Ηρωικές εικόνες του παρελθόντος που περιγράφουν οι γονείς μας.
Αυτό είναι το Πολυτεχνείο.
Μαύρες σελίδες που βασάνισαν μια ταλαιπωρημένη χώρα.
Αυτό είναι το Πολυτεχνείο.
Οι στίχοι του Σεφέρη "κορμιά ριγμένα στα σαγόνια της γης, ψυχές δοσμένες στις μυλόπετρες, σαν το σιτάρι."
Αυτό είναι το Πολυτεχνείο.
Ο Αγώνας νέων παιδιών που βγαίνουν στη ζωή που δεν έχουν απολαύσει ακόμα τις ομορφιές της, που αγαπούν και παλεύουν για την ελευθερία.
Τελικά ισχύει η διαχρονική άποψη του Θουκυδίδη ότι ο άνθρωπος δεν αλλάζει και τα γεγονότα επαναλαμβάνονται.
Τα συνθήματα που σφράγισαν γενιές και γενιές "ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Η ΘΑΝΑΤΟΣ" το ΟΧΙ στην υποταγή και τη δουλεία είναι χορδές μιας άρπας που αντηχούν ακόμη...
Νέοι που θυσίασαν τα όνειρά τους.
Αυτό είναι το Πολυτεχνείο.
Άγνωστοι ήρωες που έδωσαν το αίμα τους για μια Ιδέα ή μάλλον για πολλές ιδέες - κι όχι δε μιλώ για εκείνες του Πλάτωνα που κατοικούσαν στον ουρανό. Μιλώ για τις άλλες ιδέες, αυτές που εδραιώνονταν στη συνείδησή τους, στο μυάλό τους, στην ψυχή τους, στην καρδιά...
Ιδανικά αλληλένδετα με το εγώ τους. Δικαιώματα άρρηκτα συνδεδεμένα με την ύπαρξή τους. Εφόσον καταπατούνταν τα δικαιώματα, χάνονταν και οι ίδιοι.
Αγαπημένοι φίλοι που θα σφραγίσουν την ιστορία του τόπου μας.
Ψυχές που στήριξαν την ατέρμονη ελευθερία.
Τοίχοι βαμμένοι με αίμα.
Αυτό είναι το Πολυτεχνείο.
Κι ένας Παπαδόπουλος μεταμφιεσμένος σε κάποιον άλλον Κρέοντα ύστερα από χρόνια.
Και μετά η τιμωρία.
Σ' ευχαριστώ Σεφέρη που γεμίζεις τη φωνή μου με λέξεις και μπορώ να περιγράψω την τιμωρία του
"Θα πλερώνει τα κρίματά ο Παμφύλιος Αρδιαίος, ο Πανάθλιος Τύραννος".
Μάνες που θρηνούν που θάβουν τα παιδιά τους και μιλούν στο θάνατο σα να' τανε δικός τους.
Αυτό είναι το Πολυτεχνείο.
Άδειοι δρόμοι, σκοτεινά σπίτια, νεκρά σοκάκια οι γειτονιές της Αθήνας.
Και οι άνθρωποι? ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΟΙ
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : Melissanthi στις 02-12-2005 15:31 ]
