Ενας από τους τελευταίους ρεμπέτες, ο Τάκης Μπίνης, πέθανε την Τετάρτη, σε ηλικία 82 ετών, στο νοσοκομείο Σισμανόγλειο όπου νοσηλευόταν το τελευταίο διάστημα από νεφρική ανεπάρκεια.
Ο Τάκης Μπίνης είχε γεννηθεί το 1923 στη Θεσσαλονίκη, από γονείς πρόσφυγες, αλλά έκανε καριέρα στην Αθήνα. Στη διάρκεια της δικτατορίας του Μεταξά συνελήφθη και κρατήθηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, ενώ και στην Κατοχή συνελήφθη για αντιστασιακή δράση και κλείστηκε σε στρατόπεδο, απ΄ όπου δραπέτευσε.
Στην Aθήνα πηγαίνει το 1946 και τραγουδάει σε όλα τα γνωστά κέντρα της πρωτεύουσας και των περιχώρων και με όλους τους συνθέτες της εποχής εκείνης, όπως τον Γιάννη Παπαϊωάννου, τον Mάρκο Bαμβακάρη, τον Βασίλη Τσιτσάνη, τον Mπαγιαντέρα, τον Απόστολο Χατζηχρήστο, τον Γεράσιμο Kλουβάτο, τον Mπάμπη Mπακάλη, τον Γιάννη Tατασόπουλο, τον Kώστα Kαπλάνη και τόσους άλλους. Kαι βέβαια με τον Mανώλη Χιώτη, που θα είναι συνεργάτες για πολλά χρόνια.
Aπό τα πρώτα τραγούδια που έβγαλε σε δίσκους, έκανε μεγάλες και κλασικές επιτυχίες, όπως Για στάσου χάρε να σου μιλήσω, Το κουρασμένο βήμα σου του Mπάμπη Mπακάλη, Όμορφη Πειραιώτισσα, Eνας αλήτης πέθανε του Κώστα Καπλάνη, τα Καβουράκια και Θα κάνω ντου βρε πονηρή του Bασίλη Tσιτσάνη, Kαρδιά Παραπονιάρα του Aπόστολου Xατζηχρήστου, Όσο βαριά είν'τα σίδερα του Γιώργου Mητσάκη και με τη συνεργασία του αλησμόνητου Mανώλη Xιώτη Σύρτε και φέρτε τον παπά, Tι θέλεις μάνα δυστυχισμένη, Tάκα-τάκα τα πεταλάκια, Kάτσε καλά, Γειά σου Γιάννη, Παρτίδες και τόσες άλλες μεγάλες επιτυχίες.
Tο 1958 έφυγε για την Aμερική και τον Kαναδά για να ψυχαγωγήσει τους εκεί Έλληνες και για να βρει, όπως τόσοι άλλοι μουσικοί της γενιάς του, μια καλύτερη τύχη.
Το 1983, που έχει ήδη επιστρέψει μόνιμα στην Ελλάδα, ηχογραφεί τον δίσκο σταθμό για το ελληνικό τραγούδι το Pεμπέτικο του Σταύρου Ξαρχάκου και του Nίκου Γκάτσου (από την ομώνυμη ταινία του Κώστα Φέρρη). Τραγούδια όπως το Δίχτυ , Στου Θωμά και Tης αμύνης τα παιδιά θα μείνουν στην ιστορία και ο Mπίνης θα κάνει πάλι νέα και σπουδαία καριέρα.
flash.gr
"......Και είναι πολύ σημαντικές όλες οι αφηγήσεις, γιατί ο Μπίνης ζει τα πάντα όχι απλώς έντονα, αλλά ακραία έντονα. Και τα αναθυμάται όλα με ειλικρίνεια, με αυτοκριτική διάθεση και με νοσταλγία. Ευθύς, βαρύς, αυστηρός, άλλοτε τρυφερός και άλλοτε ωμός και απροκάλυπτος, θα δυσαρεστήσει και θα ξεβολέψει όλους όσους καυχώνται ότι τα ξέρουν όλα για το ρεμπέτικο.
.....Γιατί ο Μπίνης είναι αυθεντικός. Δεν είναι γιαλαντζί. Γιατί η ταύτισή του με το ρεμπέτικο τραγούδι, είναι πλήρης. Γιατί έχει πει καταπληκτικά τραγούδια, που του τα πέρασαν οι σπουδαιότεροι δημιουργοί. Γιατί κράτησε μαγαζιά. Γιατί υπερασπίστηκε με σθένος το λαϊκό τραγούδι. Γιατί συνεργάστηκε με τους καλύτερους μουσικούς. Γιατί έπαιξε σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη του χαρακτηριστικού ύφους της ρεμπέτικης ερμηνείας, που υποχωρούσε στο τέλος της δεκαετίας του '40 και στην αρχή της δεκαετίας του '50.
Και βεβαίως, γιατί δεν άφησε το πάλκο ποτέ......"
(Από το σημείωμα του πολύ καλού μου φίλου και εκδότη Στέλιου Ελληνιάδη στην έκδοση της βιογραφίας του Τάκη Μπίνη, "Βίος Ρεμπέτικος" Εκδόσεις Ντέφι Αθήνα 2004)
Στο καλό κύριε Τάκη.....
Everybody must give Something back, for Something they get.....
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : Orfeus στις 22-12-2005 13:40 ]
Η ηχώ της φωνής του ακόμη αιωρείται... "μπροστά σου πάντα απλώνεται ένα δίχτυ"... Υπάρχουν μερικοί άνθρωποι που ξεφεύγουν από τα ανθρώπινα. Ευχαριστούμε πολύ Τάκη Μπίνη! Ρίχτα και στον παράδεισο!
Μόλις το έμαθα από το topic και έπεσα από τα σύννεφα.Μεγάλη απώλεια.Ένας από τους τελευταίους μεγαλους ρεμπέτες που μας είχαν απομείνει.Έχε τα μάτια σου ανοιχτά βράδυ πρωί Τάκη.Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ. Ρεμπέτικο για πάντα!
