Μίσθια δουλειά
Μίσθια δουλειά, σωροί χαρτιών, έγνιες μικρές και λύπες
άθλιες με περιμένανε σήμερα καθώς πάντα.
Μόνο είδα, φεύγοντας πρωί, στην πόρτα μου τουλύπες
τα ρόδα, και γυρίζοντας έκοψα μια γιρλάντα.
Κώστας Καρυωτάκης
Quote:
|
Το μέλος altamira στις 22-02-2006 στις 12:14 έγραψε:
ΜΗΝ ΑΡΓΕΙΣ
Μην αργείς.Τούτο μόνο σου λέω.Μην αργείς
Γιατί σε λίγο,σαν θα χτυπάς την πόρτα μου,
θα νομίζω πως είν' τα γηρατειά,
πως είν' ο χειμώνας,πως είν' ο θάνατος.
Μην αργείς.
Στάσου κι' αφουγκράσου κάτω απ' τα σπίτια,
κι' απ' τους δρόμους που περνάς.
Απ' τα παράθυρα κρέμουνται τα χέρια μου
και σε καλούν.
Στάσου κι' αφουγκράσου κάτω απ' τα σπίτια.
Σ' όλα κυλάει ο αέρας σου.
Ολα ξέρουν τ'ονομά σου.
Μην αργείς.
Να σε περιμένω είναι πιο γλυκό κι' απ' το να'ρχεσαι.
Είναι σαν το σκάσιμο της μυγδαλιάς.
Σαν το πανί που πλέει στο λιμάνι.
Σαν κελάιδισμα,σαν γέλιο πρωινό.
Να σε περιμένω είναι σα να ξανάρχωμαι στη γη.
Στο δρόμο μην αργείς. Είναι γιομάτοι Φαίακες,
είναι γιομάτοι πλάνεμα, οι δρόμοι.
Οι δρόμοι γλιστρούν,χυμούν αρπαχτικοί
και κλέβουν.
Μην αργείς.
Μην αργείς. Γιατί ώσπου να'ρθεις,
θα περπατήσω όλη την Υδρόγειο του πόνου μου.
Θα περπατήσω όλα τ' αγκάθια, κι' όλους τος γκρεμούς.
Γιατί να περιμένω ,είναι σα να πεθαίνω.
Γι' αυτό. Μην αργείς.
ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : altamira στις 22-02-2006 12:39 ]
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : altamira στις 22-02-2006 13:02 ]
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : altamira στις 23-02-2006 14:41 ]
|
|
Min argeis.....
MAYRI EIN H NIXTA STA BOUNA :p
Το Ερωτικό του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη
Παλεύω από κάτι να πιαστώ,
κάτι αναζητώ να με κρατήσει,
μια μικρή χαραμάδα να δω με φως
μήπως μπορέσει να με πείσει.
Μα κάτι μου τρώει τα σωθικά
κι όλο δεν ξέρω τι ζητάω.
Όταν το έχω το μισώ
κι όταν μου φεύγει το αγαπάω.
STR
08.05.2006, 20:13
h "i8akh" tou Kavafh...
ΒΑΡΝΑΛΗΣ
Mες την υπόγεια την ταβέρνα,
μες σε καπνούς και σε βρισές
(απάνω στρίγγλιζε η λατέρνα)
όλ' η παρέα πίναμ' εψές·
εψές, σαν όλα τα βραδάκια,
να πάνε κάτου τα φαρμάκια.
Σφιγγόταν ένας πλάι στον άλλο
και κάπου εφτυούσε καταγής.
Ω! πόσο βάσανο μεγάλο
το βάσανο είναι της ζωής!
Όσο κι ο νους να τυραννιέται,
άσπρην ημέρα δε θυμιέται.
Ήλιε και θάλασσα γαλάζα
και βάθος τ' άσωτ' ουρανού!
Ω! της αβγής κροκάτη γάζα,
γαρούφαλα του δειλινού,
λάμπετε, σβήνετε μακριά μας,
χωρίς να μπείτε στην καρδιά μας!
Tου ενού ο πατέρας χρόνια δέκα
παράλυτος, ίδιο στοιχειό·
τ' άλλου κοντόημερ' η γυναίκα
στο σπίτι λυώνει από χτικιό·
στο Παλαμήδι ο γιος του Mάζη
κ' η κόρη του Γιαβή στο Γκάζι.
― Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!
― Φταίει ο Θεός που μας μισεί!
― Φταίει το κεφάλι το κακό μας!
― Φταίει πρώτ' απ' όλα το κρασί!
Ποιος φταίει; ποιος φταίει; Kανένα στόμα
δεν τό βρε και δεν τό πε ακόμα.
Έτσι στη σκότεινη ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας σκυφτοί.
Σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα
όπου μας έβρει μας πατεί.
Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!
ΤΣΙΡΚΟ Η ΜΕΓΑΛΗ ΚΤΗΝΩΔΙΑ
Ελάτε λοιπόν όλοι στο τσίρκο μας!
Τσίρκο τα επτά θαύματα του κόσμου.
Όπου όλοι κάνουν τους κλόουν
Με μάσκα πολύ απατηλή
Και πρόσωπο στην εντέλεια μασκαρεμένο
Μισό αγγέλου-μισό λύκου.
Περάστε κύριοι!
Εδώ μάγοι, ταχυδακτυλουργοί, ζογκλέρ
Παίζουν το παιχνίδι του θανάτου
Ίσα-ίσα πάνω απ΄ το κεφάλι μας.
Εδώ κύριοι, βλέπετε λιοντάρια Αφρικανικά
Που θρέφονται με χλόη
Και κυλάνε παιδικούς τροχούς
Εδώ κύριοι, βλέπετε τη «γυναίκα-φίδι»
Τη «γυναίκα-ψάρι»
Τη «γυναίκα-άλογο». Και μόνο:
τη «γυναίκα-γυναίκα» δε θα δείτε!
Περάστε κυρίες και κύριοι, περάστε!
Από το τσίρκο «τα επτά θαύματα του κόσμου»
Όπου…
Θηριοδαμαστές με συρματένια μαστίγια
Γυμνάζουν τις Ιδέες να περπατούν στα τέσσερα.
Περάστε απ΄ το τσίρκο μας.
Που δεν είναι τσίρκο μας.
Ούτε «φρενοκομείον ή οίκος».
Άλλα σταύλος… Σταύλος
Όπου κάτι χοντρά ζώα
Καταβροχθίζουν
Τα πιο ευγενικά μας όνειρα.
ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ
ΑΠΟ ΤΟ «ΚΟΝΤΣΕΡΤΟ ΓΙΑ ΔΥΟ ΜΥΔΡΑΛΙΑ ΚΙ ΕΝΑ ΑΗΔΟΝΙ»
ΑΛΚΗΣ ΑΛΚΑΙΟΣ
Απόψε μέτρησα για σένα χίλια μίλια
λευκό χαρτί μες στης αγάπης την μποτίλια,
το φως που ρίχνει η κάμαρά σου στην αυλή σου,
για μένα είναι σινεμά του παραδείσου.
Χίλια τα πλάνα σου, τα χρώματα κι οι τόποι,
Ελένη, Κίρκη, Ναυσικά και Πηνελόπη
μια χαραμάδα άνοιξέ μου να περάσω
μ'ένα σου τρικ να ψωνιστώ και να ξεχάσω
Είν'η καρδιά μου φτερωτή σε άδειο μύλο,
φύσα ουρανέ μου κι όταν σβήσει ο παλμός,
θα'ναι για σένα που θα ζω σε αιώνιο κύκλο
ατμός, βροχή, ποτάμι, θάλασσα κι ατμός.
Βάφει η σελήνη τα βουνά κι εσύ τα χείλη,
μ'άρωμα ψέμα μου ποτίζεις το μαντήλι,
κι ύστερα φεύγεις με αυτόματο πιλότο,
κάποιο κρυμένο θησαυρό να βρείς στο Νότο.
Τόσα ταξίδια σε κορμιά ψυχές και τρένα,
τόσα τραγούδια σε παράθυρα κλεισμένα,
σαν τους φαντάρους που ξεχνούν τη μοναξιά τους,
μ'ένα φτηνό τραντζιστοράκι στη σκοπιά τους.
Jimy
12.05.2006, 16:32
Η γέννηση είναι ένα τραγούδι.
Ολόκληρο κλείνεται μέσα
στη δοξολογία της αναπνοής.
Είναι μια θαμπωτική πραγματικότητα
αλμυρή και κρύα
ζεστή σαν το ποίημα
διψασμένη σαν το ελάφι.
Ταξιδεύει στο βλέμμα και στο νερό
καβατζάρει τ'ακρωτήρια της ιστορίας
κουλουριάζεται σε μια περγαμηνή
βγαλμένη απο τη μήτρα του σκότους.
Σταυρώνεται στην αχιβάδα
του μαρτυρίου
αναβλύζει με το θόρυβο του αίματος
φυτρώνει στο δέλτα του ιερού ποταμιού.
Η γέννηση είναι ένα τραγούδι
που διαλύεται στο θροίσμα της δωρεάς
και αποκαθηλώνεται
στην άκρα ταπείνωση ενός στίχου.
Ματθαίος Μουντές-Νηπιοβαπτισμός-Χωρικά Ύδατα
Το τρελοβάπορο-ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ
…Κατακλυσμούς ποτέ δε λογαριάσαμε
μπήκαμε μεσ’ στα όλα και περάσαμε.
Κι έχουμε στο κατάρτι μας βιγλάτορα
παντοτινό τον Ήλιο τον Ηλιάτορα!
ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ ΝΙΚΟΣ
Yara Yara
Kαθώς αποκοιμήθηκες φύλαγε βάρδια ο κάβος.
Σε σπίτι μέσα, ξέχασες προχτές το φυλαχτό.
Γελάς, μα εγώ σε πούλησα στο Rio για δύο centavos
κι απέ σε ξαναγόρασα ακριβά στη Bηρυττό.
Mε πορφυρό στα χείλη μου κοχύλι σε προστάζω.
Στο χέρι το γεράκι σου και τα σκυλιά λυτά.
Aπάνωθέ μου σκούπισε τη θάλασσα που στάζω
και μάθε με να περπατώ πάνω στη γη σωστά.
Kούκο φορούσες κάτασπρο μικρός και κολαρίνα.
Nαυτάκι του γλυκού νερού.
Σε πιάνει ―μην το πεις αλλού― σα γάτα η λαμαρίνα
και σε σαστίζει ξαφνικό προβέτζο του καιρού.
Tο ντύμα πάρε του φιδιού και δώσ' μου ένα μαντίλι.
Eγώ, ―και σ' έγδυσα μπροστά στο γέρο Tισιανό.
Bίρα, Kεφαλονίτισσα, και μάινα το καντήλι.
Σε λόφο γιαπωνέζικο κοιμάται το στερνό.
Σου πήρ' από τη Nάπολη μια ψεύτικη καμέα
κι ένα κοράλλι ξέθωρο μαζί.
Πίσω απ' το φριγκορίφικο στην άδεια προκυμαία
έβενος, ―γλώσσα της φωτιάς, στο βάθος κρεμεζί.
Φώτα του Melbourne. Bαρετά κυλάει ο Yara Yara
ανάμεσα σε φορτηγά πελώρια και βουβά,
φέρνοντας προς το πέλαγος, χωρίς να δίνει διάρα,
του κοριτσιού το φίλημα, που στοίχισε ακριβά.
Γερά την ανεμόσκαλα. Kαφέ για τον πιλότο.
Λακίζετε, αλυσόδετοι του στεριανού καημού.
Kαι σένα, που σε κέρδισα μιανής νυχτιάς σε λότο,
σμίγεις και πας με τον καπνό του γκρίζου ποταμού.
Mια βάρκα θέλω, ποταμέ, να ρίξω από χαρτόνι,
όπως αυτές που παίζουνε στις όχθες μαθητές.
Σκοτώνει, πες μου, ο χωρισμός; ―Mατώνει, δε σκοτώνει.
Ποιός είπε φούντο; Ψέμματα. Δε φτάσαμε ποτές.
Bestiario-ΠΑΜΠΛΟ ΝΕΡΟΥΝΤΑ
…Θέλω με πολλά πράγματα να κουβεντιάσω
και δε θα φύγω απ΄ αυτόν τον κόσμο
δίχως να μάθω γιατί ήρθα,
δίχως να καταλάβω αυτό το θέμα,
και δε με φτάνουν πια τα πρόσωπα,
ακόμα μακρύτερα πρέπει να πάω,
ακόμα πιο κοντά πρέπει να ρθω.
Καβαφης
Oσο μπορείς
Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορεις:μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ' εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινή ανοησία,
ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική.
Στίχοι:
Μουσική:
Ερμηνευτές: Έλενα Παπαρίζου
Στη ζωή δεν νομίζω η ευτυχία
να μας χαρίζεται έτσι απλά
κι αν μοιράζει αγάπη και λαχεία
μετά τους βάζει μια φωτιά
Μα εγώ θα ονειρεύομαι ακόμα
και εσένα θα βλέπω όπου κοιτώ
θα σε βρίσκω στης θάλασσας το χρώμα
στον ήλιο και στον ουρανό
Θα σε βρω κι αν κοιτάξω το φεγγάρι
θα σε βρω στης ζωής μου τις στροφές
και ας τρέχει ο χρόνος να μας πάρει
ό΄τι αξίζει είναι οι στιγμές
Στη ζωή δεν νομίζω η ευτυχία
για μια ζωή να διαρκεί
κι αν πετάς μεσ΄τα σύννεφα τη μία
την άλλη θα βρεθείς στη γη
Μα εγώ θα ονειρεύομαι ακόμα
και εσένα θα βλέπω όπου κοιτώ
θα σε βρίσκω στης θάλασσας το χρώμα
στον ήλιο και στον ουρανό
Θα σε βρω κι αν κοιτάξω το φεγγάρι
θα σε βρω στης ζωής μου τις στροφές
και ας τρέχει ο χρόνος να μας πάρει
ό΄τι αξίζει είναι οι στιγμές
Σήμερα που γιορτάζεις,
μανούλα μου, δεν ξέρω
από του κόσμου τα καλά
τι δώρο να σου φέρω.
Θα σου ‘φερνα αν μπορούσα
με τα μικρά μου χέρια
όλης της γης τα λούλουδα, τον ήλιο
και τ’ αστέρια.
Για σένα θα γινόμουν
ένα μικρούλη αηδόνι,
τραγούδι ολόγλυκο για σε
να λέει, να μην τελειώνει.
Μα εσύ ‘σαι απ’ τα λουλούδια
το πιο όμορφο λουλούδι,
είσαι ήλιος, άστρο φωτεινό
κι αγγελικό τραγούδι.
«Μανούλα», λέω κι ανθίζει,
μοσχοβολά το στόμα!
Όλα σε σένα τα χρωστάω,
και τη ζωή μου ακόμα.
Δεν παίρνεις, όλο δίνεις
με τ’ άγιο σου χεράκι!
Μα σκύψε, δέξου σήμερα
ένα θερμό φιλάκι!
Για όλες τις μαμάδες που γιορτάζουν σήμερα ένα παιδικό ποιηματάκι της Αγγελικής Καψάσκη!ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!
Εικόνα ρεαλιστική και απαίσια-ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ
Ε, μη μου πείτε τώρα
ότι δεν είναι όλα θαυμάσια
στον κόσμο που ζούμε.
Ότι δεν είναι όλα μεταξωτά
σαν τους στίχους του Βεράρεν.
Μη μου πείτε!
Εσάς ένα μόνο είναι το χρέος σας
να μην χαλάτε τα αισθήματα
σκορπώντας ένα σωρό ψευτιές
πως, τάχα, ο Έρωτας
φορά σιδερένιο πουκάμισο
για να μην τον τρυπούν τα βέλη…
Δε μ΄ αρέσουν οι αχάριστες αλήθειες
κι οι σκληρές πραγματικότητες.
Δεν είναι ανάγκη, έξαφνα, να μου πείτε
πως το μετάξι έχει πατέρα το σκουλήκι.
Ή ότι λ. χ. τα σύννεφα
είναι ασκιά γεμάτα βουρκονέρια.
Ή ότι το φεγγάρι, το πολυύμνητο φεγγάρι,
είναι ένα πέτρινο σβολάρι.
Δεν είναι απαραίτητο, αγαπητοί μου, όχι.
-Πώς να σας το πω;-
Δεν είναι απαραίτητο καθόλου
οι ποιητές να σας φαίνονται
πρόσωπα απλοϊκά και μωροπίστευτα.
Οι ποιητές τα ξέρουν όλα,
απ΄ όξω κι ανακατωτά
δεν νυχτώθηκαν στο δάσος.
Είναι απλώς αφιλόκερδοι Ιδαλγοί
οι ανέξοδοι ευεργέτες μας
οι παθιασμένοι σκαπανείς μας
που ‘ρθαν για να εξωραΐσουν τον κόσμο
να τον καθαρίσουν απ΄ τα αγκάθια
γιατί ξέρουν… Το ξέρουν καλά…
Πως ήρθαμε στον κόσμο ξυπόλητοι
κουβαλώντας στο δισάκι μας
έναν αιώνα απελπισίας.
Γιατί, το ξαναλέω, οι ποιητές
είναι τ΄ ανυστερόβουλα τζιτζίκια
που μες στη ντάλα του καλοκαιριού
λένε το απελπισμένο τους τραγούδι
τονισμένο –αλίμονο- σε μία μόνο νότα.
Και πως ήρθαν στη ζωή να γευτούν
λίγη γλυκιά αυταπάτη.
Μα εσείς –βάρβαροι!-
τους την πατήσατε!
ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ - 69 ΧΡΥΣΑΛΙΔΕΣ
21. Πιάσε την αστραπή στο δρόμο σου άνθρωπε.
Δώσε της διάρκεια, μπορείς.
Από το ατέρμονο φιλί να βγάλεις έναν αιώνα
με θόλο για την ομορφιά και την αντήχηση
όπου σου φέρνουν οι άγγελοι μες το πανέρι
τη δρόσο από τους κόπους σου,
τη στεναχώρια σου γεμάτη πλήκτρα που
χτυπούν μεταλλικά στον άνεμο.
Tria poulakia kathontan
psila sti xalkoumata!
to na koitaei ti leivadia
kai to allo to zitouni!
to trito to kalutero
moirologaei kai leei..
"MAYRH MAYRILA PLAKOSE!
mauri san kaliakouda!
min o kaluvas erxetai;
min o leventogiannis;;;"
noud o kaluvas erxetai
noud o leventogiannis..!!!!!......
ΜΠΕΡΤΟΛΤ ΜΠΡΕΧΤ-Εγκώμιο στη διαλεκτική
Όποιος ακόμα ζει, δε λέει: Ποτέ!
Το σίγουρο δεν είναι σίγουρο.
Όπως ακριβώς είναι, έτσι δε μένει.
Όταν πουν ό, τι οι κυρίαρχοι είχανε να πούνε
Θα μιλήσουνε οι κυριαρχούμενοι.
Ποιος τολμάει να πει: Ποτέ;
Ποιος φταίει, σαν η καταπίεση παραμένει; Εμείς.
Ποιος πάλι θα φταίει σαν η καταπίεση συντριβεί; Εμείς πάλι.
Όποιος γονατισμένος είναι, όρθιος να σηκωθεί!
Όποιος χαμένος είναι, να παλέψει!
Όποιος την κατάστασή του έχει αναγνωρίσει, πώς να εμποδιστεί;
ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΝΙΚΗΜΕΝΟΙ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΝΙΚΗΤΕΣ ΤΟΥ ΑΥΡΙΟ
Και το ποτέ γίνεται: Σήμερα ακόμα!
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
