ΤΑ ΠΑΡΑΘΥΡΑ-Κ.ΚΑΒΑΦΗΣ
Σ΄ αυτές τες σκοτεινές κάμαρες, που περνώ
μέρες βαρυές, επάνω κάτω τριγυρνώ
για να βρω τα παράθυρα. –Όταν ανοίξει
ένα παράθυρο θάναι παρηγορία.-
Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται, ή δε μπορώ
να τάβρω. Καλύτερα ίσως να μην τα βρω.
Ίσως το φως θάναι μια νέα τυραννία.
Ποιος ξέρει τι καινούρια πράγματα θα δείξει.
tzoy
22.05.2006, 14:31
ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ
Δυο μάτια πιο μεγάλα από τη θάλασσα.
Εσύ.
Ουρανός, Καλοκαίρι,
και η καρδιά σου με μίσχο
την αγάπη μου.
Ράγισε η μάσκα τ' Αυγούστου,
γεννηθήκαμε.
Η νύχτα στάθηκε καλή μητέρα.
Πλησίασες,
εγώ κι΄ εσύ,
ο ουρανός έσκυψε,
με φίλησες,
ένα αστέρι κρυφοκοίταζε.
Πάμε μέσα είπες.
Το πρωί,
τα χείλη μου είχαν τη γεύση,
μιας νύχτας καλοκαιριού
μαζί σου.
Χαμογέλασες,
κατάλαβα,
αιθρία πριν από την καταιγίδα.
Το μεσημέρι έφυγες.
Η θάλασσα μίκραινε,
όλο μίκραινε,
ώσπου έγινε
δυο μάτια που χάθηκαν.
Τα άλλα στη θέση τους,
το καλοκαίρι,
το μπαλκόνι,
ο ουρανός.
Νίκος Καμπάς
(Μυτιλήνη 1857 - Αλεξάνδρεια 1932)
Θα βραχούμε
Κάθε μέρα η ομιλία στην αγάπη τριγυρνά,
μα, το "σάγαπώ" σαν βλέπης να κρεμιέται πια στο στόμα,
πιάνομε τα γέλια, τρέμει, κοκκινίζω και ξανά
αύριο τα ίδια ακόμα.
Όταν παίζουν στ'ακρογιάλι είδατε μικρά παιδιά;
Τρέχουν και το κύμα, μέσα που τραβιέται, κυνηγούνε.
Κάνει να γυρίση πίσω; Έξω εις την αμμουδιά,
όσο τέλος... να βραχούνε.
Με το κύμα της αγάπης έτσι παίζομε τρελά
αν πιο μέσα πνίγωντ'άλλοι, στ'ακρογιάλι εμείς γελούμε
ως την ώρα καλά πάει το παιχνίδι μας, αλλά,
μη σας μέλη... θα βραχούμε.
(το ποιήμα είναι γραμμένο στον πολυτονικό μα δυστηχώς δεν έχω τη δυνατότητα να το περάσω όπως το έγραψε ο ποιητής)
ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ-ΑΝΥΠΟΤΑΧΤΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ
[…]Ναι, θα τον ρίξουμε μια μέρα ανάσκελα τον πόνο.
Ακούστε αυτό το τρίξιμο της πόρτας. Ελάτε
να βοηθήσουμε την πολιτεία που κοιλοπονάει τα μετάλλινα
παιδιά της.
Εσύ είμαι εγώ.
Εσύ κι εγώ είμαστε εμείς.
Οι άξονες έχουν πολύ τεντωμένα τα νεύρα τους
κι έχουν πολλά τραγούδια που δεν τα παν ακόμα.
Ποιος φταίει που λείπει το τραγούδι μας;
Εσύ κι εγώ κι εμείς.
Πολιτεία του κατραμιού και του θυμού και του ασβέστη, φταίμε
Εμείς.
Ακούστε το τρίξιμο της πόρτας. Ελάτε.
Λίγο ακόμα
θα ιδούμε τις αμυγδαλιές ν΄ ανθίζουν
τα μάρμαρα να λάμπουν στον ήλιο
τη θάλασσα να κυματίζει,
λίγο ακόμα,
να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα.
Γ.ΣΕΦΕΡΗΣ
Εις τοιαύτην μούρην,
πρέπει και μαγκούριν,
γρόνθος σιδηρούς,
ίνα αυτήν τσακίσει,
ούτω δ΄ αναβρύσην
αιματώδης ρους.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΛΛΗΣ
tzoy
26.05.2006, 10:15
Όλα μου τα τραγούδια
γράφουν τ' όνομα σου.
Κανείς δεν το πρόσεξε.
Όμως εσύ πρέπει να γνώρισες
εκείνο το τρεμούλιασμα,
κάθε που πιάνω το μολύβι
και σε σκέφτομαι.
Εσύ πρέπει να διάβασες
το μήνυμα μου,
μέσα στους στίχους.
Μη με ρωτάς λοιπόν.
Κοίταξε με στα μάτια
και χαμογέλα.
Μια σταγόνα χαμογέλιου σου,
φτάνει για να τραγουδώ
όλη μέρα.
Μη με ρωτάς λοιπόν.
ΘΕΟΔΩΡΟΥ Δ.
twn athanatwn to krasi
to vrate eseis kai pinete
zwh gia sas o thanatos
ki athanatoi tha meinete.
grammeno gia tous hrwes, apo ton Miltiadh Pallikaridh,patera tou hrwa mathiti kai poihth Euagora Pallikaridh
me ola auta pou ginontai hrwes xreiazomaste kai malista epeigontws.
[...] Οι άνθρωποι μ' αρνήθηκαν
κανείς δε μου σιμώνει...
[...] Τι να 'φταιξα της μοίρας μου
κι έτσι με φαρμακώνει...
Οδυσσέας Ελύτης ''Το τριζόνι'' (από την ποιητική συλλογή του ''Μικρές Κυκλάδες'')
ΜΙΛΤΟΣ ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ-Το ψωμί
Ένα τεράστιο καρβέλι, μια πελώρια φραντζόλα ζεστό
ψωμί, είχε πέσει στον δρόμο απ΄ τον ουρανό΄
ένα παιδί με πράσινο κοντό βρακάκι και με μαχαίρι
έκοβε και μοίραζε στον κόσμο γύρω,
όμως και μια μικρή, ένας άσπρος άγγελος, κι αυτή
μ΄ ένα μαχαίρι έκοβε και μοίραζε
κομμάτια γνήσιο ουρανό
κι όλοι τώρα τρέχουν σ΄ αυτή, λίγοι πήγαιναν στο ψωμί,
όλοι τρέχανε στον μικρό άγγελο που μοίραζε ουρανό!
Ας μην το κρύβουμε.
ΔΙΨΑΜΕ ΓΙΑ ΟΥΡΑΝΟ.
ΚΑΚΗ ΦΩΤΙΑ-ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ
Εγώ είμ΄ εδώ ανυπόταχτος και παραστρατισμένος,
εγώ δαγκώνω με θυμό της φτώχειας το ψωμί,
νόθος της Τέχνης είμ΄εγώ και της ιδέας διωγμένος,
από μιαν έγνοια ο νους θολός, δαρμένο το κορμί.
Ο λύχνος μου στης ιερής μελέτης το τραπέζι
σαν ένα νεκρομάντηλο στα μάτια μου αχνοπαίζει΄
όλα πολέμια, κρύα΄ βιβλία, κοντύλια και χαρτιά.
Με καίει κακιά φωτιά.
Εμέ η ζωή μου πλάνεμα και η γέννησή μου λάθος,
το λόγο δεν ορέγομαι, δεν ξέρω το ρυθμό΄
σέρνουν εμένα δυό άλογα, τ΄ αράπικο το Πάθος
και τ΄ αφροστάλαχτο Όνειρο...μπορεί και στο γκρεμό.
…Άγραφων στίχων βρίσκω μισάνοιχτη την πόρτα.
Σπρώχνω ελαφρά το τρίξιμο να μπω
κι από το βάθος μου απαντά
μια αγριοφωνάρα
πως έχουνε γραφτεί.
ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ-Χλόη θερμοκηπίου
«Η ΠΟΛΙΣ» Κώστας Καβάφης
Είπες «Θα πάγω σ΄ άλλη Γη, θα πάγω σ΄ άλλη θάλασσα.
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή
Κι είν΄ η καρδιά μου – σαν νεκρός – θαμένη.
Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μένει..
Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
Ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
Που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα.»
Καινούργιους τόπους δεν θα βρεις, δεν θα βρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
Τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς
Και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ ΄ ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού – μη ελπίζεις
Δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
Στην κώχη τούτη τη μικρή, σ΄ όλη τη Γη τη χάλασες.
Ειναι λιγα αυτα που ζουν οσοι
δε γνωριζουν οτι ο ηλιος που βγαινει το πρωι
φωτιζει μια μερα αιωνια
Ζουν σε απεραντη μελαγχολια και μοναξια
και επειτα ειναι το τελος
Ομως μια μερα μπορει να ειναι μια Ζωη
και μια ζωη μια Μερα
Θελω μια μερα ΚΟΚΚΙΝΗ
Να'χουμε μοναχα οι δυο τη μερα μας
Μια Μερα γεματη απο νυχτες ΚΟΚΚΙΝΕΣ
Μονο ενα "ναι"
και θα διωξουμε τους αλλους τους φτηνους
στα περατα
Θελω μια ΜΕΡΑ αιωνια
μια ΜΕΡΑ ΚΟΚΚΙΝΗ
Είναι τα βλέφαρά μου διάφανες αυλαίες.
Όταν τ΄ ανοίγω βλέπω εμπρός μου ό, τι κι αν τύχει.
Όταν τα κλείνω βλέπω εμπρός μου ό, τι ποθώ.
ΑΝΔΡΕΑΣ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ
ΣΥΝΔΡΟΜΟ
Καιρο εχω να μιλησω για ονειρα.
Καιρο δεν εχω.
Ονειρα δεν εχω.
Κι οτι αντεχω τετοια ανεχεια
λεω μην ειναι ονειρο.
Μην ειναι ονειρο πως ονειρα δεν εχω.
Ονειρο να 'ναι
κι ας με γυμνωσει απ' ονειρα
...Ονειρο σημαινει
να μην υπαρχουν συνορα
κι οι βλοσυροι φρουροι τους.
Ελευθερα να μπαινεις σ' εναν ανθρωπο
κι ουτε τις ει, ουτε τις οιδε.
Δεν ηρθε κι ενα απογευμα
που να μη γινει βραδυ.
Και ονειρο σημαινει
να ερθει κι ενα απογευμα
που να μη γινει βραδυ,
να ερθει κι ενα ονειρο
που να μη γινει ανθρωπος,
να ερθει κι ενας ανθρωπος
που να μη γινει ονειρο
τις οιδε, τις ει
...
Φυλαγε μου, Θε μου, τουλαχιστον
οσα εχουν πεθανει
ΣΚΑΡΙΜΠΑΣ.....
ΟΥΛΑΛΟΥΜ
Ήταν σα να σε πρόσμενα Κερά
απόψε που δεν έπνεε έξω ανάσα,
κι έλεγα: Θάρθει απόψε απ' τα νερά
κι από τα δάσα.
Θα 'ρθει, αφού φλερτάρει μου η ψυχή,
αφού σπαρά το μάτι μου σα ψάρι
και θα μυρίζει ήλιο και βροχή
και νιο φεγγάρι...
Και να, το κάθισμά σου σιγυρνώ,
στολνώ τη κάμαρά μας αγριομέντα,
και να, μαζί σου κιόλας αρχινώ
χρυσή κουβέντα:
...Πως -να, θα μείνει ο κόσμος με το "μπα"
που μ' έλεγε τρελό πως είχες γίνει
καπνός και -τάχα - σύγνεφα θαμπά
προς τη Σελήνη...
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Νύχτωσε και δε φάνηκες εσύ.
Κίνησα να σε βρω στο δρόμο -ωιμένα-
μα σκούνταφτες (όπου εσκούνταφτα) χρυσή
κι εσύ με μένα.
Τόσο πολύ σ' αγάπησα Κερά,
που άκουγα διπλά τα βήματα μου!
Πάταγα 'γω -στραβός- μεσ' τα νερά;
κι εσύ κοντά μου...
Και είναι θάμα
πόσο είναι κοντά μας
ο ήλιος μας ο πορφυρός
Εμπρός!
Κι οι μέρες είναι μετρημένες
πια της σκλαβιάς μας.
ΝΑΖΙΜ ΧΙΚΜΕΤ
ΜΠΕΡΤΟΛΤ ΜΠΡΕΧΤ-Έξω απ΄ αυτό το αστέρι
Έξω απ΄ αυτό το αστέρι, σκέφτηκα, τίποτα δεν υπάρχει και τούτο
Είναι τόσο ρημαγμένο.
Αυτό είναι το μοναδικό μας καταφύγιο κι έχει
Τέτοια όψη.
