Παράθεση:
Το μέλος Iphigenia στις 27-06-2007 στις 12:12 έγραψε...
Εγώ πάλι, θα δανειστώ από τον Σεφέρη για να απαντήσω:
"Όπου και να ταξειδέψω, η Ελλάδα με πληγώνει".
Και για να είμαι πιό δίκαιη και σαφής, η Ελλάδα σαν χώρα, σαν τοπίο, σαν φυσική ομορφιά είναι μιά χαρά. Οι Έλληνες με πληγώνουν διαρκώς. Ναι φυσικά υπάρχουν εξαιρέσεις, αλλά στην πλειονότητά μας, φερόμαστε και ενεργούμε σαν κάφροι και όχι όπως θα ταίριαζε σε ένα λαό με τέτοια πολιτιστική και πολιτισμική κληρονομιά.
Θεωρώ λοιπόν ότι μπορούμε και οφείλουμε να στεκόμαστε καθημερινά στο ύψος των περιστάσεων και όσο δεν το κάνουμε, εγώ πληγώνομαι και ντρέπομαι για το λαό μας. Απλά γιατί θέλω περισσότερα...
|
|
Θα συμφωνήσω και εγώ και θα απαντήσω επίσης με στίχους του ποιητή Νίκου Γκάτσου.....
Αχ, δεν έχω σπίτι πίσω για να 'ρθω
ούτε κρεβάτι για να κοιμηθώ
Δεν έχω δρόμο, ούτε γειτονιά
να περπατήσω μια πρωτομαγιά
Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα
μου τα 'πες με το πρώτο σου το γάλα
μα τώρα που ξυπνήσανε τα φίδια
εσύ φοράς τ' αρχαία σου στολίδια
Και δε δακρύζεις ποτέ σου μάνα μου Ελλάς
που τα παιδιά σου σκλάβους ξεπουλάς!
Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα
μου τα 'πες με το πρώτο σου το γάλα
μα τότε που στη Μοίρα μου μιλούσα
είχες ντυθεί τα αρχαία σου τα λούσα
και στο παζάρι με πήρες γύφτισσα μαϊμού
Ελλάδα, Ελλάδα, μάνα του Καημού...
Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα
μου τα 'πες με το πρώτο σου το γάλα
μα τώρα που η φωτιά φουντώνει πάλι
εσύ κοιτάς τα αρχαία σου τα κάλλη
και στις αρένες του κόσμου μάνα μου Ελλάς
το ίδιο Ψέμα πάντα κουβαλάς...
Αχ, δεν έχω Άγιο πια να προσκυνώ
ούτε καντήλι σ' άδειο ουρανό
δεν έχω ήλιο ούτε αστροφεγγιά
να τραγουδήσω μια πρωτομαγιά...
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : asxetos στις 27-06-2007 12:59 ]