ΧΕΙΜΩΝΑΣ ΓΙΩΡΓΟΣ
Του έρωτα μέγα κακό
σπαράζεις τους ανθρώπους
Με ματωμένους κόπους
αυτοί που αγάπησαν ξεχνούν…
αυτοί που αγάπησαν πενθούν
για όλη τους τη ζωή.
Α Δέσποινά μου παρακαλώ
το βέλος σου που είναι χρυσό
- λυπήσου με, και ποτέ μη
μου σημαδέψει την ψυχή
Με τη βαμμένη την αιχμή
στον πόθο βαφτισμένη
Ας είναι ευλογημένη
η σωφροσύνη των θεών
- που με κρατεί, αυτόν που αγαπώ μην τον πληγώσω
Ω εσύ ξόρκι των ερώτων των κρυφών
από στάχτη παρθένων εραστών
φύλαγέ με, ποτέ έρωτα μη νοιώσω
Το ξέρω καλά μη μου το λες σε είδα
δεν έχεις πόλη ούτε πατρίδα
- δεν έχεις φίλο για να γιάνει
στην δυστυχία σου να σκύψει με φροντίδα
Κι αν η Κατάρα πιάνει -
τέτοιο κακό να πάθει
όποιος στο πλάι μου μ’ αγάπη δεν εστάθη
Ο ΙΚΑΡΟΣ ΕΞΥΨΩΘΗΚΕ ΜΕ ΤΗΝ ΠΤΩΣΗ ΤΟΥ
Ποιος είναι που πετά ψηλά
μ'αυτά τα δυο μικρά φτερά
τα σύννεφα ανταμώνει
κι όσες φορές κι αν τσακιστεί
ποτέ δε μετανιώνει.
Όσο ψηλά κι αν ανεβεί
την άκρη δε μπορεί να βρει
ο δρόμος δεν τελειώνει
Ο ήλιος του χαμογελά
ο ήλιος τον περιγελά
και τα φτερά του λιώνει.
Με βουρκώμενη τη ματιά
κοιτά τον ουρανό ψηλά
με το βοριά μαλώνει.
Και περιμένει τον καιρό
να του γιατρέψει το φτερό.
ΒΑΡΝΑΛΗΣ
Είχε την τέντα ξομπλιαστή
η βάρκα του καμπούρη Αντρέα.
Γυρμένος πλάι στην κουπαστή
ονείρατα έβλεπεν ωραία.
Η Κατερίνα κι η Ζωή,
τ’ Αντιγονάκι κι η Ζηνοβία.
Ω, τι χαρούμενη ζωή!
Χτυπάς, φτωχή καρδιά, με βία.
Τα μεσημέρια τα ζεστά
τη βάρκα παίρνανε τ’ Αντρέα
για να τις πάει στ’ ανοιχτά
όλες μαζί, τρελή παρέα.
Ήρθ’ ο χειμώνας ο κακός
και σκόρπισε η τρελή παρέα
Και σένα βήχας μυστικός
σ’ έριξε χάμω, μπάρμπα-Αντρέα.
ΝΑΖΙΜ ΧΙΚΜΕΤ
Να γελάσεις απ' τα βάθη των χρυσών σου ματιών
Eίμαστε μες στο δικό μας κόσμο
Η πιο όμορφη θάλασσα
είναι αυτή που δεν έχουμε ακόμα ταξιδέψει
Τα πιο όμορφα παιδιά δεν έχουν μεγαλώσει ακόμα
Τις πιο όμορφες μέρες μας
δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα
Κι αυτό που θέλω να σου πω
το πιο όμορφο απ' όλα,
δε στο 'χω πει ακόμα.
Μονοτονία
Την μιαν μοτονονη ημέρα άλλη
μονότονη, απαράλλακτη ακολουθεί.
Θα γίνουν τα ιδία πράγματα, θα ξαναγίνουν πάλι-
η όμοιες στιγμές μας βρίσκουνε και μας αφήνουν.
Μήνας περνά και φέρνει άλλον μηνά.
Αυτά που έρχονται κάνεις εύκολα τα εικάζει.
Είναι τα χθεσινά τα βαρετά εκείνα.
Και καταντά το αύριο πια σαν αύριο να μη μοιάζει.
Κ.Π Καβάφης
Εμμανουήλ Kαίσαρ
Ομιλεί ένας Παρακμασμένος Nέος
Σα μια τοιχογραφία μοιάζω αμνημόνευτη
σ' ενός λατινικού ναού τα βάθη.
Κάποιου φλωρεντινού τεχνίτη θά' τανε,
για τούτο κάποια λάμψη ακόμα μένει...
Κάποιου φλωρεντινού τεχνίτη θά' τανε
που τους ξανθούς εφήβους θ' αγαπούσε.
μιαν ώρα πυρετού θε να σχεδιάστηκε,
για τούτο ηδονική είναι η έκφρασή της.
το πρόσωπο λευκό, γλυκό ως το πρόσωπο
παθητικού ερωμένου με φεγγάρι.
τα μάτια έχουν μια μέθη ως να τα λίγωσε
το άρωμα ενός μπουκέτου από βιολέτες.
Τα χείλη, ατόφια λάκα, ως να μαρτύρησαν
σκληρά απ' τη βία φιλιών ευωδιασμένων.
Η κόμη θημωνιά σε δύση ολόχρυση
σαν από χάδια εράσμια ταραγμένη.
Τώρα είναι χρόνια πια που λησμονήθηκε
και πέφτει της το χρώμα λέπια-λέπια,
τα μάτια όμως ακόμα που απομένουνε
δείχνουνε τη χρυσή, σβησμένη ακμή της.
κι εκεί που τα θωρείς, γλυκά κι ασάλευτα,
μέσα στη σιωπηλή εγκατάλειψή τους,
ωραία, για τη μοιραία φθορά τους, άξαφνα,
μαντεύεις μια βροχή μενεξεδένια...
Σα μια τοιχογραφία μοιάζω αμνημόνευτη
σ' ενός λατινικού ναού τα βάθη.
Κάποιου φλωρεντινού τεχνίτη θά' τανε,
για τούτο κάποια λάμψη ακόμα μένει...
Λόγια που δεν αποτυπώνονται σαν ποίημα αλλά που με εκφράζουν απόλυτα....
Τάσος Λειβαδίτης - Βιογραφία
-
"Πρέπει οπωσδήποτε να αλλάξω ζωή, αλλιώς
είμαι χαμένος. Βέβαια έχω καιρό μπροστά μου, είμαι ακόμα νέος. Άν μπορούσα να ξεφύγω αυτή την άθλια καθημερινότητα, υποχρεώσεις συνήθεις και συμβιβασμοί, αν σταθώ λιγότερο εύκολος στις διάφορες προφάσεις -- μα ιδιαίτερα αν βάλω πια ένα τέλος σε τούτες τις αιώνιες αναβολές.
Τότε αλήθεια, ίσως φτιάξω κάτι, ίσως μάλιστα και κάτι το μεγάλο όπως ονειρευόμουν από παιδί..."
Έτσι έγραφε κάποιος ένα βράδυ με χέρια που τρέμανε.
Και έκλαιγε. Ύστερα νύσταξε κι αποκοιμήθηκε.
Το πρωί, μόλις θυμόταν κάτι αόριστα. Και σε μερικά χρόνια πέθανε.
Όλες οι μάχες στη ζωή, μας μαθαίνουν κάτι , ακόμη κι εκείνες που χάνουμε...
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : Emaki στις 22-03-2006 18:51 ]
69 ΧΡΥΣΑΛΙΔΕΣ
12. Είμαι από πορσελάνη και μαγνόλια
το χέρι μου κατάγεται από τους πανάρχαιους Ίνκας
ξεγλιστράω ανάμεσα στις πόρτες
όπως ένας απειροελάχιστος σεισμός
που τον νιώθουν μόνο οι σκύλοι και τα νήπια
η εναντίωση αείποτε μ'έθρεψε
κάποτε η φωνή της σάλπιγγας από τους μακρινούς
στρατιώτες με ξετύλιγε...
ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ
Δες εναν κοσμο σ'ενα κοκκο αμμου και εναν ουρανο σ'ενα αγριο λουλουδι. Κρατα το απειρο στην παλαμη του χεριου σου και την αιωνιοτητα μεσα σε μια ωρα.."
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : alexia-vicky στις 23-03-2006 12:48 ]
Καρούζος Nίκος
Πέντε Ποιήματα μέσ' το Σκοτάδι. Εικόνα
Γυρίζει μόνος
στα χείλη του παντάνασσα σιωπή
συνέχεια των πουλιών τα μαλλιά του.
Ωχρός
με βουλιαγμένα όνειρα κι ανέγγιχτος
νερό τρεχάμενο στα ρείθρα, ωχρός
έλληνας.
Πάντα ο δρόμος μέσ' στα μάτια του
κ' η λάμψη απ' τη φωτιά
που καταλύει
τη νύχτα.
Γυρίζει μόνος
στα χέρια του κλαδί από ελιά
γεμάτος πόνο χάνεται στα δειλινά
αισθάνεται
πως όλα χάθηκαν.
Mην του μιλάτε είναι άνεργος
τα χέρια στις τσέπες του
σαν δυο χειροβομβίδες.
Mην του μιλάτε δε μιλούν στους καθρέφτες.
άνθη της λεμονιάς
λουλούδια του ανέμου
στεφάνωσέ τον άνοιξη
τον κλώθει ο θάνατος.
Σκαρίμπας Γιάννης
Σπασμένο καράβι να 'μαι πέρα βαθειά
έτσι να 'μαι
με δίχως κατάρτια με δίχως πανιά
να κοιμάμαι...
Επέστρεφε συχνά και παίρνε με,
αγαπημένη αίσθησις επέστρεφε και παίρνε με
όταν ξυπνά του σώματος η μνήμη,
και επιθυμία παληά ξαναπερνά στο αίμα·
όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται,
και αισθάνονται τα χέρια σαν να αγγίζουν πάλι.
Επέστρεφε συχνά και παίρνε με την νύχτα,
όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται..
Mιλούσες για πράγματα που δεν τά 'βλεπαν
κι αυτοί γελούσαν.
Όμως να λάμνεις στο σκοτεινό ποταμό
πάνω νερά·
να πηγαίνεις στον αγνοημένο δρόμο
στα τυφλά, πεισματάρης
και να γυρεύεις λόγια ριζωμένα
σαν το πολύροζο λιόδεντρο -
άφησε κι ας γελούν.
Kαι να ποθείς να κατοικήσει κι ο άλλος κόσμος
στη σημερινή πνιγερή μοναξιά
στ' αφανισμένο τούτο παρόν -
άφησέ τους.
O θαλασσινός άνεμος κι η δροσιά της αυγής
υπάρχουν χωρίς να το ζητήσει κανένας.
Ατένιζες για μια στιγμή το μπολερό
με το βαθύ πορτοκαλί σου μεσοφόρι
Αυγουστος ήτανε δεν ήτανε θαρρώ
τότε που φεύγανε μπουλούκια οι σταυροφόροι...
Μανώλης Αναγνωστάκης
ΝΟΗΣΗ
Δεν ξέρω τι γυρεύω αυτές τις ώρες πάντα κάθε μέρα
Νομίζω πως βρίσκομαι μακριά σας μαζί μ' αλλοιώτικους ανθρώπους
Γραμμές και σχήματα που κάνουν ατέλειωτη παρέλαση μπροστά μου
Σε γνώρισα και σε κράτησα μες στη ζωή μου και δεν θα μου φύγεις.
Περνούνε τόσοι και τόσοι άνθρωποι δίπλα μας κι ούτε μια φορά δεν τους κοιτάξαμε
Στο βάθος εκείνου του δρόμου ασπρίζει ένα σπιτάκι
Και μέσα κάποιος κάθεται, χρόνια, και με προσμένει.
Αγαπητέ μου, θα του γράψω κάποτε, τώρα πια είμαι εντελώς καλά,
Και ξέρω πως όλα αυτά είναι κουτά και ψεύτικα.
Μα αδιάφορο.
..Περνά το δίχως άλλο κι η ζωή.Ας ρουφήξουμε την πίπα μας ξαπλωμένοι στο χορτάρι
Οι μέρες όμοιες ανεβαίνουνε και σβήνουνε όπως τα δαχτυλίδια του καπνού
Όλα τα πράγματα γερνούνε και πεθαίνουνε μια μέρα.
Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Βαδιζετε ακριβως επανω εις την Γραμμην
την οποια εχει χαραξει η τροχαια,
μονον τοτε εισθε εν ασφαλεια...
Βαδιζετε ακριβως επανω εις την Γραμμην
την οποιαν εχει χαραξει το Κρατος,
μονον τοτε εισθε εν ασφαλεια...
ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΚΗΣ
1961
Είχα μια απαίσια συζήτηση με κάποιους απ’ το πρωί
Συγχορδία - Τάκης Βαρβιτσιώτης
Υπακούοντας τον ουρανό σκαρφαλώνω
Στον χαμογελαστό λόφο
Ταξιδεύω με τον ατμό
Eκεί που τρέμουν τα φύλλα
Μια διάφανης χλόης.
Εκεί που τρέμει ο ίσιος ενός φιλιού
Πριν απ' το χρόνο.
Εκεί που το φως έγινε μνήμη
Των πιο ωραίων ματιών.
Ενώ βαθιά μες στα σύννεφα
Βλέπω ν' ανθίζουν κάτασπρες φτερούγες.
Φαντασία Σκαρίμπας
Nάναι σα να μας σπρώχνει ένας αέρας μαζί
προς έναν δρόμο φειδωτό που σβει στα χάη,
και σένα του καπέλλου σου βαμμένη φανταιζί
κάποια κορδέλλα του, τρελλά να χαιρετάει.
Kαι νάν’ σαν κάτι να μου λες, κάτι ωραίο κοντά
γι’ άστρα τη ζώνη που πηδάν των νύχτιων φόντων,
κι’ αυτός ο άνεμος τρελλά, –τρελλά να μας σκουντά
όλο προς τη γραμμή των οριζόντων.
Kι’ όλο να λες, να λες, στα θάμβη της νυκτός
για ένα –με γυάλινα πανιά– πλοίο που πάει
όλο βαθειά, όλο βαθειά, όσο που πέφτει εκτός :
όξ’ απ’ τον κύκλο των νερών –στα χάη.
Kι’ όλο να πνέει, να μας ωθεί αυτός ο αέρας μαζί
πέρ’ από τόπους και καιρούς έως ότου –φως μου–
–καθώς τρελλά θα χαιρετάει κείν’ η κορδέλλα η φανταιζί,–
βγούμε απ’ την τρικυμία αυτού του κόσμου…
mauri einai i nuxta sta vouna..
mairi san kalliakouda!
Οι Εχθροί Της 'Ανοιξης
Έρχεται φέτος κουρασμένη
η 'Ανοιξη
(να) κουβαλάει τόσα χρόνια
τα λουλούδια πάνω της.
Σκοτεινοί άνθρωποι
στις γωνιές την παραμονεύουν
για να την τσακίσουν.
Αυτή όμως
με κρότο
ανάβει ένα-ένα
τα λουλούδια της
στα μάτια τους τα ρίχνει
(για) να τους στραβώσει.
Μίλτος Σαχτούρης
Έρχομ' εγώ, φτάνω εγώ προς Eσένα!
K' έτσι σε ημέραν ηλιόκαλην όπως
το βραδινό ξαφναπλώνουμε σκότος
κλείνοντας γύρω μας κάθε φεγγίτη
για να χαρούμ' εκεί απάνου στον τοίχο
κάποιους ριγμένους μ' έν' άλλο φως ήσκιους,
έτσι στο φως της ζωής μου ένα σκότος
έξαφν' απλώνω. Tης είπα της Nύχτας:
―Kλέφτρα, δεν τρέμω, να ψάξω 'σε στάσου.―
K' έκλεισα μέσα μου κάθε φεγγίτη
για να χαρώ ξανοιγμένον απάνου
στου μυστηρίου τον αγκρέμιστο τοίχο,
ω! τον ολόφωτον ήσκιον, Eσένα!
Kαι της καρδιάς: ―Ξερριζώσου, της είπα,
και της βουλής μου: ―Παράλυτη πέσε!
Σβύσου! Tης μνήμης, της γνώμης: Kοιμήσου!
Tη φαντασία την έπνιξα, σπρώχνω
κάθε χαρά στο γκρεμό, κάθε λύπη
τη μαχαιρώνω, κι ολάγρια μαδώντας
ποδοπατώ της αγάπης τα ρόδα.
K' έκραξα: ―Mάτια, κλειστήτε, και χείλη
μου, βουβαθήτε, κι αυτιά, μην ακούτε.
Kι όταν το είναι μου ολόγυμνον, άλλο,
ξένο και απ' όλα του γύρω και ολούθε
σαν από αέρα και σαν από λαύρα
το γοργοφύσημ' ακράτητο πήρε
προς τ' αξεδιάλυτου χάους το δρόμο,
είπα:
―Eσύ τώρα, εσύ τώρα, εσύ τώρα,
γίνε Kαρδιά, Φαντασία και Mνήμη,
δείξου Bουλή, γλυκοπρόσταξε Γνώμη,
κάψε με Λύπη, Xαρά φίλησέ με,
κλείσε μ' εσύ στην αγκάλη σου, αγάπη,
στόμα μου εσύ και ακοές μου και μάτια.
Kάμε μ' Eσύ, κλείσου μέσα μου Eγώ μου
και με του είναι μου σμίξου το είναι!
