Πριν λίγη ώρα επέστρεψα από την πολυδιαφημισμένη συναυλία της Mae, και πολύ φοβάμαι ότι έχω τις μελανότερες των εντυπώσεων. Δυστυχώς η οργάνωση του πράγματος ήταν τόσο οικτρή, ώστε η ίδια η συναυλία, η αισθητική και το στήσιμο της, αλλά και η απόδοση της Mae να περάσουν για μένα τουλάχιστον σε δεύτερη μοίρα.
Η ταλαιπωρία που υπέστησαν όσοι αφελείς εξ ημών προαγοράσαν μέσω πιστωτικής κάρτας τα εισιτήρια τους -ανάμεσα σε αυτούς και εγώ- είναι πέραν περιγραφής. Επί δύο ώρες βρέθηκα να περιμένω ακινητοποιημένη ανάμεσα σε πλήθος αγνώστων και εξίσου εκνευρισμένων με μένα ανθρώπων. Τα τρία ταμεία που υποτίθεται πως θα μας εξυπηρετούσαν, στελεχώνονταν από ενα μάτσο ημι-ηλίθιους υπαλλήλους που αδυνατούσαν όχι μόνο να κάνουν τη δουλειά τους, αλλά και να μας δώσουν έστω μια υποτυπώδη δικαιολογία για την αθλιότητα που υποστήκαμε. Φυσικά τρόπος διαφυγής δεν υπήρχε, μιας και τη χρέωση των καρτών δεν μπορούσαμε πλέον να την αποφύγουμε. Έτσι λοιπόν μείναμε εκεί, να βρίζουμε εαυτούς και αλλήλους και να περιμένουμε τα ρημάδια τα εισιτήρια. Αναφέρω δειγματοληπτικά μόνο μερικά από τα τρισχαριτωμένα που βίωσα σε αυτό το δίωρο:
1. σε τακτά χρονικά διαστήματα το τροχόσπιτο όπου στεγάζονταν τα ταμεία, το κλωτσούσαν με λύσσα οι αγανακτισμένοι που περίμεναν,
2. ένας από τους κακομοιριασμένους και αναίσθητους ταμίες δέχθηκε χτύπημα στο πρόσωπο από μπαφιασμένο και θεριακλή ελληνάρα, και
3. 3-4 ηλικιωμένοι που έτυχε να δω, αποχώρησαν, επειδή φοβήθηκαν ότι αν δε το κάνουν, θα πάθουν έμφραγμα ατάκα κι επιτόπου.
Αφού λοιπόν καννιβαλιστήκαμε μπροστά στα ταμεία επί δίωρον και πήραμε τα εισιτήρια, μπήκαμε στο κλειστό του μπάσκετ, όπου η συναυλία άρχισε με καθυστέρηση μιας ώρας. Τα φώτα στις άνω κερκίδες παρέμειναν ανοιχτά για το πρώτο εικοσάλεπτο της συναυλίας, με αποτέλεσμα εν μέσω της μουσικής να ωρύονται διαμαρτυρόμενοι με το δίκιο τους οι θεατές που κάθονταν εκεί. Το διάλειμμα διήρκεσε ούτε λίγο, ούτε πολύ σαράντα λεπτά, στις δε καντίνες εξ αρχής δεν υπήρχε ούτε νερό για να αγοράσει ο χριστιανός που κοράκιασε να βρίζεται και να σπρώχνει στην ουρά προηγούμενως. Κι ενώ δεν υπήρχε καν νεράκι του Κυρίου, καθ'όλη τη διάρκεια της συναυλίας περνούσαν από τους διαδρόμους οι δίσκοι με τα πατατάκια και τους φραπέδες, γιατί φαίνεται θεωρήθηκε πολύ πιθανό να ακούμε το Bach Street Prelude και να μας έρθει ταυτόχρονα και μια λιγούρα.
Τώρα αν μέσα σε όλο αυτό το καρακιτσαριό και την αποκτήνωση, κάποιος είχε τη διάθεση και το κουράγιο να προσέξει το ζήτημα play back, κάτι μπορεί να του στραβοκαθότανε στην φυσικότητα (ή την έλλειψη φυσικότητας) του ήχου. Για το αν όντως η ξεφτίλα της βραδιάς συμπληρώθηκε με μουσικές κονσέρβες, δεν μπορώ να εκφέρω άποψη, δεν είμαι ειδική να κρίνω. Ελπίζω να με διαφωτίσουν εν καιρώ καλύτεροι γνώστες του θέματος.
Όπως και να 'χει, αυτό το θέμα τελικά με αφήνει αδιάφορη. Ούτως ή άλλως η ευδιαθεσία με την οποία η παρέα μου ξεκίνησε για να ακούσει τη Mae (την οποία παρεμπιπτόντως απολαμβάνω ως καλλιτέχνιδα) χάθηκε κάπου στο δρόμο, κι αυτό είναι το θλιβερό.
Θα ήθελα πάντως να επιμείνω στην σκανδαλώδη ανεπάρκεια της εταιρείας που οργάνωσε τη συναυλία και που το όνομά της δεν αναφέρω για ευνόητους λόγους.
Ελπίζω ειλικρινά να μη χρειαστεί κανένας μουσικόφιλος να ξαναζήσει τέτοια ανοργανωσιά και αδιαφορία. Μια ζωή στην Ελλάδα μεμψιμοιρούμε για το ότι δεν μας "καταδέχονται" διεθνούς φήμης καλλιτέχνες. Ίσως τα πράγματα να άλλαζαν, αν οι εταιρίες οργάνωσης τέτοιων εκδηλώσεων, αντιμετώπιζαν στο εξής αυτό το θέμα με μεγαλύτερη σοβαρότητα, τεχνογνωσία και υπευθυνότητα έναντί μας.
Αυτά τα πολλά και γκρινιάρικα....
Σχωράτε με για τη νυχτερινή μου φλυαρία, υποθέτω ότι μαζεύτηκε μπόλικη αρνητική ενέργεια και κάπου έπρεπε να εκλυθεί...
Καλό ξημέρωμα σε όλους μας!