Την εικόνα σου ιχνογραφώ…
Με φόντο τη βιβλιοθήκη του γραφείου, -βιβλιοθήκη ασφυκτικά γεμάτη με βιβλία ευρείας πνευματικότητας, που τις κόχες των κάτω ραφιών κοσμούν μια μικρή εικόνα του Παντοκράτορα Βυζαντινής τεχνοτροπίας, ένα μικρό πατρογονικό χάλκινο θυμιατήρι και μια- δυο φωτογραφίες που σηματοδοτούν και σημαδεύουν μια ζωή- ή μια νεφέλη από ανθισμένες μπουκαμβίλιες… και σε πρώτο πλάνο η μορφή. Το πρόσωπο, που ακτινοβολεί Φως και Αλήθεια ανεπιτήδευτη Ορθόδοξης Παράδοσης, Αλήθεια, που αν και τις επισκιάζει, εν τούτοις, στέκεται με σεβασμό, διαλεκτικότητα κι ανεκτικότητα, απέναντί στις «αλήθειες» των άλλων . Επίκεντρο της μορφής, τα μάτια . Δυο μάτια, απέραντες θάλασσες –στο χρώμα του μελιού, θαρρώ- που ξεχειλίζουν ειλικρίνεια, γνώση κι αγάπη για τους γύρω τους. Μάτια που βλέπουν και διακρίνουν τα πάντα, χωρίς παρωπίδες. Μάτια που λάμπουν και δακρύζουν με το πιτσίλισμα φρεσκοκομμένου μανταρινιού και με τον πόνο των άλλων.
Ανάμεσα στα μάτια και τα χείλη, η μύτη –το κομψοτέχνημα του προσώπου- που μυρίζεται τα πάντα, χωρίς αδιάκριτα να χώνεται παντού.
Πριν καταπιαστώ με τα χείλια, θα ξεχωρίσω ανάμεσα απ’ τα χυτά ως τους ώμους μαλλιά και θα ιχνογραφήσω τα καλοστημένα αυτιά, που αν και είναι επιλεκτικά στραμμένα σε ήχους ποιοτικούς, ακούνε κι αφουγκράζονται τα πάντα.
Με σεβασμό θα καταπιαστώ με τα χείλια, που ξέρουν επάξια να Υμνούν, να τραγουδούν, να μιλούν, να γελούν, να φιλούν, - αυτό το τελευταίο στο εύχομαι…με το καλό-.
Θα ήθελα, τέλος να επισημάνω με τη γραφίδα μου, μια αδιόρατη διάθεση Θείου Έρωτα που εμπνέει το ανέμισμα των μαλλιών, η λάμψη των ματιών, η πασχαλίτσα που τριγυρνά στα λακκάκια του γέλιου σου κι εκείνο το δειλό παιχνίδισμα των χειλιών στο τραγούδισμά σου, αλλά αυτό το αφήνω για άλλους πιο σύγχρονους, πιο κοντινούς πιο οικείους ζωγράφους. Εγώ μονάχα, με αδρές και απλές πινελιές
την είκονα σου ιχνογραγώ…
Εννιά του Νοέμβρη σήμερα, Νεκταρία,… ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!
Σκηνή θεάτρου κατάφωτη και επιβλητική. Το θέατρο κατάμεστο, ν' ακούγονται μόνο ανάσες ισχνές. Ομιλία καμία. Κίνηση καμία. Όλος ο κόσμος σα να κρατά την αναπνοή του. Μέσα στην απόλυτη ησυχία και στο δέος της, προβάλλει μια φωτεινή γυναικεία ντελικάτη φιγούρα στα λευκά. Μαλλιά μαύρα και λαμπερά, μάτια κομψοτεχνήματα που σπινθιρίζουν, δέρμα σταρένιο, χαρακτηριστικά καλοσχηματισμένα. Φαίνεται να προχωρά αργά και περήφανα στο κέντρο της ολόφωτης σκηνής. Κι εκεί στο αποκορύφωμα της προσμονής, ένα αγγελικό κελάηδισμα αντηχεί στον χώρο απ' άκρη σ' άκρη. Μια φωνή βελούδο που φτάνει ως τα κατάβαθα της ψυχής. "Σε υμνούμεν, σε ευλγούμεν, σοι ευχαριστούμεν Κύριε"...
Η ψαλμωδία της γυναίκας στη σκηνή έχει μετατρέψει χιλιάδες μάτια που την παρακολουθούν και την ακούν, σε μικρές δροσερές βρύσες που χύνουν δάκρυα κατάνυξης και ευχαρίστησης.
Έτσι φαντάζομαι εγώ μια σκηνή από την Νεκταρία (gate)
Θα ζωγραφιζα μια γριά γυναίκα καθισμένη στο παγκάκι έξω απο την εστία μου. Η βροχή να σκεπάζει την πόλη και εκείνη με ένα μπουκάλι στα χέρια να κείτεται μέσα στο κρύο με κλειστά μάτια. Οι περαστικοί την αγνοούν και λίγοι την φιλεύουν με μερικές λίρες.
Ίσως είναι η θλίψη της που με προσελκύει ή η μοναξιά της για να της ζωγραφίσω ένα απρόμαυρο ποτραίτο.Τα φύλλα, κόκκινα-κίτιρινα-πορτοκαλί , πεσμένα στους υγρούς δρόμους από το κρύο σχηματίζουν ένα πολύχρωμο τοπίο και όμως εκίνη είναι ακόμα εκέι..στο ξεθώριασμα του χρόνου παραμένει πιστή και ανύμπορη..
