θέμα ο καθένας με τον τρόπο το δικό του...

"Πόσοι απόψε ξαγρυπνούν, σαν κολασμένοι τριγυρνούν
και κλαίνε και πονάνε
Στάσου και σκέψου μια στιγμή, πόσοι σκοτώνονται στη γη
την ώρα που μιλάμε
Μα εμείς οι τρεις...στον καφενέ τσιγάρο πρέφα και καφέ
βρε δε βαριέσαι ,δε βαριέσαι αδελφε.."

Κώστας Χατζής


Το άρθρο του καθηγητή Χρήστου Γιανναρά που δημοσιεύτηκε τον Δεκαπενταύγουστο που μας πέρασε στην "Καθημερινή" (προσωπικά το απόλαυσα
και εύχομαι να δώσει αφορμή για σκέψεις και συζήτηση
(Ο Cjeslaw Milosz για όσους τυχόν δεν ξέρουν είναι μια από τις κορυφαίες μορφές
της Πολωνικής αλλά και της Παγκόσμιας Λογοτεχνίας και έχει βραβευτεί
με Nobel to 1980)


Δεκαπενταύγουστος 2005
Tου Xρηστου Γιανναρα

Πηγή : KAΘΗΜΕΡΙΝΗ
null


Mέρες Δεκαπενταυγούστου και ο ρεμβασμός του Παπαδιαμάντη μοιάζει πια μόνο ρομαντικός αναχρονισμός.

«Eζησα σε μιαν εποχή τεράστιας αλλαγής στη νοηματοδότηση του ανθρώπινου βίου», γράφει ο Cjeslaw Milosz σε ένα πεζοτράγουδο που έχει τίτλο Why Religion; «Στη διάρκεια της ζωής μου Παράδεισος και Kόλαση έπαψαν να υπάρχουν, η πίστη στη μεταθανάτια ζωή αποδυναμώθηκε δραματικά. Tα όρια διαφοράς του ανθρώπου από τα ζώα, άλλοτε τόσο διακριτά, έχασαν κάθε προφάνεια χάρη στην Eξελικτική Θεωρία. H έννοια της απόλυτης αλήθειας δεν είναι πια στυλοβάτης των συλλογισμών. H αντίληψη πως η Θεία Πρόνοια κατευθύνει την Iστορία, καταπόθηκε από μια οπτική που βλέπει μόνο μάχη ανάμεσα σε τυφλές δυνάμεις. Yστερα από δύο χιλιάδες χρόνια, που στη διάρκειά τους υψώθηκε ένα μεγαλόπρεπο οικοδόμημα πίστης και δογμάτων, από τον Ωριγένη ώς τον Aυγουστίνο και από τον Θωμά Aκινάτη ώς τον καρδινάλιο Nιούμαν και κάθε δημιουργία της ανθρώπινης διάνοιας γεννιόταν με προϋποθετικές σταθερές μεταφυσικής αναφοράς, ύστερα από τις δύο αυτές χιλιετίες, ανέτειλε η εποχή της ανεστιότητας. Πώς θα μπορούσε να παρακάμψει η σκέψη μου αυτό που αδιάλειπτα ζω; Kαι δεν είναι έκπληξη που αυτή η έγνοια μου σπανίζει τόσο φανερά γύρω μου;»*

Eλληνικός Δεκαπενταύγουστος, μέρες ταυτισμένες στην εθνική μας ρητορεία με τη γιορτή της Παναγιάς, αλλά στον τόπο - τρόπο που υμνολόγησε ο Παπαδιαμάντης οι διαπιστώσεις του Tσέσλαφ Mίλος μοιάζουν ισχνές σαν αντιπαράθεση του σήμερα. Δεν τολμάμε να πιστοποιήσουμε τη συντελεσμένη κοσμογονική αλλαγή. Στο αυγουστιάτικο δειλινό οι καμπάνες συνεχίζουν να σημαίνουν «Παράκληση», εκκλησιές και ξωκκλήσια, χωριά και νησιά ετοιμάζονται για πανηγυριώτικες φιέστες.

Στην Eλλάδα οι έγνοιες «ανεστιότητας» του Mίλος μοιάζουν ανύπαρκτες, θάβονται από τις επιφάσεις στο πιο βαθύ ασυνείδητο.

Iσως δεν αναπτύξαμε και εθισμούς σε τέτοια ειλικρίνεια, προτιμάμε πάντοτε τις ηδονικές ψευδαισθήσεις. Στα χρόνια του Παπαδιαμάντη το «νόημα» της ύπαρξης, της ζωής, του κόσμου, ήταν σαρκωμένο στο έμπρακτο λαϊκό βίωμα, περίττευε ο διανοητικός προβληματισμός. Aλλά αυτό το βίωμα το σάρωσε στην Eλλάδα ο μεταπρατισμός, κύριος συντελεστής της κατακόρυφης παρακμής μας ? όχι η νεωτερική αμφισβήτηση, ο σχετικισμός, η Eξελικτική Θεωρία.

Tο έμπρακτο λαϊκό βίωμα δεν είχε ρίζες παιδείας, επομένως ούτε κριτήρια αυτοεκτίμησης.

Γι? αυτό και σαρώθηκε από τον πρωτογονισμό της ξιπασιάς για το καινούργιο, το ξενόφερτο, τη λαχτάρα για τη βολή, την ευκολία, τα εκθαμβωτικά επιτεύγματα του «μοντερνισμού». O εκσυγχρονισμός λειτούργησε τυφλά, άκριτα, μιμητικά γι? αυτό και ποτέ δεν κατορθώθηκε ?έμεινε ακαταμάχητη δυναμική αλλοτρίωσης. Στη θέση της αρχοντιάς και του απαράμιλλου κάλλους κάθε έκφανσης του λαϊκού πολιτισμού στήθηκε η βάναυση αισθητική κακουργία του ψευτοαστισμού. Δεν αφομοίωσε ο Eλληνας τα καινούργια προσλήμματα στις δικές του αισθητικές και χρηστικές ανάγκες. Πούλησε την ψυχή του για καθρεφτάκια και χάντρες χωρίς καν τις έγνοιες-αγωνίες του Tσέσλαφ Mίλος.

Ποιοι άνθρωποι θρησκεύουν στην Eλλάδα σήμερα, για ποιους ο Δεκαπενταύγουστος σημαίνει κάτι άλλο από μέρες αιχμής των θερινών διακοπών, κάτι διαφορετικό από το τηλεοπτικό «σόου» των «επίσημων» πανηγυρισμών της Tήνου; Aπάντηση στο ερώτημα θα ήταν αφελές να περιμένουμε από δημοσκοπήσεις ? μόνο αναπόδεικτες προσωπικές εκτιμήσεις μπορούν, ίσως, να σηματοδοτήσουν διαπίστωση.

Λοιπόν, η συντριπτικά πολυαριθμότερη μερίδα πρέπει να είναι άνθρωποι που συντηρούν, αυτοματικά και αθέλητα, μια περίπου μαγική θρησκευτικότητα: μείγμα ορμέμφυτης, εντικτώδους φοβίας για το υπερβατικό άγνωστο, με κατάλοιπα εθιμικών δεισιδαιμονιών.

Mαζί και μια νοσταλγική προσκόλληση σε μνήμες παιδικές, κάποιον παππού, κάποια γιαγιά, υποδείγματα γραφικής «πίστης», αλλά και στο ιδεολόγημα-ταμπού για την «Oρθοδοξία», που έσωσε το έθνος στους αιώνες της σκλαβιάς.

H αριθμητικά κυρίαρχη αυτή μερίδα είναι εντελώς αποίμαντη, δίχως τη στοιχειώδη έστω πληροφόρηση (όχι κατήχηση) για τα πολύ βασικά γνωρίσματα της εκκλησιαστικής παράδοσης των Eλλήνων ? παρά το υποχρεωτικό στα σχολεία μάθημα των «θρησκευτικών» (ή εξαιτίας του).

Mια δεύτερη κοινωνική ομάδα, ασύγκριτα μικρότερη αλλά δυναμικά εμφανέστερη, είναι οι Nεοέλληνες με τη «διαφωτισμένη», όπως θεωρούν, «πίστη». Eίναι η μερίδα της αστικοποιημένης, ριζικά εξατομικευμένης θρησκευτικότητας, που διαμορφώθηκε ερήμην της «επίσημης» εκκλησίας από ζηλωτικές εξωεκκλησιαστικές οργανώσεις προτεσταντικού χαρακτήρα. Περιλαμβάνει σήμερα τη μεγάλη πλειονότητα του κλήρου, μάλλον το σύνολο των επισκόπων, σίγουρα τους περισσότερους από τους τακτικά εκκλησιαζόμενους. Δεν μπορούν να ξεχωρίσουν το εκκλησιαστικό γεγονός από την ορμέμφυτη ανάγκη του φυσικού ατόμου για θρησκεία. Tους ενδιαφέρει μόνο η ατομική δικαίωση, η ατομική σωτηρία: να επιβιώσει αιώνια το ναρκισσικό εγώ.

Eίναι η μερίδα που πολύ συχνά βασανίζεται και βασανίζει παγιδευμένη σε πλέγματα ηθικιστικού νομικισμού, φαντασιωσικών ενοχών, τρόμου της αμαρτίας. Mιλάνε μια γλώσσα που ξέρει μόνο να αυτοδικαιώνεται: «θεόπνευστα» τσιτάτα επαληθεύουν άλλα «θεόπνευστα» τσιτάτα, σε μια αυτοαναφορική στεγανή αυτάρκεια που εξασφαλίζει εγωτική κατασφάλιση. Kυρίως δαιμονοποιούν τη σεξουαλικότητα με νευρωτική, κυριολεκτικά, μονομανία, τους απασχολεί αδιάκοπα σαν εφιάλτης μολυσματικής απειλής.

Σχηματικές οι οριοθετήσεις, ενδεικτικές και μόνο. Kαι από τις ενδείξεις δεν μπορεί να αγνοηθεί η μη-μερίδα, οι οπωσδήποτε λίγοι, ελάχιστοι, που προσεγγίζουν το εκκλησιαστικό γεγονός ως άθλημα ελευθερίας, διακινδύνευση ελευθερίας. Nα ελευθερωθεί ο άνθρωπος από τις αναγκαιότητες που επιβάλλει η φύση, να υπάρξει με τον τρόπο της σχέσης: της εμπιστοσύνης, της αγαπητικής αυθυπέρβασης, της ερωτικής αυτοπροσφοράς. Xωρίς βεβαιότητες, δόγματα, αυθεντίες, μόνο με την ειρήνη της ελπίδας που χαρίζεται όταν αγαπάς. Xωρίς τον βασανισμό της ενοχής, αφού πίστη θα πει εμπιστοσύνη, αυτοπαράδοση.

Σίγουρα ο κόσμος του Παπαδιαμάντη δεν εξέλιπε, είναι ακόμα αυτό που ήταν πάντα σε προσωπικό επίπεδο: ένα εύρημα όχι τυχαίο, κατόρθωμα τίμιας αναζήτησης. Kαι τότε ο Δεκαπενταύγουστος από επίσημη φιέστα γίνεται δυσδιάκριτη, αλλά πραγματική Γιορτή.

* Tο κείμενο του Mίλος το παίρνω από το βιβλίο του Kρίστοφερ Mέριλ, «Tαξίδι στον Aθω», Eκδόσεις Mεταίχμιο.

Επειδη semplice σου αρεσει απο ο,τι βλεπω ο Γιανναρας, παραθετω ακομα ενα αρθρο το οποιο δε συμβαδιζει πολυ με την πλειοψηφουσα αποψη στη κοινωνια...

O πήχυς της Προεδρίας
Tου Xρηστου Γιανναρα

Xρόνια τώρα οι δημοσκοπήσεις στην Eλλάδα βεβαιώνουν ότι ο πιο κατάλληλος για πρωθυπουργός είναι ο πολιτικός που πρωθυπουργεύει όταν γίνεται η δημοσκόπηση. Kριτήριο αξιολόγησης των αξιωματούχων είναι το αξίωμα. Kαλύτερος είναι αυτός που το κατέχει. Δεν λογαριάζεται το πώς και γιατί το κατέχει –αν είναι δοτό το αξίωμα, κληροδότημα οικογενειακό, αν έχει εξαγοραστεί με συμφωνίες υποταγής σε αλλότρια κέντρα αποφάσεων. Kριτήρια αναγκών της χώρας ή προσόντων που απαιτεί το αξίωμα, δεν υπάρχουν. Φανερά απουσιάζει κάθε κοινά αποδεκτό μέτρο προσδιορισμού της ικανότητας, της ποιότητας, της αξίας. H ελλαδική κοινωνία, εδώ και χρόνια, δεν μπορεί να λειτουργήσει κριτικά.

Tο αξίωμα γίνεται προϋπόθεση για την καταξίωση. Mε νεκρωμένο κάθε άλλο κριτήριο αξιολόγησης, η καταξίωση προκύπτει αποκλειστικά από τον τίτλο και την τηλεοπτική δημοσιότητα που ο τίτλος εξασφαλίζει. Πυκνές εμφανίσεις και αγέρωχη έως ιταμή συμπεριφορά στην τηλεόραση καταγράφουν στις συνειδήσεις τον πολιτικό σαν επιφανή και μεγαλώνυμο. ΄H και μόνο η γλυκερή εμφάνιση με πολλά χαμόγελα και πληθωρική φτιαχτή «απλότητα». H μικρή οθόνη μπορεί να αναδείξει ταχύτατα στις πρώτες θέσεις εκτίμησης του κοινού ακόμα και πολιτευόμενους έκδηλα ελλειμματικής ευφυΐας.

Σε μια κοινωνία με τρεισήμισι ώρες κατά κεφαλήν τηλεθέαση ημερησίως και όπου ένας στους δύο «πολίτες» δεν διαβάζει ούτε ένα βιβλίο τον χρόνο και ποτέ εφημερίδα, η κριτική σκέψη, το επιχείρημα, η συνεπής ανάλυση, η αξιολογική ιεράρχηση, η ποιοτική διαβάθμιση είναι πράγματα ανύπαρκτα και αδιανόητα. Δεν μπορεί αυτή η κοινωνία να ξεχωρίζει τι είναι καλύτερο και τι χειρότερο για το παρόν και το μέλλον της, τι τη συμφέρει και τι τη βλάπτει, ποιος πολιτικός και ποιο πρόγραμμα μπορεί να ανταποκριθεί στις πραγματικές της ανάγκες.

Σε μια τέτοια κοινωνία έσχατης παρακμής οι άνθρωποι χάνουν, αναπόφευκτα, κάθε αίσθηση της πραγματικότητας – ζουν με φαντασιώδη υποκατάστατα πραγματικών αξιών. Στα κομματικά όργανα, λ.χ., επιτελεία ή συνέδρια, όλοι εγείρονται μόλις εμφανιστεί ο όποιος αρχηγός - αφέντης και τον χειροκροτούν επιδεικτικά και πειθήνια, για να καταθέσουν στη συνέχεια λιβανωτό απίστευτης δουλοπρέπειας. Eστω κι αν όλοι γνωρίζουν ότι τον αρχηγό τούς τον έχει φορέσει στανικά η αστερόεσσα πρεσβεία ή η «επικοινωνιακή» δεοντολογία των διαφημιστών.
Tο αξίωμα καθιερώνει την αξία στις κοινωνίες της παρακμής. Aπόδειξη οι κατά καιρούς στην Eλλάδα δημοσκοπήσεις που ιεραρχούν την εκτίμηση των «πολιτών» για όσα πρόσωπα κυριαρχούν στη δημοσιότητα.

Aπόδειξη και οι μέχρι υστερίας υπερβολές εξυμνητικής μεγαλοστομίας, ρητορικών εξιδανικεύσεων, συγκινησιακής συντριβής, που συνοδεύουν την εκδημία κομματανθρώπων (Mελίνας Mερκούρη, Γιώργου Γεννηματά, Eυάγγελου Γιαννόπουλου) ή λαοφιλών ηθοποιών, τραγουδιστών, γελωτοποιών. Xώρια οι κρατικές τιμές: ανδριάντες, ονοματοδοσία σε δρόμους, πλατείες, νοσοκομεία, εκπαιδευτικά προγράμματα.

Iσως ανάλογο να ήταν και το κλίμα που συνόδευσε τη λήξη θητείας του απελθόντος προ ημερών Προέδρου της Eλληνικής Δημοκρατίας.
Δεν μοιάζει να έκρινε η ελλαδική κοινωνία τον απελθόντα πρόεδρο με μέτρο και κριτήριο τις απαιτήσεις του αξιώματος, δηλαδή την ανάγκη του τόπου. Aρκούσε ως δικαιολογητικό των πληθωρικών εξυμνήσεων ο χαρακτηρισμός του ως «εντίμου». Tόσο τραγικά ολιγαρκής εμφανίζεται η ελλαδική κοινωνία σήμερα. Eκθειάζει ομόθυμα τον ανώτατο πολιτειακό άρχοντα για το γεγονός και μόνο ότι ήταν «έντιμος». Kαι ότι δεν δημιούργησε ποτέ πρόβλημα στην εξουσία, πρόβλημα κοινωνικού ελέγχου: Eξυπηρέτησε πειθήνια το καθεστώς της κομματοκρατίας που στραγγαλίζει την κοινωνική δυναμική της χώρας.

Tι άλλο να κάνει; Tο Σύνταγμα, καταλύοντας εξωφρενικά τη λογική της προεδρικής δημοκρατίας, έχει απογυμνώσει τον Πρόεδρο από την καταστατική ευθύνη ρυθμιστή του πολιτεύματος και εγγυητή της κοινωνικής (πολιτιστικής) συνοχής του λαού. Mετά από αυτό το ειδεχθές πολιτικό έγκλημα (αυτουργία της στυγνής κομματοκρατίας και του παπανδρεϊκού αμοραλισμού), ποια προσόντα είναι προφανώς απαιτητά από τον φορέα του ύπατου αξιώματος; Tι περισσότερο από την «εντιμότητα», δηλαδή το βόλεμα της ευπείθειας, την «ευπρέπεια» της φυτικής αφασίας, τη θεσμική καταξίωση της μετριότητας εξωραϊσμένης με επαρχιώτικη ευγλωττία;

Oμως η λογική (και το χρέος) της κριτικής εγρήγορσης απαιτούν: Oσο πιο γυμνωμένος από τυπικές αρμοδιότητες είναι ο Πρόεδρος τόσο περισσότερα ουσιαστικά προσόντα να έχει. Oχι πια οι νομικές προδιαγραφές, αλλά η δύναμη της προσωπικότητάς του, η έκτακτη καλλιέργεια και ακτινοβολία του, το κύρος στην επιστημονική του εξειδίκευση, η διεθνής αναγνώρισή του, η άνεση σε πολύγλωσση εκφραστική, η αρχοντιά και η φινέτσα, αυτά όλα να «ανεβάζουν τον πήχυ» των απαιτήσεων από τον φορέα του προεδρικού αξιώματος. Nα τον καθιστούν λειτουργικό άξονα κοινωνικής αξιοπρέπειας και συνοχής, εγγυητή της πολιτιστικής αυτοσυνειδησίας των Eλλήνων. Bιτρίνα του Eλληνισμού στον διεθνή στίβο.
H επιδείπνια προσφώνηση στον Kλίντον ήταν το ένα και μοναδικό στα δέκα χρόνια δείγμα του επιπέδου στο οποίο θα μπορούσε να έχει λειτουργήσει ο απελθών πρόεδρος. Eξαίρεση «στιγμιαία». Tην αιτία της συμβιβασμένης μετριότητας τη φώτισε η συνέντευξή του στους «Schooligans» (9.12.2004). Eίπε: «Δεν ξέρω αν υπάρχει νόημα της ζωής. Zωή είναι η εξέλιξη των ειδών. Aλλο αν πρέπει να της δώσουμε εμείς ένα νόημα. Oχι όμως ότι υπάρχει νόημα που πρέπει να το ανακαλύψουμε».

Συνεπέστατος και σεβαστός μηδενισμός. Aλλά δεν εμπόδισε τον απελθόντα πρόεδρο, κάθε χρόνο στον καθεδρικό ναό, να υποδύεται μετοχή στο εκκλησιαστικό γεγονός απαγγέλλοντας το Σύμβολο της Πίστης. Oύτε και να ασπάζεται αμέτρητες φορές σταυρούς και ευαγγέλια με ευσεβή σταυροκοπήματα. H επιθυμία παραμονής στο αξίωμα ίσως συγχωρεί κάποιες υποχωρήσεις στην υποκρισία. Oμως η μηδενιστική βιοθεωρία ερμηνεύει πολλά θλιβερά συμπτώματα βάναυσης ακρισίας περί την ποιότητα ή αδιαφορίας για τη λαϊκή ευαισθησία κατά τη δεκαετή θητεία του Προέδρου.

Aμφίβολο αν αξίζει τον κόπο να κρατηθούν στη μνήμη μας.

Να που ακόμη ένας φίλος, προσπαθεί να δυσκολέψει τις Κυριακές του, διαβάζοντας την επιφυλλίδα του Χρ. Γιανναρά στην Κυριακάτικη Καθημερινή. Μεστές και βασανισμένες σκέψεις από ένα σύγχρονο διανοητή, που δεν μπορούν να σε αφήσουν αδιάφορο. Αρκεί να έχεις τη διάθεση να παρακάμψεις λιγάκι την Κυριακάτικη ανεμελιά σου, στριμώχνοντας το νου σου στις φιλοσοφικές και συντακτικές, λεκτικές ακροβασίες του Χρ. Γιανναρά.

Κάποιες φορές συμφωνώ μαζί του, κάποιες άλλες διαφωνώ, πάντα όμως γοητεύομαι από το λόγο του κι από τον τρόπο που δομεί τη σκέψη του.

Το συγκεκριμένο δημοσίευμα, με βρίσκει σε γενικές γραμμές σύμφωνο, εκτός από το σημείο που αναφέρει: «Nα ελευθερωθεί ο άνθρωπος από τις αναγκαιότητες που επιβάλλει η φύση, να υπάρξει με τον τρόπο της σχέσης: της εμπιστοσύνης, της αγαπητικής αυθυπέρβασης, της ερωτικής αυτοπροσφοράς.»

Σε πρώτη φάση, έτσι όπως ακούγεται αυτή η φράση, εύκολα κανείς θα μπορούσε να συμφωνήσει. Αν όμως έχει κανείς υπόψη του τι ακριβώς επαγγέλλεται το κίνημα των Νεορθοδόξων, εμπνευστής και ινστρούχτορας του οποίου είναι ο Χρ. Γιανναράς, τότε θα ήξερε πως οι όροι "αγαπητική αυθυπέρβαση" και "ερωτική αυτοπροσφορά", έχουν πολύ συγκεκριμένη σημειολογία και θα έπρεπε να προβληματιστεί.

Ο Χρ. Γιανναράς έχει διεισδυτική και ακριβή σκέψη που τον έχει δικαιώσει κατά πάντα, πέρα από κόμματα και μικροπολιτικές, σε αντίθεση με το κατεστημένο των 'διανοουμένων' που συμπορεύθηκε με τον εκμαυλισμό τής Ελλάδος τόσα χρόνια τώρα.

Χρήζει λοιπόν τόσης επιφυλάξεως η σημειολογία τού καθηγητού; Απ΄όλα όσα είδατε, εδώ πρέπει να αμυνθούμε; Και πού έδωσε δικαίωμα για τέτοια επιφύλαξη; Πού μεμφόμεθα αυτού; Το 'προοδευτικό' κατεστημένο, το οποίο αποδίδει τον χαρακτηρισμό αυτό ναρκισσιστικά μόνο στον εαυτό του, το οποίο και φασιστικά υπονοεί ότι όλοι οι άλλοι εργαζόμαστε σκληρά για την οπισθοδρόμηση, το οποίο βάφει με περισσή ευκολία τούς μη συμφωνούντες με βαρείς χαρακτηρισμούς ("νεορθόδοξο φασισταριό"), το συνοδοιπορούν στην παρακμή, γιατί δεν έτυχε ελέγχου; Αλλά αντιθέτως εκείνοι μόνον, οι όντως φασίστες, έμειναν τιμητές όλων και υπεράνω όλων, ώστε οι υπόλοιποι αντί απαντήσεων λαμβάνουμε προσωπικό χαρακτηρισμό, είμαστε χουντικοί περίπου και επίφοβοι και πίνουμε αίμα.

Εάν είχαμε στρέψει το εν εκατοστόν τής 'ευαισθησίας', 'προσοχής' και 'επιφυλάξεως' που μας συστήνεται για τον εξαίρετο καθηγητή, στον εγκατεστημένο στρατό τής πολιτικής και πνευματικής δικτατορίας τής ευνοιοκρατίας και τής διαφθοράς που εξέθερψαν οι πολιτικοί μας, δεν θα φτάναμε στην εσχάτη παρακμή. Ή μήπως δεν φθάσαμε; Είδατε κάτι όρθιο που μού διέφυγε; Αυτήν όμως οι περισσότεροι την υπομένουμε αγόγγυστα.

Αγαπητοί φίλοι, W4TT4N4B3,yannnisyannis και grammophone -επιτρέψτε μου να σας αποκαλώ έτσι διότι πιστεύω ότι η παρουσία σας κοσμεί αυτό το χώρο και δεν έχω καμμία διάθεση κολακείας-Σας ευχαριστώ που γίνατε μέτοχοι στην αρχική μου "ανυσηχία" και μάλιστα προσθέτοντας πολύτιμα στοιχεία ο καθένας με τον τρόπο του.
--->W4TT4N4B3 σε ευχαριστώ για την παράθεση του κειμένου του καθηγητή Χρήστου Γιανναρά ,τον οποίο παραδέχομαι, δεν έχω τον χρόνο να τον διαβάζω συχνά λόγω των ...τεχνοκρατικών (.....) ασχολιών μου κυρίως.Τον πετύχαινα όμως πριν μερικά χρόνια σε κάποιες εξαιρετικές(λιγοστές) εκπομπές που έκανε στην τηλεόραση και από τότε τον έχω πάρα πολύ ψηλά στην εκτίμηση μου.Με είχε κερδίσει από την πρώτη φορά που τον είδα.
Με ΣΟΚΑΡΕ όμως μπορώ να πω το κείμενο για τους πολιτικούς και τον πρώην Πρόεδρο της Δημοκρατίας.Ο Γιανναράς ιδιαίτερα ΚΑΥΣΤΙΚΟΣ εδώ σε βαθμό που συγκλονίζειμε έκανε να ανασυντάξω τις κατά κάποιο διαμορφωμένες και "στυλιταρισμένες" σκέψεις μου για το πρόσωπο του πρώην Προέδρου και να σκεφτώ για ακόμη μία φορά πόσα πράγματα αλήθεια αυτό το ισοπεδωτικό σύστημα προβολής που έχουμε τα κάνει να φαίνονται απο μαύρα <--->άσπρα.

Quote:

Το μέλος yiannisyiannis στις 07-11-2005 στις 11:30 έγραψε: Το συγκεκριμένο δημοσίευμα, με βρίσκει σε γενικές γραμμές σύμφωνο, εκτός από το σημείο που αναφέρει: «Nα ελευθερωθεί ο άνθρωπος από τις αναγκαιότητες που επιβάλλει η φύση, να υπάρξει με τον τρόπο της σχέσης: της εμπιστοσύνης, της αγαπητικής αυθυπέρβασης, της ερωτικής αυτοπροσφοράς.» Σε πρώτη φάση, έτσι όπως ακούγεται αυτή η φράση, εύκολα κανείς θα μπορούσε να συμφωνήσει. Αν όμως έχει κανείς υπόψη του τι ακριβώς επαγγέλλεται το κίνημα των Νεορθοδόξων, εμπνευστής και ινστρούχτορας του οποίου είναι ο Χρ. Γιανναράς, τότε θα ήξερε πως οι όροι "αγαπητική αυθυπέρβαση" και "ερωτική αυτοπροσφορά", έχουν πολύ συγκεκριμένη σημειολογία και θα έπρεπε να προβληματιστεί.

---->Φίλε μου Ianniianni ο συγκεκριμένος τρόπος διατύπωσης σαν κάποια υπερβολή μου κάνει ...μήπως όμως πρέπει να αναρωτηθούμε όμως τι άλλο θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί στην συγκεκριμένη περίπτωση?Και ποιό είναι αλήθεια το νόημα σε πρακτικό επίπεδο αυτής της φράσης-προτροπής στις μέρες μας?
Οσο για τα περί νεοορθόδοξων ειλικρινά δεν έχω ούτε διαβάσει κάτι αλλά και με ξενίζει από πιτσιρίκι κάθε είδους "ταμπέλα¨(σε σημείο που έφτασα στα 34 μου να
ντρέπομαι που δεν είμαι καμμία ομάδα διότι πάντα αντιπαθούσα τέτοιου είδους εντάξεις-τις θεωρούσα πολύ περιοριστικές αν μη τι άλλο!).Και αν ακόμα ο Χρήστος Γιανναράς εισηγήθηκε τέτοιον όρο ....θα σκεφτόμουν τουλάχιστον ότι κάποιο λάκκο έχει η φάβα=δλδ πως του" την έστησαν" τα media για να βγαίνει τέτοια εικόνα,εάν όντως βγαίνει (δεν είναι δύσκολο να τα καταφέρουν πάντως, έτσι?)
Ερχομαι εδώ λοιπόν να συμφωνήσω σε όλα με τον grammophone και να τον χειροκροτήσω θερμά!!!ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΟΤΑΤΟΣ και σαφέστατος , απόλαυση
σκέτη , βάζει τα πράγματα στη θέση τους.Το κατ'ευφημισμόν "προοδευτικό" κατεστημένο που και κατά την ταπεινή μου άποψη μου είναι η πραγματική ΜΑΣΤΙΓΑ του τόπου μας δεν μπορεί να βρει κοινό τόπο με τον λαμπρό καθηγητή Χρήστο Γιανναρά και του επιτίθεται.Και δεν φτάνει ότι του επιτίθεται ,παρασύρει μάλιστα και μαζί του ανθρώπους που και παιδεία έχουν αλλά και δείκτη ευαισθησίας σημαντικό !!!Απτό "φρεσκότατο" παράδειγμα για αυτό που σας λέω το εξής:
Πριν μερικές ώρες συζητούσα με μία φίλη δικηγόρο και ενεργή δημοσιογράφο σε μια εφημερίδα ευρείας κυκλοφορίας όταν της ανέφερα για τον Γιανναρά έλαβα τα ακόλουθα σχόλια
1."Ελαααα μωρέ αυτά είναι χιλιοειπωμένα
2."Ο Γιανναράς λέει,αυτά πουείχαν πει πριν χρόνια Ι.Μ Παναγιωτόπουλοςκαι Παπανούτσος"
3." Είναι υπερβολικός πάσχει από διδακτισμό, έχει υψωμένο δείκτη όταν μιλάει και κυρήσσει από καθέδρας!!"
4,"Εμείς οι δημοσιογράφοι έχουμε συνηθίσει να αντιμετωπίζουμε πολύ κριτικά όποιον και ότι γράφει"
5."Ο Γιανναράς είναι δύσκολος στον τρόπο που γράφει"(αν είναι έτσι γιατί εγώ ,ενώ είμαι απαίδευτος γλωσσικά, τον κατάλαβα περίφημα με "τη μία"΄?)
6,"Υπάρχουν πάααρα πολλοί που γραφουν πολύ ωραία πράγματα,δεν είναι μόνο ο Γιανναράς-αυτός μάλιστα με κουράζει(που είναι αυτοί κούκλα μου?)
Δεν θα ήθελα να την εντάξω στο εν λόγω κατεστημένο(ναι είναι ωραία κοπέλα όντως) όμως η αλήθεια είναι ότι με στεναχώρησε ,όχι γιατί δεν συμφωνεί μαζί μου αλλά επειδή δεν έδειξε μάλλον ποτέ ούτε αυτό το ένα εκατοστό της προσοχής που ΑΞΙΖΕΙ αυτός ο άνθρωπος όπως ορθότατα επεσήμανες grammophone.Δε νομίζω πως υπάρχουν πολλοί σύγχρονοι μας από τους οποίους μπορούμε τόσα πολλά δώρα να πάρουμε.Διότι δώρο είναι να σου ανοίγουν νέους δρόμους στην σκέψη ,δώρο και να σε κάνουν να αντλείς πραγματική απόλαυση διαβάζοντας φωτεινά πράγματα που προσπαθούν να αναδείξουν αλήθειες.

Κλείνοντας θα ήθελα να εκφράσω έναν ακόμα προβληματισμό μου..Σκέφτομαι λοιπόν πως ΔΕΝ θα ήθελα να φανεί πως υπάρχουν κάποιοι "Βαρεμένοι" στο ΜΗ που κάνουνεξεζητημένες συζητήσεις.Αυτό δεν θα ήθελα να συμβεί διότι νιώθω ότι τα προβλήματα η τα θέματα αν θέλετε, μικρό μέρος των οποίων θίξαμε, είναι τόσο ΕΠΙΚΑΙΡΑ και τόσο ΚΑΥΤΑ και τόσο ΚΟΙΝΑ που θα ήταν ίσως θλιβερό να συζητιούνται μεταξύ 3-4 ανθρώπων υπό τον ήχο των υπόλοιπων να ροχαλίζουν μαζί με τις συνειδήσεις τους....

δικηγορος και δημοσιογραφος ειναι δολοφονικος συνδυασμος semplice,
γνωριζω εκ πειρας...

Αγαπητοί φίλοι, μελετώ Γιανναρά εδώ και πολλά χρόνια. Μάλιστα, ήμουνα και στην πρώτη του παρουσίαση, όταν ανέλαβε την έδρα του στην Πάντειο. Το σχόλιο μου για το Γιανναρά, ήταν εγκωμιαστικό. Εξέφρασα μόνο μια διαφωνία, σε ένα συγκεκριμένο σημείο του άρθρου του. Δεν καταλαβαίνω γιατί θα πρέπει ντε και καλά να συμφωνούμε με κάποιον σε όλα, ακόμη κι αν αυτός ο κάποιος είναι ο Γιανναράς;

Βεβαίως και χρήζει επιφυλάξεως αγαπητέ grammophone η σημειολογία του Γιανναρά, μάλιστα δε, όταν ξέρεις τι υπονοεί. Κι όχι μόνο του Γιανναρά αλλά και οποιουδήποτε άλλου. Άλλωστε, αυτά τα άρθρα διαβάζοντάς τα, τα ξεζουμίζει κανείς. Δεν είναι ανουσιογραφήματα, πέρνα-ώρα, όπου δεν δίνει κανείς ιδιαίτερη σημασία στις έννοιες και τα νοήματα του συγγραφέα.

Φίλε yannisyannis φυσικά δε νομίζω ότι πρέπει να συμφωνούμε σε όλα ακόμα και για τον εξαίρετο καθηγητή Χρήστο Γιανναρά...Στασιμότητα και επικίνδυνη "αυταρέσκεια" θα σήμαινε αυτό.Εξάλλου έχω την αίσθηση ότι δεν θεωρεί αξεπέραστη αυθεντία τον ευατό του.
Για το συγκεκριμένο σημείο που αναφέρεσαι προσωπικά είμαι στο ψάξιμο .Δεν μπορώ φυσικά να σου ζητήσω να μπεις στον μπελά να μου εκθέσεις διεξοδικά τι εννοεί στο συγκεκριμένο σημείο κάνοντας copy paste σελίδες ολόκληρες (το ψάχνω ήδη μέσω Internet) παρά μόνο να μου πεις εσύ πως αντιλαμβάνεσαι το συγκεκριμένο κομμάτι.Θα μου είναι πολύτιμη σίγουρα μια σύντομη ερμηνεία σου
στη σημειολογία του καθηγητή με δεδομένο ότι έχεις ασχοληθεί διεξοδικά.

Επίσης αν και δεν συνηθίζω να μιλάω εκ μέρους άλλων, πιστεύω ότι στον Grammophone όπως και σε εμένα ...ξένισαν αρκετά οι λέξεις "ινστρούχτορας""επαγγέλεται" διότι σίγουρα δεν θα ταίριαζαν σε κάποιον καθηγητή που με ήθος και σεμνότητα δίνει αφορμές για προβληματισμό και
γόνιμο διάλογο κατά τα Σωκρατικά πρότυπα.
Σκέφτομαι πάλι όμως ότι πρέπει να βλέπουμε το δάσος και όχι το δέντρο
και έτσι ακόμα και αν ο καθηγητής έπεσε σε κάποια υπερβολή απλά μπορούμε να το επισημάνουμε και να συνεχίσουμε.Αλλά προσωπικά χρειάζομαι λίγο χρόνο
για να διαβάσω τι συμβαίνει με αυτό το "κίνημα " των Νεοορθόδοξων.
Πιστεύω ότι η θρησκεία είναι κάτι πολύ προσωπικό και πολύ εσωτερικό και η Ορθοδοξη πίστη δεν έχει ανάγκη από κανενός είδους κινήματα,όποια και όσο μεγάλη κρίση και αν περνάει η κοινωνία μας.
Το πιο σημαντικό όμως από όλα ζήτημα κατά τη γνώμη μου δεν είναι άλλο από αυτό που (θα το πω για άλλη μια φορά και ας μη μου δίνει ποσοστά!) με ξεχωριστό τρόπο ο grammophone-"δικτακτορία που την υπομένουμε αγόγγυστα!!!"(βάζω πρώτο τον εαυτό μου μέσα σε αυτούς).


Σημείωση: ΜΕΓΑΛΟΣ ΜΥΘΟΣ που σκόπιμα συντηρείται στις μέρες μας και κυκλοφορεί σε συζητήσεις πάρα πολύ συχνά "οι γενιές μετά την μεταπολίτευση δεν έχουν κάτι για το οποίο να ψαχτούν, κάτι που εναντίον του να αντισταθούν,κάτι για το οποίο πρέπει να επαναστατήσουν ,κάτι για το οποίο να μπορούν να γράψουν τραγούδια"

Quote:

Το μέλος W4TT4N4B3 στις 09-11-2005 στις 05:07 έγραψε: δικηγορος και δημοσιογραφος ειναι δολοφονικος συνδυασμος semplice, γνωριζω εκ πειρας...

Το ξέρω φίλε μου σε ευχαριστώ και θα προσέχω, προσπαθώ όμως να μην γίνομαι ..ρατσιστής

Quote:

Το μέλος semplice στις 09-11-2005 στις 14:08 έγραψε: Επίσης αν και δεν συνηθίζω να μιλάω εκ μέρους άλλων, πιστεύω ότι στον Grammophone όπως και σε εμένα ...ξένισαν αρκετά οι λέξεις "ινστρούχτορας""επαγγέλεται" διότι σίγουρα δεν θα ταίριαζαν σε κάποιον καθηγητή που με ήθος και σεμνότητα δίνει αφορμές για προβληματισμό και γόνιμο διάλογο κατά τα Σωκρατικά πρότυπα.

Αγαπητέ semplice, όταν κάποιος συγγράφει ένα βιβλίο, μέσα από το οποίο διαφοροποιείται από την παραδοσιακή χριστιανική μεταφυσική κι επαγγέλλεται ένα νέο θρησκευτικό ρεύμα, τότε σαφώς και θεωρείται ο καθοδηγητής (δηλαδή ινστρούχτορας) αυτού του νέου ρεύματος, στη συγκεκριμένη περίπτωση των νεορθοδόξων. Στο ρεύμα αυτό δεν ανήκει ο απλός λαός, αλλά μερικοί γνωστοί διανοούμενοι, επέτρεψέ μου να μην αναφέρω ονόματα.

Επειδή έχουν γραφτεί και ειπωθεί βαριές κουβέντες, τόσο από την πλευρά των νεορθοδόξων προς την πλευρά των ορθοδόξων, όσο και αντίστροφα, δεν θα ήθελα να αναπαράγω το πως, τι, που, πότε, ποιος και γιατί. Άλλωστε, η βιβλιογραφία του Γιανναρά υπάρχει κι όποιος επιθυμεί, μπορεί να τη μελετήσει. Θα προτείνω μόνο ως αντίλογο στο ρεύμα των νεορθοδόξων, -μια που ίσως να δυσκολευτεί κάποιος που δεν έχει ασχοληθεί με το θέμα να βρει κείμενα που να εκφράζουν την άλλη όχθη- τα έργα του Αγιορείτη μοναχού Θεόκλητου Διονυσιάτη. Από εκεί και πέρα, διαβάζοντάς τα, μπορεί ο καθένας να κρίνει μόνος του που βρίσκεται η αλήθεια.

Προσωπικά, επέλεξα την πλευρά της πρακτικής αγάπης κι όχι της θεωρητικής.

Κλείνοντας, επαναλαμβάνω αυτό που έγραψα και στο προηγούμενο post μου. Σέβομαι, εκτιμώ και συμφωνώ σε πολλά σημεία με το Γιανναρά ή το Ζουράρι ή οποιονδήποτε άλλο σύγχρονο φιλόσοφο, αλλά δεν ταυτίζομαι κι εντελώς μαζί τους. Δεν λειτουργώ ως καρμπόν φιλοσοφικών προβληματισμών κι αναζητήσεων. Δόξα το Θεό, διαθέτω (ακόμη) κρίση, για να μπορώ να φιλτράρω τα διάφορα μηνύματα και να συμπεραίνω τι μου ταιριάζει και τι όχι. Οπαδός δεν θα γίνω ποτέ ούτε του Γιανναρά, ούτε κανενός άλλου.

yiannisyiannis, you are right man...

θέλω τίτλο και ει δυνατόν εκδοτικό οίκο του/των βιβλίων του μοναχού Θεόκλητου Διονυσιάτη, γιατί κι εγώ αν και θαυμάζω τη σκέψη του Γιανναρά, κάτι πήρε το αυτί μου περί νεοορθοδόξων κι επιφυλάσσομαι... αλλά επί του θέματος δηλώνω άγνοια, βρίσκομαι γενικώς σε σκοτάδι...
Βιβλία του Γιανναρά που έχω ψιλοδιαβάσει είναι το εγχερίδιο "Σχεδίασμα Εισαγωγής στη Φιλοσοφία" τ΄οποίο θεωρώ κορυφαίας σύλληψης φιλοσοφικό "μπούσουλα", μια και δεν αποτελεί μια από τις εκατοντάδες τετριμμένες Ιστορίες της Φιλοσοφίας που κυκλοφορούν, αλλά έργο μοναδικής πνευματικής ομορφιάς και υψηλού στοχασμού που σε εισάγει σ' ένα τρόπο του "φιλοσοφείν" και του "στοχάζεσθαι" από κατά βάση ορθόδοξη θέση, δείχνοντάς σου όμως και τις εναλλακτικές οπτικές. Επίσης καταχωνιασμένο και ανέγγιχτο βρίσκεται στη βιβλιοθήκη μου και "Το πραγματικό και φαντασιώδες στην Πολιτική Οικονομία", λόγω του γνωστού μαθήματος και της πάλαι ποτέ περιστασιακής ανησυχίας μου... Ήθελα κάποτε να πάρω να διαβάσω και το ευφήμου μνείας "Ορθός λόγος και κοινωνική πρακτική" αλλά κάπου στην πεζή καθημερινότητα εκτροχιάστηκα...

Λοιπόν ακούω προτάσεις...

...περιμένω με ανυπομονησία...

Quote:

Το μέλος semplice στις 09-11-2005 στις 14:20 έγραψε: Quote: Το μέλος W4TT4N4B3 στις 09-11-2005 στις 05:07 έγραψε: [i] δικηγορος και δημοσιογραφος ειναι δολοφονικος συνδυασμος semplice, γνωριζω εκ πειρας... Το ξέρω φίλε μου σε ευχαριστώ και θα προσέχω, προσπαθώ όμως να μην γίνομαι ..ρατσιστής [/I]

υπονοουσα συγκεριμενες περιπτωσεις απλως το εγραψα γενικα και αοριστα για να μη θιξω εστω καποιους που δε θα μπορουν να ανταπαντησουν γιατι δεν ειναι μελη...

...το Φαντασμα του Wattanabe...
"I like to remember things my own way - not necessarily the way they happened."


[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : W4TT4N4B3 στις 09-11-2005 20:51 ]

Αγαπητέ yannisyannis,

Ναι, οφείλω να παραδεχτώ ότι ίσως έχεις δίκιο για την επιφύλαξη. Η πτυχή που έθιξες είναι κάτι που δεν γνώριζα. Γιατί, ακόμη και οι πολέμιοι τού κ. Γιανναρά που ήξερα μέχρι σήμερα τον εμέμφοντο ως ορθόδοξο, όπως φαίνεται και από ένα τυπικό άρθρο στα ΝΕΑ.

Quote:

"Έχει σημασία να είσαι Έλληνας ορθόδοξος σήμερα; Δίνει κάποιο νόημα στη ζωή μας, όταν επικαλούμαστε αυτήν την ταυτότητα ή πρόκειται για μια αμήχανη αντίδραση στις σύγχρονες προκλήσεις; Πριν από περίπου τριάντα χρόνια, κάποιοι Έλληνες διανοούμενοι κατέφυγαν στην ορθόδοξη παράδοση του γένους, προσπαθώντας να διατυπώσουν μια πολιτισμική πρόταση αντίθετη στον δυτικοευρωπαϊκό προσανατολισμό της νεοελληνικής κοινωνίας. Τότε τους ονόμασαν συλλήβδην «νεορθόδοξους», αν και οι άνθρωποι αυτοί δεν συγκρότησαν ποτέ μια ενιαία ομάδα: ήταν απλά εκφραστές ενός περίπου ταυτόσημου ρεύματος σκέψης."

Quote:

(οι νεορθόδοξοι) αποσιωπούν ότι αυτό που θεωρούν ως ωραία παράδοση της Ορθοδοξίας όχι μόνο δεν υπήρξε ποτέ, αλλά συνδυάζεται και με τα ακριβώς αντίθετα από αυτά που περιγράφουν, με δεισιδαιμονία, αναλφαβητισμό, μισαλλοδοξία και τα συμπαρομαρτούντα...

Βάσει αυτής τής ιδιότητος τού ορθοδόξου κάποιοι τον χαρακτήριζαν χουντικό και σκοταδιστή με την γνωστή τους ευκολία. Εσφαλμένα νόμισα ότι είχες επηρρεαστεί και συ από την λογική τών παρατάξεων.

Αλλά δίκαιο λοιπόν να συστήνεις επιφύλαξη όταν ο καθηγητής και φερόμενος ως ειδικός πιθανώς αλλοιώνει την παράδοση αυτή σε βασικά σημεία. Βεβαίως θέλουμε ελεύθερη έκφραση και διαφοροποίηση, αλλά πάντοτε γνησία, στο φώς και με την σωστή υπογραφή, γιατί αλλιώς έχουμε να κάνουμε με πλαστογραφία, απάτη και σκανδαλισμό. Ερευνητέον όμως, δεν ξέρω τι συμβαίνει πράγματι. Eίναι συγκεχυμένο το θέμα, και νομίζω ότι μέσω τού π. Θεοκλήτου δεν μπορούμε να βγάλουμε εύκολα συμπέρασμα, γιατί σε κάποια πράγματα ίσως υπερβάλλει. Εάν θέλεις, δώσε πηγές.


[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : grammophone στις 09-11-2005 21:53 ]

Quote:

Το μέλος Cenio στις 09-11-2005 στις 17:44 έγραψε: θέλω τίτλο και ει δυνατόν εκδοτικό οίκο του/των βιβλίων του μοναχού Θεόκλητου Διονυσιάτη, γιατί κι εγώ αν και θαυμάζω τη σκέψη του Γιανναρά, κάτι πήρε το αυτί μου περί νεοορθοδόξων κι επιφυλάσσομαι... αλλά επί του θέματος δηλώνω άγνοια, βρίσκομαι γενικώς σε σκοτάδι... Βιβλία του Γιανναρά που έχω ψιλοδιαβάσει είναι το εγχερίδιο "Σχεδίασμα Εισαγωγής στη Φιλοσοφία" τ΄οποίο θεωρώ κορυφαίας σύλληψης φιλοσοφικό "μπούσουλα", μια και δεν αποτελεί μια από τις εκατοντάδες τετριμμένες Ιστορίες της Φιλοσοφίας που κυκλοφορούν, αλλά έργο μοναδικής πνευματικής ομορφιάς και υψηλού στοχασμού που σε εισάγει σ' ένα τρόπο του "φιλοσοφείν" και του "στοχάζεσθαι" από κατά βάση ορθόδοξη θέση, δείχνοντάς σου όμως και τις εναλλακτικές οπτικές.

Φίλε Cenio,
τα βασικά βιβλία στα οποία ο Χρ. Γιανναράς αναπτύσσει τις θεωρίες του περί Νεορθοδόξων είναι το «Καταφύγιο Ιδεών» και το «Αλφαβητάρι της Πίστης». Σε αυτά γίνεται λόγος περί αγαπητικής ενέργειας, αγαπητικής αυθυπέρβασης, ερωτικής αυτοπροσφοράς κλπ. Μέσα από αυτά τα βιβλία, ο Γιανναράς επιχειρεί να δικαιολογήσει την λαγνεία, την φιληδονία και την πορνεία, όταν γίνονται με «αγνά» κριτήρια αγάπης. Όταν δηλαδή ο εραστής μέσα από την ερωτική πράξη βγάζει στην άκρη τον εαυτό του κι έχει ως απώτερο σκοπό την ικανοποίηση του ερωτικού του συντρόφου. Ο Γιανναράς πιστεύει ότι έτσι ταπεινώνεται ο άνθρωπος, επειδή δεν αγωνιά για την προσωπική του ηδονή, αλλά για την ηδονή του συντρόφου του, τον οποίον αγαπά κλπ. κλπ. Όλα όμως αυτά, είναι ταυτόσημα με την αρχαία αίρεση των Νικολαϊτών.

Ο πολυγραφότατος λόγιος Αγιορείτης μοναχός Θεόκλητος Διονυσιάτης, έχει συγγράψει 5 βιβλία, μέσα από τα οποία προσπαθεί να αποδείξει ότι οι Νεορθόδοξοι αποτελούν αίρεση. Δυστυχώς, κατά την ανακαίνιση που έγινε στο πατρικό μου, εξαφανίστηκαν πάρα πολλά βιβλία, μεταξύ των οποίων και του Θεόκλητου κι έτσι δεν μπορώ αυτή τη στιγμή να ανατρέξω στους τίτλους τους. Είμαι όμως σίγουρος ότι αν ρωτήσεις για τα αντιγιανναρικά του Θεόκλητου στο Περιβόλι, σίγουρα θα τα ξέρουν.

Η προσωπική μου άποψη τώρα......... Στο συγκεκριμένο θέμα, πιστεύω ότι ο Γιανναράς παρασύρθηκε σε πλάνη, συνεπαρμένος από την ίδια την εξαίρετη ικανότητά του να ιδεολογεί και να ερμηνεύει. Είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο, ότι οι μεγαλύτερες αιρέσεις προκλήθηκαν όταν δυνατά μυαλά επιχείρησαν να ερμηνεύσουν τα μυστήρια της Πίστεως με τη λογική. Ας μην ξεχνάμε ότι ο Άρειος κι Ωριγένης ήταν κορυφαίοι θεολόγοι. Από την άλλη όμως, η απάντηση – απολογία κατά των Νεορθοδόξων, του σεβαστού γέροντος Θεόκλητου, είναι κάπως ακραία. Θα μπορούσε να απαντήσει σε ηπιότερους τόνους. Οι χαρακτηρισμοί που ειπώθηκαν ένθεν και ένθεν ήταν ακραίοι. Επισυνάπτω συνέντευξη του γέροντος Θεόκλητου σχετική με τα κείμενα του Γιανναρά, που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ορθόδοξος Τύπος στις 21/9/2001. Δεν μπόρεσα να βρω αυτή τη στιγμή τη δημοσίευση - απάντηση του Γιανναρά, που κι εκείνος απαντά με σκληρούς χαρακτηρισμούς. Αν θυμάμαι καλά απαντά στο γέροντα Θεόκλητο, λέγοντας ότι πάσχει από συσσωρευμένη στέρηση γι αυτό τα γράφει αυτά κλπ. Γενικά, αυτή η κόντρα έχει τραβήξει πολύ, εδώ παραθέτω απλά ένα απόσπασμα που βρήκα εύκαιρο.


Περί του ηγέτου του νεονικολαϊτισμού

του Οσιολογ. Μοναχού Θεοκλήτου Διονυσιάτου


Στα πλαίσια της οφειλομένης προσπαθείας να γνωσθεί ο κίνδυνος της εξαπλουμένης αιρέσεως, αλλά και να εφελκύσω το ενδιαφέρον της διοικούσης και ποιμαινούσης Εκκλησίας, παρακάλεσα σοφόν και άγιον Ερημίτην, να ειπή την γνώμην του. Καταθέτω την επιστολή του.

«Αδελφέ π. Θεόκλητε,
χαίρε εν Κυρίω πάντοτε.

Ανέγνωσα την επιστολήν σου και φιλαδέλφως σπεύδω να δηλώσω, ότι σύμφωνα με τις απόψεις σου, που αποτελούν διδασκαλίαν της Εκκλησίας. Δέχομαι, ότι υπάρχει πολύς δαιμονισμός μέσα στις θεωρίες των νεορθοδόξων και διακρίνω σαφή δαιμονικά στοιχεία στη ζωή και την σκέψη του αναβιώσαντος την αίρεση των νικολαϊτών αξιοθρηνήτου Χρήστου Γιανναρά.
Εγνώρισα στην Αθήνα του ’60 και στους πανεπιστημιακούς κύκλους τον αξιοσυμπάθητον τότε θεολόγον και αργότερα έμαθα από το βιβλίον του “Καταφύγιο ιδεών” την πορεία της σκέψεως και των συναισθημάτων του, που απολήγουν στις άφρονες και αντιπατερικές θεωρίες του και στην αίρεση των νικολαϊτών, καθαρώς πορνική.
Για να κατανοήσει κανείς πλήρως το κατάντημα του δυστυχούς Γιανναρά, θα πρέπει να παρακολουθήσει την εξέλιξη των ιδεών του μέσα από το αυτοβιογραφικό και αυτοψυχογραφικόν αυτό βιβλίον του, όπως ο ίδιος περιγράφει την εσωτερικήν ζωήν του.
Λοιπόν, εν συντομία μπορεί να διαζωγραφηθεί το πορτραίτο του ως εξής: Ένας νεαρός ορθόδοξος, με το ήθος και την πίστη, που αναλογούν στην μετεμφηβικήν ηλικίαν, μετά το λύκειον, εγγράφεται στην Θεολογική Σχολή των Αθηνών. Ευρισκόμενος δε σε διαρκή επαφή με τους κύκλους της Οργανώσεως “Ζωή” και δεχόμενος την επιρροή της, τελικώς γίνεται μέλος της αδελφότητος, κατά την διάρκειαν των σπουδών του. Η ένταξή του στην Οργάνωση είχε τον χαρακτήρα αφιερώσεως στον Θεόν, δια λόγους ιεραποστολικούς, αφού προηγουμένως ασκηθεί καταλλήλως από τους κοσμοκαλογήρους, όπως προκύπτει από την αυτοψυχογραφίαν του. Ήταν δε αρκετά ευφυής, κατά κοινήν ομολογίαν, πράγμα που του δημιούργησε πνεύμα οιήσεως και υπεροχής έναντι όλων των συναδέλφων του τόσον, ώστε υπερφρονών, να τους βλέπει κατωτέρους του και να τους κατακρίνει.
Στη σελίδα 128 του βιβλίου του διαβάζει κανείς τα απίστευτα αυτά για ένα δόκιμο μέσα στην χριστιανικήν αυτή οργάνωση: “...Με έπνιγε το παγερό, υπηρεσιακό ύφος των ανθρώπων εκεί μέσα, η αφόρητη χωριατιά και η σκληράδα τους οι αδικαιολόγητες κατσάδες τους… Μα πνιγόμουν προπάντων από την άγονη, μηχανική και ψυχοκτόνο δουλειά του γραφιά… Ένοιωθα με το πέρασμα των χρόνων να φτηναίνω σαν άνθρωπος.. το κλάμα μου μέσα στις τουαλέτες της Γραμματείας είναι η εναργέστερη και πιο οδυνηρή ανάμνηση… Δεν ξέρω αν άλλοι άνθρωποι έχουν ποτέ προσευχηθεί μέσα σε τουαλέτα, μα εγώ ούρλιαζα άφωνα την απελπισία μου στον Θεό…”.
Αυτά και άλλα σχετικά γράφει, ο ταλαίπωρος και διερωτάται κανείς, δεν είχε Πνευματικό οδηγό, για να του πει ότι όλα αυτά εγεννώντο στην ψυχή του από την αλαζονεία και την οίηση, συνεργούντων και των αναλόγων δαιμονίων, που είχαν επισημάνει το ασθενές μέρος της ψυχής του;
Πάντως, σύμφωνα με την πλουσιωτάτην εμπειρίαν των Αγίων, για τις μεθοδείες των δαιμόνων, ο φοιτητής της θεολογίας, φαίνεται, ότι είχε παραδώσει την βούλησή του στα πονηρά πνεύματα της οιήσεως και υπερηφανείας, αφού σταδιακά τον είχαν υποσκελίσει με την ιδέα της υπεροχής του έναντι όχι μόνον των εν Χριστώ αδελφών του, αλλά και έναντι ολοκλήρου της Εκκλησίας, δηλαδή των Αγίων Πατέρων, όπως θα το δηλώσει αργότερα με το βιβλίον του “Η ελευθερία του ήθους”.
Στην ηλικία των 21 ετών, δηλαδή μετά διετίαν, όταν ακόμα ήταν τριτοετής φοιτητής, χρειάσθηκε να εισαχθεί στο Θεραπευτήριον “Ευαγγελισμός” για μια ασήμαντη εγχείριση κόκκυγος. Το ασήμαντον, όμως, αυτό γεγονός απετέλεσε μοιραίον σταθμόν της ζωής του, αφού οι δαίμονες, μετά την άλωση του λογισμικού μέρους της ψυχής του, δια της υπεροψίας, εισήλθαν, κατόπιν σχετικού πνευματικού πολέμου, στον χώρο του επιθυμητικού της ψυχής, την οποίαν ετραυμάτισαν με τα κλασικά βέλη του πανδήμου ετεροφύλλου έρωτος. Στοιχεία της αυτοψυχογραφίας του, που μπορεί έκαστος να διαβάσει από την σελίδα 174 και εξής, αποτελούντα απόδειξη, για την κυριαρχία των πονηρών πνευμάτων της ακολασίας επί της ψυχής του Γιανναρά. Όπως κι’ εσύ γράφεις π. Θεόκλητε, “Διαβάζοντας κανείς το κείμενον αυτό, έχει την εντύπωση ότι διαβάζει ένα από τους ρωμαντικούς του 19ου αιώνος, ξένους ή δικούς μας, που περιγράφουν ερωτικά συναισθήματα, για τα μάτια τα φωτεινά, τις κυματιστές βλεφαρίδες, για διάφανη επιδερμίδα, για γυναικεία χάρη και θηλυκότητα, για αβρά χέρια κρινοδάχτυλα…”. Και ο γράφων αυτά, ήταν αφιερωμένος ως παρθενεύων! Ήταν τόσον έντονη η ερωτική εμπειρία του, ώστε να διαμορφώνει ανάλογες θεωρίες περί πνευματικής ζωής, σαφώς αντίθετης με την παραδοσιακήν εν Χριστώ ζωήν. Και ενώ ο κ. Γιανναράς περιγράφει τις σεισμικές δονήσεις της ψυχής του και τις “θεοφάνειες” του 1956 από τις σχέσεις του τις ρωμαντικές με τις νοσοκόμες, όμως, αποσιωπάται ο τρόπος ζωής του και η ερωτική δραστηριότης του μέχρι το 1960, που άρχισε να αρθρογραφεί στην “Ανάπλαση” υπό ψευδώνυμον Κεδρηνός, εμφανιζόμενος ως αιρετικός.
Ο δαίμων της λαγνείας, μετά του αδελφού του της οιήσεως και υπερηφανείας, είχαν τόσον σκοτίσει το λογικόν του, ώστε έφθασε στο σημείον να κατηγορεί την Εκκλησίαν ως αιρετικήν – μανιχαΐζουσαν, να προκαλεί τον ενθουσιασμόν των βενεδικτίνων μοναχών του Βελγίου και αυτός να μη αντιλαμβάνεται το όνειδος, αλλ’ αντιθέτως να επιχαίρει, όπως γράφει ο ίδιος. Σε μια σειρά άρθρων του αποτυπώνεται η ερωτοκεντρική θεωρία του, κατά την οποίαν, “όταν πραγματωθεί η αμοιβαία γνωριμία και συμφωνία, μεταξύ των ετεροφύλων εραστών, που έχουν φθάσει στην ‘κοινωνία προσώπων’, τότε η επακόλουθος σαρκική μίξη είναι ανένοχη, δεν αποτελεί αμαρτίαν, αλλά ανοίγεται ο δρόμος του θείου έρωτος!”. Δηλαδή, καθαρός νικολαϊτισμός. Αυτή η θεωρία κηρύσσεται μέχρι σήμερα και κάνει θραύση μεταξύ των νέων ημιχριστιανών ή χριστιανοποιουμένων. Και έφτασε να γίνει αποδεκτή ως εθνική διδασκαλία, αφού εισήλθε στις αίθουσες της Γ΄ Λυκείου, δια του γνωστού βιβλίου των θρησκευτικών, που αποτελεί πιστή μεταγραφή των Γιανναρικών παραληρημάτων και που τόσον επιτυχώς περιγράφεις στα δύο άρθρα σου.
Επομένως, αγαπητέ π. Θεόκλητε, είμαι απολύτως σύμφωνος με τους δημοσίους ελέγχους της αιρέσεως αυτής, που οδηγεί κατ’ ευθείαν στην θεόργιστη πορνεία των νέων και φρονώ ότι, είναι απαραίτητη η κυκλοφορία ενός βιβλίου, που να εκθέτει την δια μέσου των αιώνων ορθόδοξη ηθικοπνευματικήν διδασκαλίαν, δια των μεγάλων Αγίων Πατέρων. Και ταύτα, ως απάντηση στα ερωτήματά σου, δηλώνοντας ότι, άριστα θα μπορούσε να εφαρμοσθεί στον κ. Γιανναρά, ο χαρακτηρισμός του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, περί του αιρετικού Βαρλαάμ: “Δύναμαι να βεβαιώσω, ότι ο αρχέκακος όφις δεν θα εύρισκε, δια την δημιουργίαν ενός τόσον τρομερού σάλου εν τη Εκκλησία, άλλου ‘επιτηδείου τε και σοφού προς κακίαν οργάνου’ από τον Βαρλαάμ…”.

Διατελώ υπό τις ευχές σου, Μ.»

Επί των απόψεων του φίλου ησυχαστού θα ήθελα να κάμω ωρισμένες παρατηρήσεις, αρχίζοντας από το τέλος.
1. Πράγματι ο εωσφόρος, για να περάσει τις νεκροποιές ενέργειές του, μεταξύ των Χριστιανών, θα έπρεπε κάποιο «επιτήδειον και σοφόν προς κακίαν όργανον», ώστε να πείθει ότι, η μεγάλη αμαρτία της πορνείας, που χωρίζει από τον Θεόν, νεκρώνει την ψυχή και διαστρέφει την κρίση, δεν είναι αμαρτία, αλλά ανένοχος έρωτας, που οδηγεί στον θείον έρωτα! Είναι μία «θεοφάνεια». Και ο νεαρός τότε Γιανναράς ασφαλώς, ως αρκετά ευφυής, εκάλυπτε τις δαιμονικές προδιαγραφές. Και όχι μόνον τις εκάλυπτε, αλλά για να γίνεται πειστικός, ο αρχέκακος όφις, τον επέλεξε, όχι από τις τάξεις των αδιαφθόρων θρησκευτικώς, αλλά των αδιαφθόρων ηθικώς, από την τάξη των παρθενευόντων και, το σπουδαιότερον, μέσα από τον χώρον όπου σπουδάζεται η θεολογία και το μυστήριον της εν Χριστώ Ζωής, ώστε να δύναται να στηρίζει ευαγγελικώς την νεονικολαϊτικήν αίρεση!
Ως προς το έτερον σκέλος της Παλαμικής αποφάνσεως, δηλαδή «την δημιουργίαν ενός τόσον τρομερού σάλου εν τη Εκκλησία», αυτό κατά γράμμα δεν αληθεύει, όπως όλοι διαπιστώνουμε. Δηλαδή, «σάλος και τρομερός» μάλιστα δεν υπάρχει. Όλοι ζούμε μίαν κατάσταση νηνεμίας επιφανειακής. Η σατανική αμαρτία συντελείται ιεροκρυφίως, αφανώς. Και αυτό αποτελεί την επιτυχίαν του «μετασχηματιζομένου εις άγγελον φωτός». Από άκρου εις άκρον της Ορθοδόξου Ελλάδος έχει εξαπλωθεί αθορύβως η ηδίστη αίρεση, μηδένα ενοχλούσα. Και ας μη θεωρηθεί ως υπερβολή. Εγράφη δημοσίως, ότι το βιβλίον του κ. Γιανναρά «Αλφαβητάρι της πίστης», έκανε θραύση στις παιδαγωγικές Ακαδημίες. Και το αποτέλεσμα; Θρίαμβος εκδοτικός. Πέντε εκδόσεις σε τρία χρόνια! Τιράζ πολλών χιλιάδων αντιτύπων, αριθμός απίστευτος για τα ελληνικά δεδομένα. Και τώρα σε άλλες εκατοντάδες χιλιάδες, η δαιμονική θεολογία του Γιανναρά, με το βιβλίο θρησκευτικών της Γ΄ Λυκείου! Αυτός, λοιπόν, δεν είναι θρίαμβος του εωσφόρου και μάλιστα εν σιγή, αφού ενεργείται μυστικά, κατά τον λόγον του θείου Παύλου: «Τα γαρ κρυφή γινόμενα υπ’ αυτών αισχρόν εστι και λέγειν»; (Εφ. ε΄ 12).
2. Ευγνωμονώ τον φίλον μου ησυχαστή, που αναζητώντας τις αιτίες των δρωμένων, μας θύμισε την λησμονηθείσαν, λόγω πτώσεως των κριτηρίων μας, πνευματικήν αλήθειαν, καθ’ ην πίσω από τους λογισμούς μας, δρουν οι δαίμονες όλων των «ειδικοτήτων» και φυσικά και των αιρέσεων.
Ως προς την σιωπήν της ποιμαινούσης Εκκλησίας, επί της ενεργουμένης ακολασίας, θα πω: «Θου Κύριε φυλακήν τω στόματί μου…».

Θεόκλητος Μοναχός
Διονυσιάτης
Άγιον Όρος

Μετά από ένα χρόνο επιστρέφω στο τόπικ με τον ίδιο ενθουσιασμό που το άνοιξα αν και θα παραδεχτώ την αμέλεια μου -δεν έχω κάτσει ακόμα ουσιαστικά να τον μελετήσω,να εντρυφήσω.
Τα κείμενα λοιπόν του Χρήστου Γιανναρά κάθε φορά που τα διαβάζω μου δίνουν χαρά και εκφράζουν τις ανυσηχίες μου.Συναντούν τους προβληματισμούς μου και τις αγωνίες μου.Ετσι έγινε και με το πρώτο
που αναδημοσίευσα εδώ.
Σε μια εποχή που σπανίζει τέτοιος λόγος θεωρώ πως είμαι πολύ τυχερός
που μπορώ και τον διαβάζω.Δεν αναζητώ " ταγό" και καθοδηγητή είναι πολύ μακριά άλλωστε ο καθηγητής Γιανναράς από τέτοιες ματαιοδοξίες.

Επίσης μου είναι εντελώς ανιαρή η συζήτηση για το αν ευσταθούν Θεολογικά οι κατηγορίες του αιρετικού που του έχουν επισυνάψει κατά καιρούς.Προσωπικά πιστεύω πως έχει τέτοια αγάπη μέσα του αυτός ο άνθρωπος και τον χαρακτηρίζει τέτοια πνευματικότητα και ευγένεια που με ενοχλεί ακόμα και η σκέψη και μόνο πως κάποιοι του επιτίθενται.
Αυτά που γράφει ανακουφίζουν το σύστημα σκέψης-ψυχής μου και ταυτόχρονα με τρέφουν με την ελπίδα πως αφού υπάρχει τέτοιος "Δάσκαλος" στην Ελλάδα θα τον ακολουθήσουν καιμαθητές -φοιτητές του σχετικά κυρίως με τον τρόπο που ζωντανεύει ανεκτίμητες παναθρώπινες αξίες που αποτελούν βασικό του άξονα.

Τον θαυμάζω εδώ και χρόνια και είναι από τους λίγους που όποτε τον πετύχω
στην τηλεόραση τον παρακολουθώ όσο τίποτα άλλο και κανέναν δεν έχω παρακολουθήσει με τέτοιο ενδιαφέρον.
Τα κίνητρα του για μένα είναι πέρα για πέρα υγιή και το λέω αυτό γιατί από την πρώτη φορά που τον άκουσα πριν τουλάχιστον 10-15 χρονια μέχρι σήμερα βιώνω ίδιας ποιότητας όμορφα συναισθήματα.

Θα ήθελα από εδώ να σας μεταφέρω δύο αποσπάσματα δείγματα από το βιβλίο του "Μετα-Νεωτερική, Μετα-Φυσική", εκδ. Δόμος 1993:



" τα χαρακτηριστικότερα ίσως παραδείγματα επιβολής του κανονιστικού ευδαιμονισμού στην κοινωνική νοο-τροπία θα μπορούσαν να αντληθούν από καθολικά συμπτώματα αλλαγής σε πανάρχαιες μορφές εθιμικής συμπεριφοράς, όπως αυτές που αφορούν στον έρωτα και στον θάνατο. Η λειτουργία του θεσμού του γάμου, που οι απαρχές της χάνονται στα βάθη της προϊστορίας, όπως και η λειτουργία του πένθους για τον οικείο νεκρό, μεταβάλλονται αισθητά και για πρώτη φορά στη νεωτερική εποχή. Τα συμπτώματα της αλλαγής παρακολουθούν με συνέπεια τις προϋποθέσεις της ευδαιμονιστικής λογικής και εκφράζονται με καθολικά υιοθετημένες κανονιστικές αρχές: Ανοχή και κατάφαση των εναλλακτικών ερωτικών προτιμήσεων, οργανωμένες απαιτήσεις νομιμοποίησης του 'δικαιώματος' της ιδιομορφίας, υπαγωγή των αναγκών του ενστίκτου στην καταναλωτική λογική του διαφημιστικού 'μάρκετινγκ', της εμπορίας του θεάματος και του ενδύματος..."

"Ακραία κατάληξη είναι η ανεπαίσθητη διαμόρφωση ενός ανέραστου ψυχισμού, ανθρώπων ανίκανων να αυθυπερβαθούν... Αποτελεί τυπικό γνώρισμα της νεωτερικής εποχής ο περιορισμός της σημασίας των λέξεων 'έρωτας' και 'ερωτικός' σε μόνη τη σεξουαλική σχέση (και στις ευρωπαϊκές γλώσσες σε μόνη την πορνογραφία)... Για πρώτη φορά ο θεσμός του γάμου... αμφισβητείται σε τέτοια έκταση..."


Με αυτό το post ήθελα κυρίως να σας μεταφέρω τη Διαρκή χαρά μου γι αυτόν
τον Ανθρωπο- καθηγητή και ναι-γιατί όχι να δώσω την ευκαρία σε όσους θελουν και δεν γνωρίζουννα πάρουν μια γεύση για το τι εστί Χρήστος Γιανναράς.
Σας ευχαριστώ για την ανάγνωση!

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : semplice στις 07-11-2006 04:08 ]

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : semplice στις 07-11-2006 04:45 ]

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : semplice στις 07-11-2006 04:57 ]