Ματθαίος Μουντές -Περι εσχάτων
Δεν θα σας παρασύρω στον ύπνο μου.
Θα περιμένετε να γυρίσω.
Είδα το φύκι δεμένο στον καρπό
αρραβώνας του δύτη με το θάνατο.
Γεύθηκα τη γλυκύτητα των παιδικών
θορύβων
τα ιδιόμελα του τραυλού μοναχού
τη φορτική προσευχή του ησυχαστή
τον ύπνο της αδιαφορίας
στον κήπο των ελαιών.
Ύστερα ήρθε ο τυφλός
που αποτυπώνει προσόψεις ναών.
Τα γνωρίσματα του καταραμένου
τον διαποτίζουν
μέρα με τη μέρα ώσπου να τον καταβροχθίσουν.
Μια εντοιχισμένη πλάκα
στον ουρανό
γράφει τό λόγο της τιμωρίας του.
Κεντριαμένος απο περιέργεια
πήγα μια νύχτα
να τον κάμω φίλο.
ήταν λίγο πρίν την τελειωτική του καταδίκη.
Ήμουν τρυφερός μαζί του
μα έμεινα μονάχα με την καλή πρόθεση.
Μου είπε
πώς προτιμά να ζήσει χωρίς φίλους
πώς η λύπη ήταν γι'αυτόν
η μόνη τροφή που τον συγκρατούσε
μέσα στο πικρό υλικό
των ουρανών.
Έμαθα έτσι αυτό
που το μαθαίνουμε αργά ή γρήγορα:
Για να αγαπήσεις πρέπει
να είσαι έτοιμος να τιμωρηθείς.
Αυτή είναι μια ηδονή
που δαγκώνει τα χείλη της ζωής
σε σημείο που δεν καταλαβαίνεις
τον κόσμο.
Η αγάπη είναι έαν παράξενο
προσκύνημα
στον τόπο της δοξασίας
σ'ένα κόκκινο σφαγείο
στο οστεοφυλάκιο των σαράντα μαρτύρων.
Η αγάπη σαπίζει ανέγγιχτη
μέσα στην απελπισία της προσευχής.
)
