Πότε ακούσατε πρώτη φορά Βασίλη Παπακωνσταντίνου;;;

Ήμουνα μικρός κι άκουγα μια συλλογή από διάφορες επιτυχίες και θυμάμαι μου είχε κάνει τρελή εντύπωση το "Ελλάς" που μου φαινότανε τεράστιο... Μιλάμε τώρα για εποχές '90 που 4 χρονών... Αυτός ο δίσκος με τις επιτυχίες ακουγότανε στχνά σπίτι κι ειχε μέσα και το "Να γράφεις να τηλεφωνείς"... Ανατρίχιαζα κάθε φορά που τον άκουγα - φωνή που σε παράσερνε και σε βρόνταγε στα βράχια... Στεντόρεια αλλά και τόσο βαθιά συγκινητική!

Το 93-94 ο ξάδερφός μου μου έμαθε το Βασίλης με μια ιστορική κασέτα που είχε μέσα τον Κουρσάρο, Πρώτη Μαίου, Σ' ακολουθώ, Στέλλα και πολλά άλλα...

Μετά κατάλαβα -κι όταν συμπλήρωσα τη δισκογραφία του- ποια ήταν αυτή η περίεργη φωνή, η αλήτικη, που τραγούδαγε το "Κοντρόλ" ή την "Κάντιλακ" για να πούμε για πιο άγνωστα τραγούδια... Αυτή που έπιανε τα άπιαστα στα Κρύψου, Μπαλλάντα για το Γιάννη Κ., Βικτώρια, Για μένα τραγουδώ, Δεν υπάρχω, Πού είσαι... Αυτή που έκλαιγε τραγουδώντας Σ' ακολουθώ, Πριν το τέλος, Να με κρατάς, Ερημιά, Από μένα το Βασίλη... Αυτή που τραγούδησε Άσιμο κ Θεοδωράκη... Αυτή που ξεσήκωνε στις διαδηλώσεις με τη Πρώτη του Μάη και την Πρώτη Μαίου κι αυτή που φώναζε "Όχι δεν πουλάμε" και "Σπίτι δουλειά αυτή είναι η αγροτιά" όταν τα τρακτέρ των αγροτών έκλειναν τους δρόμους... Αυτή που διαμαρτυρότανε με το Στρατιώτη, το Τρίτο Παγκόσμιο, το Τσε και Τ' ακκορντεόν ή που τραγουδούσε Κι αν είμαι ροκ μη με φοβάσαι... Αυτή που περήφανα έλεγε Έφτασες εργά σου πήρε άλλος τη θέση, Viva La Liberta ή Σωτήρη Πέτρουλα... Αυτή που μου ψιθύριζε κάτι λέξεις ένός ναυτικού που άκουγε στο όνομα Νίκος Καββαδίας για ένα μαχαίρι κι έναν μαύρο θερμαστή... Αυτή η φωνή που ακόμα και σήμερα παρά τα πολλά χρόνια ξέρει να ξεσηκώνει κι έχει ακόμα κάτι από παλιά...

"Στις φωνές η Μαρία η Εύα κι η Νατάσσα"

"Και τώρα που πήρα φόρα εσύ κρύψου αμέσως να μη σε ξαναδω..."

"Τώρα που μας την έδωσες την εξουσία κλάφτη
Δε θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα νεκροθάφτη"

"Αλλά εγώ θα σε πάρω να φύγουμε
στου μυαλού μου τα μεγάλα τα δάση
κλειδάκι μυστικό για τον παράδεισο..."

Κυρίες και κύριοι... στα μάτριξ αυτή τη στιγμή γράφει... Βασίλης Παπακωνσταντίνου... [κι όποιος κατάλαβε κατάλαβε!]

Πρώτη φορά που τον είδα ήταν το '90 νομίζω, στο Κατράκειο Νίκαιας. Πέρα από το εντυπωσιακό σκηνικό (καπνοί, ένταση, κιθάρα Κροκίδη κλπ), εντύπωση μου έκανε που τα παιδιά εκεί μπροστά πετούσαν στον αέρα τους ελαφρύτερους. Μέσα στον χαμό είδα πως ένας απ' αυτούς ήταν και ένας συμμαθητής μου στο ΣΤ1, ο Αντρέας

Τότε άκουγα μόνο ξένα και Βασίλη. Και τους Κατσιμίχα στην απέξω τους είχα... Ο στίχος του με επηρέασε πολύ και κάθε του κομμάτι είχε αξία για μένα. Ίσως γιατί συνδύαζε μελωδία με επαναστατικό πνεύμα και γιατί κατόρθωνε και επί σκηνής να ενώνει το πλήθος από κάτω. Την ώρα που τραγουδάγαμε νιώθαμε πως αντιδρούμε.

Τέλος, αν και πολλοί διαφωνούν, πιστεύω πως αρκετά από τα σημερινά του τραγούδια, έχουν ισχυρά μηνύματα...


ΥΓ. Ένα από τα αρνητικά των συναυλιών του ήταν - κατά τη γνώμη μου - η "χαλαρότητα" του Κροκίδη. Συνηθισμένος από τους ξένους κιθαρίστες, έβλεπα αυτή τη στατικότητα του Κροκίδη την ώρα των γρήγορων σόλο και... βαριόμουν. Μετά βέβαια πήγαινα σπίτι να τα μελετήσω στην ηλεκτρική μου, αλλά... δώσε λίγο ένταση βρε Χριστόφορε

3o Live Μελών του MusicHeaven, 29 Ιανουαρίου


[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : jorge στις 17-01-2006 21:49 ]

Λοιπόν....
Θα ήτανε το 88... Είχε γεννηθεί ένα παιδάκι στην Αντιμάχεια της Κω... Με το που το έφεραν σπίτι, τους ανυσήχησε το πρώτο του ασταματάτητο κλάμα... Μη γνωρίζοντας τι θα κάνουν οι γονείς τους, αποφασίζουν(κυρίως ο πατέρας του) να βάλουν μουσική... Το μωρό ήταν δύο ημερών.. Με το που άκουσε τον Βασίλη να τραγουδά, σταμάτησε αμέσως.. Αυτό επαναλαμβανόταν κάθε φορά που έκλαιγε ο μικρός.. Μέχρι και κιθάρα του αγόρασε ο πατέρας του, την οποία έχει μέχρι σήμερα..
Το παιδί άρχισε να μεγαλώνει.. όλο άκουγε, άκουγε και συνεχώς ρωτούσε: Τι λέει αυτό το τραγούδι..?? Για ποιο πράγμα μιλάει...??
Οι γονείς του εξηγούσαν.. Και συνέχιζε να ακούει.. Ίσα που μιλούσε το '93 είχε και μικρόφωνο που το έβαζε στο στερεοφωνικό και τραγουδούσε το Βράδυ Σαββάτου..
Καλοκαίρι λοιπόν του ίδιου χρόνου έρχεται ο Βασίλης στην Κω με την Βαλέρια.. Αποφασίζει όλη η οικογένεια να πάει μαζί με τα ξαδέρφια του παιδιού(...τα οποία μεγάλη τρέλα κ αυτά... Μάλιστα φώναζαν στον μικρό γιατί κάθε φορά που πήγαινε σπίτι τους πείραζε τα σι ντι του Βασίλη..) Για να μην πολυλογώ ο μικρός έπαθε πλάκα με τον Βασίλη, τον Χριστόφορο, τα σκηνικά κλπ.. Χρυσές εποχές της ροκ τότε.. Το ίδιο επαναλήφθηκε και το '95.. Μόνο που καταλάβαινε το παιδί λίγο περισσότερα και είχε ζητήσει να του αγοράσουν κάποια σι-ντι..
Έτσι άρχισε το κόλλημα.. Τα άλλα παιδάκια τον θεωρούσαν λίγο τρελό όταν αντί για το "πάει η αγάπη μου" τραγουδούσε και χτυπιότανε με το "Ελλάς", με τον "Γουίλι" , με το "Χρόνια Πολλά" κλπ.. Δεν ήταν και τόσο συνηθισμένο ένας τσόγλανος 7-8 χρονών να έχει τέτοια κολλήματα.. Τότε άρχισε να παίζει κ μουσική.. Άλλος έρωτας αυτός.. Πιο μεγάλος.. Ποτέ δεν θα ξεχάσει τη χαρά που ένιωσε όταν πρωτοέπαιξε τραγούδια του Βασίλη.. Και συνέχιζε να αγοράζει δίσκους και να ακούει, και να ακούει.....
Επόμενη συναυλία το 2002( ίσως η καλύτερη του).. Είχε έρθει μόνος του στην Κω.. Πήγε με τον μπαμπά του το παιδί(τι παιδί.... ήδη 14 ήταν) αλλά του είπε: Μπαμπά, εσύ στις κερκίδες, εγώ θα πάω μπροστά.. Ο πατέρας ένιωσε αμήχανος, αλλά τελικά τον άφησε.. Κι έτσι πήγε... Χτύπημα....χτύπημα... χαμός!!!!! Δεν καταλάβαινε τίποτα.. Ήξερε σχοδόν όλα τα τραγούδια και οι άλλοι τον χάζευαν λέγοντας..: Ρε συ δες τον μικρό...
Τότε είδε και τον Κουτσουρέλη να παίζει με Shoulder Keyboard και αγόρασε κι αυτός το ίδιο μοντέλο..(πληκτράς είναι μη σας μπερδεύει, απλώς κουτσοπαίζει κ κιθάρα..)
Την άλλη χρονιά ξαναπήγε... Μόνο που ήταν μαζί και η παρέα του.. Και φυσικά η κοπέλα του(καλά να είναι η κοπέλα..) που έπαθε πλάκα βλέποντάς τον να κάνει σαν τρελός καθώς έβγαινε ο Βασίλης στη σκηνή.. Πολύ ωραία ατμόσφαιρα..
Και το 2004 εκπληρώθηκε μια μεγάλη επιθυμία του.. Ένα βράδυ πριν την συναυλία του, ο Βασίλης είχε πάει σ' ένα μπαράκι ενός φίλου του πιτσιρικά που σας λέω.. Με το μπήκε μέσα, άρχισαν να τρέμουν τα πόδια του.. Ύστερα από τις παραινέσεις των φίλων του πάει και του μιλάει..
-Γεια σου ρε Βασίλαρε...
-Γεια σου ρε φίλε μου.. πως σε λένε...?
-Αντώνη του λέει.. Και τον χτυπάει φιλικά στο στήθος και του λέει..: Βασίλη μην μασάς καθόλου..

Τόση ώρα, τον κοίταζε σαν χαζός.. ακόμα θυμάται την έκφραση του προσώπου του Βασίλη, που έβλεπε ένα παιδί 16 χρονών ντυμένο στα τζιν( ακόμα και γιλέκο..δώρο της μαμάς από την Αθήνα) όπως εκείνος..
Πήγε και στην συναυλία και πέρασε φοβερά.. Ήταν αξέχαστη..
Δυστυχώς το 2005 δεν πήγε στην Σύμη να τον δει γιατί είχε συναυλία με το γκρουπ..
Αλλά δεν πειράζει.. έχει σχεδόν όλα τα σι-ντι( δύο του λείπουν), και συνεχίζει να παίζει και να ακούει Βασίλη, και ας φαίνεται "κάπως" στους υπόλοιπους...
Ένα έχω να πω.. ΒΑΣΙΛΗ ΟΣΟ ΖΩ ΘΑ ΣΕ ΑΚΟΥΩ...Να 'σαι καλά και να προσέχεις....Για μένα είσαι πολύ μεγάλος...


ΥΓ Μάλλον η συλλογή θα ολοκληρωθεί απόψε, καθώς το "παιδί" έχει γιορτή.. Σίγουρα θα ξέρουν η μαμά και ο μπαμπάς τι δώρο πρέπει να πάρουν...

(πιο πάνω έβαλα μια φωτογραφία που βγάλαμε πρόσφατα στο Vox)

Εγω απο την μερια μου τον Βασιλη τον γνωρισα απο τον πατερα μου που αρκετους δισκους του Βασιλη και ηταν και ειναι ακομα ο αγαπημενος του.Με ειχε παρει θυμαμαι και σε μια συναυλια στο θεατρο Συκεων νομιζω με Παπακωσταντινου-Νταλαρα-Μητροπανο(βεγγαλικα,καπνος,δυνατη μουσικη)εγω ξετρελαθηκα και τοτε θυμαμαι κα ιτην πρωτη μου κασετα.Πρεπει να ημουν γυρω στα 5 αλλα δεν θα το ξεχασω ποτε.

Η δική μου περίπτωση είναι λίγο διαφορετική, καθώς μικρός αντιπαθούσα πολύ τον Παπακωνσταντίνου. Ε, μεγαλώνοντας άλλαξα.

Αν και δε θυμάμαι πότε τον πρωτοάκουσα, θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι το 1990 όλη η Ελλάδα χτυπιόταν με το "Ελλάς" και τη "Σφεντόνα" και εγώ χτυπιόμουν γιατί τα θεωρούσα άκρως... ενοχλητικά. Ήμουν 10 ετών τότε. Στη συνέχεια άλλαξα εντελώς άποψη. Κυρίως με επηρέασε νομίζω ο Μικρούτσικος με τους στίχους του Καββαδία, αλλά και τα κλασικά "γυμνασιακά σουξέ" του Βασίλη.

Για να είμαι ειλικρινής, το έχω βάρος στη συνείδησή μου που δεν έχω πάει ακόμα να τον ακούσω ζωντανά. Θα προσθέσω κι εγώ πως θεωρώ αξιολογότατες τις δουλειές του δισκογραφικά τα τελευταία δέκα χρόνια, όσο και αν αντιδρούν οι φανατικοί του ακόλουθοι. Ίσως τις διαφημίζει και τις προβάλει λίγο λάθος προς τα έξω και αδικεί μόνος του κάποια κομμάτια. Ίσως πάλι... κάτι άλλο. Πάντως είναι σπουδαίος ούτως ή άλλως.

Η πρώτη φορά που άκουσα Βασίλη Παπακωνσταντίνου ήταν το 1980. Δεν είχα κλείσει καλά καλά τα 6 και άκουσα το "Κι αν είμαι ροκ" του Μάνου Λοίζου. Ήταν σε μια εκπομπή εκείνης της εποχής, του Παπαστεφάνου που είχε πει μια ατάκα που τότε μου έκανε εντύπωση. "Μια φορά στο χωριό Βάστα της Αρκαδίας, γεννήθηκε μια μύτη! Ευτυχώς! Είχε και παιδί από πίσω...!"

Ρε παιδιά με συγκινήσατε...

Αντώνη του '86 είσαι κι εσύ; Χρόνια πολλά μεγάλε να 'σαι καλά...

Vasilouko συγκινήθηκες? Πως περνάνε τα χρόνια...Μόνο που εγώ το '86 πήγαινα γυμνάσιο...

η πρώτη φορά ήταν μόλις κυκλοφόρησε ο σταυρός του νότου
μετά μπήκε στο αυλάκι το νερό

Δε θυμάμαι πότε ακριβώς τον άκουσα για πρώτη φορά. Αυτό που θυμάμαι είναι πως απο την πρώτη στιγμή που άκουσα αυτή τη φωνή ήταν σαν να την άκουγα πάντα, σαν να υπήρχε πάντα.

Στο γυμνάσιο, και περισσότερο στο λύκειο ήταν πάντα μαζί μας, στις διαδηλώσεις στην πράσινη γραμμή, στις διανυκτερεύσεις. Στα φοιτητικά χρόνια στη θεσσαλονίκη πάλι εκεί. Και τώρα πάλι εδώ, είναι να μην κολλήσει κανείς!

Φίλε ektoseayton πραγματικά ρε συγκινήθηκα.... Γιατί ο Βασίλης δεν είναι μόνο τα τραγούδια του... Είναι κι όλ' αυτά που περικλείουν, αυτό ακριβώς είναι.. Και μου θυμίζουνε - τι δεν μου θυμίζουνε, ήμουνα δημοτικό και άκουγα και τώρα είμαι φοιτητής... χαρές, λύπες, γιορτές, πάθη -πολλά πάθη.... τρέλες πολλές με το Βασίλη να μας συντροφεύει, παιχνίδι πολύ πάντα με το Βασίλη, αγωνία να γράψουμε τις εκπομπές -αυτό ισχύει ακόμα- ώρες επί ωρών ψαξίματος στο Μοναστηράκι και στα παλιαντζίδικα ή μπροστά στον υπολογιστή για το site www.geocities.com/vassilis_papakonstantinou, Χριστούγεννα με Βασίλη, Πάσχα με Βασίλη, καλοκαίρι με Βασίλη.... διάβασμα με Βασίλη, έρωτες με Βασίλη, άγχη με Βασίλη, γέλια με Βασίλη, αποχωρισμοί με Βασίλη...

Μια ολόκληρη μικρή ζωή -πάω στα 20- με Βασίλη Παπακωνσταντίνου...

"Γεια χαρά!..... Κι αν είμαι ροκ...."

Στο σπίτι πάντα άκουγε η μαμά Βασίλη (ο μπαμπάς δεν τον πολυπάει...). Είχαμε και κάποια βινύλια που έβαζε και άκουγε. Θυμάμαι γύρω στο 1989 στο παλίο σπίτι της γιαγιάς να χοροπηδώ στους δερμάτινοι καναπέδες με την ξαδέρφη μου κ τον 2χρονο τότε αδερφό μου και να τραγουδάμε "Θα ερωτευτώ τον Παπαντρέου, τον Ποπάυ, τον Ζορρό..."

Η πρώτη μου τηλεοπτική ανάμνηση ήταν την παραμονή πρωτοχρονιάς 1989-1990 που είχε στην τηλεόραση τον Βασιλη και τον Νταλάρα με μακρυά μαλλιά τότε.Ηταν στη σκηνή με την κιθάρα και τραγουδούσε το Ελλάς και από τότε με συντρόφευει το κομμάτι αυτό... Μου άρεσε ανέκαθεν, άσχετα αν οι μόνοι στίχοι που ήξερα ήταν:
"Το πρωτάθλημα αρχίζει"
"Ελλάς, Ελλάς, τι θα γίνει φίλε μου με μας"

Αλλά όπως και για κάποιους προλαλήσαντες, ο Βασίλης είναι για μένα μια φωνή ξεχωριστή, που νιώθεις ότι πάντα υπήρχε μέσα στο αυτί σου και οι μελωδίες του πάντα οικίες και συνάμα ξεχωριστές.

Ναι είμαι φαν του Βασίλη όπως θα καταλάβατε!!!

Βλέπω είμαστε αρκετοί κολλημέννοι...
Ο άνθρωπος αυτός έχει σημαδέψει 3 ολόκληρες γενιές... Ποτέ δεν θα ξεχάσω το σκηνικό στη συναυλία το '95 στην Κω..
Καθόμουν στις κερκίδες με τους γονείς και τα ξαδέρφια μου. Δίπλα ένας κύριος που θα 'ταν τότε κοντά στα πενήντα..Ε, με το που τα χώνει ο Βασίλης, αρχίζει και χτυπιέται κάνοντας πως παίζει ντραμς.. Και τότε γυρνάει ένα παιδάκι δίπλα του και του λέει.: Σταμάτα πια βρε παππού...Μας κάνεις ρεζίλι....

Εγώ άργησα να καταλάβω τι γίνεται με τον Βασίλη....
Όμως είμαι χαρούμενος που δεν άργησα πολύ.Δεν μπορώ να πω οτι είμαι κολλημένος με το Βασίλη,όμως μπορώ να πω με σιγουριά ότι είναι εξαιρετικός...
Και για να απαντήσω και στο topic,την πρώτη φορά που τον άκουσα ήμουν με τον antonLOrd νομίζω.
Έχω φτάσει στο σημείο τώρα,που,σχεδόν καθημερινά,έχω ανάγκη να ακούσω ένα απο τα κομμάτια του

Σε ηλικία Γυμνασίου και όταν ξεκίνησε η παρέα να ψάχνει την επαναστατική της έκφραση κυκλοφόρησε το 'χαιρετίσματα λοιπόν' και σιγά-σιγά τραγούδια όπως το 'καταρρέω', το 'κρύψου', το 'αγαπάω κι'αδιαφορώ' ακούγονταν ολοένα και πιο συχνά στα ερασιτεχνικά τραγουδίσματα με τις κιθάρες στα πάρτυ (τότε κάναμε ακόμα πάρτυ στα σπίτια των συμμαθητών..). Πλάκα-πλάκα περάσαν 15-16 χρόνια και δεν έχουμε σταματήσει να θυμόμαστε και κάτι από αυτά όταν σμίγουμε. Κάτι πρέπει να σημαίνει αυτό
΄...μέσα απ' τα σκοτάδια κι' απ το φως, ξεπηδώ σα γελωτοποιός. με τον εαυτό μου έχω γίνει ένα, και δεν είμαι πιόνι κανενός...'

Quote:

Το μέλος DavidDT στις 19-01-2006 στις 14:13 έγραψε: Εγώ άργησα να καταλάβω τι γίνεται με τον Βασίλη.... Όμως είμαι χαρούμενος που δεν άργησα πολύ.Δεν μπορώ να πω οτι είμαι κολλημένος με το Βασίλη,όμως μπορώ να πω με σιγουριά ότι είναι εξαιρετικός... Και για να απαντήσω και στο topic,την πρώτη φορά που τον άκουσα ήμουν με τον antonLOrd νομίζω. Έχω φτάσει στο σημείο τώρα,που,σχεδόν καθημερινά,έχω ανάγκη να ακούσω ένα απο τα κομμάτια του

.....Μπαίνεις σιγά-σιγά στον ίσιο δρόμο.. Keep Vasiling.......

den thimamai ti ilikia eixa otan ton akousa gia prwti fora...mikri imouna pantws,gyrw sta 5...ton akouge o pateras mou kai etsi akousa gia prwti fora tin fwnara tou vasili...to prwto tragoudi pou akousa itan to xairetismata stin eksousia...

Εγώ ήμουν 6 χρονών όταν κυκλοφόρησε το "Φοβάμαι" και οι γονείς μου (φαν του Βασίλη) το άκουγαν κάθε μέρα. Κόλλησα κι εγώ από τότε! Θυμάμαι ένα βράδυ που είχαμε βγει οικογενειακώς και στο αμάξι έπαιζε η κασσέτα του "Φοβάμαι" από την αρχή. Εγώ όμως ήθελα να ακούσω το ομότιτλο τραγούδι και φώναζα στο πατέρα μου να προχωρήσει τη κασσέτα για να το βρει. Στην προσπάθεια του και κάτω από την έντονη γκρίνια μου, δεν πήρε χαμπάρι ότι το μπροστινό αυτοκίνητο είχε σταματήσει και έπεσε από πίσω του! Ακόμα έχω αυτή τη κασσέτα (αυθεντική, να μην ξεχνιόμαστε) !

Ο Βασίλης είναι κάτι παραπάνω από ένας τραγουδιστής. Έχει σημαδέψει με την υπέροχη φωνή του όλη μου τη ζωή. Στις καλές στιγμές γιορτάζω με Βασίλη και στις κακές ξεδίνω και ξεσπάω με Βασίλη. Ό,τι και να έχω κάνει, ό,τι και να έχω ζήσει, ό,τι και να έχω πει, πάντα υπάρχει ένας δίσκος, ένα τραγούδι ή ένα στιχάκι που συνοδεύει τη κάθε μου κίνηση, σωστή ή λάθος.
Βασίλη, σε ευχαριστώ που υπάρχεις και συνεχίζεις να κάνεις αυτό που εσύ ξέρεις καλύτερα από κάθε συνάδελφό σου.
ΒΑΣΙΛΗ, ΖΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ Σ' ΑΚΟΥΜΕ !!!!!!!!

H πρώτη μου επαφή με τα τραγόύδια του Βασίλη ήταν από κάποιες εκπομπές στην τηλεόραση γύρω στο '90-'91.. Δεν θυμάμαι όμως και πολλά πράγματα, πιθανώς λόγω ηλικίας.

Στην έκτη δημοτικού έγινε και η πρώτη μου ουσιαστική επαφή με τα τραγούδια του μέσω της ξαδέρφης μου. Μου έγραψε την κασσέτα με την ιστορική ηχογράφηση στο Φάληρο, με την εξής αφιέρωση -παραίνεση : "για να μάθεις ν' ακούς σωστή μουσική"!! Από τότε κόλλησα... μου έγραψε ό,τι κασσέτα είχε και δεν είχε κι εγώ αργότερα ξεκίνησα ν' αγοράζω τα Cd του...

Ο Βασίλης όλα αυτά τα χρόνια με έχει "συνοδέψει" σε σχολικές εκδρομές, παρτυ, στα άγχη των πανελλαδικών και καθ' όλη τη διάρκεια των φοιτητικών χρόνων σε παρέες, σε μαγαζιά, σε συναυλίες στο πανεπιστήμιο...

Και φυσικά. όλη αυτή η μαγεία , ολοκληρώθηκε όταν τον είδα για πρώτη φορά, γύρω στα 15 μου σε μια συναυλία. Θυμάμαι πως καθόμουν μπροστά , ακριβώς κάτω από τη σκηνή. Μου άρεσε που τον έβλεπα να γίνεται ένα μ' εμάς, να μας πειράζει, να χοροπηδάει, να τα δίνει όλα... ειδικά στα "Χαιρετίσματα" έγινε χαμός!
Από τότε ακολούθησαν και άλλες συναυλίες, αλλά η καλύτερη και αυτή που θυμάμαι πάντα ιδιαίτερα, ήταν τη μέρα που βγήκαν τ' αποτελέσματα από τις Πανελλαδικές... η καλύτερη εκτόνωση για ό,τι είχαμε περάσει!!

Με λίγα λόγια, αναπόσπαστο κομμάτι και από τη δική μου ζωή ο Βασίλης.

να γράφεις, να τηλεφωνείς και ας μη μένει εδώ κανείς...