Αισθητική σύγχυση

Διαβάζοντας διάφορα θέματα , μου κάνει τεράστια εντύπωση η [τρομακτκή] διαφορά αισθητικής , τόσο σε γενικότερα προφίλ των τραγουδιστών ή συνθετών που ο εκάστοτε θαυμάζει , όσο και στην μουσική κατεύθηνση , ενορχήστρωση , λόγο ύπαρξης , γουατέβερ ...

Για να δώσω ενα παράδειγμα , βλέπω πολλούς (!) να αναφέρουν στις προτιμήσεις τους το Θανάση Παπακωνσταντίνου μαζί με το Βασίλη Παπακωνσταντίνου (!!!) ...

Είναι νομίζω ενα σημείο των καιρών . Έλλειψη παιδείας ?
Παντελής έλλειψη αισθητικής ?

Νομίζω οτι σηκώνει συζήτηση .



[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : vouliakis στις 20-02-2006 14:49 ]

Ωραίο θέμα άνοιξες catz.
Δεν ξέρω εαν αυτό οφείλεται στην έλλειψη παιδείας ή στην έλλειψη αισθητικής του καθενός.Έχω την εντύπωση ότι το πρόβλημα (αν θεωρείτε πρόβλημα) έχει την βάση του αλλού.Κατά την δική μου άποψη νομίζω πως ό,τι υπάρχει έλλειψη όχι τόσο παιδείας αλλά περισσότερο αισθητικής όχι όμως των ανθρώπων που θαυμάζουν ή ακούνε παράλληλα Β.Παπακωνσταντίνου και Θ.Παπακωσυαντίνου και κάπου εκεί ανάμεσα "χώνεται" κι ένας Καρράς...Αυτήν την έλλειψη αισθητικής αλλά και αξιοπρέπειας την έχουν επωμιστεί άλλοι "υψηλά υφιστάμενοι" που διοικούν τα Μ.Μ.Ε κάποιες εταιρείες και πάει λέγοντας.
Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τα παιδιά της νέας γενιάς τα παιδιά αυτά που όταν αρχίζουν να διαμορφώνουν άποψη για τα πράγματα γύρω τους να εστερνίζονται μια πολύ,πολύ μπερδεμένη άποψη γιατί κάπου δεν τους αφήνουν περιθώρια να σχηματίσουν τελείως καθαρή άποψη.
Εν κατακλείδι αυτό έχει αρχίσει και γίνεται ένας φαύλος κύκλος:
Μ.Μ.Ε κ.τ.λ---νέα γενιά (προτιμήσεις και μπέρδεμα)---καλλιτέχνες (προσαρμογή στην καινούρια τάξη πραγμάτων έστω και με το ζόρι..)---Μ.Μ.Ε κ.ό.κ

Τελικά καταλήγουμε στο οτι η μουσική μας είναι πια μπερδεμένη και χαίρει έλλειψη αισθητικής και όχι τόσο οι ακροατές κ.τ.λ



Υ.Γ: Για όλα αυτά που προανέφερα υπάρχουν πάντα και οι εξαιρέσεις στον κανόνα!!!

Quote:

Το μέλος catz στις 20-02-2006 στις 13:32 έγραψε: Διαβάζοντας διάφορα θέματα , μου κάνει τεράστια εντύπωση η [τρομακτκή] διαφορά αισθητικής , τόσο σε γενικότερα προφίλ των τραγουδιστών ή συνθετών που ο εκάστοτε θαυμάζει , όσο και στην μουσική κατεύθηνση , ενορχήστρωση , λόγο ύπαρξης , γουατέβερ ... Για να δώσω ενα παράδειγμα , βλέπω πολλούς (!) να αναφέρουν στις προτιμήσεις τους το Θανάση Παπακωνσταντίνου μαζί με το Βασίλη Παπακωνσταντίνου (!!!) ... Είναι νομίζω ενα σημείο των καιρών . Έλλειψη παιδείας ? Παντελής έλλειψη αισθητικής ? Νομίζω οτι σηκώνει συζήτηση . [ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : vouliakis στις 20-02-2006 14:49 ]

Δεν καταλαβαίνω τον λόγο που σε "τρομάζει" αυτό...Είναι καλό πιστεύω να ακούμε όλους τους σοβαρούς καλλιτέχνες, ανεξάρτητα από το είδος που εκπροσωπούν..Εμένα με τρομάζει όταν βλέπω παιδιά στην ηλικία μου να "κόβουν φλέβες" για κάποιους... Κιάμος,Σαρμπέλ,Γιαννιάς και δε συμαζεύεται...

Μανώλη (ageras) , έχεις πολύ δίκιο για την μπερδεμένη αισθητική που υπάρχει και οτι την εκμεταλεύονται οι "περιστατικάρχες" (οι ηγητές του "περιστατικού") , αλλά θα πρέπει να προσθέσω οτι δεν είναι μόνο αυτό.
Είναι πιο κομπλικέ το πράγμα .

Τη δημιουργούν την fucked-up αισθητική , γαλουχούν τη νεολαία με αυτόν τον τρόπο, έτσι ώστε να αλλάξουν στο μυαλό του κόσμου την έννοια της μουσικής .
Τα γνωστά ...
Ο μέσος Έλληνας δεν περιμένει απο τη μουσική να τον αγγίξει ψυχικά - να τον ψυχαγωγήσει δηλαδή - γιατί απλά δεν ξέρει οτι η μουσική μπορεί να το κάνει αυτό .
Νομίζει οτι η μουσική είναι ενα trend , ενα μέσο επικοινωνίας , αφορμή για να γ......σεις , γουατέβερ ...

-antonLord , αν κάποιος ακούει Σαρμπέλ και βρίσκει πραγματικά κάτι σ'αυτό (που είναι οξύμωρο γιατί δεν υπάρχει τίποτα να βρει), είναι σε μια χαρά δρόμο . Κάποιος όμως που βρίσκει κάτι στη μουσική του Βασίλη Παπακωνσταντίνου και του αρέσει και ο Θανάσης , λυπάμαι , αλλά έχει πέσει θύμα της πολιτικής που λέγαμε .

cats


[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : jorge στις 21-02-2006 14:25 ]

Άκη (catz) έχεις απόλυτο δίκιο σ'αυτα που λες.Είναι όντως αφορμή για να μαμήσεις και ότι άλλο θες....μόνο άγγιγμα ψυχής δεν είναι...
Τι μπορούμε να κάνουμε όμως???
Δε λέω υπάρχουν και κάλα πράγματα αλλά λίγα.Ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη........δυστυχώς....

Quote:

Το μέλος catz στις 20-02-2006 στις 13:32 έγραψε: Διαβάζοντας διάφορα θέματα , μου κάνει τεράστια εντύπωση η [τρομακτκή] διαφορά αισθητικής , τόσο σε γενικότερα προφίλ των τραγουδιστών ή συνθετών που ο εκάστοτε θαυμάζει , όσο και στην μουσική κατεύθηνση , ενορχήστρωση , λόγο ύπαρξης , γουατέβερ ... Για να δώσω ενα παράδειγμα , βλέπω πολλούς (!) να αναφέρουν στις προτιμήσεις τους το Θανάση Παπακωνσταντίνου μαζί με το Βασίλη Παπακωνσταντίνου (!!!) ... Είναι νομίζω ενα σημείο των καιρών . Έλλειψη παιδείας ? Παντελής έλλειψη αισθητικής ? Νομίζω οτι σηκώνει συζήτηση . [ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : vouliakis στις 20-02-2006 14:49 ]

Πριν από ενάμιση μήνα περίπου ήμουν με την παρέα μου σε μία εμφάνιση του Μάλαμα στη Θεσσαλονίκη και, εκτός του ότι περάσαμε τέλεια, συνέβη κάτι φοβερό. Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου ήταν στο κοινό και μάλιστα σηκώθηκε στη σκηνή και τραγούδησε μαζί με το Σωκράτη για περίπου μισή ώρα. Συγκλονιστικές στιγμές... Αυτό σαν απάντηση στο παράδειγμα που έθεσες. Στην ουσία τώρα, πιστεύω πως, όταν η δημιουργία είναι ειλικρινής, έχει τον τρόπο και όλες τις προϋποθέσεις να αγγίξει την κάθε ψυχή, άσχετα με τη μορφή που μπορεί να της έχει δοθεί. Το πρόβλημα υπάρχει όταν ταυτιζόμαστε με ταμπέλες και δε μπαίνουμε στην ουσία των πραγμάτων. Προσωπικά ακούω ό,τι καταφέρνει να με πείσει ότι είναι αποτέλεσμα ειλικρινούς προσπάθειας έκφρασης. Επειδή δηλαδή, εκτός των άλλων, ακούω Χατζιδάκι, πρέπει να απορρίψω και τον Καζαντζίδη;
Υ.Γ.: Εννοείται ότι δε με αφορούν κάτι Καρβέλες, Φοίβοι και Θεοφάνους, οι οποίοι θέλουν κάψιμο μαζί με τα λεφτά που έχουν μαζέψει από τα κουτορνίθια, τα οποία τους ακολουθούν...

Quote:

Το μέλος catz στις 21-02-2006 στις 14:17 έγραψε: -antonLord , αν κάποιος ακούει Σαρμπέλ και βρίσκει πραγματικά κάτι σ'αυτό (που είναι οξύμωρο γιατί δεν υπάρχει τίποτα να βρει), είναι σε μια χαρά δρόμο . Κάποιος όμως που βρίσκει κάτι στη μουσική του Βασίλη Παπακωνσταντίνου και του αρέσει και ο Θανάσης , λυπάμαι , αλλά έχει πέσει θύμα της πολιτικής που λέγαμε . [ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : jorge στις 21-02-2006 14:25 ]

Εξήγησέ μου σε παρακαλώ γιατί είμαι θύμα αυτής της πολιτικής, αφού ακούω από Βαμβακάρη μέχρι Χατζιδάκι και από vivaldi μέχρι system of a down (εννοείται ότι μέσα σε αυτό το φάσμα βρίσκονται και οι δύο, όντως διαφορετικοί κατά μία έννοια, Παπακωνσταντίνου).

Αυτή η αισθητική σύγχιση[υπέροχο θέμα]νομίζω ότι κάθε άλλο παρά τυχαία είναι αφού εξυπηρετεί να χτίζονται[και να συντηρούνται]μύθοι δίπλα σε πραγματικές αξίες και να ισοπεδώνονται τα σπάνια ρεύματα [που κοντράρουν]με τους υπαλληλάκους της Τέχνης.
Πέρα από συμπάθειες και προτιμήσεις δεν αποκλείεται κάποια τραγούδια του ενός να βρίσκονται στη πορεία του άλλου.Ετσι μπορώ να ακούσω για παράδειγμα μετά από το Πόρτο Ρίκο [Σταμάτη Μεσημέρη-Αλκη Αλκαίου]με το Βασίλη το Αγία Νοσταλγία[του Θανάση]με τον Μάλαμα.
Το ότι οι πορείες τους είναι τελείως αλλού δε σημαίνει ότι κάποια-ελάχιστα τραγούδια αποκλείεται να βρίσκονται σε μιά τροχιά.
Ομως να φεύγω από συναυλία του Μεσημέρη και να πηγαίνω να ακούσω Ματιάμπα δε το συλλαμβάνω.

Θεωρώ αγαπητέ catz τα όσα ανέφερες περί αισθητικής σύγχυσης ατυχή. Οι δύο Παπακωνσταντίνου είναι αυθεντικοί -ο καθένας στο είδος του βέβαια- και καμιά αισθητική σύγχυση δεν προκαλεί η παράλληλη ακρόαση και των δυο. Τι να πω δηλαδή εγώ που ακούω κλασσική μουσική και Σμυρναίικα, τζαζ και παραδοσιακή; Σύμφωνα με τα λεγόμενά σου θα πρέπει να είμαι το μεγαλύτερο "θύμα της πολιτικής", ούτε καν σύγκριση με εκείνους που ακούν τους δυο Παπακων/νου. Και καλά εγώ, δεν είμαι και κανένας σπουδαίος. Όμως -για να πω ένα μόνο παράδειγμα από τα πολλά- ο πολύς Ανδρέας Σεγκόβια ήταν θαυμαστής του ρεμπέτη Γιώργου Κατσαρού. Ο μάστερ δηλαδή της κλασσικής κιθάρας άκουγε φανατικά μουρμούρικα ρεμπέτικα. Μήπως έπασχε κι ο Σεγκόβια από αισθητική σύγχυση;
Το πρόβλημα της αισθητικής σύγχυσης αγαπητέ catz, έγκειται στην ποιότητα κι όχι στην ποικιλότητα των ακουσμάτων μας.

Θεωρώ ότι ο catz αυτό ακριβώς εννοει Γιάννη.Απλά έδωσε ένα παράδειγμα!!!Σίγουρα έγκειτε στην ποιότητα!!!

Νομίζω οτι ξεφύγαμε πάλι απο το θέμα .

Ξεκινώντας απο την αρχή , θα το έθετα ως εξής :
-Κάθε άνθρωπος οφείλει να έχει μια ξεχωριστή "δικιά του" αισθητική .
Αυτό είναι βέβαια μέρος της παιδείας του , μουσικής και όχι , και αποτελεί αυτό που λέμε "το γούστο του" .
Έλεγα πιο πάνω οτι οι εταιρείες (δισκογραφικές , λουλουδοπαραγωγοί, μπουρδέλα κλπ) προκαλούν τη σύγχυση στο μυαλό του καταναλωτή , έτσι ωστε να ΜΗΝ έχει προσωπικό γούστο .

- Οι 2 Παπακωνσταντίνηδες πληρούν αμφότεροι τις ποιοτικές προδιαγραφές , απλά λέω οτι είναι αδύνατο να συνηπάρξουν στο προσωπικό γούστο ενός ακροατή .
Ο λόγος που το λέω αυτό είναι οτι πρεσβεύουν 2 εντελώς διαφορετικά πράγματα .

Για παράδειγμα , βρίκω εντελώς λογική τη συνήπαρξη (σε κάποιου το γούστο) του Σεγκόβια με τον Κατσαρό (στο δικό μου σαφώς και συνηπάρχουν), και βέβαια , νομίζω οτι δεν χρειάζεται να μιλήσω για το πόσο κοντά είναι η παραδοσιακή μουσική (ειδικά της Ηπείρου , της Θράκης , της Κρήτης ...) με τη Jazz .

Αγαπητέ spathasref , έχοντας πολλά χρόνια στο χώρο , με λύπη μου σε πληροφορώ οτι ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου έκανε δημόσιες σχέσεις .
Και τέλος πάντων , ο άνθρωπος τραγούδησε , δεν έκανε κάτι δημιουργικό .

cats


[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : catz στις 22-02-2006 16:51 ]

Χαίρε catz! Ωραίο θέμα άνοιξες!
Στο διά ταύτα:
Ο Βασίλης μπορεί να έχει συμβιβαστεί, μπορεί να μην έχει ιδιαίτερο δημιουργικό ταλέντο, αλλά αυτό δεν το αφήνω να επηρεάσει την κρίση μου για τα τραγούδια που έχει πει. Και η Μελίνα Κανά δε δημιουργεί και έχει πλέον συμβιβαστεί, αλλά αυτό θα με κάνει να πάψω να ακούω και να εκτιμώ αυτά που έχει ερμηνεύσει στο παρελθόν; Άλλωστε, η αισθητική του καθενός είναι καθαρά προσωπική. Το μόνο αντικειμενικό κριτήριο, το οποίο παραδέχομαι γύρω από την τελευταία, είναι αν είναι αυθεντική και ειλικρινής, ή όχι. Αν κάτι με αγγίζει, δε μπαίνω στο καλούπι του. Αντίθετα, το κάνω δικό μου με το δικό μου τρόπο.

Εγώ, για να είμαι ειλικρινής, τώρα έπαθα τη σύγχηση. Μην το παρεξηγήσετε αυτό, δεν θέλω να προσβάλω κανένα, αλλά δεν αντιλαμβάνομαι γιατί δεν γίνεται να με εκφράζουν και οι δύο Παπακωνσταντίνου ταυτόχρονα. Με άλλο τρόπο, με διαφορετικές επιρροές, αλλά ταυτόχρονα. Η μόνη διαφορά που βρίσκω, η οποία προαναφερθηκε, είναι ότι ο ένας είναι ερμηνευτής και ο άλλος δημιουργός. Πρόκειται για σντικειμενική διαφορά που απλά μας αναγκάζει να μην τους βάζουμε στο ίδιο καζάνι. Επίσης, αν και δεν ξέρω πόσο αυτό θα συμβάλει στη συζήτηση, να θυμήσω ότι στο τραγούδι "ο μαύρος γάτος" συνυπάρχουν και οι δύο. Αρκετά παλιά βέβαια.

Quote:

Το μέλος geordan στις 22-02-2006 στις 20:46 έγραψε: Εγώ, για να είμαι ειλικρινής, τώρα έπαθα τη σύγχηση. Μην το παρεξηγήσετε αυτό, δεν θέλω να προσβάλω κανένα, αλλά δεν αντιλαμβάνομαι γιατί δεν γίνεται να με εκφράζουν και οι δύο Παπακωνσταντίνου ταυτόχρονα. Με άλλο τρόπο, με διαφορετικές επιρροές, αλλά ταυτόχρονα. Η μόνη διαφορά που βρίσκω, η οποία προαναφερθηκε, είναι ότι ο ένας είναι ερμηνευτής και ο άλλος δημιουργός. Πρόκειται για σντικειμενική διαφορά που απλά μας αναγκάζει να μην τους βάζουμε στο ίδιο καζάνι. Επίσης, αν και δεν ξέρω πόσο αυτό θα συμβάλει στη συζήτηση, να θυμήσω ότι στο τραγούδι "ο μαύρος γάτος" συνυπάρχουν και οι δύο. Αρκετά παλιά βέβαια.

Φίλε με εξέθεσες!!! Αν και σφόδρα Θανασόπληκτος, είχα ξεχάσει να αναφέρω αυτήν τη συνεργασία, στα πλαίσια της οποίας βρίσκεται και ο "Λεγεωνάριος"!!! Στην υγειά σου geordan!!!

Ενδιαφέρον θέμα! Πριν από οτιδήποτε άλλο, θέλω να σημειώσω πως ενώ θα αναφερθώ σε πολλά από όσα έχουν λεχθεί στο topic, δε θα τα παραθέσω στο post μου για λόγους οικονομίας χώρου και χρόνου.

Μετά από αυτή τη διευκρίνιση, περνάμε στο ψητό. Το παράδειγμα των δύο Παπακωνσταντίνου, ατυχές κατά πολλούς εδώ (και κατ' εμέ) για πολλούς λόγους, αλλά και γιατί συγκρίνουμε εν πολλοίς ανόμοια πράγματα, είναι αποκαλυπτικό για το θέμα μας: αν θεωρήσουμε ως το αντίθετο της "αισθητικής σύγχυσης" την "αισθητική συνέπεια", ποια είναι η γραμμή που χαράζει τα όρια ανάμεσα σε εκείνα που "πρέπει" να ακούει κάποιος ώστε να μην "πάσχει" από τη βδελυρή ασθένεια της "αισθητικής σύγχυσης" και να διαθέτει πιστοποιητικό "αισθητικής συνέπειας";
Νομίζω ότι αν συζητήσουμε το ζήτημα σε επίπεδο μουσικών ειδών, τεχνοτροπιών, στίχου, ενορχήστρωσης και λοιπων "τεχνικών" χαρακτηριστικών δεν πρόκειται ποτέ να βγάλουμε άκρη. Άλλο είναι να αναρωτηθούμε γύρω από το αναμφισβήτητα ενδιαφέρον, τουλάχιστον από ψυχολογικής ή αισθητικής πλευράς, γεγονός ότι σε κάποιον μπορεί να αρέσουν ταυτόχρονα ο Τσιτσάνης και ο Μπαχ, οι Beatles και τα δημοτικά, και άλλο να ισχυριστούμε ότι αυτό είναι δείγμα αισθητικής ασυναρτησίας.
Η εύλογη αντίρρηση που προκύπτει είναι ότι παρότι το παραπάνω μπορεί να ισχύει, δε μπορούμε να αρνηθούμε το ότι μας φαίνεται όντως σαν τουρλουμπούκι η συνύπαρξη του Μπαχ και του Σαρμπέλ, των Beatles και της Βανδή ( ή μήπως "Βανδής" όπως λένε κάποιοι;) στις προτιμήσεις κάποιου. Θα συμφωνήσω, αφού πρώτα τονίσω ότι ο καθένας έχει ακόμα και αυτό το δικαίωμα της παραπάνω "σύγχυσης". Η σύγχυση όμως εδώ δεν οφείλεται μόνο στη μουσική ποικιλότητα των ακουσμάτων αυτών. Ο yiannisyiannis έγραψε ότι οφείλεται στην ποιότητα τους: ποιος όμως ορίζει την ποιότητα αυτή και με ποια κριτήρια; Αν μιλάμε για αξιολογική διαφορά, τότε κινδυνεύουμε να διολισθήσουμε στη φασιστική αντίληψη ότι κάποιοι είναι οι "καλοί" και κάποιοι οι "κακοί" στη μουσική με βάση τα γούστα μας.
Τι δημιουργεί τη σύγχυση; Όχι αυτά καθ' αυτά τα αμιγώς μουσικά χαρακτηριστικά του ενός ή του άλλου μουσικού δημιουργήματος, αλλά όλα τα υπόλοιπα: που ακούγεται, από ποιους ακούγεται, σε ποιους απευθύνεται, με ποιο σκοπό/πρόθεση γράφεται, το τι αισθητικό (εδώ με την έννοια του οπτικού θεάματος: συσκευασία, ενδυμασία, βάψιμο κτλ.) περιτύλιγμα έχει, για ποιο λόγο το ακούει κανείς, κοκ.
Αν οι διαφορές ανάμεσα στο ένα και στο άλλο τραγούδι που ακούμε εκτείνονται σε αρκετές από αυτές τις κατηγορίες, τότε μπορούμε να μιλάμε για σύγχυση. Όχι όμως για "αισθητική" σύγχυση, αλλά για έλλειψη αισθητικής γενικά. Η σύγχυση είναι μάλλον πνευματική, ιδεολογική, δείγμα έλλειψης σαφούς προσανατολισμού, χαρακτηριστική ανθρώπων που για διάφορους λόγους έχουν κόψει την κακιά συνήθεια να σκέφτονται.

ΥΓ1. Μια διδακτική ιστορία: το Νοέμβριο βρέθηκα στη μια από τις δυο συναυλίες που δόθηκαν στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών όπου ερμηνεύτηκαν δύο έργα του Μίκη Θεοδωράκη, η "Ρωμιοσύνη" και το "Άξιον εστί" ( τραγουδούσε ο Νταλάρας, αλλά ας μην ξεφύγω και πολύ απ' το θέμα μας). Πρώτη φορά στη ζωή μου έζησα από τόσο κοντά μια τόσο διαμετρικά αντίθετη σχέση ανάμεσα στα έργα (και στην εκτέλεση τους) και στο κοινό του. Τα πρώτα με εκστασίασαν, το δεύτερο στην πλειοψηφία του με αηδίασε. Δύο μέρες μετά βρέθηκα στο Vox στο πρόγραμμα Βιτάλη-Παπακωνσταντίνου. Άλλη (;) μουσική, και σίγουρα άλλος κόσμος. Πάσχω από αισθητική σύγχυση; Δεν το νομίζω. Αντίθετα, το μεγαλοαστικό κοινό του Μεγάρου δεν διαθέτει αισθητική...

ΥΓ2. Προσωπικά δεν ακούω τους δύο Παπακωνσταντίνου: ακούω τα τραγούδια του Θανάση Παπακωνσταντίνου, τραγουδισμένα (ωραία κατ' εμέ) από τον ίδιο, τη Μελίνα, το Σωκράτη, κα., από τη μια, και τα τραγούδια του Λοϊζου, του Μικρούτσικου, του Άσιμου, του Ζουγανέλη, του Κροκίδη, του Τσιλιφώνη, του Μεσημέρη, Βασ. Παπακωνσταντίνου και τόσων άλλων σε ποίηση Καββαδία, Καρυωτάκη, κα., στίχους Άλκη Αλκαίου, Οδυσσέα Ιωάννου, Λίνας Νικολακοπούλου, Βασ. Παπακωνσταντινου, και -ναι!- του Θαν. Παπακωνσταντινου και άλλων πολλών, τραγουδισμένα (ωραία κατ' εμέ) από τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, συμπτωματικά.

Quote:

...ποια είναι η γραμμή που χαράζει τα όρια ανάμεσα σε εκείνα που "πρέπει" να ακούει κάποιος ώστε να μην "πάσχει" από τη βδελυρή ασθένεια της "αισθητικής σύγχυσης" και να διαθέτει πιστοποιητικό "αισθητικής συνέπειας";

Σαφώς και ΔΕΝ υπάρχουν τέτοια όρια , γιατί πολύ απλα αν υπήρχαν, θα είχαν όλοι την ίδια αισθητική .
Είναι τόσο περίπλοκο αυτό που λέω ? , θα δώσω ένα άλλο παράδειγμα ...
Ας υποθέσουμε οτι το εκάστοτε είδος (είδος σύνθεσης, θεματολογία στίχου , ενορχήστρωση , ικανότητα και ήθος τραγουδιστή , κλπ...) έχει ενα ID , μια ταυτότητα .
Αυτό που λέω τόσες μέρες είναι ότι έχει κανείς κάθε δικαίωμα να λέει οτι του αρέσει το 375 , αλλά το να του αρέσει ταυτόχρονα το 673 δεν είναι φυσιολογικό .
Είναι μάλλον μια ελαφρά διαταραχή προσωπικότητας .
Αυτό σύμφωνα με μουσικολογικά , κοινωνικά , και βέβαια ψυχοακουστικά κριτήρια .

Quote:

Ο yiannisyiannis έγραψε ότι οφείλεται στην ποιότητα τους: ποιος όμως ορίζει την ποιότητα αυτή και με ποια κριτήρια; Αν μιλάμε για αξιολογική διαφορά, τότε κινδυνεύουμε να διολισθήσουμε στη φασιστική αντίληψη ότι κάποιοι είναι οι "καλοί" και κάποιοι οι "κακοί" στη μουσική με βάση τα γούστα μας.

ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΑ ορίζεται η ποιότητα ! Χοντρικά τουλάχιστον ...
Δε νομίζω οτι είναι φασιστικό το να ξεχωρίζεις (έχοντας μια έστω βασική παιδεία) τη "μουσική" απο τις σαχλαμάρες . Μάλλον φασιστικό είναι το οτι τα παιδιά μας είναι υποχρεωμένα να ακούνε "κακή" μουσική , απο τη στιγμή που οι διευθηντές των εταιρειών δεν έχουν ιδέα απο μουσική .
Γνωρίζω προσωπικά (δυστυχώς) Υπεύθηνο Ελληνικού ρεπερτορίου μεγάλης πολυεθνικής που πριν απο 4 χρόνια ήταν courier , και δεν ξέρει τίποτα ούτε απο μουσική ούτε απο marketing .

Δεν ορίζεται σύμφωνα με τα γούστα μας . Η μουσική μπορεί να είναι τέχνη , αλλά όπως κάθε τέχνη , πρέπει να ξεκινήσεις απο κάπου, να ακολουθήσεις [ή τουλάχιστον να γνωρίζεις] κάποιους κανόνες . Μή τα ισοπεδώνουμε όλα ...

Quote:

Τι δημιουργεί τη σύγχυση; Όχι αυτά καθ' αυτά τα αμιγώς μουσικά ...Η σύγχυση είναι μάλλον πνευματική, ιδεολογική, δείγμα έλλειψης σαφούς προσανατολισμού, χαρακτηριστική ανθρώπων που για διάφορους λόγους έχουν κόψει την κακιά συνήθεια να σκέφτονται

Ακριβώς ! αλλά δεν είναι τυχαίο , αυτό λέω και πιο πάνω .Είναι κατευθηνόμενο .
Χαρακτηριστικό παράδειγμα θύματος είναι το κοινό του Μεγάρου , οι οποίοι μάλις βγουν απο τη συναυλία και μπουν στο Cayenne θα ακούσουν την Πέγκυ τους .

Όντως οι 2 Παπακωνσταντίνηδες είχαν συνεργαστεί , αλλά δε νομίζω οτι αυτό αλλάζει κάτι...
Κι εγώ εχω δώσει τραγούδι στο Βαλάντη , τι σημαίνει αυτό ?
Σε επαγγελματικό πλαίσιο πολλά τέτοια μπορεί να συμβούν , ειδικά στην αρχή της καριέρας κάποιου .