Ανήκει το χιούμορ στη μουσική;" αναρωτήθηκε κάποτε ο
Frank Zappa και στις 7 Ιουνίου του 2006 στα Ολυμπιακά Ακίνητα της παραλιακής 2.000 άνθρωποι απάντησαν με ένα βροντερό "ΝΑΙ" τιμώντας τη μουσική του και αγκαλιάζοντας το project Zappa Plays Zappa το οποίο έστησαν οι υιοί Zappa (Dweezil & Ahmet). Η ιστορία του μουσικού και φιλόσοφου
Frank Zappa υπήρξε πάντα ενδιαφέρουσα (τουλάχιστον) και η πλούσια δισκογραφία του προσέλκυσε ένα συγκεκριμένο κοινό που με την πάροδο των χρόνων μεταμορφώθηκε σε φανατικό πυρήνα οπαδών. Μικρό πυρήνα αλλά σίγουρα φανατικό. Τι εκτίμησαν λοιπόν όλοι αυτοί που πίνουν νερό στο όνομα του;
Μουσικά σίγουρα εκτίμησαν την προοδευτικότητα και την παντελή έλλειψη κομπλεξισμού του. Ροκ μουσική αλλά ποιος νοιάζεται για τα 4/4 και ποιος είπε ότι ο Stravinsky δεν "κολλάει" με doo woop των '50s ή με πρώιμο
Rock 'n' roll; Κλασική μουσική, μιούζικαλ, concept άλμπουμς πριν ανακαλυφθεί ο όρος, ο άνθρωπος αυτός ήταν πάρα πολύ μπροστά από την εποχή του.
Ιδεολογικά οι οπαδοί του αγάπησαν τη συμπεριφορά του προς δισκογραφικές εταιρίες, επιτροπές (όπως η Parents Music Resource Center που τον κυνηγούσε για τους "πικάντικους" στίχους του), ενώ η στάση του προς το ψευτο-χιπισμό και την οργανωμένη απάτη της αμερικανικής εκκλησίας μέσω της τηλεόρασης άφησε εποχή.
Οι άνθρωποι λοιπόν που αγάπησαν τη μουσική, το μοναδικό του χιούμορ αλλά και τη στάση ζωής του
Frank Zappa βρέθηκαν πριν λίγες μέρες στην τρίωρη (σχεδόν) αναβίωση του έργου του και είμαι σίγουρος ότι το ευχαριστήθηκαν όσο και εγώ.
Η παράσταση στο πρώτο μέρος της βασίστηκε σε άλμπουμ όπως το "Apostrophe(')", ενώ πυρήνες της παράστασης αποτέλεσαν ο Dweezil Zappa (φωνητικά και κιθάρα) και ο αγέραστος Napoleon Murphy B
Rock (φωνητικά και σαξόφωνο). Ο πρώτος στο κέντρο της σκηνής στη θέση του πατέρα του κράτησε κυρίως το ρόλο του πρώτου κιθαρίστα, ενώ ο δεύτερος έκλεψε την παράσταση με τις φωνητικές του δυνατότητες και με την κίνηση και τις γκριμάτσες του μετέφερε με μοναδικό τρόπο το νόημα των στίχων προς το κοινό. Η απόδοση του συγκροτήματος πλησίασε την τελειότητα και ο ήχος ήταν πεντακάθαρος. Η κορύφωση ήρθε δύο φορές, πρώτα με την τριπλέτα "Don't Eat The Yellow Snow", "St. Alphonso's Pancake Breakfast", "Father Oblivion" από το "Apostrophe(')" τα οποία παίχτηκαν συνεχόμενα και λίγο αργότερα με τη φοβερή εκτέλεση του "King Kong", κατά τη διάρκεια του οποίου σόλαραν όλα τα όργανα, ενώ το ρόλο του μαέστρου ανέλαβε ο Dweezil ακριβώς όπως έκανε στο παρελθόν και ο πατέρας του.
Στο δεύτερο μέρος τα φώτα έπεσαν, θέλοντας και μη, στο μεγάλο καλεσμένο με όνομα Steve Vai. "Black Page Pt.2", "Peaches En Regalia", "Montana" και τα άλλα κορυφαία τραγούδια του
Frank Zappa απογειώθηκαν με τη βοήθεια του κορυφαίου κιθαρίστα. Οι δισολίες με τον Dweezil και μια εκτέλεση-οδοστρωτήρας του "Zomby Woof" κέρδισαν το πιο ζεστό χειροκρότημα του κόσμου ενώ τα φλας και τα κινητά είχαν στραφεί όλα προς τον Vai. To τέλος της βραδιάς μας βρήκε πλήρεις και γεμάτους από μουσική.
αν, τέλος, κάποια πράγματα έλειψαν από τη συγκεκριμένη εμφάνιση (σε σύγκριση πάντα με ένα show του
Frank Zappa) ήταν πρώτον η κατάλληλη δόση τρέλας και η μοναδική επαφή που είχε ο πατέρας Zappa με το κοινό, κάτι που δεν προσπάθησε να μιμηθεί ο Dweezil, κρατώντας μια πιο συμβατική στάση πάνω στη σκηνή. O Napoleon βέβαια από την άλλη ήταν ακριβώς όπως τον ξέραμε, αεικίνητος και ο μόνος πάνω στη σκηνή που μας έδωσε δείγματα μιας παράστασης του
Frank Zappa. Το δεύτερο ίσως που δεν κάλυψε κάποιους ήταν η έλλειψη κάποιων κλασικών κομματιών από το set list. Τα "Dirty Love", "My Guitar Wants To Kill Your Mama", "Dancin' Fool", "Willie the Pimp", "We Are Not Alone", "Valley Girl" δεν ακούστηκαν αλλά τα υπόλοιπα 25 ήταν χορταστικά, ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι και ο
Frank Zappa δεν ακολουθούσε στρατηγική "greatest hits" στις συναυλίες του.
Το μοναδικό πραγματικά αρνητικό υπήρξε τελικά η απουσία του Terry Bozzio (την οποία δε μας εξήγησαν οι διοργανωτές ή κάποιος από το συγκρότημα) και η ευκαιρία να τον δούμε να εκτελεί το "Black Page Pt.2" με τον Steve Vai.
Το setlist ήταν:
Imaginary Diseases / Hungry Freaks, Daddy / Let's Make The Water Turn Black / Florentine Pogen / Pygmy Twylyte / Idiot Bastard Son / Cheepnis / King Kong / Don't Eat The Yellow Snow / St. Alphonso's Pancake Breakfast / Father Oblivion / Inca Roads / Eat That Question / Black Page Pt.1 / Black Page Pt.2 / Peaches En Regalia / Montana / Village Of The Sun / Echidna's Arf / Zomby Woof
Encores: Oh No / More Trouble Every Day / Percussion & drum solos / A Token For My Extreme / Sharleena
Πάντα τέτοια λοιπόν και αναμένουμε το dvd που κατά πάσα πιθανότητα θα κυκλοφορήσει μετά το τέλος της περιοδείας.
πηγη
Rocking.gr
) οπού θα ανέβει όπως λέει και ο kalouka ο 
