Έχοντας φάει τους τελευταίους 2 μήνες της ζωής μου, μέσα σε ένα στούντιο (κυριολεκτικά) για την ηχογράφηση δύο κομματιών της μπάντας μου, τα οποία προορίζονται για μια συλλογή (δεν θα επεκταθώ), έχοντας την κακή τύχη -από ό,τι φαίνεται- να μπορώ να βοηθήσω σε περισσότερους τομείς την ηχογράφηση, εκτός από τα τύμπανα, τα οποία είναι και η κύρια ασχολία μου, λόγω κάποιων παραπάνω χαρτιών (ειδικό αρμονίας μπλαμπλαμπλαμπλαμπλα), και έχοντας καταναλώσει την τελευταία ώρα άφθονας ποσότητας οινοπνευματωδών ποτών, έρχομαι, φίλοι και συνάδελφοι, να ρωτήσω το εξής θεμελιώδες: αυτός ο μοναχικός (γιατί μοναχικός είναι) δρόμος που διαλέξαμε, αξίζει πραγματικά τόσο κόπο, τόσο ιδρώτα, τόση αγωνία; Γιατί, μη γελιόμαστε, δεν έχουμε δεί ακόμα τίποτα (τουλάχιστον εμείς οι νεώτεροι). Πρωτότυπο το ερώτημά μου; Ίσως αιρετικό;
Η ώρα είναι κατάλληλη και οι συνθήκες το ίδιο...
.H τέχνη και κυρίως η μουσική είναι ακριβό χόμπι.